ถ้าใครขี้เกียจอ่านก็เลื่อนไปอ่านข้างล่างได้เลยนะ
ตอนนี้เราอยู่ปี3 กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่2ของเรา ขอเท้าความไปถึงกระทู้เก่านิดนึงนะ
จากกระทู้ที่ตั้งเมื่อ2ปีที่แล้ว เราผ่านปี1มาได้ด้วยดี(แค่ปี1)เพราะโชคดีที่มีเพื่อนดีมากๆ(ในความคิดเรานะ)
และเรื่องเพื่อนก็เป็นส่วนนึงที่เกี่ยวกับกระทู้นี้แหละ อย่างที่เคยบอกในกระทู้ก่อนว่าเราเป็นคนพูดมากแต่ไม่พูดกับคนที่ไม่สนิท
เรื่องเพื่อนเลยค่อนข้างเป็นเรื่องที่เราเซนท์ซิทีฟ เราเข้าสังคมไม่เก่ง พูดไม่ค่อยรู้เรื่องด้วย(เพิ่งรู้สึกตัวตอนปี2)
เพื่อนเราเป็นคนที่เรียกได้เลยว่าเพอร์เฟคเกิร์ล เก่งมากๆ เราสนิทกันเพราะได้ทำกิจกรรมด้วยกันตั้งแต่เพิ่งเปิดเทอม
นับว่าเราโชคดีมากๆ(แต่อาจจะเป็นโชคร้ายของเพื่อนTT) เรารักแล้วก็ขอบคุณเพื่อนๆในใจมาตลอด แต่ไม่เคยบอกเพื่อนหรอก5555
อย่าเพิ่งว่าเวิ่นเว้อนะ นี่เริ่มเข้าเรื่องแล้ว...
คนที่อ่านคงจะสงสัยว่าการที่เรามีเพื่อนดีแล้วเราต้องอึดอัดยังไงหรอ จริงๆมันก็ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นใช่มั้ยล่ะ
ที่เราอึดอัดเป็นเพราะเราเป็นคนคิดมาก มากๆ เราเป็นคนที่แทบจะต่างกับเพื่อนโดยสิ้นเชิง
เพื่อนขยัน-เราขี้เกียจ งานอดิเรกเพื่อนคืออ่านหนังสือ-งานอดิเรกเราคือนอน
เพื่อนทำตารางจัดสรรเวลาดีมาก-เราลองจัดบ้างแต่สุดท้ายก็ไม่ทำ
เพื่อนคุยเก่ง-เราเงียบได้เงียบ ขนาดที่เพื่อนในสาขาบางคนยังไม่รู้จักเราเลย แต่เราจำชื่อเพื่อนได้ทุกคน(จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี555)
เพื่อนชอบอ่านหนังสือทุกประเภทตั้งแต่หนังสือจิตวิทยายันวรรณกรรมแปล-เราเคยชอบอ่านนิยายแต่ตอนนี้ไม่ชอบอ่านอะไรเลย
ยังมีอีกเยอะแต่กลัวจะยาวไป กลับมาต่อกันดีกว่าว่าการที่ต่างกันมากแล้วมันยังไง
ส่วนนึงคือเรื่องการทำงาน เราไม่เก่งและรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ค่อยได้เลย เรากลัวเพื่อนจะรู้สึกไม่ดี
เพราะเราเจอคนแบบนี้ก็ไม่ชอบเหมือนกัน และการที่เราเป็นแบบนั้นก็ใช่ว่าเราจะไม่รู้สึกอะไร เราก็ไม่ได้ชอบที่ตัวเองเป็น แล้วใครเค้าจะชอบล่ะ..
