หมาที่อยู่กับเราในชีวิตมาเป็นสิบกว่าปีจากไป ทำใจยังไงกันบ้างครับ

อยู่กับเรามาตั้งแต่เด็ก แทบจะเห็นหน้าทุกวันเป็นเวลาสิบปีกว่า  เข้าบ้านมาเปิดประตูก็จะเจอมันเป็นอย่างแรกทุกวันๆ   เมื่อเค้าจากไปรู้สึกอะไรมันหายไปจากชีวิตที่ไม่เหมือนเดิม  ทำใจไม่ทัน  ขอเล่าหน่อยครับว่าหมาของผมวันนี้นอนทั้งวันไม่ค่อยลุกไปไหน  ตกกลางคืนนกที่เลี้ยงในบ้านร้องเสียงดังมากผิดปกติ  เราก็นึกว่ามีอะไรเกิดขึ้นรึป่าว เดินไปดูก็เห็นหมานอนอยู่ที่เดิม แต่มันเหมือนเป็นสัญญาณอะไรบางอย่าง ให้ใจเราอยากไปคุยเหมือนอยากร่ำลา ใจก็รู้ว่าเค้าเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ แต่ก็ไม่อยากพูดลา ได้แค่ลูบหัวบอกรักและขอโทษ ยังมีความหวังอยู่    กลางดึกอยู่ดีๆหมาของผมก็ลุกขึ้นเดินเปิดประตูรั้วออกไปข้างนอก   ทำให้ผมดีใจมากๆ  คิดว่าเค้ามีแรงไปเดินเล่นข้างนอกได้แล้ว  แต่มันนานผิดปกติกลับบ้านช้า ผมไปเดินมองที่ๆเค้าชอบไปก็หาไม่เจอมันมืดมากๆแล้วด้วย  ตอนเช้าใจรู้สึกแปลกๆจึงลองเดินแถวหน้าบ้านอีกครั้ง  ผมเห็นเค้านอนอยู่ตรงข้ามกับบ้านในสวน ผมยังมีความหวังคิดว่าเค้านอนหลับจะไปอุ้มเค้ากลับบ้าน แต่ตัวเค้าแข็งรู้ทันทีว่า...เค้าไม่อยู่แล้ว  อุ้มศพกลับมา ถอดปลอกคอเก็บไว้เป็นที่ระลึกจะได้จำเค้าได้เสมอ...... ตอนนี้ยังทำอะไรไม่ถูก คิดว่ามันเกิดขึ้นแล้วเหรอ จะไม่ได้เจอเค้าในชีวิตอีกแล้ว  เหลือหมาอีก1ตัว ยิ่งทำให้รู้สึกกลัว ว่าวันนึงมันจะเกิดขึ้นอีกมั้ย แค่ตอนนี้ก็ไม่ไหวแล้ว กลายเป็นมองหน้าหมาที่ยังอยู่ยิ่งกลัวว่าจะเสียเค้าไป  ถ้าที่บ้านไม่มีสัตว์เลี้ยง ผมไม่คิดที่จะเลี้ยงสัตว์อะไรอีกแล้วครับ กลัวเกิดเหตุแบบนี้  /พิมผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะครับ แค่อยากระบายความรู้สึกที่มี คิดว่ามีหลายๆคนก็คงเคยสูญเสียสัตว์ที่ผูกพันธ์มานานเหมือนกัน  มีวิธีทำใจยังไงกันบ้างครับ