สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม ตอนนี้ผมได้เลิกกับภรรยาแล้วครับ คบกันมา4ปี มีลูก1ครับ เราแต่งงานกันแต่ไม่จดทะเบียนสมรสครับ
ขอเล่าประสบการณ์ที่ผ่านมาก่อนนะครับ ผมกับภรรยาคบกันตอนแรกมีเพื่อนเคยบอกแล้วครับว่าเค้าเป็นคนแรง แต่ผมก็ยังคงเพราะตอนนั้นเธอเป็นคนที่จริงจังและจริงใจกับผม คือผมก็โสดเพราะเลือกอยู่นานเหมือนกันครับ แล้วคบกันผมก็ทำดีกับเทอมาตลอด เป็นฝ่ายให้ก่อนเสมอ แต่เรื่องราวความร้าวเริ่มก่อขึ้นมาเพราะสิ่งที่ผมทำให้ ไม่ว่างานบ้าน หรือ การดูแลเอาใจใส่เธอ กลับกลายเป็นเรื่องที่ไม่ถูกใจของเธอ แรกๆเค้าก็แค่ฟุดฟัด หงุดหงิด พอนานเข้าผมก็เสียใจครับ เราตั้งใจทำให้ด้วยความรักและหวังดีกลับโดนเหวี่ยง แต่ก็ยังคงใจเย็นอยู่ครับ เพราะเป็นคนร่าเริง ใจเย็นอยู่แล้ว ก็ยอมเงียบๆแล้วก็ขอโทษเธอครับ แต่พอนานๆเข้าเธอก็เริ่มจะหงุดหงิด เหวี่ยง และเริ่มมีด่าบ้างแล้ว จนเธอหลุดคำหยาบมา ผมเสียใจมากครับ ในใจเรารักและหวังดีมาก ผมร้องไห้บ่อยครับ ผมบอกกับเธอด้วยเหตุผล ผมขอโทษเธอ แม้แต่กอดเธอ เรื่องที่เธอเหวี่ยงโกรธนี่คือ กวาดบ้านไม่สะอาด จัดห้องไม่เป็นระเบียบ เป็นต้น แรกๆคบนะครับ( ผมไม่ถนัดงานบ้านเลยครับ แม่ผมเป็นคนจัดการหมด ผมเคยช่วยแม่บ้างแต่ไม่เก่งครับ)
พอพักหลังผมเริ่มที่จะแคร์ความรู้สึกตัวเองครับไม่อยากร้องไห้ ก็เลยเริ่มที่จะประมาณว่าคุณต้องการอะไรบอกผมเดี๋ยวจัดการให้ ทีนี้แหละครับเธอก็เริ่มจะอารมณ์เสียกับผมหนักขึ้นครับ เพราะไม่คิดเองต้องให้บอก ผมก็ขอโทษเธอ เธอก็จะสวนว่าอย่าพูดขอโทษพร่ำเพรื่อ แต่ผมขอโทษเธอจริงๆนะครับเพราะไม่ตั้งใจจะทำให้เธอหงุดหงิด บางอย่างผมก็ไม่ถนัด กำลังปรับตัวแล้วก็อยากจะทำให้เป็น จะได้ดูแลเธอได้ในอนาคตครับ แฟนผมเป็นคนที่ทำงานขยันครับ ทางบ้านเธอเป็นคนขยัน แต่ผมเป็นคนที่เรื่อยๆอะครับ ค่อยๆทำ เป็นคนละเอียดหน่อย เธอบ่นผมใส่อารมณ์เรื่องนี้กับผมบ่อยว่าไม่ทันใจ ผมก็พยายามปรับตัวครับ ทำไรให้คล่องขึ้น แล้วก็เรื่อง ผมเล่นเกมส์ เล่นมือถือ ดูบอลครับ เธอจะไม่ค่อยชอบให้ผมเล่นเกมส์ แต่ผมก็เล่นตอนว่างๆอะครับ เธอก็ติดมือถือครับ บางทีเธอเล่นฉันไม่มีไรทำฉันเล่นด้วย แต่แจ๊กพอตจะมาออกที่ผม แต่เธอแทบจะเล่นตลอดเวลาด้วยซ้ำ แต่เล่นเกมส์ดูบอล เป็นความสุขเล็กๆส่วนตัวของผมจริงๆครับ
