ความคิดถึงเป็นส่วนหนึ่ง ของความรัก
ใครบางคนที่รู้จัก ต้องห่างเหิน
เคยเห็นใกล้แต่ห่างไกล ไปเหลือเกิน
หวังเพียงยังบังเอิญ เดินพบพา
ใช่เพียงรักภักดี ที่มีให้
ใช่เพียงใจใฝ่ถึง คะนึงหา
ใช่เพียงถ้อยร้อยรส พจนา
แต่นี่คือศรัทธา ประชาชน
……………………………………..
ท่านที่เคารพรักครับ ที่ข้าพเจ้าเขียนนี้ ก็ด้วยตระหนักว่ามนุษย์เกิดมาเพื่อ พบแล้วพลัดพราก
การจากกัน มีสองประเภทคือ ไม่จากเป็น ก็จากตาย
ความทรงจำที่มีต่อเพื่อน ต่อผู้แทน ต่อลูกหนี้ ต่อเจ้าหนี้ ที่ผ่านกาลเวลาหมักบ่ม จนออกดอก ออกผล เป็นดอกรัก ดอกเบี้ย
ไม่ว่าจะจดจำ รอยยิ้ม ไปจนถึงจดจำ รอยย่น รอยเหยียด รอยหยาม หรือ รอยยืม
เราทุกคนต่างก็มีความทรงจำที่หนักแน่นต่อกันทั้งนั้น
ท่านครับ และเมื่อการได้พบมิตรสหายเก่าแก่ ดื่มสุราสักเมา กินข้าวสักมื้อ ถือเป็นเรื่องปรกติของมิตรสหาย
แดดตากผีผ้าอ้อมเย็นนี้ ข้าพเจ้าและเพื่อน ก็ย่างสามขุมเข้าไปในโรงเตี๊ยม
บุญโชคชัย คือ เพื่อนรุ่นพี่ข้าพเจ้า เป็นคนเหนือ ส่วนศิวะ เพื่อนข้าพเจ้า มีคนรักชื่อแมว เป็นคนนครศรีฯ
เราสามคนปรากฏร่างในจอเรดาห์ของคนตวงสุราหน้าเข้ม หนวดเคราครึ้ม ที่งำประกายมิดชิดด้วยดวงตาเซื่องซึมราวแมวนอนหวอด
“ มองหาอะไร ? “ คนชงเหล้าถาม เมื่อเห็นบุญโชคชัย กวาดตามองไปรอบนอกร้าน
“ ร้านนี้ใกล้ทั้งโรงเรียนผู้ใหญ่ภาคค่ำ ใกล้ทั้งหอพักม่านรูด และใกล้ทั้งเมรุวัด “ คนชงเหล้าตอบแถมรอยยิ้มกึ่งเย้ยหยัน
แต่หนึ่งเดียวที่มันเย้ยหยันได้ คือตัวมันเอง
เราสามคน หย่อนก้นลงเก้าอี้หน้าบาร์ ศิวะผิวปาก สั่งเตกิล่า ส่วนบุญโชคชัย ดวงตามองที่โป๊สเตอร์รูปโซฟี่ มาร์โซ
จากหนังเรื่องลาบูม ที่ติดข้างกับรูปของ พีบี้ เคท
“ มาจากไหน ? “ คนชงเหล้าถามบุญโชคชัย
“ มาจากเชียงใหม่ “ สิ้นคำตอบ คนชงเหล้าหรี่ตาลง ถามต่อว่า
“ เป็น เสื้อแดงหรือเปล่า ? “
ความเงียบมาเยือนชั่วขณะ คนชงเหล้าเลื่อนแก้วเตกิล่าให้ศิวะ แล้วถามว่า
“ มาจากไหน ? “
“ พึ่งขึ้นมาจากนครฯ “
“ เป็น กปปส หรือเปล่า ? “
ศิวะสาดเหล้าเข้าลำคอ รวดเดียวหมด บุญโชคชัย เพื่อนรุ่นพี่ข้าพเจ้า มองด้วยดวงตาสีเหล็กกล้า
ก่อนจะตอบด้วยความสุภาพว่า
“ พี่ครับ พี่ดูละครมากไปหรือเปล่า พวกเราทุกคน เป็นคนไทย ที่รักกันนะครับพี่ “
สาบาน ให้ฟ้าผ่าเปรี้ยงคนชงเหล้าเถอะ พับผ่า บุญโชคชัย ตอบไปอย่างนั้น จริงๆ
……………………………………
อาร์ต
กวีในดงดาบ : ยิ่งลักษณ์ อดีตนายกฯในดวงใจ
ใครบางคนที่รู้จัก ต้องห่างเหิน
เคยเห็นใกล้แต่ห่างไกล ไปเหลือเกิน
หวังเพียงยังบังเอิญ เดินพบพา
ใช่เพียงรักภักดี ที่มีให้
ใช่เพียงใจใฝ่ถึง คะนึงหา
ใช่เพียงถ้อยร้อยรส พจนา
แต่นี่คือศรัทธา ประชาชน
……………………………………..