เราก็พยายามจะทำอะไรที่เราพอจะทำได้นะ อาจดูเหมือนการพูดให้ตัวเองดูดี แต่เราก็พยายามทำเท่าที่จะทำได้แล้วจริงๆ
แต่เราทำอะไรไม่ได้มากนัก เราไม่กล้าเสนอตัวทำงานนั้นมากเพราะกลัวงานจะเสีย
เราเคยคุยเรื่องนี้กับเพื่อนคนนึง เพื่อนบอกเราว่าถ้ารู้ตัวว่าทำงานไม่ได้ก็ไม่ต้องอาสา เพราะงานมันจะออกมาไม่ดี
เพื่อนก็โตๆกันแล้ว ไม่มาคิดเรื่องคนทำงานมากน้อยหรอก เพือนคงดูที่ความตั้งใจมากกว่า
ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่เราก็ยังรู้สึกว่าเรามันห่วยอยู่ดี..
แต่เราจะทำยังไงได้ล่ะ การเป็นคนไม่เก่งมันก็ไม่ใช่เรื่องสนุกหรอกใช่มั้ย? เราพยายามเปลี่ยนตัวเอง แต่มันก็ยากเหลือเกิน
ส่วนนึงอาจเป็นเพราะความขี้เกียจของเรา และสิ่งที่เราเรียนไม่ใช่สิ่งที่เราชอบ..
เราเคยคิดว่าจะซิ่วตั้งแต่จบปี1เพราะปี2เราต้องเรียนเกี่ยวกับตัวเลข ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เราโคตรจะไม่ถนัดเลย
เราคิดว่าเราคงจะไปไม่รอด แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้ด้วยดี(หมายถึงเกรดนะ)
ช่วงปี2เราเครียดมากจนโทรไปร้องไห้กับพ่อ พ่อก็บอกว่าปี2แล้ว ทนสู้หน่อย ถ้าไม่ไหวจริงๆค่อยคิดอีกทีว่าจะทำยังไงต่อ
แล้วเราก็ผ่านมาได้จนถึงตอนนี้ ซึ่งตอนนี้ก็กลับมารู้สึกว่าจะไม่ไหวอีกแล้ว ปีหน้าเราต้องหาที่ฝึกงาน
ซึ่งเราก็ยังไม่รู้ว่าจะทำที่ไหน จะเอาความสามารถอะไรไปนำเสนอเพื่อให้เค้าเลือกเรา
อึดอัดกับตัวเองในตอนนี้มากๆ เราเป็นคนที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ คิดอะไรไม่ค่อยพูดเพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีกับเรา
เราควรจะทำยังไงกับความรู้สึกอึดอัดที่ตัวเองเป็นคนไม่เอาถ่าน และความพยายามที่ไม่มากพอที่จะเปลี่ยนตัวเอง
อึดอัดที่บางครั้งคุยกับเพื่อนไม่รู้เรื่องเลยทำให้ไม่อยากคุยกับคนอื่น ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่มีความขยัน..
อยากขอคำแนะนำจากคนที่หลงเข้ามาอ่าน จะพยายามทำให้ได้
ขอโทษถ้ารูปแบบการเขียนทำให้อ่านยาก เราไม่ถูกกับการเขียนเรียงความเลยไม่สามารถแบ่งย่อหน้าเป็นตอนๆได้
กลัวคนอ่านไม่เข้าใจว่าหลักๆเราจะพูดถึงอะไร ขอโทษถ้าอ่านแล้วจับใจความไม่ได้นะ
สรุปเลยคือ 1.เราอึดอัดที่เราเป็นคนทำงานไม่เก่ง กลัวเพื่อนไม่ชอบ
2.เราอยากเปลี่ยนตัวเอง แต่ก็ทำไม่ได้
3.เราอึดอัดกับการเรียน ควรทำยังไงดี