ตั้งแต่คบกันมาผมตามใจเธอทุกอย่างไม่ว่าเธอต้องการอะไร ผมไม่เคยห้ามและขัดใจเธอสักครั้งครับ เพราะผมคิดว่าเธอมีความสุขผมก็มีความสุข ที่ผมทำทุกอย่างเพื่อเค้า ทำงานบ้านให้เค้า ก็ให้เค้าได้มีความสุข แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับคือการใส่อารมณ์ครับ หงุดหงิดใส่ผม บางครั้งผมถามว่าพูดดีๆไม่ได้หรอ ทำไมต้องพูดหยาบ ทำไมต้องใส่อารมณ์กับเรื่องแค่นี้ด้วย แต่ก็ไม่เป็นผลครับเธอก็จะด่าหยาบกลับว่าก็เพราะผมอย่างนั้นอย่างนี้ สั่งแบบนั้นได้แบบนี้ เธอท้องเราก็แต่งงานครับ ทุกครั้งที่เริ่มกลับมาคุยหลังจอารมณ์เธอดีขึ้น ผมขอเธอว่าเป็นแม่คนแล้ว ให้ควบคุมอารมณ์ได้ไหม อย่าหงุดง่ายเพราะผมไม่มีความสุข เธอมีความสุขมั๊ยที่เห็นเราร้องไห้เราเศร้าเราทุกข์ ทุกครั้งที่ไม่ได้ดั่งใจเธอ แล้วเธอก็บอกจะปรับครับ แต่ก็เเหมือนเดิม ผมดีใจครับที่ผมมีลูก พอมีลูกผมก็ไปอยู่บ้านเธอครับ ผมออกจากงานเลี้ยงลูก เธอไปทำงาน เพราะพ่อตา แม่ยาย เค้าไม่ค่อยว่างเลี้ยงอ่ะครับ ผมเลยเลี้ยงเอง 3 เดือนแรก เธอเลี้ยงเองครับ ผมทำงาน
มีอยู่ช่วงนึงผมมาทำงานที่บ้าน เธอเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านพ่อแม่ครับ เธอก็บอกว่าเหนื่อย เลี้ยงคนเดียวพ่อแม่ไม่อยู่ งานในบ้านก็ต้องทำ เพราะแม่เธอจะบ่น กลางคืนต้องกรีดยาง จนผมมีปัญหาทางบ้านเรื่องงานและพี่สาว ผมเลยไปอยู่บ้านเธอครับ แรกๆก็ต้องปรับตัวเยอะครับบ้านเธอเเป็นขยัน ผมเป็นคนเรื่อยๆต้องตื่นเช้าช่วยบ้านเธอทำงานบ้าน จนเธอไปทำงาน ผมเลี้ยงลูกเอง เพราะเธอสะดวกมากกว่าที่จะทำงาน ผมก็เลี้ยงลูก ทำงานบ้าน กลางคืนกรีดยางครับ พ่อแม่เธอดีกับผมครับ แต่ก็มีโดนบ่นบ้างถ้าทำงานบ้านไม่ถูกใจแม่ของเธอ ผมเคยโดนแม่เธอด่าเรื่องทำงานบ้านครับ ว่าไม่ต้องทำให้เธอทำ ไม่ใช่งานผู้ชาย ถ้าเธอติดธุระค่อยทำ แต่ผมคิดว่า ถ้าผมทำเสร็จหมด