สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกท่าน ขอแทนตัวเองว่าเรานะคะ วันนี้มีเรื่องอยากมารบกวนถามท่านผู้รู้หน่อยค่ะ พอดีที่ตัวเราเองมีปัญหามากเลยช่วงนี้ เป็นช่วงชีวิตที่แย่มากๆ จริงๆ เป็นคนที่พอเจอปัญหาแล้วจะค่อยๆหาทางแก้ไป จนได้ แต่ปัญหานี้ เครียดมาหลายวันแล้วค่ะ หาทางออกไม่เจอเลย ขอเล่า แบบ ย่อๆ ให้พอรู้เรื่องนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวันที่ 27 มกราคม 2560 บ้านเราโดนไฟไหม้ โดยต้นเพลิงอยู่ข้างบ้านแล้วลามมาบ้านเรา ที่บ้านเราอยู่กับป้า 2 คน วันที่เกิดเหตุ กลับจากทำงานพอดีค่ะ อยู่บ้านพอดี ป้าเลยไม่เป็นไร ส่วนบ้าน เสียหาย ชั้นบน โดนทั้งไฟ และน้ำ (ชั้นบนเป็นไม้) หลังจากไฟไหมคืนนั้นก็ไปนอนบ้านแฟนก่อนค่ะ จากนั้นก็คิดหาบ้านพัก พอดีบ้านตรงข้าม ไม่มีคนอยู่เลยคุยกับเจ้าของบ้านได้ เขาให้อยู่ค่ะ เขารู้จักกับป้ามาก่อนเลยให้อยู่ได้ค่ะ จากนั้น ก็หาช่างซ่อมบ้านค่ะ ตอนแรกคิดว่าจะรื้อชั้นสองทั้งหมด แต่ ใช้เงินเยอะมาก เลยเปลี่ยนเป็นซ่อมแทน พอได้ช่างก็เริ่มซ่อมเลยค่ะ (หลังจากไฟไหม้ได้ 3 อาทิตย์ )
มาพูดถึงเรื่องป้าก่อนค่ะ ป้าเป็นครูเกษียณอายุแล้วค่ะ อายุประมาณ 66 ปีค่ะ ตอนนี้มีอาการหลงๆลืมๆ คล้ายอาการอัลไซเมอร์เริ่มแรก เหมือนว่า คุยกันเมื่อกี้ อีกแปปนึงก็ลืมแล้ว เป็นมาซักพักแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้ไปหาหมอจริงจัง เพราะป้าก็บอกว่าไม่ไป ไม่ได้เป็นอะไร แต่หลังจากไฟไหม ป้ามีอาการหนักขึ้นมากค่ะ คือใครมาบ้านก็ไม่รู้ ใครมาหาก็ไม่รู้ เพราะจะมีเพื่อนๆ ครูมาเยี่ยมเยียนบ่อยๆ ค่ะหลังไฟไหม้ และป้าชอบออกไปตลาด ทุกวัน ช่วงก่อนไฟไหม้นะคะ ออกไปก็จะซื้อ ของเดิมๆ กลับมาทุกวัน เราเคยห้ามแล้ว แต่เขาก็ยังไป เคยล๊อกประตูไว้ครั้งนึง ป้าดูเครียดกังวล เราเลยไม่กล้าล๊อกอีกเลย ก็ปล่อยเขา แต่พอมาช่วงที่บ้านไฟไหม้แล้ว มีครั้งนึง ป้าออกไปตลาดอีก แต่กลับไม่ถูก ยังดีที่มีเบอร์เราอยู่ในกระเป๋า เขาขอโทรศัพท์คนอื่นให้โทรหาให้ เราเลยออกไปรับได้ (ป้าไม่มีโทรศัพท์ เพราะใช้ไม่เป็นค่ะ) แล้วเริ่มมีอะไรแปลกๆในบ้านคือ วันหนึ่ง เห็นมีการหุงข้าวใหม่ และมีการทำกับข้าวหลังบ้าน เลยถามป้าว่าใครมา ใครหุงข้าว