เราไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดีมันแย่ไปหมด
เริ่มต้นชีวิตเราก็เป็นปกติดี ครอบครัวยากจนแต่พ่อกับแม่ก็ขายของตามต่างจังหวัดกลับมาอาทิตย์ละครั้งโดยเราอยู่กับน้องเรา ตั้งแต่เราอยู่ ปวช แต่พ่อแม่เราไม่เคยทำให้เรารู้สึกขาดความอบอุ่น การเงินก็ปกติดี โดยมีญาติพี่น้องแม่ ค่อยช่วยเหลือดูแลอยู่เสมอ ท่านที่สำคัญที่สุดคือหลวงตาของเรา เรามักไปเอาข้าววัดมากินเสมอตอนนั้นคิดแค่ว่า ได้กินของเยอะดี
จนเราเริ่มมีความรักช่วงปวส 1 เราก็คบกันมาเรื่อยๆเราไม่ทราบมาก่อนว่าผู้ชายคนนั้นเป็นยังไง จนเราเริ่มได้อยู่กับเขา ก่อนวันเปิดเทอม 1 วัน แฟนเราโดนจับข้อหามียาบ้า 220 เม็ดส่วนเราอยู่ในห้องด้วย เราโดนจับไปด้วย ตอนนั้นเรางงไปหมด ไม่รู้เรื่องอะไรเลยตำรวจพาไปโรงพัก เรายังบอกตำรวจว่าพี่ตรวจฉี่หนูได้ตำรวจได้แต่ฟังเราพูด เราโทรหาน้าเราคนแรกไม่กล้าที่จะโทรบอกแม่ สักพักน้ากับแม่เรามาโรงพัก แม่บอกเราว่าไม่เป็นไรนะลูก เราคุยกับแม่ให้ช่วยเราสุดท้ายตำรวจตั้งข้อหาร่วมกันจำหน่ายเมทฯ เราสู้คดี จนเราสามารถ แยกว่าเรา มียา 20 เม็ดทั้งที่เราไม่มียา ไม่เคยเสพ ไม่เคยรู้ ศาลตัดสิน 1ปี 9 เดือน แต่เราอยู่ในนั้น 1 ปี กับ 1 เดือน ตอนนั้นเราอายุ 19 ปี อยู่ในนั้นเราไม่ได้ลำบากอะไร เราทำใจยอมรับมันถือว่าเราไปอยู่ในวงโคจรนั้นเอง แต่ทรมารมากคิดถึงที่บ้าน จนวันที่เราพ้นโทษ เราก็กลับมาใช้ชีวิตปกติ กลับมาหางานทำ เราเริ่มสมัครงานตามโรงแรม ทำได้สักระยะ ทางโรงแรมทราบประวัติ เชิญเราให้ออก เราออกมาประกอบกับช่วงนั้นเราป่วยออกมาอยู่บ้านเฉยๆสักระยะ เราก็หางานทำวนมาที่เดิมคือทางฝ่ายบุคคลรู้ก็เชิญให้ออก จนมาที่ล่าสุดเราก็ได้งานทำใกล้บ้านมากเรานึกว่ามันคงไม่มีอะไรเพราะ เพราะเป็นโรงงานขนาดเล็ก ทำในครอบครัวของเถ้าแก่ จนเถ้าแก่เรียกเราไปคุยบอกว่ารู้ว่าเราเคยต้องโทษ เขาถามทำไมเราไใ่แจ้งเขาอันนี้เรายอมรับเราผิดเองที่เราไม่ได้แจ้งเรากลัวว่าถ้าเราบอกว่ามีปัญหามาก่อนเขาจะไม่รับเราเข้าทำงาน เถ้าแก่ให้เราทำงานต่อ แต่ให้ค่าแรงเราเหลือวันละ 100 จากวันละ 300 เราคิดว่ามันไม่โอเคเพราะตอนแรกเราทำธุรการพอเขาทราบเรื่อง ลดเรามาเป็น