เธอมาก็จะได้อยู่กับลูกครับ เธอจะได้ไม่ต้องทำ เพราะเธอทำงานมาทั้งวันไม่เจอลูกเลย ให้เธอได้มีเวลาอยู่กับลูกมากขึ้น ผมหวังดี ทำให้เธอทุกอย่างด้วยความรักและหวังดีจริงๆครับ แต่ก็เธอมักจะเล่นกับลูกได้พักนึงก็ต้อง บ่นผมให้ช่วยดูลูกอีก ผมคิดว่าเธอจะตักตวงเวลาอยู่กับลูกซะอีก
บางครั้งก็บ่นอารมณ์เสียใส่ผมเพราะไม่ได้ดั่งใจเธอ แล้วก็บอกว่าเธอเหนื่อยเครียดกับงานให้ผมเข้าใจเธอ ผมเข้าใจเธอครับเรื่องงานเธอก็เปิดอกคุยเรื่องที่ทำงานกับผมบ่อย แต่ทำไมเธอไม่เข้าใจผมบ้างว่าผมก็ทำงานบ้านเลี้ยงลูก ช่วยงานพ่อแม่เธอทำสวนทำไร่ เลี้ยงลูกนี่ก็เหนื่อยนะครับ แต่ก็มีความสุขที่ได้อยู่กับลูก ทำไมเธอไม่เห็นใจผมบ้างต้องใส่อารมณ์ทุกเรื่อง ผมมองตัวเองผมมันน่ารำคาญน่าหงุดหงิดขนาดนั้นเลยหรอ เธอเริ่มตบตีผม ถีบ ข่วน ต่อยผม ผมขอร้องเธอว่ามีลูกแล้วก็เบาๆหน่อยเรื่องสติอารมณ์ แต่ก็หนักขึ้น บางครั้งลูกงอแงไม่หลับเธอก็โยนลูกลงบนที่นอน ตะคอกใส่ลูกเวลาลูกเริ่มซน ตบตีผมต่อหน้าลูกซึ่งผมไม่เคยตบตีเธอเลย ช่วงหลังผมเริ่มเถียง เริ่มพูดหยาบ เริ่มด่าเธอ ซึ่งผมร้องไห้ครับผมรับตัวเองไม่ได้ที่เป็นคนแบบนี้ ผมปรับตัวเพื่อเธอทุกอย่าง แต่เธอไม่เคยปรับตัวให้ผม ผมคิดว่าสักวันเธอจะเห็นใจผมบ้างแต่ก็ไม่ครับ
ผมไม่เที่ยวกลางคืน ทำงานบ้าน เลี้ยงลูก ช่วยพ่อแม่เธอ ไม่ติดเพื่อน และไม่เคยนอกใจเธอสักครั้ง พอผมพูดถึงสิ่งที่ผมทำให้เธอ ความรู้สึกที่ผมมี กับสิ่งที่ทำ เธอจะสวนมาว่าก็เธอเป็นแบบนี้ นิสัยแบบนี้จะเปลี่ยนคงยาก ที่ผมพูดไปเธอบอกว่าเอาดีเข้าตัวยกหางตัวเอง คนอื่นไม่ดี ผมเล่นเกมส์ครับ เล่นมือถือครับ ยอมรับว่าบางครั้งก็มีเล่นตั้งใจไปบ้าง แต่มันชั่วช้าเลวทรามถึงขนาด เป็นประเด็นให้ผมต้องเลวตามที่เธอบอกเหรอครับ ผมอยากจะเลิกกับเธอหลายครั้งครับ แต่ผมรักลูกมาก ผมเลี้ยงลูกมา
