เป็นกระทู้แรกในชีวิตเลยนะคะ... แบบว่าตอนนี้รู้สึกอึดอัดมากเลยค่ะ
เริ่มเลยนะคะ... ปัจจุบันเราอายุ 30 ปี การศึกษาจบ ป. โท ทำงานเงินเดือน 3 หมื่นอัพ มีรถ มีบ้านเป็นของตัวเองปลอดภาระ 1 หลัง กำลังผ่อนอีก 1 หลัง พอมีเงินเก็บบ้าง ส่วนสามีอายุห่างกัน 14 ปี จบ ป.ตรี เงินเดือนไม่เกิน 2 หมื่น มีรถ พร้อมหนี้อีกประมาณ 1.00 ลบ.
เราแต่งงานมา 4 ปีแล้ว ยังไม่จดทะเบียน ไม่มีลูก (อยากมีแต่ไม่มี) ทำงานประจำทั้งคู่ อยู่บ้านเดียวกัน (แฟนมาอยู่บ้านเราค่ะ) เราเป็นคนที่ชอบวางแผนอนาคตและทุกอย่าง วางแผนไปยันเรื่องเกษียณ แต่แฟนเป็นคนใจเย็น เย็นจนรู้สึกว่าเฉื่อยชาเกินไปละ เหมือนมีชีวิตอยู่ไปวันๆ แต่ไม่เจ้าชู้ ไม่นอกใจนะคะ ช่วยทำงานบ้าน ทำอาหารบ้าง แต่ไม่เคยช่วยเรื่องเงิน เรื่องค่าใช้จ่ายในครอบครัวเลย ค่าน้ำ ค่าไฟ ทุกอย่างเราจ่ายเองทั้งหมด เงินเดือนเขาสักบาทเราไม่เคยได้เห็น ไม่เคยให้ ทั้งที่มันควรจะช่วยกันอย่างน้อยคนละครึ่งก็ยังดีใช่ปะคะ แต่เค้าก็ไม่เคยรบกวนเงินเราเหมือนกันนะ คือแยกกันคนละกระเป๋าเลย ต่างคนต่างหา ต่างคนต่างใช้เอง ต่างคนต่างเก็บ เราเคยชวนเค้าเปิดบัญชีกองกลางครอบครัว แต่เค้าก็เงียบ... เราก็ได้แต่คิดว่า เอาเถอะอย่างน้อยเค้าก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้ และก็ไม่เคยซื้อหรือสร้างหรือมีอะไรที่ทำร่วมกันเลย อย่างบ้านที่อยู่ปัจจุบันก็เป็นของเราเองก่อนแต่งงาน พอเราจะออกรถ ชวนเค้าขายคันของเค้าแล้วช่วยกันซื้อรถคันใหม่เพราะยังไงก็ไปทำงานด้วยกันทุกวันอยู่แล้ว เขาก็ไม่ยอม สรุปเราก็ซื้อของเราเอง หลังแต่งงานเราซื้อบ้านอีกหลังเพื่อให้เช่า เขาก็ไม่สนใจจะซื้อหรือช่วยเหลือช่วยส่งอะไร เราก็กู้ซื้อเอง ผ่อนเอง ทั้งที่ซื้อมาก็เป็นของครอบครัวเรา อนาคตก็เป็นของลูกอยู่ดี เลยทำให้รู้สึกเหมือนไม่มีความเป็นครอบครัวเดียวกันเลย เหมือนแค่เพื่อนที่มาอยู่ด้วยกันซะมากกว่า
พอมาเรื่องมีลูก ปากเค้าก็บอกว่าอยากมีลูก เราเองก็อยากมีเพราะเราคิดว่าอายุเริ่มมากแล้วทั้งคู่ เราพร้อมแล้วทั้งหน้าที่การงาน รายได้ บ้าน รถ ฯลฯ แต่ก็ไม่มี เคยไปปรึกษาหมอ พบว่าสเปิร์มเค้าน้อยและไม่แข็งแรง (เค้าชอบดื่มและสูบบุหรี่) หมอแนะนำให้ลด ละ เลิก ดูแลสุขภาพ ฯลฯ ทำได้พักนึง แล้วเค้าก็เหมือนเดิม ถ้าได้ดื่มทีคือเมาข้ามวันข้ามคืน หลับไม่ยอมตื่น ไม่ต้องหวังพึ่งอะไรเลย นิสัยเปลี่ยนทันที แบบว่าคนละขั้วกับเวลาที่ไม่เมาเลย คำพูดที่ไม่เคยได้ยินก็จะได้ยิน ทุกครั้งที่เขาดื่มจะแยกห้องนอนทันทีค่ะ พอเราโกรธเค้าก็ดีได้แป๊บนึง แต่ก็แก้ไม่หาย... จนตอนนี้เราเอือมระอากับพฤติกรรมเค้าละ เราชินชา ไม่อยากพูดไม่เตือนไม่ว่าแล้ว เพราะพูดมาไม่รู้กี่ครั้งละ พ่อ แม่ ญาติพี่น้องฝ่ายเค้าเราก็เล่าให้ฟัง ไปปรึกษาแล้ว แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น