ทำกับข้าวให้ ป้าบอกว่าไม่รู้ ไม่มีใครมานะ ตอนแรกคิดว่าเป็นเพื่อนๆอาจารย์ด้วยกัน เลยไม่ได้คิดอะไร ปล่อยไป ที่ไม่คิดว่าป้าเป็นคนทำ เพราะป้าทำอะไรไม่เป็นอะค่ะ ปกติจะทำกับข้าวไว้ให้กินตอนเช้า และก็เตรียมกับข้าวกลางวันไว้ด้วยค่ะ โดยใส่ กระติกเก็บความร้อนไว้ค่ะ พอตอนเย็นเราก็กลับจากทำงานแล้วค่ะ เรื่องของป้าก็ประมาณนี้ค่ะ ป้าเคยเป็นคนเก่ง แต่ตอนนี้หลงๆ ลืมๆ ไปเยอะแล้วค่ะ
มาที่เรื่องของเรามาอยู่กับป้าบ้างค่ะ จริงๆ ป้าไม่ใช่ป้าแท้ๆค่ะ ป้าเป็นครูของพ่ออีกทีหนึ่งค่ะ บ้านป้าขอพ่อมาเลี้ยงตั้งแต่เด็กค่ะ สมัยนั้นมีป้ากับแม่ป้าอยู่ 2 คน พ่อมาอยู่กับป้าช่วยทำงานบ้าน ส่งขนมเพราะแม่ป้าจะทำขนมทำอาหารเก่งค่ะ ก็อยู่กันมาตั้งแต่สมัยนั้นค่ะ จนเวลาล่วงเลยมา เราโต อยู่ประมาณ ม.3 พ่อก็ขอให้เรามาอยู่เป็นเพื่อนป้า คอยดูแลป้า ช่วงนั้นป้าผ่าตัดใส้ติ่งค่ะ ตอนแรกนึกว่าให้อยุ่แปปเดียว ที่ไหนได้... หลังจากนั้นก็อยู่กับป้ามาตลอดค่ะ พอตอนม. 5 พ่อก็เสียค่ะ พ่อฝากให้อยู่ดูแลป้าที่นี่ไม่ให้ไปไหน ส่วนพ่อก็บอกป้าว่าฝากลูกไว้คนนึง (เรามีพี่น้อง 3 คนค่ะ) อยู่มาตลอดจนตั้งแต่ อายุ 15 จนตอนนี้ 28 แล้วค่ะ
เหตุมีอยู่ว่า วันจันทร์ ที่ 20 กุมภาพันธ์ 2560 เรากลับบ้านไปตอนเย็น เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าบ้าน ตอนนั้นคิดในใจว่าหน้าคุ้นๆ แต่ไม่คิดว่าจะรู้จัก เลยไม่ได้สนใจอะไร ก็เข้าบ้านปกติ เข้ามา เห็นผู้หญิง 2 คนอยู่ในบ้าน กับเด็กผู้หญิง อายุประมาณ 2 ขวบ 1 คน ก็สวัสดีทักทายตามปกติที่มีแขกมาบ้าน ก็เข้าไปในครัวเก็บของเก็บไร ก็เห็นมีร่องรอยการทำอาหาร ก็เริ่มแปลกใจว่า คนพวกนี้เป็นใคร หลังจากนั้น ก็เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าบ้านเมื่อกี้เดินเข้ามาในบ้าน ก็นึกออกแล้วว่าเขาเป็นใคร เขาเป็นญาติ ห่างๆ ของป้า ซึ่งมีอายุพอๆกับป้าค่ะ แต่มีศักดิ์เป็นหลาน ถ้าจำไม่ผิด เขาเป็นญาติทางฝั่งพ่อของป้า ซึ่งพ่อของป้ามีภรรยาอีกคนค่ะ ไม่แน่ใจว่าคนไหนก่อนหลัง แต่พ่อของผู้ชายคนนี้ มีศักดิ์เป็นพี่ชายของป้าค่ะแต่คนละแม่ งงไหมคะ