สุดท้ายที่ทะเลาะกันเธอละเมอเรียกแฟนเก่า แต่ผมก็ไม่ได้จะโกรธนะครับผมมีเหตุผลพอว่าคนละเมอ แต่มีนอยบ้างครับ ตื่นเช้ามาผมมาบอกกับเธอว่าเธอละเมอถึงแฟนเก่านะ เธอด่าผมหยาบคายครับ บอกว่าผมทำหน้าไม่ดี คนมันนอยอ่ะครับ แล้วผมก็แค่บอกเฉยๆ สุดท้ายก็เคลียร์ไปเคลียร์มาเธอขุดเรื่องเก่ามาด่าผม จนเธอไม่คุยกับผมหลายวัน ผมก็อยู่เลี้ยงลูกร้องไห้ทุกวันครับ อยากจะไปจากตรงนี้แต่เป็นห่วงลูกมากครับสงสารเค้า แต่เธออยู่บ้านพ่อแม่ครับเค้าก็เห็นใจเธอมากกว่าผม ผมเริ่มอึดอัดครับ สุดท้ายเลือกที่จะเดินจากมา ลูกทางบ้านเธอไม่ยอมให้ผมครับ เค้าจะเลี้ยงเอง ผมก็ตัวคนเดียวในบ้านนั้นคงทำไรไม่ได้ แต่ก็ยังทำหน้าที่พ่อในส่วนของผม ผมให้อภัยที่เธอทำไว้กับผม ไม่แค้นเธอ เพราะอย่างน้อยก็เพื่อลูกครับ ตอนนี้ก็กำลังจะหาอาชีพมั่นคงส่งเสียลูกแต่ยังไม่ได้งานครับว่าจะเข้าราชการ แต่ผมก็โดนกีดกันไม่ให้คุยกับลูกครับ ขอคุยกับลูกเธอไม่ตอบ แม่เธอก็ไม่ตอบ ไม่คิดว่าเธอจะใจร้ายขนาดนี้ บอกว่าผมใจร้ายทิ้งลูก ผมเป็นห่วงและคิดถึงลูกครับ แต่ผมอยู่ตรงนั้นไม่ไหวแล้วจริงๆครับ ผมไม่เคยร้องไห้ขนาดนี้มาก่อนในชีวิตผู้ชายคนนึง
ขออนุญาตถามนะครับว่ามีใครแนะนำหรือให้ความเห็นกับเรื่องนี้ยังไงบ้างครับ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านและแนะนำความคิดเห็นนะครับ
ทำถูกไหมที่เลิกกับภรรยาครับ (มีลูกแล้วครับ)
ขอเล่าประสบการณ์ที่ผ่านมาก่อนนะครับ ผมกับภรรยาคบกันตอนแรกมีเพื่อนเคยบอกแล้วครับว่าเค้าเป็นคนแรง แต่ผมก็ยังคงเพราะตอนนั้นเธอเป็นคนที่จริงจังและจริงใจกับผม คือผมก็โสดเพราะเลือกอยู่นานเหมือนกันครับ แล้วคบกันผมก็ทำดีกับเทอมาตลอด เป็นฝ่ายให้ก่อนเสมอ แต่เรื่องราวความร้าวเริ่มก่อขึ้นมาเพราะสิ่งที่ผมทำให้ ไม่ว่างานบ้าน หรือ การดูแลเอาใจใส่เธอ กลับกลายเป็นเรื่องที่ไม่ถูกใจของเธอ แรกๆเค้าก็แค่ฟุดฟัด หงุดหงิด พอนานเข้าผมก็เสียใจครับ เราตั้งใจทำให้ด้วยความรักและหวังดีกลับโดนเหวี่ยง แต่ก็ยังคงใจเย็นอยู่ครับ เพราะเป็นคนร่าเริง ใจเย็นอยู่แล้ว ก็ยอมเงียบๆแล้วก็ขอโทษเธอครับ แต่พอนานๆเข้าเธอก็เริ่มจะหงุดหงิด เหวี่ยง และเริ่มมีด่าบ้างแล้ว จนเธอหลุดคำหยาบมา ผมเสียใจมากครับ ในใจเรารักและหวังดีมาก ผมร้องไห้บ่อยครับ ผมบอกกับเธอด้วยเหตุผล ผมขอโทษเธอ แม้แต่กอดเธอ เรื่องที่เธอเหวี่ยงโกรธนี่คือ กวาดบ้านไม่สะอาด จัดห้องไม่เป็นระเบียบ เป็นต้น แรกๆคบนะครับ( ผมไม่ถนัดงานบ้านเลยครับ แม่ผมเป็นคนจัดการหมด ผมเคยช่วยแม่บ้างแต่ไม่เก่งครับ)