4.ขออีกนิด ถ้าในกลุ่มมีคนที่ทำงานได้ไม่มากแต่ก็ตั้งใจทำ จะรู้สึกยังไงกับเพื่อนคนนี้ ไม่ชอบก็ตอบไม่ชอบได้เลยนะ
ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำด้วย
(จะมีคนหลงเข้ามาอ่านมาตอบมั้ยเนี่ยTT ถ้ามีก็ช่วยแนะนำหน่อยนะ ขอร้องล่ะ)
อึดอัดกับสิ่งที่ตัวเองเป็น ควรจะทำยังไง
ตอนนี้เราอยู่ปี3 กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่2ของเรา ขอเท้าความไปถึงกระทู้เก่านิดนึงนะ
จากกระทู้ที่ตั้งเมื่อ2ปีที่แล้ว เราผ่านปี1มาได้ด้วยดี(แค่ปี1)เพราะโชคดีที่มีเพื่อนดีมากๆ(ในความคิดเรานะ)
และเรื่องเพื่อนก็เป็นส่วนนึงที่เกี่ยวกับกระทู้นี้แหละ อย่างที่เคยบอกในกระทู้ก่อนว่าเราเป็นคนพูดมากแต่ไม่พูดกับคนที่ไม่สนิท
เรื่องเพื่อนเลยค่อนข้างเป็นเรื่องที่เราเซนท์ซิทีฟ เราเข้าสังคมไม่เก่ง พูดไม่ค่อยรู้เรื่องด้วย(เพิ่งรู้สึกตัวตอนปี2)
เพื่อนเราเป็นคนที่เรียกได้เลยว่าเพอร์เฟคเกิร์ล เก่งมากๆ เราสนิทกันเพราะได้ทำกิจกรรมด้วยกันตั้งแต่เพิ่งเปิดเทอม
นับว่าเราโชคดีมากๆ(แต่อาจจะเป็นโชคร้ายของเพื่อนTT) เรารักแล้วก็ขอบคุณเพื่อนๆในใจมาตลอด แต่ไม่เคยบอกเพื่อนหรอก5555
อย่าเพิ่งว่าเวิ่นเว้อนะ นี่เริ่มเข้าเรื่องแล้ว...
คนที่อ่านคงจะสงสัยว่าการที่เรามีเพื่อนดีแล้วเราต้องอึดอัดยังไงหรอ จริงๆมันก็ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นใช่มั้ยล่ะ
ที่เราอึดอัดเป็นเพราะเราเป็นคนคิดมาก มากๆ เราเป็นคนที่แทบจะต่างกับเพื่อนโดยสิ้นเชิง
เพื่อนขยัน-เราขี้เกียจ งานอดิเรกเพื่อนคืออ่านหนังสือ-งานอดิเรกเราคือนอน
เพื่อนทำตารางจัดสรรเวลาดีมาก-เราลองจัดบ้างแต่สุดท้ายก็ไม่ทำ
เพื่อนคุยเก่ง-เราเงียบได้เงียบ ขนาดที่เพื่อนในสาขาบางคนยังไม่รู้จักเราเลย แต่เราจำชื่อเพื่อนได้ทุกคน(จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี555)
เพื่อนชอบอ่านหนังสือทุกประเภทตั้งแต่หนังสือจิตวิทยายันวรรณกรรมแปล-เราเคยชอบอ่านนิยายแต่ตอนนี้ไม่ชอบอ่านอะไรเลย
ยังมีอีกเยอะแต่กลัวจะยาวไป กลับมาต่อกันดีกว่าว่าการที่ต่างกันมากแล้วมันยังไง
ส่วนนึงคือเรื่องการทำงาน เราไม่เก่งและรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ค่อยได้เลย เรากลัวเพื่อนจะรู้สึกไม่ดี
เพราะเราเจอคนแบบนี้ก็ไม่ชอบเหมือนกัน และการที่เราเป็นแบบนั้นก็ใช่ว่าเราจะไม่รู้สึกอะไร เราก็ไม่ได้ชอบที่ตัวเองเป็น แล้วใครเค้าจะชอบล่ะ..
