โอ๊ยยยยยย !!! อยากลาออกทุกวินาทีเลยจริงๆๆๆๆ

ปกติเราไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่แล้ว ถามว่าชอบมั๊ย?? ก็ชอบนะ แต่บางครั้งเวลาซื้อของอะไรแล้วไม่มีเพื่อนช่วยเลือกมันยากลำบากเหลือเกินสำหรับคนหลายใจอย่างเรา TT.TT เช่นลิปสติกสีนู้นก็สวย สีนี้ก็งาม จบด้วยการซ

งานก็เยอะ. หิวข้าวมากๆๆๆ เรื่องเงินๆทองๆ วันนี้ไม่มีสติสตังค์ คิดตังค์ลค. ก็คิดผิด ขาดทุนไป 500 กว่าบาท ไปซื้อไก่คาราเกะที่เชสเตอร์กริล ให้ตังค์ไป 500 แต่ค่าอาหาร 100 เดียว ดันลืมเงินทอนซะงั้น เฮ้อ

คือเรื่องมันสื่บเนื่องมา จาก กระทู้ ก่อนหน้านี้ คือ คถ เขาอะครับ บางครั้งเขาคุยกับเราดีจน ยิ้มได้ทั้งวัน แต่บางครั้งเขาก็เหมือนไม่สนใจเราเลย คิดๆ ดูเหมือนเรากำลังคิดถึงเขามาก อยากบอก อยากคุย กลัวที่

-

"พักผ่อนเยอะ ๆ นะลูก" ไม่ได้ออกไปดูจันทรุปราคา มาเห็นพระจันทร์ตอนเช้าแล้ว สวยมาก กลมโต ก็เลยไม่ได้ตบถุงใส่เงิน ตบต้นไม้ ให้มันแพร่ มันงอกเงย วันนี้ไปส่งแม่ไปโรงยามา อ่านไพธอน ต่อจากสัปดาห์

คือเราแบบเหนื่อยอะแม่ก็ไม่เคยเข้าใจเราเลยมีปัญหาเล็กน้อยก็บ่นด่าตลอดคือแค่คำให้กำลังใจเค้ายังไม่เคยพูดให้ได้ยินทุกวันนี้มีแต่คำด่าๆคำหยาบจนบางทีเราเลือกที่จะเงียบละฟังเฉยๆเพราะรู้ว่าพูดไรไปอธิบายไรไปเ

แค่เพื่อนพิมพ์ว่า "อืม" มาในไลน์...เท่านั้นแหละค่ะ สมองเราคิดไปไกลเลยว่าเราไปทำอะไรผิดรึเปล่า เค้าโกรธเราไหม หรือเขาไม่อยากคุยแล้ว จริง ๆ อาจจะแค่มือถือแบตจะหมดก็ได้ แต่คือเราก็คิดเป็นสิบต

ก็คือว่าอยากรู้ว่าทำไมโตขึ้นเรื่อยๆคนถึงหายไปเรื่อยๆแม้กระทั่งคนสนิทบอก ก่อนว่าเราอยู่ในวัยเรียนอยู่ ซึ่งเรามีเพื่อนที่สนิทมากๆแต่เขาใช้คำพูดแรงไปและแย่มากทำให้ทุกคนมองเป้นเพื่อนไม่ได้แต่เขาก็ดีในบางเ

…