พอพักหลังผมเริ่มที่จะแคร์ความรู้สึกตัวเองครับไม่อยากร้องไห้ ก็เลยเริ่มที่จะประมาณว่าคุณต้องการอะไรบอกผมเดี๋ยวจัดการให้ ทีนี้แหละครับเธอก็เริ่มจะอารมณ์เสียกับผมหนักขึ้นครับ เพราะไม่คิดเองต้องให้บอก ผมก็ขอโทษเธอ เธอก็จะสวนว่าอย่าพูดขอโทษพร่ำเพรื่อ แต่ผมขอโทษเธอจริงๆนะครับเพราะไม่ตั้งใจจะทำให้เธอหงุดหงิด บางอย่างผมก็ไม่ถนัด กำลังปรับตัวแล้วก็อยากจะทำให้เป็น จะได้ดูแลเธอได้ในอนาคตครับ แฟนผมเป็นคนที่ทำงานขยันครับ ทางบ้านเธอเป็นคนขยัน แต่ผมเป็นคนที่เรื่อยๆอะครับ ค่อยๆทำ เป็นคนละเอียดหน่อย เธอบ่นผมใส่อารมณ์เรื่องนี้กับผมบ่อยว่าไม่ทันใจ ผมก็พยายามปรับตัวครับ ทำไรให้คล่องขึ้น แล้วก็เรื่อง ผมเล่นเกมส์ เล่นมือถือ ดูบอลครับ เธอจะไม่ค่อยชอบให้ผมเล่นเกมส์ แต่ผมก็เล่นตอนว่างๆอะครับ เธอก็ติดมือถือครับ บางทีเธอเล่นฉันไม่มีไรทำฉันเล่นด้วย แต่แจ๊กพอตจะมาออกที่ผม แต่เธอแทบจะเล่นตลอดเวลาด้วยซ้ำ แต่เล่นเกมส์ดูบอล เป็นความสุขเล็กๆส่วนตัวของผมจริงๆครับ
ตั้งแต่คบกันมาผมตามใจเธอทุกอย่างไม่ว่าเธอต้องการอะไร ผมไม่เคยห้ามและขัดใจเธอสักครั้งครับ เพราะผมคิดว่าเธอมีความสุขผมก็มีความสุข ที่ผมทำทุกอย่างเพื่อเค้า ทำงานบ้านให้เค้า ก็ให้เค้าได้มีความสุข แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับคือการใส่อารมณ์ครับ หงุดหงิดใส่ผม บางครั้งผมถามว่าพูดดีๆไม่ได้หรอ ทำไมต้องพูดหยาบ ทำไมต้องใส่อารมณ์กับเรื่องแค่นี้ด้วย แต่ก็ไม่เป็นผลครับเธอก็จะด่าหยาบกลับว่าก็เพราะผมอย่างนั้นอย่างนี้ สั่งแบบนั้นได้แบบนี้ เธอท้องเราก็แต่งงานครับ ทุกครั้งที่เริ่มกลับมาคุยหลังจอารมณ์เธอดีขึ้น ผมขอเธอว่าเป็นแม่คนแล้ว ให้ควบคุมอารมณ์ได้ไหม อย่าหงุดง่ายเพราะผมไม่มีความสุข เธอมีความสุขมั๊ยที่เห็นเราร้องไห้เราเศร้าเราทุกข์ ทุกครั้งที่ไม่ได้ดั่งใจเธอ แล้วเธอก็บอกจะปรับครับ แต่ก็เเหมือนเดิม ผมดีใจครับที่ผมมีลูก พอมีลูกผมก็ไปอยู่บ้านเธอครับ ผมออกจากงานเลี้ยงลูก เธอไปทำงาน เพราะพ่อตา แม่ยาย เค้าไม่ค่อยว่างเลี้ยงอ่ะครับ ผมเลยเลี้ยงเอง 3 เดือนแรก เธอเลี้ยงเองครับ ผมทำงาน
