ตอนนี้อยู่กินกับสามี 5 ปีคะ เป็นการอยู่กินแบบพ่อและแม่ และเพื่อนๆ ของเรา ไม่ชอบฝ่ายชาย เพราะเรื่องฐานะ หน้าตา และอื่นๆ ไม่ชอบขนาดที่ว่าแม่จ้างให้เลิก ไปบอกทางบ้านฝ่ายชาย แต่เราเองที่รั้น เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ จนล่วงเลยมาถึงวันนี้ หรือมันดูอาจจะช้าไป สำหรับหรับเราเค้าเป็นคนที่ดีคน 1 เป็น ผช ที่ไม่กินเหล้า สูบบุหรี่ ไม่เที่ยว ไม่เจ้าชู้ ให้เกียติรเสมอมา ทุกคนก็ย่อมมีทั้งข้อดีและข้อเสียในตัว ด้วยความที่เค้าถูกเลี้ยงมาแบบเด็กๆ พ่อแม่เอาใจมาตลอด ความคิดเค้าเลยเป็นเด็ก ไม่อยากมีความก้าวหน้าในชีวิต อยู่แค่ไหนเอาแค่นั้นไม่คิดจะไขว่คว้า แม้โอกาศอยู่ตรงหน้า ที่ปีที่ผ่านมาไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีความเป็นผู้นำ ทุกวันนี้เราคิดว่ามีแต่ตัวเองที่ดิ้นรน ทำทุกอย่างให้แม่ยอมรับเค้า ทั้งเรื่องการงาน การเงิน แต่ดิ้นเท่าไหร่ความคิดเค้าก็ยังคงเด็กเหมือนเดิม ไม่สมกับที่เราดิ้น ทุกวันนี้เริ่มเหนื่อยแล้วคะ ไม่รู้จะไปต่อหรือพอแค่นี้ดี กดดันตัวเองจากการพูดกรอกหูของแม่ และ เพื่อนๆ ทั้งหมดนี้ไม่โทดใคร โทดตัวเองที่เลือกเอง เริ่มมีความคิดเกิดในหัวแล้วว่า ความรักมันกิน ไม่ได้ เราควร ไปต่อ หรือ พอแค่นี้ดีคะ
ไปต่อหรือพอแค่นี้ ?