ท่านที่เคารพรักครับ ที่ข้าพเจ้าเขียนนี้ ก็ด้วยตระหนักว่ามนุษย์เกิดมาเพื่อ พบแล้วพลัดพราก
การจากกัน มีสองประเภทคือ ไม่จากเป็น ก็จากตาย
ความทรงจำที่มีต่อเพื่อน ต่อผู้แทน ต่อลูกหนี้ ต่อเจ้าหนี้ ที่ผ่านกาลเวลาหมักบ่ม จนออกดอก ออกผล เป็นดอกรัก ดอกเบี้ย
ไม่ว่าจะจดจำ รอยยิ้ม ไปจนถึงจดจำ รอยย่น รอยเหยียด รอยหยาม หรือ รอยยืม
เราทุกคนต่างก็มีความทรงจำที่หนักแน่นต่อกันทั้งนั้น
ท่านครับ และเมื่อการได้พบมิตรสหายเก่าแก่ ดื่มสุราสักเมา กินข้าวสักมื้อ ถือเป็นเรื่องปรกติของมิตรสหาย
แดดตากผีผ้าอ้อมเย็นนี้ ข้าพเจ้าและเพื่อน ก็ย่างสามขุมเข้าไปในโรงเตี๊ยม
บุญโชคชัย คือ เพื่อนรุ่นพี่ข้าพเจ้า เป็นคนเหนือ ส่วนศิวะ เพื่อนข้าพเจ้า มีคนรักชื่อแมว เป็นคนนครศรีฯ
เราสามคนปรากฏร่างในจอเรดาห์ของคนตวงสุราหน้าเข้ม หนวดเคราครึ้ม ที่งำประกายมิดชิดด้วยดวงตาเซื่องซึมราวแมวนอนหวอด
“ มองหาอะไร ? “ คนชงเหล้าถาม เมื่อเห็นบุญโชคชัย กวาดตามองไปรอบนอกร้าน
“ ร้านนี้ใกล้ทั้งโรงเรียนผู้ใหญ่ภาคค่ำ ใกล้ทั้งหอพักม่านรูด และใกล้ทั้งเมรุวัด “ คนชงเหล้าตอบแถมรอยยิ้มกึ่งเย้ยหยัน
แต่หนึ่งเดียวที่มันเย้ยหยันได้ คือตัวมันเอง
เราสามคน หย่อนก้นลงเก้าอี้หน้าบาร์ ศิวะผิวปาก สั่งเตกิล่า ส่วนบุญโชคชัย ดวงตามองที่โป๊สเตอร์รูปโซฟี่ มาร์โซ
จากหนังเรื่องลาบูม ที่ติดข้างกับรูปของ พีบี้ เคท
“ มาจากไหน ? “ คนชงเหล้าถามบุญโชคชัย
“ มาจากเชียงใหม่ “ สิ้นคำตอบ คนชงเหล้าหรี่ตาลง ถามต่อว่า
“ เป็น เสื้อแดงหรือเปล่า ? “
ความเงียบมาเยือนชั่วขณะ คนชงเหล้าเลื่อนแก้วเตกิล่าให้ศิวะ แล้วถามว่า
“ มาจากไหน ? “
“ พึ่งขึ้นมาจากนครฯ “
“ เป็น กปปส หรือเปล่า ? “
ศิวะสาดเหล้าเข้าลำคอ รวดเดียวหมด บุญโชคชัย เพื่อนรุ่นพี่ข้าพเจ้า มองด้วยดวงตาสีเหล็กกล้า
ก่อนจะตอบด้วยความสุภาพว่า
“ พี่ครับ พี่ดูละครมากไปหรือเปล่า พวกเราทุกคน เป็นคนไทย ที่รักกันนะครับพี่ “
สาบาน ให้ฟ้าผ่าเปรี้ยงคนชงเหล้าเถอะ พับผ่า บุญโชคชัย ตอบไปอย่างนั้น จริงๆ
……………………………………
อาร์ต