โดนกระทำเหมือนเป็นส่วนเกินในวันสำคัญ(วันรับปริญญา) จะลบความรู้สึกตรงนี้ยังไงดี

วันรับปริญญาของเรา เรารับพร้อมกับแฟน เราจ้างช่างภาพมาคนนึงและตกลงกันว่า ถ่ายกับบ้านเราก่อนแล้วก็ไปถ่ายกับบ้านของแฟน เพราะทางบ้านเรามีธุระต่อ กะว่าถ่ายที่มหาลัยแล้ว ตอนช่วงเย็นค่อยกลับไปถ่ายที่บ้านต่อ ณ วันนั้นตอนที่เรากับแฟนมาถ่ายรูปกับบ้านเรา ทุกคนแสดงความยินดีกับเราและกับแฟนเราอย่างเห็นได้ชัด ทุกคนให้แฟนเรามีส่วนรวมในทุกๆภาพ แม่เรา ยายเรา น้องเรา เรียกแฟนเรามาถ่ายคู่เองซะด้วยซ้ำไป โดยที่ทุกคนเข้าหาแฟนเราเพื่อไปแสดงความยินดีด้วยทั้ง เมื่อถ่ายกับที่บ้านเราเสร็จเรียบร้อย ก็ไปถ่ายกับที่บ้านแฟน เราก็ไปที่คณะที่แฟนเราเรียนเพราะบ้านเค้าอยู่กันตรงนั้น เมื่อไปถึงแฟนเราก็ไปถ่ายรูปกับบ้านเค้า เพราะบ้านเค้าเรียกแฟนเราไปถ่าย แต่ไม่ได้เรียกเราไป เราก็เลยไม่อยากไปเสนอหน้าเพราะเค้าก็ไม่ได้เรียกเรา ก็คิดแค่ว่าเค้าน่าจะอยากถ่ายรูปกับลูกเค้ารัยงี๊ เดี๋ยวพอเค้าถ่ายเสร็จก็น่าจะมาถ่ายกับเราอะไรประมาณนั้น โดยที่เราก็ให้ช่างภาพไปถ่ายให้แฟนเรากับบ้านเค้า พอผ่านไปสักพัก ทุกคนก็ถ่ายรูปกันหมดแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเรา แต่ตอนนั้นที่เราไปยืนอยู่ตรงจุดนั้น สิ่งที่เราสัมผัสได้ก็คือ มันช่างแตกต่างกับสิ่งที่บ้านเราทำให้แฟนเราเหลือเกิน  เราก็เลยไปนั่งเฉยๆ อารมณ์ตอนนั้นอยากจะร้องไห้มากแต่ก็ร้องไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไง บ้านเราก็กลับไปกันแล้วเพราะนัดเจออีกทีตอนเย็น ในตอนนั้นพยายามจะไม่คิดว่าเราเป็นส่วนเกิน แต่สุดท้ายเราก็อดไม่ได้ ถามว่าน้อยใจและเสียใจมั๊ย เราตอบได้เลยว่ามันรู้สึกมากๆ เรามองย้อนทุกอย่างว่าสิ่งที่บ้านเราปฏิบัติกับแฟนเราเป็นยังไง และมองว่าบ้านแฟนเราปฏิบัติกับเรายังไง แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ วันนั้นจนถึงวันนี้พยายามจะลบความรู้สึกพวกนี้ออกไป แต่ก็ทำไม่ได้สักที

ปล. สิ่งที่เราอยากจะบอกหลายๆคนที่มีคนรักไม่ว่าจะเป็น เรียนที่เดียวกัน จบพร้อมกัน รับปริญญาพร้อมกัน ยืนเคียงข้างกันมา หรือใช้ชีวิตร่วมกัน
      ว่า.....ในวันสำคัญอะไรก็ตาม อย่าให้ต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับคนใดคนหนึ่ง พยายามทำให้คนรักของเราเป็นเหมือนส่วนหนึ่งไม่ใช่ส่วนเกิน คอยโอบคนข้างกายของเรามาเป็นส่วนเดียวกัน ดึงเข้าหากัน แล้วในวันนั้นคุณจะมีแต่ความสุขและความประทับใจ  ในบางครั้งบางสถานการณ์ ถ้าใครไม่เจอกับตัวมักจะไม่เข้าใจ แต่ถ้าเลือกได้อย่าเจอเลยจะดีกว่า เพราะมันจะเป็นความรู้สึกที่บันทอนจิตใจ ทุกครั้งที่เรื่องราววนมาก็ต้องคอยปลอบใจตัวเองและไม่นึกถึงมัน