เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูง
คือถ้าใครไม่สนิท เราก็ไม่คุยอ่ะ เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆแล้ว
เมื่อตอนเราเด็ก แม่เราบอกว่า เราไม่พูดเลย จนอายุ 4 ขวบ ถึงจะพูด
ตอนแรกหมอนึกว่าเป็นใบ้ ไปตรวจแล้วตรวจอีกก็ไม่ได้เป็นไร
ตอนเราเรียนอนุบาล เราเป็นคนเดียวที่ไม่คุยเลย สนิทแต่กับอาจารย์
มาประถมเราย้ายโรงเรียน เราก็ไม่พูดเหมือนเดิม
จนเราโตขึ้น ได้พบโลกกว้าง เรากลายเป็นคนช่างพูดช่างคุย ขี้เล่น
แต่อีกมุมนึงถ้าเราไม่รู้จักใครเลย เราจะเงียบ เงียบเหมือนตอนเด็กๆเลย
เราผิดมากหรอ บางทีเราไม่ไว้ใจคนที่เราไม่สนิท มันทำให้เราเงียบ ไม่อยากพูดเยอะ
แต่ถ้าใครสนิทกับเรามากๆจริงๆ เราเต้นให้ดูก็ได้ ร้องเพลงเพี้ยนๆให้ฟังได้
ถ่ายรูปตลกๆได้ พูดคำหยาบได้ หรือเป็นเพราะเราเข้าสังคมไม่เก่ง
แต่ถ้าเรารู้สึกว่าสังคมนั้นมันไม่ปลอดภัยสำหรับเรา เราก็จะไม่เปิดใจเข้าไป
ถ้าสังคมที่เราอยู่มันโอเค เราก็โอเคกับมัน ที่จริงเราเป็นคนพูดมากด้วยซ้ำ เราคุยจนอาจารย์จำหน้าได้แล้ว
เราเป็นคนแบบนี้แหละ ถ้าเราไม่สนิทกับใคร เราก็ไม่คุยอ่ะ แล้วก็ไม่อยากคุยด้วย
อยู่กับตัวเองดีกว่าอีก ความคิดเรา
มันน่าตลกมากหรอ
เป็นคนโลกส่วนตัวสูง แล้วทำไม
คือถ้าใครไม่สนิท เราก็ไม่คุยอ่ะ เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆแล้ว
เมื่อตอนเราเด็ก แม่เราบอกว่า เราไม่พูดเลย จนอายุ 4 ขวบ ถึงจะพูด
ตอนแรกหมอนึกว่าเป็นใบ้ ไปตรวจแล้วตรวจอีกก็ไม่ได้เป็นไร
ตอนเราเรียนอนุบาล เราเป็นคนเดียวที่ไม่คุยเลย สนิทแต่กับอาจารย์
มาประถมเราย้ายโรงเรียน เราก็ไม่พูดเหมือนเดิม
จนเราโตขึ้น ได้พบโลกกว้าง เรากลายเป็นคนช่างพูดช่างคุย ขี้เล่น
แต่อีกมุมนึงถ้าเราไม่รู้จักใครเลย เราจะเงียบ เงียบเหมือนตอนเด็กๆเลย
เราผิดมากหรอ บางทีเราไม่ไว้ใจคนที่เราไม่สนิท มันทำให้เราเงียบ ไม่อยากพูดเยอะ
แต่ถ้าใครสนิทกับเรามากๆจริงๆ เราเต้นให้ดูก็ได้ ร้องเพลงเพี้ยนๆให้ฟังได้
ถ่ายรูปตลกๆได้ พูดคำหยาบได้ หรือเป็นเพราะเราเข้าสังคมไม่เก่ง
แต่ถ้าเรารู้สึกว่าสังคมนั้นมันไม่ปลอดภัยสำหรับเรา เราก็จะไม่เปิดใจเข้าไป
ถ้าสังคมที่เราอยู่มันโอเค เราก็โอเคกับมัน ที่จริงเราเป็นคนพูดมากด้วยซ้ำ เราคุยจนอาจารย์จำหน้าได้แล้ว
เราเป็นคนแบบนี้แหละ ถ้าเราไม่สนิทกับใคร เราก็ไม่คุยอ่ะ แล้วก็ไม่อยากคุยด้วย
อยู่กับตัวเองดีกว่าอีก ความคิดเรา
มันน่าตลกมากหรอ