จนตอนนี้เรารู้สึกว่า เราเลือกคนผิด คิดว่ามีอายุมากกว่าจะมีความคิด ความรับผิดชอบมากกว่า แต่เปล่าเลย เค้าไม่มีความพร้อมใดๆ ทั้งสิ้น เหมือนเค้าเห็นแก่ตัว เค้ารักตัวเค้าเองมากกว่า... เค้าทำตัวให้เรารู้สึกเบื่อ รู้สึกถึงความไม่มั่นคงในชีวิตคู่ ไม่สามารถที่จะเป็นคู่คิดคู่ชีวิตที่จะฝากชีวิต ที่จะมาช่วยกันสร้างครอบครัว สร้างอนาคตกับเราได้ ไม่มีความเป็นผู้นำ หรือทำหน้าที่สามีอย่างที่ควรจะเป็นได้ และตอนนี้เรารู้สึกโชคดีที่ยังไม่มีลูกกับเค้า จนอยากเลิกกับเค้า ตอนนี้เราไม่มีความรู้สึกรักเค้าแล้วเพราะเค้าเป็นแบบนี้ แต่ก็ยังสงสารถ้าจะบอกเลิกเพราะทั้งเค้าและเราต่างก็ไม่ได้นอกใจกันหรือมีใครใหม่ ทุกวันนี้เราก็ตั้งใจทำงานสร้างอนาคต... แต่เค้าดูนิ่งๆ ทำไปเรื่อยๆ เช้าชามเย็นชาม ถ้าเรื่องดื่มจ่ายได้ไม่อั้น ไม่รู้จักเก็บออมเงินเพื่ออนาคต แล้วแบบนี้เราจะฝากอนาคตไว้ได้ไง อยู่ด้วยกันไปคงไม่ก้าวหน้าแน่ๆ เลย ไม่มีประโยชน์ มีก็เหมือนไม่มี
ถ้าถามว่าทุกวันนี้ก็มีคนมาคุย มาจีบเราบ้างมั้ย ก็มีนะ (เราก็ไม่ใช่คนขี้เหร่นะ แต่ก็ไม่ได้สวยเว่อร์ คริๆ) แต่เรายังไม่พร้อม เพราะเราก็ยังอยู่กับสามี มันคงไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเหมาะสมสักเท่าไหร่ อีกอย่างทุกวันนี้หาคนจริงใจยาก ไม่อยากจะหาปัญหามาเพิ่มให้กับชีวิต แต่ก็แอบมีเสียดายนะ เพราะบางคนที่เข้ามาที่ดูแล้วโอเค มีระดับการศึกษา หน้าที่การงาน วุฒิภาวะ ฯลฯ ทั้งระดับเดียวกับเราและสูงกว่า คือง่ายๆ ว่าโอเคกว่าสามีเราเยอะ... แต่ก็คุยได้แค่ฐานะเพื่อนและที่ปรึกษา... ไม่มีอะไรเกินขอบเขต
ถ้าเป็นเพื่อนๆ จะทำไงดีคะ ช่วยบอกเราที เราควรทำไง เรามีความพร้อม... เราอยากสร้างอนาคตสร้างครอบครัว แต่อีกคนกลับไม่มีความพร้อม ไม่มีความคิดไปในทิศทางเดียวกับเราเลย... เราอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่... คงไม่สายเกินไปนะ
มีสามีแต่รู้สึกเหมือนไม่มี...เค้าเห็นแก่ตัวไปไหมคะ หรือเราคิดมากไปเอง
เริ่มเลยนะคะ... ปัจจุบันเราอายุ 30 ปี การศึกษาจบ ป. โท ทำงานเงินเดือน 3 หมื่นอัพ มีรถ มีบ้านเป็นของตัวเองปลอดภาระ 1 หลัง กำลังผ่อนอีก 1 หลัง พอมีเงินเก็บบ้าง ส่วนสามีอายุห่างกัน 14 ปี จบ ป.ตรี เงินเดือนไม่เกิน 2 หมื่น มีรถ พร้อมหนี้อีกประมาณ 1.00 ลบ.