QC เช็คงานซึ่งเราไม่ถนัดและค่าแรงมันไม่พอเราเลยจำเป็นต้องออก เพราะทุกคนไม่มีใครคุยกับเราเลย รังเกียจเขาพูดแบบนี้ค่ะ ระหว่างที่ทำงานเราป่วยน้ำหนักเราขึ้นเยอะมาก ตอนนี้เราไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีคนรับค่ะ รูปร่างไม่น่ามอง การศึกษาก็มีวุฒิ ปวช. เราเครียดมากคะ เพราะแม่เราก็ไม่ได้ทำงาน อายุมากแล้ว พ่อก็บวชไปหลายพรรษาแล้วท่านตั้งใจตั้งแต่หนูออกจากเรือนจำว่าท่านจะบวช น้องก็มีครอบครัวแล้ว น้องรับใช้หนีที่เคยยืมเขามาสู้คดี แต่ดีที่เราไม่ต้องเช่าบ้านอาศัยบ้านญาติค่ะน้องให้ทุนมาขายของ 3000 ค้าขายก็ขาดทุนหมดไปทุกวันเลยหยุดไว้ก่อน ไม่มีเงินเลยก็ว่าได้ท้อมากคะ สงสารแม่ต้องมาทุกข์เพราะเราไม่จบไม่สิ้นประหยัดทุกทางคะ ตอนนี้เงินไม่มีเลย ไม่ได้ดร่าม่านะค่ะ ญาติพี่น้องจนทุกคนค่ะ ตอนนี้เกลียดกลางวันค่ะ อยากจะกลางคืนเพราะตอนกลางวันไม่มีอะไรทำเหมือนคนไร้ค่าเลยค่ะ ทราบดีว่าทุกปัญหามีทางออกแต่ตอนนี้มันมืดจริงๆค่ะ ขอคำปรึกษา ชี้แนะหรือขอกำลังใจบ้างนะค่ะ อยากตายคะแต่มันคงง่ายไป ขอบคุณที่รับฟังนะค่ะ
ชีวิตตกต่ำมากเกินกว่าใครจะเข้าใจ
เริ่มต้นชีวิตเราก็เป็นปกติดี ครอบครัวยากจนแต่พ่อกับแม่ก็ขายของตามต่างจังหวัดกลับมาอาทิตย์ละครั้งโดยเราอยู่กับน้องเรา ตั้งแต่เราอยู่ ปวช แต่พ่อแม่เราไม่เคยทำให้เรารู้สึกขาดความอบอุ่น การเงินก็ปกติดี โดยมีญาติพี่น้องแม่ ค่อยช่วยเหลือดูแลอยู่เสมอ ท่านที่สำคัญที่สุดคือหลวงตาของเรา เรามักไปเอาข้าววัดมากินเสมอตอนนั้นคิดแค่ว่า ได้กินของเยอะดี
จนเราเริ่มมีความรักช่วงปวส 1 เราก็คบกันมาเรื่อยๆเราไม่ทราบมาก่อนว่าผู้ชายคนนั้นเป็นยังไง จนเราเริ่มได้อยู่กับเขา ก่อนวันเปิดเทอม 1 วัน แฟนเราโดนจับข้อหามียาบ้า 220 เม็ดส่วนเราอยู่ในห้องด้วย เราโดนจับไปด้วย ตอนนั้นเรางงไปหมด ไม่รู้เรื่องอะไรเลยตำรวจพาไปโรงพัก เรายังบอกตำรวจว่าพี่ตรวจฉี่หนูได้ตำรวจได้แต่ฟังเราพูด เราโทรหาน้าเราคนแรกไม่กล้าที่จะโทรบอกแม่ สักพักน้ากับแม่เรามาโรงพัก แม่บอกเราว่าไม่เป็นไรนะลูก เราคุยกับแม่ให้ช่วยเราสุดท้ายตำรวจตั้งข้อหาร่วมกันจำหน่ายเมทฯ เราสู้คดี จนเราสามารถ แยกว่าเรา มียา 