มีอยู่ช่วงนึงผมมาทำงานที่บ้าน เธอเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านพ่อแม่ครับ เธอก็บอกว่าเหนื่อย เลี้ยงคนเดียวพ่อแม่ไม่อยู่ งานในบ้านก็ต้องทำ เพราะแม่เธอจะบ่น กลางคืนต้องกรีดยาง จนผมมีปัญหาทางบ้านเรื่องงานและพี่สาว ผมเลยไปอยู่บ้านเธอครับ แรกๆก็ต้องปรับตัวเยอะครับบ้านเธอเเป็นขยัน ผมเป็นคนเรื่อยๆต้องตื่นเช้าช่วยบ้านเธอทำงานบ้าน จนเธอไปทำงาน ผมเลี้ยงลูกเอง เพราะเธอสะดวกมากกว่าที่จะทำงาน ผมก็เลี้ยงลูก ทำงานบ้าน กลางคืนกรีดยางครับ พ่อแม่เธอดีกับผมครับ แต่ก็มีโดนบ่นบ้างถ้าทำงานบ้านไม่ถูกใจแม่ของเธอ ผมเคยโดนแม่เธอด่าเรื่องทำงานบ้านครับ ว่าไม่ต้องทำให้เธอทำ ไม่ใช่งานผู้ชาย ถ้าเธอติดธุระค่อยทำ แต่ผมคิดว่า ถ้าผมทำเสร็จหมด เธอมาก็จะได้อยู่กับลูกครับ เธอจะได้ไม่ต้องทำ เพราะเธอทำงานมาทั้งวันไม่เจอลูกเลย ให้เธอได้มีเวลาอยู่กับลูกมากขึ้น ผมหวังดี ทำให้เธอทุกอย่างด้วยความรักและหวังดีจริงๆครับ แต่ก็เธอมักจะเล่นกับลูกได้พักนึงก็ต้อง บ่นผมให้ช่วยดูลูกอีก ผมคิดว่าเธอจะตักตวงเวลาอยู่กับลูกซะอีก
บางครั้งก็บ่นอารมณ์เสียใส่ผมเพราะไม่ได้ดั่งใจเธอ แล้วก็บอกว่าเธอเหนื่อยเครียดกับงานให้ผมเข้าใจเธอ ผมเข้าใจเธอครับเรื่องงานเธอก็เปิดอกคุยเรื่องที่ทำงานกับผมบ่อย แต่ทำไมเธอไม่เข้าใจผมบ้างว่าผมก็ทำงานบ้านเลี้ยงลูก ช่วยงานพ่อแม่เธอทำสวนทำไร่ เลี้ยงลูกนี่ก็เหนื่อยนะครับ แต่ก็มีความสุขที่ได้อยู่กับลูก ทำไมเธอไม่เห็นใจผมบ้างต้องใส่อารมณ์ทุกเรื่อง ผมมองตัวเองผมมันน่ารำคาญน่าหงุดหงิดขนาดนั้นเลยหรอ เธอเริ่มตบตีผม ถีบ ข่วน ต่อยผม ผมขอร้องเธอว่ามีลูกแล้วก็เบาๆหน่อยเรื่องสติอารมณ์ แต่ก็หนักขึ้น บางครั้งลูกงอแงไม่หลับเธอก็โยนลูกลงบนที่นอน ตะคอกใส่ลูกเวลาลูกเริ่มซน ตบตีผมต่อหน้าลูกซึ่งผมไม่เคยตบตีเธอเลย ช่วงหลังผมเริ่มเถียง เริ่มพูดหยาบ เริ่มด่าเธอ ซึ่งผมร้องไห้ครับผมรับตัวเองไม่ได้ที่เป็นคนแบบนี้ ผมปรับตัวเพื่อเธอทุกอย่าง แต่เธอไม่เคยปรับตัวให้ผม ผมคิดว่าสักวันเธอจะเห็นใจผมบ้างแต่ก็ไม่ครับ