เขาก็เข้ามาแล้วก็ถามนู่นนี่นั่นค่ะ ประมาณว่าบ้านซ่อมเท่าไร ได้อะไรบ้าง มีอันนั้นอันนี้ผุนะ ต้องเปลี่ยน ไรประมาณนี้ค่ะ เราก็บอกเขาไปตามที่คุยกับช่างไว้ แล้วก็ถามเรื่องป้าว่า มีโรคประจำตัวไรไหม มียาอะไรกินบ้าง กับข้าวกับปลาหาให้เขากินยังไง ใครเป็นคนทำ เราก็บอกเขาไป จากนั้นเราก็นั่งตรงที่เรานอนอะค่ะ รอว่าเมื่อไรเขาจะกลับ สรุปเขาไม่กลับค่ะ จะถอยรถเข้าบ้าน ถึงได้รู้ว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่วันนั้น เดี๋ยวนั้น เขาอ่อนเลยค่ะ เหมือนมันชาๆ ว่า ห๊ะเราต้องมาอยู่กับใครก็ไม่รู้ บ้านก็แคบขนาดนั้น แล้วจะนอนที่ไหน ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวยังจะไม่มีเลยค่ะ เราเลยบอกเขาไปว่า อยู่กับป้าสองคนได้นะคะ เพราะก็อยู่อย่างนี้กันมานานแล้ว เขาตอบกลับมาว่า ไม่เป็นไร ไม่ได้ทำอะไรแล้ว จะมาอยู่ที่นี่เลย อยู่เป็นเพื่อนป้า เราก็ช๊อกไปเลยค่ะ พูดอะไรไม่ออก เหมือนว่าป้าก็ยอมให้เขามาอยู่ เราก็เลยเก็บเสื้อผ้า ข้าวของ อุปกรณ์ทำขนม เตาอบ เกือบทุกอย่างอะค่ะ ที่เป็นของเราเอาออกมาค่ะ โทรบอกให้แฟนมารับ ให้เพื่อนมาช่วยขนของค่ะ ก็เลยบอกป้าว่า บ้านเสร็จแล้วจะกลับมาอยู่ บอกป้าว่าถ้าเขาอยู่หนูจะไปอยู่ตรงไหนของบ้านหรอ ป้าบอกก็อยู่ไปเถอะ นาทีนั้น ไม่เอาแล้วค่ะ รู้ว่าเราออกไปก็เข้าทาง เขา แต่เราก็อยู่ไม่ไหวค่ะ ไม่ไหวจริงๆ เรากลายเป็นคนนอกไปในทันที พูดอะไรไม่ออก จะไล่เขาไป ก็ไม่ได้ ไม่รู้จะเอาสิทธิที่ไหนมา วันนั้นเราก็ออกมาจากบ้านค่ะ คืนแรกไปนอนบ้านเพื่อนก่อนคืนนึง ให้แฟนได้ไปคุยกับพ่อแม่ก่อน ว่าจะให้เราไปอยู่ด้วย ทุกคนก็พูดเหมือนกันว่าอย่าไปยอม วันที่ 2 เราก็เข้าไปหาป้าอีก เขาเริ่มล๊อกกุญแจบ้านแล้วค่ะ เราก็เรียกป้ามาเปิดประตู แล้วดึงลูกกุญแจออกมา 1 ดอกเก็บไว้ ผู้ชายคนนั้นเขาเห็นนะคะ ตอนเราเอากุญแจออกมา จากนั้นมีบทสนทนา เล็กน้อย ประมาณนี้ค่ะ
เรา : ข้างบน ห้ามขึ้นไปนะคะ เจ้าของบ้านสั่งไว้ รู้หรือยังคะ?
เขา : ไม่ขึ้นไปหรอกจะขึ้นไปทำไม
เรา : ค่ะ บอกไว้เฉยๆ เจ้าของบ้านสั่งมา แล้วข้าวของอย่าพยายามรื้อค้นอะไร ถ้าหายขึ้นมาไม่มีใครรับผิดชอบ
เขา : ไม่มีใครไปยุ่งอะไรหรอก แต่ถ้าไม่สบายใจ จะขนออกไปก็ขนไปนะ
เรา : อ๋อไม่ค่ะ เดี๋ยวหนูก็กลับมาแล้ว ไม่ได้ไปไหน แต่ที่ไม่อยู่ด้วยกันเพราะอึดอัดที่จะอยู่ค่ะ
เขา : ก็ดีแล้ว...