20 เม็ดทั้งที่เราไม่มียา ไม่เคยเสพ ไม่เคยรู้ ศาลตัดสิน 1ปี 9 เดือน แต่เราอยู่ในนั้น 1 ปี กับ 1 เดือน ตอนนั้นเราอายุ 19 ปี อยู่ในนั้นเราไม่ได้ลำบากอะไร เราทำใจยอมรับมันถือว่าเราไปอยู่ในวงโคจรนั้นเอง แต่ทรมารมากคิดถึงที่บ้าน จนวันที่เราพ้นโทษ เราก็กลับมาใช้ชีวิตปกติ กลับมาหางานทำ เราเริ่มสมัครงานตามโรงแรม ทำได้สักระยะ ทางโรงแรมทราบประวัติ เชิญเราให้ออก เราออกมาประกอบกับช่วงนั้นเราป่วยออกมาอยู่บ้านเฉยๆสักระยะ เราก็หางานทำวนมาที่เดิมคือทางฝ่ายบุคคลรู้ก็เชิญให้ออก จนมาที่ล่าสุดเราก็ได้งานทำใกล้บ้านมากเรานึกว่ามันคงไม่มีอะไรเพราะ เพราะเป็นโรงงานขนาดเล็ก ทำในครอบครัวของเถ้าแก่ จนเถ้าแก่เรียกเราไปคุยบอกว่ารู้ว่าเราเคยต้องโทษ เขาถามทำไมเราไใ่แจ้งเขาอันนี้เรายอมรับเราผิดเองที่เราไม่ได้แจ้งเรากลัวว่าถ้าเราบอกว่ามีปัญหามาก่อนเขาจะไม่รับเราเข้าทำงาน เถ้าแก่ให้เราทำงานต่อ แต่ให้ค่าแรงเราเหลือวันละ 100 จากวันละ 300 เราคิดว่ามันไม่โอเคเพราะตอนแรกเราทำธุรการพอเขาทราบเรื่อง ลดเรามาเป็น QC เช็คงานซึ่งเราไม่ถนัดและค่าแรงมันไม่พอเราเลยจำเป็นต้องออก เพราะทุกคนไม่มีใครคุยกับเราเลย รังเกียจเขาพูดแบบนี้ค่ะ ระหว่างที่ทำงานเราป่วยน้ำหนักเราขึ้นเยอะมาก ตอนนี้เราไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีคนรับค่ะ รูปร่างไม่น่ามอง การศึกษาก็มีวุฒิ ปวช. เราเครียดมากคะ เพราะแม่เราก็ไม่ได้ทำงาน อายุมากแล้ว พ่อก็บวชไปหลายพรรษาแล้วท่านตั้งใจตั้งแต่หนูออกจากเรือนจำว่าท่านจะบวช น้องก็มีครอบครัวแล้ว น้องรับใช้หนีที่เคยยืมเขามาสู้คดี แต่ดีที่เราไม่ต้องเช่าบ้านอาศัยบ้านญาติค่ะน้องให้ทุนมาขายของ 3000 ค้าขายก็ขาดทุนหมดไปทุกวันเลยหยุดไว้ก่อน ไม่มีเงินเลยก็ว่าได้ท้อมากคะ สงสารแม่ต้องมาทุกข์เพราะเราไม่จบไม่สิ้นประหยัดทุกทางคะ ตอนนี้เงินไม่มีเลย ไม่ได้ดร่าม่านะค่ะ ญาติพี่น้องจนทุกคนค่ะ ตอนนี้เกลียดกลางวันค่ะ อยากจะกลางคืนเพราะตอนกลางวันไม่มีอะไรทำเหมือนคนไร้ค่าเลยค่ะ ทราบดีว่าทุกปัญหามีทางออกแต่ตอนนี้มันมืดจริงๆค่ะ ขอคำปรึกษา ชี้แนะหรือขอกำลังใจบ้างนะค่ะ อยากตายคะแต่มันคงง่ายไป ขอบคุณที่รับฟังนะค่ะ