สวัสดีค่ะ จขกท ที่เคยตั้งเรื่องโรคซึมเศร้าไปนะคะ คือช่วงนี้จขกท. ขอเรียกตัวว่า มิ้น โดยส่วนตัวมิ้นเป็นคนไม่มีเพื่อนเลยค่ะ จากกระทู้ที่เคยตั้งไปจะรู้ว่ามิ้นไม่ได้เรียนมา 3-4 ปีแล้ว (นับรวมปีนี้) ทำให้มิ้นไม่มีสังคมที่เรียกว่าเพื่อนสนิทมากเท่าไหร่(มีแค่คนเดียวค่ะ) ส่วนใหญ่ก็มีแค่เพื่อนที่จะเข้าหาเวลาที่มีปัญหามาระบายกับมิ้นเท่านั้น ถ้ามิ้นเสียใจมิ้นต้องเก็บทุกอย่างมัดรวมไว้ เขียนลงหนังสือแล้วก็ร้องไห้ กับหนูแฮมที่เลี้ยงไว้ โดยมิ้นมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชาย1คน แทนว่า อาท เนาะ (พิมง่ายดี นามสมมติ) อาทเพิ่งเลิกกับแฟน มิ้นก็คอยช่วยตลอด ถามว่าวินาทีนั้นมิ้นชอบอาทยังบอกเลยค่ะ ว่ายัง จนกระทั่งมันเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ อาทก็คอยร้องเพลงจีบส่งในแชทเฟส มิ้นเขินนะ ไม่เคยโดนอะไรแบบนี้ รู้สึกดีมาก จนแบบ มิ้นแซวๆว่าชอบเหรอ อาทตอบว่าใช่ โอเคจบ เขินมาก จนวันนึงอาทบอกว่าไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ มิ้นรู้ว่าถ้าไปมันจะทำไรมั้ย ตอนนี้ 50/50 ก็ไปดู ปรากฏว่า เรียบร้อย (นี้ไม่ใช่ครั้งแรกของมิ้นนะ มิ้นผ่านผช.มาก่อน) ก่อนจะมีไรกัน อาทถามว่า จะยอมให้อาทได้มั้ย ถ้าไม่อาทจะได้ไม่ทำ เราก็แบบเนาะมาขนาดนี้ จะหยุดหรา เราก็โอเค เสร็จไป หลังจากนั้ยเราก็มีไรกันเรื่อยๆ จนมิ้นย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน หลังจากที่คบได้ เดือนนิดๆ อาทก็บอกเลิกค่ะ ไม่เสียใจเท่าไหร่เฉยชามาก อาทบอกให้เราเป็นเพื่อนกัน แต่หลังจากนั้นก็อยู่ด้วยกันนะ อยู่มาวันนึง มิ้นรู้ว่าอาทกำลังซื้อตุ๊กตาให้คนที่ชอบ มิ้นหน้าร้อนเลยค่ะ เพราะตอนคบกันอาทไม่ซื้อของขวัญอะไรให้เลยด้วยความที่คิดว่าเพิ่งคบกันเลยไม่คิดอะไร มิ้นเลยถามเชิงโวยวาย นั้นคือคำถามว่ามันเรื่องจริง มิ้นเริ่มรู้สึกว่ามันไม่โอเคเท่าไหร่เลย "เลิกกับเราเพื่อไปชอบคนอื่น" ตอนนั้นมิ้นเริ่มรู้สึกว่า ทำไมโลกถึงทำกับฉันงี้วะ ให้ผิดหวังถึงไหน มิ้นเริ่มผูกพันกับคนนี้มาก เพราะอยู่ด้วยกันนอนกอดกัน แต่เรียกเราว่าเพื่อน (มีไรกันด้วยนะ) อาทเลยไปบอกชอบ คนที่ทำงาน สุดท้ายโดนเค้าเมินค่ะ อาทเลยซมกลับมา มิ้นก็นะ (อะมีบ้าไร้สมอง) กลับเหมือนเดิมทุกอย่าง ชีวิตมิ้นก็อยู่แบบนี้ เก็บห้อง หาข้าวให้ กวาดห้อง ซักผ้า ซัก กกน.ทำให้ทุกอย่า งอาทมีหน้าที่ทำงานจ่ายค่าห้ิอง มีทะเลาะบ้าง ส่วนมากเป็นเรื่องผญ. เพราะเราหวงแล้วเราจะแขวะแรงมาก มีรุ่นน้องที่รร. อาท อาทมันชอบแหละเราเห็นเรารู้ เรากำลังหางาน ที่ทำงานอาทมันว่างแต่มันไม่ชวนเรา มันเลือกที่จะชวนน้อง (โอย อะไรของชีวิตวะ) เราก็ทะเลาะกัน หลังจากนั้นเริ่มที่จะระแวงมาก ย้ำว่ามากๆ เลยค่ะ เราต้องกินพารา 2-3 เม็ดให้มันหลับ แต่ก็กลัวเหมือนกันเลยหยุดระยะไว้ ช่งยหยุดระยะไว้นี้ นอน 7 โมงค่ะ ทุกวันเพราะนอนตอนกลางคืนไม่ไหว ตอนนี้สภาพเลยโทรมชนิดที่ว่า จากนน. 