จากนั้นเราก็เรียกป้าออกมาคุยนอกบ้านค่ะ ป้าก็ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าเขาไม่ได้มาอยู่ด้วยหรอก เดี๋ยวเขาก็ไปแล้ว แป๊บเดียวป้าก็ลืมที่เราคุยกันแล้วค่ะ
พอมาอีกวันหนึ่งเรามาหาป้าอีก ซื้อกระเพาะปลามาฝาก วันนั้นป้าดูแปลกไปค่ะ ไม่สนใจว่าเรามา ไม่ค่อยคุย ก็เลยกลับค่ะ แปปเดียวที่เจอป้า ออกมาเจอป้าข้างบ้าน เขาก็บอกว่าป้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ ไม่คุยด้วยเลย ปกติจะคุยกันทักกันตลอด ก็ฝากเขาให้ช่วยมองๆ ป้าให้ค่ะ
หลังจากนั้นเราก็เข้าไปอีกวันเสาร์ แต่ป้าไม่อยู่ค่ะ พร้อมเปลี่ยนกุญแจดอกใหม่
เรื่องบ้านตอนนี้ใกล้เสร็จแล้วค่ะ แต่คิดว่าคงไม่ได้เข้าไปอยู่แล้ว
สรุป สิ่งที่อยากถามท่านผู้รู้นะคะ เรากลัวว่าเขาจะมาไม่ดีกับป้า กลัวว่าถ้าเขาได้ทุกอย่างที่เขาต้องการแล้วจะทิ้งป้าไว้ไม่ดูแล เพราะเขาไม่เคยมาดูดำดูดีตั้งแต่แรก ตั้งแต่เรามาอยู่กับป้า เราเคยเจอเขาไม่เกิน 5 ครั้งค่ะ แต่พอมีเรื่องเขาก็เข้ามาเพราะรู้ว่าป้าไม่มีทายาท แบบนี้เรามีสิทธิทำอะไรได้บ้างคะ เราไม่มีสายเลือดเดียวกับป้า ไม่ใช่ญาติแท้ๆ แต่ก็ดูแลกันมาตลอด ไม่เคยจดทะเบียนบุตรบุญธรรม เพราะไม่เคยคิดถึงเรื่องอะไรพวกนี้ว่าจะต้องมี คิดว่าคงอยู่ดูแลกันไป
ใจจริงเราก็อยากปล่อยแล้วค่ะ เพราะเหนื่อยมากที่ต้องทะเลาะกับใครก็ไม่รู้ ถ้าเขาดูแลป้าได้ดี ก็อยากให้เขาทำไปค่ะ คงสมใจเขา แต่ถ้าเราไม่ยอม มันก็เหมือนต้องทะเลาะกันไปอยู่อย่างนี้ ชีวิตเราก็ไม่เดินหน้าซักที ป้าก็สงสาร แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้วอะค่ะ บ้านไฟไหม้ยังไม่เครียดเท่านี้เลยค่ะ
เรื่องอาจฟังดูงงๆ สงสัยตรงไหนถามได้ค่ะ เรื่องแบบพยายามย่อนะคะ จริงๆรายละเอียดเยอะมากค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ไม่ใช่ญาติแท้ๆ มีสิทธิอะไรไหมคะ?
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวันที่ 27 มกราคม 2560 บ้านเราโดนไฟไหม้ โดยต้นเพลิงอยู่ข้างบ้านแล้วลามมาบ้านเรา ที่บ้านเราอยู่กับป้า 2 คน วันที่เกิดเหตุ กลับจากทำงานพอดีค่ะ อยู่บ้านพอดี ป้าเลยไม่เป็นไร ส่วนบ้าน เสียหาย ชั้นบน โดนทั้งไฟ และน้ำ (ชั้นบนเป็นไม้) หลังจากไฟไหมคืนนั้นก็ไปนอนบ้านแฟนก่อนค่ะ จากนั้นก็คิดหาบ้านพัก พอดีบ้านตรงข้าม ไม่มีคนอยู่เลยคุยกับเจ้าของบ้านได้ เขาให้อยู่ค่ะ เขารู้จักกับป้ามาก่อนเลยให้อยู่ได้ค่ะ จากนั้น ก็หาช่างซ่อมบ้านค่ะ ตอนแรกคิดว่าจะรื้อชั้นสองทั้งหมด แต่ ใช้เงินเยอะมาก เลยเปลี่ยนเป็นซ่อมแทน พอได้ช่างก็เริ่มซ่อมเลยค่ะ (หลังจากไฟไหม้ได้ 3 อาทิตย์ )