เราก็พยายามจะทำอะไรที่เราพอจะทำได้นะ อาจดูเหมือนการพูดให้ตัวเองดูดี แต่เราก็พยายามทำเท่าที่จะทำได้แล้วจริงๆ
แต่เราทำอะไรไม่ได้มากนัก เราไม่กล้าเสนอตัวทำงานนั้นมากเพราะกลัวงานจะเสีย
เราเคยคุยเรื่องนี้กับเพื่อนคนนึง เพื่อนบอกเราว่าถ้ารู้ตัวว่าทำงานไม่ได้ก็ไม่ต้องอาสา เพราะงานมันจะออกมาไม่ดี
เพื่อนก็โตๆกันแล้ว ไม่มาคิดเรื่องคนทำงานมากน้อยหรอก เพือนคงดูที่ความตั้งใจมากกว่า
ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่เราก็ยังรู้สึกว่าเรามันห่วยอยู่ดี..
แต่เราจะทำยังไงได้ล่ะ การเป็นคนไม่เก่งมันก็ไม่ใช่เรื่องสนุกหรอกใช่มั้ย? เราพยายามเปลี่ยนตัวเอง แต่มันก็ยากเหลือเกิน
ส่วนนึงอาจเป็นเพราะความขี้เกียจของเรา และสิ่งที่เราเรียนไม่ใช่สิ่งที่เราชอบ..
เราเคยคิดว่าจะซิ่วตั้งแต่จบปี1เพราะปี2เราต้องเรียนเกี่ยวกับตัวเลข ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เราโคตรจะไม่ถนัดเลย
เราคิดว่าเราคงจะไปไม่รอด แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้ด้วยดี(หมายถึงเกรดนะ)
ช่วงปี2เราเครียดมากจนโทรไปร้องไห้กับพ่อ พ่อก็บอกว่าปี2แล้ว ทนสู้หน่อย ถ้าไม่ไหวจริงๆค่อยคิดอีกทีว่าจะทำยังไงต่อ
แล้วเราก็ผ่านมาได้จนถึงตอนนี้ ซึ่งตอนนี้ก็กลับมารู้สึกว่าจะไม่ไหวอีกแล้ว ปีหน้าเราต้องหาที่ฝึกงาน
ซึ่งเราก็ยังไม่รู้ว่าจะทำที่ไหน จะเอาความสามารถอะไรไปนำเสนอเพื่อให้เค้าเลือกเรา
อึดอัดกับตัวเองในตอนนี้มากๆ เราเป็นคนที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ คิดอะไรไม่ค่อยพูดเพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีกับเรา
เราควรจะทำยังไงกับความรู้สึกอึดอัดที่ตัวเองเป็นคนไม่เอาถ่าน และความพยายามที่ไม่มากพอที่จะเปลี่ยนตัวเอง
อึดอัดที่บางครั้งคุยกับเพื่อนไม่รู้เรื่องเลยทำให้ไม่อยากคุยกับคนอื่น ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่มีความขยัน..
อยากขอคำแนะนำจากคนที่หลงเข้ามาอ่าน จะพยายามทำให้ได้
ขอโทษถ้ารูปแบบการเขียนทำให้อ่านยาก เราไม่ถูกกับการเขียนเรียงความเลยไม่สามารถแบ่งย่อหน้าเป็นตอนๆได้
กลัวคนอ่านไม่เข้าใจว่าหลักๆเราจะพูดถึงอะไร ขอโทษถ้าอ่านแล้วจับใจความไม่ได้นะ
สรุปเลยคือ 1.เราอึดอัดที่เราเป็นคนทำงานไม่เก่ง กลัวเพื่อนไม่ชอบ
2.เราอยากเปลี่ยนตัวเอง แต่ก็ทำไม่ได้
3.เราอึดอัดกับการเรียน ควรทำยังไงดี
4.ขออีกนิด ถ้าในกลุ่มมีคนที่ทำงานได้ไม่มากแต่ก็ตั้งใจทำ จะรู้สึกยังไงกับเพื่อนคนนี้ ไม่ชอบก็ตอบไม่ชอบได้เลยนะ
ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำด้วย
(จะมีคนหลงเข้ามาอ่านมาตอบมั้ยเนี่ยTT ถ้ามีก็ช่วยแนะนำหน่อยนะ ขอร้องล่ะ)