ผมเป็นอะไรกันแน่????
ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวนะครับ ผมพึ่งเรียนจบ ม ปลายผมชอบอ่านหนังสือมากๆ เป็นครูสอนพิเศษคณิตศาสตร์วันหยุด พ่อและแม่ผมเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่มหาวิทยาลัย ผมเริ่มเลยละกัน ผมมีอาการแปลกๆอย่างเช่น ชอบจินตนาการไปเรื่อย ชอบพูดภาษาแปลกๆที่คนอื่นฟังไม่รู้เรื่อง บางครั้งก็หัวเราะทั้งที่เป็นเรื่องเศร้า จนพ่อและแม่พาผมไปพบกับจิตเวชที่น่าแปลกคือสิ่งที่ผมคุยกับหมอ หมอทั้ง3คนบอกว่าไม่เคยเจอใครที่ทัศนะคติแบบนี้มาก่อน ไม่เคยเจอใครที่มีตัวหนังสือและความสงสัยต่างก็วิ่งมาอยู่ในหัวตลอดเวลาและแปลกที่ผมปกติ ผมสามารถคุยพูดกับหมอเหมือนที่นักวิชาการระดับสูงถกเถียงเรื่องจักวาลกัน
ขั้นที่สอง
ผมศึกษาความรู้หลายๆเรื่องๆ เกี่ยวกับศาสตร์ต่างๆ เมื่อปีที่แล้วผมสามารถมีสติได้แม้กระทั่งความฝันไม่ใช่ความบังเอิญฝัน30ครั้งผมมีสติรู้ตัวได้29ครั้ง ปัญหาคือผมไม่สามารถควบคุมเรื่องราวในความฝันได้ เช่น เมื่อคุณฝันเห็นผีคุณจะไม่สามารถ เปลี่ยนให้เป็นทหารหรือตัวตลกได้เลย หรือตามที่คุณอยากให้มันเป็นไปในตอนนั้น
ขั้นที่สาม
ผมสามารถสร้างโลกที่เกิดจากจิตนาการได้ ผมสามารถดึงตัวเองออกมาเป็นอีกคนได้ในโลกของผม (ขอย้ำอีกทีผมยังไม่บ้านะครับ)เมื่อเดือนตุลาคมปีที่แล้วผมสามารถแยกตัวเองได้2คน ที่นั่งคุยกันในโลกของตัวเองที่น่าแปลกคือเรื่องที่เราคุยกันผมไม่ได้เป็นคนตั้งคำถามเลยด้วยซ้ำ เดือนพฤศจิกายนผมแยกตัวเองได้เป็นสามคน เมื่อเดือนมกราคมปีนี้ผมสามารถเอาคนอื่นมาในโลกของจินตนาการตัวเองได้ ผมคุยกับตัวเองทุกเรื่องเท่าที่เราจะคุยกันได้ และจนถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมสามารถมองเห็นจินตนาการของคนอื่นได้ และสามารถบอกเจ้าตัวได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จะบอกว่าเป็นอาการของคนที่ชอบอยู่คนเดียวก็ไม่ใช่นะเพราะผมก็คุยกับเพื่อนกับนักเรียนทุกวัน แม้กระทั่งอยู่กับคนอื่นผมก็สามารถจินตนาการได้ ผมขอพอแค่นี้ละกันขืนผมพูดมากไปกว่านี้คงหาว่าผมเป็นบ้าไปแล้วแน่เลย ถ้าหากผมพิมตกหรือมีท่านใดอ่านไม่เข้าใจก็ขออภัยด้วยนะครับ
โลกที่เกิดจาก จินตนาการ
ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวนะครับ ผมพึ่งเรียนจบ ม ปลายผมชอบอ่านหนังสือมากๆ เป็นครูสอนพิเศษคณิตศาสตร์วันหยุด พ่อและแม่ผมเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่มหาวิทยาลัย ผมเริ่มเลยละกัน ผมมีอาการแปลกๆอย่างเช่น ชอบจินตนาการไปเรื่อย ชอบพูดภาษาแปลกๆที่คนอื่นฟังไม่รู้เรื่อง บางครั้งก็หัวเราะทั้งที่เป็นเรื่องเศร้า จนพ่อและแม่พาผมไปพบกับจิตเวชที่น่าแปลกคือสิ่งที่ผมคุยกับหมอ หมอทั้ง3คนบอกว่าไม่เคยเจอใครที่ทัศนะคติแบบนี้มาก่อน ไม่เคยเจอใครที่มีตัวหนังสือและความสงสัยต่างก็วิ่งมาอยู่ในหัวตลอดเวลาและแปลกที่ผมปกติ ผมสามารถคุยพูดกับหมอเหมือนที่นักวิชาการระดับสูงถกเถียงเรื่องจักวาลกัน
ขั้นที่สอง
ผมศึกษาความรู้หลายๆเรื่องๆ เกี่ยวกับศาสตร์ต่างๆ เมื่อปีที่แล้วผมสามารถมีสติได้แม้กระทั่งความฝันไม่ใช่ความบังเอิญฝัน30ครั้งผมมีสติรู้ตัวได้29ครั้ง ปัญหาคือผมไม่สามารถควบคุมเรื่องราวในความฝันได้ เช่น เมื่อคุณฝันเห็นผีคุณจะไม่สามารถ เปลี่ยนให้เป็นทหารหรือตัวตลกได้เลย หรือตามที่คุณอยากให้มันเป็นไปในตอนนั้น
ขั้นที่สาม
ผมสามารถสร้างโลกที่เกิดจากจิตนาการได้ ผมสามารถดึงตัวเองออกมาเป็นอีกคนได้ในโลกของผม (ขอย้ำอีกทีผมยังไม่บ้านะครับ)เมื่อเดือนตุลาคมปีที่แล้วผมสามารถแยกตัวเองได้2คน ที่นั่งคุยกันในโลกของตัวเองที่น่าแปลกคือเรื่องที่เราคุยกันผมไม่ได้เป็นคนตั้งคำถามเลยด้วยซ้ำ เดือนพฤศจิกายนผมแยกตัวเองได้เป็นสามคน เมื่อเดือนมกราคมปีนี้ผมสามารถเอาคนอื่นมาในโลกของจินตนาการตัวเองได้ ผมคุยกับตัวเองทุกเรื่องเท่าที่เราจะคุยกันได้ และจนถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมสามารถมองเห็นจินตนาการของคนอื่นได้ และสามารถบอกเจ้าตัวได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จะบอกว่าเป็นอาการของคนที่ชอบอยู่คนเดียวก็ไม่ใช่นะเพราะผมก็คุยกับเพื่อนกับนักเรียนทุกวัน แม้กระทั่งอยู่กับคนอื่นผมก็สามารถจินตนาการได้ ผมขอพอแค่นี้ละกันขืนผมพูดมากไปกว่านี้คงหาว่าผมเป็นบ้าไปแล้วแน่เลย ถ้าหากผมพิมตกหรือมีท่านใดอ่านไม่เข้าใจก็ขออภัยด้วยนะครับ