มาพูดถึงเรื่องป้าก่อนค่ะ ป้าเป็นครูเกษียณอายุแล้วค่ะ อายุประมาณ 66 ปีค่ะ ตอนนี้มีอาการหลงๆลืมๆ คล้ายอาการอัลไซเมอร์เริ่มแรก เหมือนว่า คุยกันเมื่อกี้ อีกแปปนึงก็ลืมแล้ว เป็นมาซักพักแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้ไปหาหมอจริงจัง เพราะป้าก็บอกว่าไม่ไป ไม่ได้เป็นอะไร แต่หลังจากไฟไหม ป้ามีอาการหนักขึ้นมากค่ะ คือใครมาบ้านก็ไม่รู้ ใครมาหาก็ไม่รู้ เพราะจะมีเพื่อนๆ ครูมาเยี่ยมเยียนบ่อยๆ ค่ะหลังไฟไหม้ และป้าชอบออกไปตลาด ทุกวัน ช่วงก่อนไฟไหม้นะคะ ออกไปก็จะซื้อ ของเดิมๆ กลับมาทุกวัน เราเคยห้ามแล้ว แต่เขาก็ยังไป เคยล๊อกประตูไว้ครั้งนึง ป้าดูเครียดกังวล เราเลยไม่กล้าล๊อกอีกเลย ก็ปล่อยเขา แต่พอมาช่วงที่บ้านไฟไหม้แล้ว มีครั้งนึง ป้าออกไปตลาดอีก แต่กลับไม่ถูก ยังดีที่มีเบอร์เราอยู่ในกระเป๋า เขาขอโทรศัพท์คนอื่นให้โทรหาให้ เราเลยออกไปรับได้ (ป้าไม่มีโทรศัพท์ เพราะใช้ไม่เป็นค่ะ) แล้วเริ่มมีอะไรแปลกๆในบ้านคือ วันหนึ่ง เห็นมีการหุงข้าวใหม่ และมีการทำกับข้าวหลังบ้าน เลยถามป้าว่าใครมา ใครหุงข้าว ทำกับข้าวให้ ป้าบอกว่าไม่รู้ ไม่มีใครมานะ ตอนแรกคิดว่าเป็นเพื่อนๆอาจารย์ด้วยกัน เลยไม่ได้คิดอะไร ปล่อยไป ที่ไม่คิดว่าป้าเป็นคนทำ เพราะป้าทำอะไรไม่เป็นอะค่ะ ปกติจะทำกับข้าวไว้ให้กินตอนเช้า และก็เตรียมกับข้าวกลางวันไว้ด้วยค่ะ โดยใส่ กระติกเก็บความร้อนไว้ค่ะ พอตอนเย็นเราก็กลับจากทำงานแล้วค่ะ เรื่องของป้าก็ประมาณนี้ค่ะ ป้าเคยเป็นคนเก่ง แต่ตอนนี้หลงๆ ลืมๆ ไปเยอะแล้วค่ะ
มาที่เรื่องของเรามาอยู่กับป้าบ้างค่ะ จริงๆ ป้าไม่ใช่ป้าแท้ๆค่ะ ป้าเป็นครูของพ่ออีกทีหนึ่งค่ะ บ้านป้าขอพ่อมาเลี้ยงตั้งแต่เด็กค่ะ สมัยนั้นมีป้ากับแม่ป้าอยู่ 2 คน พ่อมาอยู่กับป้าช่วยทำงานบ้าน ส่งขนมเพราะแม่ป้าจะทำขนมทำอาหารเก่งค่ะ ก็อยู่กันมาตั้งแต่สมัยนั้นค่ะ จนเวลาล่วงเลยมา เราโต อยู่ประมาณ ม.3 พ่อก็ขอให้เรามาอยู่เป็นเพื่อนป้า คอยดูแลป้า ช่วงนั้นป้าผ่าตัดใส้ติ่งค่ะ ตอนแรกนึกว่าให้อยุ่แปปเดียว ที่ไหนได้... หลังจากนั้นก็อยู่กับป้ามาตลอดค่ะ พอตอนม. 5 พ่อก็เสียค่ะ พ่อฝากให้อยู่ดูแลป้าที่นี่ไม่ให้ไปไหน ส่วนพ่อก็บอกป้าว่าฝากลูกไว้คนนึง (เรามีพี่น้อง 3 คนค่ะ) อยู่มาตลอดจนตั้งแต่ อายุ 15 จนตอนนี้ 28 แล้วค่ะ