เราแต่งงานมา 4 ปีแล้ว ยังไม่จดทะเบียน ไม่มีลูก (อยากมีแต่ไม่มี) ทำงานประจำทั้งคู่ อยู่บ้านเดียวกัน (แฟนมาอยู่บ้านเราค่ะ) เราเป็นคนที่ชอบวางแผนอนาคตและทุกอย่าง วางแผนไปยันเรื่องเกษียณ แต่แฟนเป็นคนใจเย็น เย็นจนรู้สึกว่าเฉื่อยชาเกินไปละ เหมือนมีชีวิตอยู่ไปวันๆ แต่ไม่เจ้าชู้ ไม่นอกใจนะคะ ช่วยทำงานบ้าน ทำอาหารบ้าง แต่ไม่เคยช่วยเรื่องเงิน เรื่องค่าใช้จ่ายในครอบครัวเลย ค่าน้ำ ค่าไฟ ทุกอย่างเราจ่ายเองทั้งหมด เงินเดือนเขาสักบาทเราไม่เคยได้เห็น ไม่เคยให้ ทั้งที่มันควรจะช่วยกันอย่างน้อยคนละครึ่งก็ยังดีใช่ปะคะ แต่เค้าก็ไม่เคยรบกวนเงินเราเหมือนกันนะ คือแยกกันคนละกระเป๋าเลย ต่างคนต่างหา ต่างคนต่างใช้เอง ต่างคนต่างเก็บ เราเคยชวนเค้าเปิดบัญชีกองกลางครอบครัว แต่เค้าก็เงียบ... เราก็ได้แต่คิดว่า เอาเถอะอย่างน้อยเค้าก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้ และก็ไม่เคยซื้อหรือสร้างหรือมีอะไรที่ทำร่วมกันเลย อย่างบ้านที่อยู่ปัจจุบันก็เป็นของเราเองก่อนแต่งงาน พอเราจะออกรถ ชวนเค้าขายคันของเค้าแล้วช่วยกันซื้อรถคันใหม่เพราะยังไงก็ไปทำงานด้วยกันทุกวันอยู่แล้ว เขาก็ไม่ยอม สรุปเราก็ซื้อของเราเอง หลังแต่งงานเราซื้อบ้านอีกหลังเพื่อให้เช่า เขาก็ไม่สนใจจะซื้อหรือช่วยเหลือช่วยส่งอะไร เราก็กู้ซื้อเอง ผ่อนเอง ทั้งที่ซื้อมาก็เป็นของครอบครัวเรา อนาคตก็เป็นของลูกอยู่ดี เลยทำให้รู้สึกเหมือนไม่มีความเป็นครอบครัวเดียวกันเลย เหมือนแค่เพื่อนที่มาอยู่ด้วยกันซะมากกว่า
พอมาเรื่องมีลูก ปากเค้าก็บอกว่าอยากมีลูก เราเองก็อยากมีเพราะเราคิดว่าอายุเริ่มมากแล้วทั้งคู่ เราพร้อมแล้วทั้งหน้าที่การงาน รายได้ บ้าน รถ ฯลฯ แต่ก็ไม่มี เคยไปปรึกษาหมอ พบว่าสเปิร์มเค้าน้อยและไม่แข็งแรง (เค้าชอบดื่มและสูบบุหรี่) หมอแนะนำให้ลด ละ เลิก ดูแลสุขภาพ ฯลฯ ทำได้พักนึง แล้วเค้าก็เหมือนเดิม ถ้าได้ดื่มทีคือเมาข้ามวันข้ามคืน หลับไม่ยอมตื่น ไม่ต้องหวังพึ่งอะไรเลย นิสัยเปลี่ยนทันที แบบว่าคนละขั้วกับเวลาที่ไม่เมาเลย คำพูดที่ไม่เคยได้ยินก็จะได้ยิน ทุกครั้งที่เขาดื่มจะแยกห้องนอนทันทีค่ะ พอเราโกรธเค้าก็ดีได้แป๊บนึง แต่ก็แก้ไม่หาย... จนตอนนี้เราเอือมระอากับพฤติกรรมเค้าละ เราชินชา ไม่อยากพูดไม่เตือนไม่ว่าแล้ว เพราะพูดมาไม่รู้กี่ครั้งละ พ่อ แม่ ญาติพี่น้องฝ่ายเค้าเราก็เล่าให้ฟัง ไปปรึกษาแล้ว แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น