ผมไม่เที่ยวกลางคืน ทำงานบ้าน เลี้ยงลูก ช่วยพ่อแม่เธอ ไม่ติดเพื่อน และไม่เคยนอกใจเธอสักครั้ง พอผมพูดถึงสิ่งที่ผมทำให้เธอ ความรู้สึกที่ผมมี กับสิ่งที่ทำ เธอจะสวนมาว่าก็เธอเป็นแบบนี้ นิสัยแบบนี้จะเปลี่ยนคงยาก ที่ผมพูดไปเธอบอกว่าเอาดีเข้าตัวยกหางตัวเอง คนอื่นไม่ดี ผมเล่นเกมส์ครับ เล่นมือถือครับ ยอมรับว่าบางครั้งก็มีเล่นตั้งใจไปบ้าง แต่มันชั่วช้าเลวทรามถึงขนาด เป็นประเด็นให้ผมต้องเลวตามที่เธอบอกเหรอครับ ผมอยากจะเลิกกับเธอหลายครั้งครับ แต่ผมรักลูกมาก ผมเลี้ยงลูกมา
สุดท้ายที่ทะเลาะกันเธอละเมอเรียกแฟนเก่า แต่ผมก็ไม่ได้จะโกรธนะครับผมมีเหตุผลพอว่าคนละเมอ แต่มีนอยบ้างครับ ตื่นเช้ามาผมมาบอกกับเธอว่าเธอละเมอถึงแฟนเก่านะ เธอด่าผมหยาบคายครับ บอกว่าผมทำหน้าไม่ดี คนมันนอยอ่ะครับ แล้วผมก็แค่บอกเฉยๆ สุดท้ายก็เคลียร์ไปเคลียร์มาเธอขุดเรื่องเก่ามาด่าผม จนเธอไม่คุยกับผมหลายวัน ผมก็อยู่เลี้ยงลูกร้องไห้ทุกวันครับ อยากจะไปจากตรงนี้แต่เป็นห่วงลูกมากครับสงสารเค้า แต่เธออยู่บ้านพ่อแม่ครับเค้าก็เห็นใจเธอมากกว่าผม ผมเริ่มอึดอัดครับ สุดท้ายเลือกที่จะเดินจากมา ลูกทางบ้านเธอไม่ยอมให้ผมครับ เค้าจะเลี้ยงเอง ผมก็ตัวคนเดียวในบ้านนั้นคงทำไรไม่ได้ แต่ก็ยังทำหน้าที่พ่อในส่วนของผม ผมให้อภัยที่เธอทำไว้กับผม ไม่แค้นเธอ เพราะอย่างน้อยก็เพื่อลูกครับ ตอนนี้ก็กำลังจะหาอาชีพมั่นคงส่งเสียลูกแต่ยังไม่ได้งานครับว่าจะเข้าราชการ แต่ผมก็โดนกีดกันไม่ให้คุยกับลูกครับ ขอคุยกับลูกเธอไม่ตอบ แม่เธอก็ไม่ตอบ ไม่คิดว่าเธอจะใจร้ายขนาดนี้ บอกว่าผมใจร้ายทิ้งลูก ผมเป็นห่วงและคิดถึงลูกครับ แต่ผมอยู่ตรงนั้นไม่ไหวแล้วจริงๆครับ ผมไม่เคยร้องไห้ขนาดนี้มาก่อนในชีวิตผู้ชายคนนึง
ขออนุญาตถามนะครับว่ามีใครแนะนำหรือให้ความเห็นกับเรื่องนี้ยังไงบ้างครับ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านและแนะนำความคิดเห็นนะครับ