เหตุมีอยู่ว่า วันจันทร์ ที่ 20 กุมภาพันธ์ 2560 เรากลับบ้านไปตอนเย็น เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าบ้าน ตอนนั้นคิดในใจว่าหน้าคุ้นๆ แต่ไม่คิดว่าจะรู้จัก เลยไม่ได้สนใจอะไร ก็เข้าบ้านปกติ เข้ามา เห็นผู้หญิง 2 คนอยู่ในบ้าน กับเด็กผู้หญิง อายุประมาณ 2 ขวบ 1 คน ก็สวัสดีทักทายตามปกติที่มีแขกมาบ้าน ก็เข้าไปในครัวเก็บของเก็บไร ก็เห็นมีร่องรอยการทำอาหาร ก็เริ่มแปลกใจว่า คนพวกนี้เป็นใคร หลังจากนั้น ก็เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าบ้านเมื่อกี้เดินเข้ามาในบ้าน ก็นึกออกแล้วว่าเขาเป็นใคร เขาเป็นญาติ ห่างๆ ของป้า ซึ่งมีอายุพอๆกับป้าค่ะ แต่มีศักดิ์เป็นหลาน ถ้าจำไม่ผิด เขาเป็นญาติทางฝั่งพ่อของป้า ซึ่งพ่อของป้ามีภรรยาอีกคนค่ะ ไม่แน่ใจว่าคนไหนก่อนหลัง แต่พ่อของผู้ชายคนนี้ มีศักดิ์เป็นพี่ชายของป้าค่ะแต่คนละแม่ งงไหมคะ
เขาก็เข้ามาแล้วก็ถามนู่นนี่นั่นค่ะ ประมาณว่าบ้านซ่อมเท่าไร ได้อะไรบ้าง มีอันนั้นอันนี้ผุนะ ต้องเปลี่ยน ไรประมาณนี้ค่ะ เราก็บอกเขาไปตามที่คุยกับช่างไว้ แล้วก็ถามเรื่องป้าว่า มีโรคประจำตัวไรไหม มียาอะไรกินบ้าง กับข้าวกับปลาหาให้เขากินยังไง ใครเป็นคนทำ เราก็บอกเขาไป จากนั้นเราก็นั่งตรงที่เรานอนอะค่ะ รอว่าเมื่อไรเขาจะกลับ สรุปเขาไม่กลับค่ะ จะถอยรถเข้าบ้าน ถึงได้รู้ว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่วันนั้น เดี๋ยวนั้น เขาอ่อนเลยค่ะ เหมือนมันชาๆ ว่า ห๊ะเราต้องมาอยู่กับใครก็ไม่รู้ บ้านก็แคบขนาดนั้น แล้วจะนอนที่ไหน ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวยังจะไม่มีเลยค่ะ เราเลยบอกเขาไปว่า อยู่กับป้าสองคนได้นะคะ เพราะก็อยู่อย่างนี้กันมานานแล้ว เขาตอบกลับมาว่า ไม่เป็นไร ไม่ได้ทำอะไรแล้ว จะมาอยู่ที่นี่เลย อยู่เป็นเพื่อนป้า เราก็ช๊อกไปเลยค่ะ พูดอะไรไม่ออก เหมือนว่าป้าก็ยอมให้เขามาอยู่ เราก็เลยเก็บเสื้อผ้า ข้าวของ อุปกรณ์ทำขนม เตาอบ เกือบทุกอย่างอะค่ะ ที่เป็นของเราเอาออกมาค่ะ โทรบอกให้แฟนมารับ ให้เพื่อนมาช่วยขนของค่ะ ก็เลยบอกป้าว่า บ้านเสร็จแล้วจะกลับมาอยู่ บอกป้าว่าถ้าเขาอยู่หนูจะไปอยู่ตรงไหนของบ้านหรอ ป้าบอกก็อยู่ไปเถอะ นาทีนั้น ไม่เอาแล้วค่ะ รู้ว่าเราออกไปก็เข้าทาง เขา แต่เราก็อยู่ไม่ไหวค่ะ ไม่ไหวจริงๆ เรากลายเป็นคนนอกไปในทันที พูดอะไรไม่ออก จะไล่เขาไป ก็ไม่ได้ ไม่รู้จะเอาสิทธิที่ไหนมา วันนั้นเราก็ออกมาจากบ้านค่ะ คืนแรกไปนอนบ้านเพื่อนก่อนคืนนึง ให้แฟนได้ไปคุยกับพ่อแม่ก่อน ว่าจะให้เราไปอยู่ด้วย ทุกคนก็พูดเหมือนกันว่าอย่าไปยอม วันที่ 2 เราก็เข้าไปหาป้าอีก เขาเริ่มล๊อกกุญแจบ้านแล้วค่ะ เราก็เรียกป้ามาเปิดประตู แล้วดึงลูกกุญแจออกมา 1 ดอกเก็บไว้ ผู้ชายคนนั้นเขาเห็นนะคะ ตอนเราเอากุญแจออกมา จากนั้นมีบทสนทนา เล็กน้อย ประมาณนี้ค่ะ
เรา : ข้างบน ห้ามขึ้นไปนะคะ เจ้าของบ้านสั่งไว้ รู้หรือยังคะ?