จนตอนนี้เรารู้สึกว่า เราเลือกคนผิด คิดว่ามีอายุมากกว่าจะมีความคิด ความรับผิดชอบมากกว่า แต่เปล่าเลย เค้าไม่มีความพร้อมใดๆ ทั้งสิ้น เหมือนเค้าเห็นแก่ตัว เค้ารักตัวเค้าเองมากกว่า... เค้าทำตัวให้เรารู้สึกเบื่อ รู้สึกถึงความไม่มั่นคงในชีวิตคู่ ไม่สามารถที่จะเป็นคู่คิดคู่ชีวิตที่จะฝากชีวิต ที่จะมาช่วยกันสร้างครอบครัว สร้างอนาคตกับเราได้ ไม่มีความเป็นผู้นำ หรือทำหน้าที่สามีอย่างที่ควรจะเป็นได้ และตอนนี้เรารู้สึกโชคดีที่ยังไม่มีลูกกับเค้า จนอยากเลิกกับเค้า ตอนนี้เราไม่มีความรู้สึกรักเค้าแล้วเพราะเค้าเป็นแบบนี้ แต่ก็ยังสงสารถ้าจะบอกเลิกเพราะทั้งเค้าและเราต่างก็ไม่ได้นอกใจกันหรือมีใครใหม่ ทุกวันนี้เราก็ตั้งใจทำงานสร้างอนาคต... แต่เค้าดูนิ่งๆ ทำไปเรื่อยๆ เช้าชามเย็นชาม ถ้าเรื่องดื่มจ่ายได้ไม่อั้น ไม่รู้จักเก็บออมเงินเพื่ออนาคต แล้วแบบนี้เราจะฝากอนาคตไว้ได้ไง อยู่ด้วยกันไปคงไม่ก้าวหน้าแน่ๆ เลย ไม่มีประโยชน์ มีก็เหมือนไม่มี
ถ้าถามว่าทุกวันนี้ก็มีคนมาคุย มาจีบเราบ้างมั้ย ก็มีนะ (เราก็ไม่ใช่คนขี้เหร่นะ แต่ก็ไม่ได้สวยเว่อร์ คริๆ) แต่เรายังไม่พร้อม เพราะเราก็ยังอยู่กับสามี มันคงไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเหมาะสมสักเท่าไหร่ อีกอย่างทุกวันนี้หาคนจริงใจยาก ไม่อยากจะหาปัญหามาเพิ่มให้กับชีวิต แต่ก็แอบมีเสียดายนะ เพราะบางคนที่เข้ามาที่ดูแล้วโอเค มีระดับการศึกษา หน้าที่การงาน วุฒิภาวะ ฯลฯ ทั้งระดับเดียวกับเราและสูงกว่า คือง่ายๆ ว่าโอเคกว่าสามีเราเยอะ... แต่ก็คุยได้แค่ฐานะเพื่อนและที่ปรึกษา... ไม่มีอะไรเกินขอบเขต
ถ้าเป็นเพื่อนๆ จะทำไงดีคะ ช่วยบอกเราที เราควรทำไง เรามีความพร้อม... เราอยากสร้างอนาคตสร้างครอบครัว แต่อีกคนกลับไม่มีความพร้อม ไม่มีความคิดไปในทิศทางเดียวกับเราเลย... เราอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่... คงไม่สายเกินไปนะ