65 เหลือ 54 ภายในไม่กี่เดือน เจอครอบครัวทียังโดนทักว่าเสพยามั้ย เราไม่ยุ่งของพวกนี้นะ อาทมันเคยบอกชอบน้องเค้านะ แต่น้องเข้าเฉยๆ แต่ก็คุบกันทุกวัน (ช่วงนี้มีไรกันแต่น้อยลง) น้องเค้าไปคุยกับเพื่อนว่าเบื่ออาทมากงั้นงี้ แต่น้องเค้าก็ยังไปทำงานที่เดียวกับอาท (จุดพีคของฉัน) จนเหตุการณ์ล่าสุด เราแอบไปเปิดเจอว่า อาทชวนน้องไปทะเล ทั้งๆที่ก่อนนี้เราบ่นว่าอยากไป เพราะไม่ได้ไปมา 6 ปี เราเลยแขวะและทะเลาะกันแรงมาก กับวันนั้นเป็นที่อาทมันไปเที่ยวกับเพื่อนที่เคยหักหลังและอาทมันบอกไม่สนใจและเกลียดเพื่อยนี้ แต่กับทิ้งเรา.. เราเลยวีนไปอีก อาทมันเลยบอกกับเราว่า "ไม่พอใจก็เก็บของจากหอกูไป" สตั้นถึงขั้นปากจัดๆ แบบเราด่าไม่เป็น โรคไมเกรนขึ้น นอนทรมานอย่างงั้น ซึมเศร้า ชีวิตนี้ฉันอยากตายเอาฉันไปตายที พออะไรเริ่มดีขึ้นตัวมิ้นหยิบกรงหนูแล้วออกจากหอ กลับบ้าน แต่มิ้นไม่บอกนะว่าเกินไรขึ้น กลับมาก็เก็บตัวนอนซมในห้อง ไมเกรนเอย ซึมเศร้าเลย ชีวิตจะเจออะไรดีๆ ไม่ได้เลยเหรอทำไมไม่มีใครรักกูเลย ตอนนั้นมิ้นคิดมากกว่านี้นะ พิมยาวไปกลัวรำคาญกัน หมดคืนนั้นไปมิ้นแอบส่องก็ยังเห็นไปคอมเม้นเฟสคุยกันดูไม่เสียใจเท่าไหร่ที่มิ้นออกมา ต่อมาอีกวันนึง มิ้นจงใจเข้าเฟสอาทไปดูแชทที่คุยกับน้อง อาทมันส่งแชทเสียงร้องเพลงให้น้องแบบที่เคยทำกับมิ้นเลย จะเป็นบ้า ร้องไห้หนักมิ้นเลยออกจากเฟสอาทแล้วเอาเฟสมิ้นทักไปหาอาท เพื่อบอกจองเวรมันทั้งคู่ ยังนอนนั้นมิ้นคิดว่ายังไงก็ต้องตายแน่ๆ  เพราะตอนนั้นมิ้นคุมตัวเองไม่อยู่เหมือนคนบ้า คิดแค่ว่าทำไมต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องทิ้งกัน บนโลกนี้ไม่มีใครรักเลย ทุกคนล้วนต่างเข้ามาเพื่อผลประโยชน์ทำต้องเจอแบบนี้ ชีวิตนี้โคตรขยะเลย ชีวิตนี้มันไร้ค่าจริงๆ เรียนไม่จบ เพื่อนไม่มี ความรักยังพังพินาทอีก วินาทีนั้นมิ้นเดินไปหาเชือกผูกกับราวเหล็กข้างบนล่ะ หาเชือกมัดเรียบร้อย ไม่เอาล่ะ ไม่อยู่ ตายๆไปเลยก็ดี นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คิดฆ่าตัวตาย เอาว่ะ รอบนี้ไม่เหลือไรอีกล่ะ พอกันที ตอนนี้คอนี้แขวะล่ะ หนูที่มิ้นเลี้ยงจู่ๆ มันร้องจิ๊ดดังมาก มิ้นตกใจเหมือนได้สติ เลยเดินไปดู นางก้มกัดไข่ตัวเอง มิ้นขำมาก เลยลูบหัวบอก เป็นหนูที่ดีนะลูก รอบสองแขวะแล้ว วินาทีนั้นมิ้นคิดแค่ว่า ตายไปเหอะไร้ค่า ปรากฏว่าเชือกขาด ซึ่งมันไม่น่าจะขาดได้ เชือกหนาๆสีเชียว มันขาดได้ สายตามิ้นเหลือบมาเห็นหนูที่เลี้ยงยืนเกาะกรงมองมาหามิ้น เจ็บใจเหมือนกัน แค่จะตายยังลำบาก อ่อลืม ตั้งแต่วันที่โดนไล่ออกมาถึงผูกคอนี้มิ้นไม่เคยได้กินข้าวเลย จนตอนนั้นมิ้นเลยกลับมานอนแล้วเอาหนูมานอนข้าง นางก็นอนนะ แถมละเมอมือสบั้นดิ๊ก ๆ อีก จบผ่านคืนนั้น เหมือนจิตใจจะดีขึ้นมา 3% มิ้นก็ยังมีร้องไห้ เสียใจ กินน้อย มิ้นเลยลบรหัสเฟสอาทออกกันตัวเองเข้าไปส่องล่ะบ้ามาอีก มิ้นรอแค่ตอนนี้ให้หนูของมิ้นถึงเวลา มิ้นก็คลไม่เหลือใครจริงๆ

ปล. ตอนที่มิ้นย้ายเข้ามามิ้นจริงจังกับคนนี้นะ อยากให้คนสุดท้าย เพราะมิ้นเองก็โดนทิ้งมาบ่อยมาก
ปล2. ส่วนตัวเองมิ้นรู้ว่ามิ้นเป็นโรคซึมเศร้า จากกระทู้ที่แล้ว มิ้นไม่รู้ว่ามิ้นเป็น2บุคคลหรือป่าวแต่จริงแล้วถ้ามิ้นเย็นก็จะเย็นไปเลย แต่ถ้าร้อนมิ้นจะโมโหร้าย และก็มิ้นไม่กล้าเข้าสังคมเนื่องจากตอนเด็กมิ้นมักโดนเพื่อนที่รร. แกล้งประจำ