เขา : ไม่ขึ้นไปหรอกจะขึ้นไปทำไม
เรา : ค่ะ บอกไว้เฉยๆ เจ้าของบ้านสั่งมา แล้วข้าวของอย่าพยายามรื้อค้นอะไร ถ้าหายขึ้นมาไม่มีใครรับผิดชอบ
เขา : ไม่มีใครไปยุ่งอะไรหรอก แต่ถ้าไม่สบายใจ จะขนออกไปก็ขนไปนะ
เรา : อ๋อไม่ค่ะ เดี๋ยวหนูก็กลับมาแล้ว ไม่ได้ไปไหน แต่ที่ไม่อยู่ด้วยกันเพราะอึดอัดที่จะอยู่ค่ะ
เขา : ก็ดีแล้ว...
จากนั้นเราก็เรียกป้าออกมาคุยนอกบ้านค่ะ ป้าก็ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าเขาไม่ได้มาอยู่ด้วยหรอก เดี๋ยวเขาก็ไปแล้ว แป๊บเดียวป้าก็ลืมที่เราคุยกันแล้วค่ะ
พอมาอีกวันหนึ่งเรามาหาป้าอีก ซื้อกระเพาะปลามาฝาก วันนั้นป้าดูแปลกไปค่ะ ไม่สนใจว่าเรามา ไม่ค่อยคุย ก็เลยกลับค่ะ แปปเดียวที่เจอป้า ออกมาเจอป้าข้างบ้าน เขาก็บอกว่าป้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ ไม่คุยด้วยเลย ปกติจะคุยกันทักกันตลอด ก็ฝากเขาให้ช่วยมองๆ ป้าให้ค่ะ
หลังจากนั้นเราก็เข้าไปอีกวันเสาร์ แต่ป้าไม่อยู่ค่ะ พร้อมเปลี่ยนกุญแจดอกใหม่
เรื่องบ้านตอนนี้ใกล้เสร็จแล้วค่ะ แต่คิดว่าคงไม่ได้เข้าไปอยู่แล้ว
สรุป สิ่งที่อยากถามท่านผู้รู้นะคะ เรากลัวว่าเขาจะมาไม่ดีกับป้า กลัวว่าถ้าเขาได้ทุกอย่างที่เขาต้องการแล้วจะทิ้งป้าไว้ไม่ดูแล เพราะเขาไม่เคยมาดูดำดูดีตั้งแต่แรก ตั้งแต่เรามาอยู่กับป้า เราเคยเจอเขาไม่เกิน 5 ครั้งค่ะ แต่พอมีเรื่องเขาก็เข้ามาเพราะรู้ว่าป้าไม่มีทายาท แบบนี้เรามีสิทธิทำอะไรได้บ้างคะ เราไม่มีสายเลือดเดียวกับป้า ไม่ใช่ญาติแท้ๆ แต่ก็ดูแลกันมาตลอด ไม่เคยจดทะเบียนบุตรบุญธรรม เพราะไม่เคยคิดถึงเรื่องอะไรพวกนี้ว่าจะต้องมี คิดว่าคงอยู่ดูแลกันไป
ใจจริงเราก็อยากปล่อยแล้วค่ะ เพราะเหนื่อยมากที่ต้องทะเลาะกับใครก็ไม่รู้ ถ้าเขาดูแลป้าได้ดี ก็อยากให้เขาทำไปค่ะ คงสมใจเขา แต่ถ้าเราไม่ยอม มันก็เหมือนต้องทะเลาะกันไปอยู่อย่างนี้ ชีวิตเราก็ไม่เดินหน้าซักที ป้าก็สงสาร แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้วอะค่ะ บ้านไฟไหม้ยังไม่เครียดเท่านี้เลยค่ะ
เรื่องอาจฟังดูงงๆ สงสัยตรงไหนถามได้ค่ะ เรื่องแบบพยายามย่อนะคะ จริงๆรายละเอียดเยอะมากค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