เพื่อนๆชาวพันทิปเคยเป็นไหมคะ
รู้สึกว่าเราไม่มีอะไรโดดเด่นเหมือนคนอื่นเขาเลย ทำอะไรก็ล้มเหลวหรือไม่สำเร็จ
จขกท.ตอนนี้เรียนอยู่มหาลัยปี 1 ค่ะ
การเรียนก็อยู่ในเกณฑ์แย่มาก แย่จนถึงขั้นว่าอาจจะต้องซิ่วเลยเพราะน่าจะยื่นคะแนนเข้าสาขาที่ต้องการตอนปี 2 ไม่ได้
เรื่องเพื่อน... จขกท.ก็มีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คนเอง สนิทเป็นคนๆ ไม่มีกลุ่มเหมือนคนอื่นเขา
เล่นเกม e-sport จขกท.ฝึกบ่อยนะ ฝึกเยอะด้วย ทั้งฝึกทั้งเรียนรู้จากยูทูปก็ยังเล่นไม่ดีขึ้นซักทีค่ะ
กีฬาก็ไปไม่รอด เคยแข่งกีฬาของมหาลัยแต่ก็แพ้ตกรอบไปตั้งแต่รอบแรก เหมือนไปแจกแต้มให้เค้าซะงั้น...
และ
เรื่องที่หนักสุดคือกิจกรรมคณะค่ะ
คือเหมือนในคณะมันก็จะมีกิจกรรมหลากหลายมากๆ ทั้งการทำค่าย การดำเนินงานในคณะ กีฬา งานวิชาการ รวมถึงการเป็นสภาหรือกรรมการ
จขกท.เป็นคนหนึ่งค่ะ ที่อยากลองทำงานจริงจังดูบ้าง อยากพัฒนาตัวเอง
อยากให้ตัวเองมีคุณค่า สร้างงานดีๆออกมาได้ จขกท.เลยเริ่มทำกิจกรรมค่ะ
แต่ว่า พื้นเพของจขกท.นั้นมาจากโรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่ง ซึ่งถ้าพูดกันตรงๆ
ก็จะแบบดูแลๆหน่อย นักเรียนบางส่วนก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสทำงานจริงจัง (เพราะโรงเรียนทำให้หมด) บางส่วนรวมถึงเราด้วยก็ไม่ค่อยได้เจอสังคมภายนอก ชีวิตอยู่กับบ้าน รร บ้าน รร ผู้คนที่เจอก็หน้าเดิมๆ
พูดง่ายๆคือ สำหรับกิจกรรมแบบในมหาลัยนั้น เราแทบไม่มีประสบการณ์เลย
เราก็คิดนะ
ว่าแบบคนเราถ้าไม่เริ่มออกเดินก้าวแรก แล้วเมื่อไรจะถึงจุดหมายล่ะ
เอาละ ตัดสินใจ เริ่มค่ะ เราจะออกเดินให้ได้
แต่กลับกลายเป็นว่าทุกงานที่เราทำเพื่อจะให้ตัวเองได้เรียนรู้เติบโตขึ้นๆไป
กลับเป็นการสร้างรอยด่างพล่อยให้กับตัวเอง งานที่ผิดพลาด การตัดสินใจที่ไม่รอบคอบ กลับกลายเป็นสิ่งที่เพื่อนๆจดจำแน่น
ทั้งที่ทุกครั้งที่เจอปัญหาเราก็แก้ไขนะ นัดประชุม ดูงาน วันหยุดก็บึ่งมาทำงานคณะ
บางทีเราก็ไม่ดีจริง ผิดจริงๆเรายอมรับ แต่บางที เราก็พยายามเต็มที่แล้ว ทุ่มเทเหนื่อยกายเหนื่อยใจ
บางงานก็ต้องทำคนเดียว แครี่เองเลย เพราะเฮดงานสั่งมาโดยที่เค้าไม่ได้ดูจำนวนสต๊าฟเลย เหลือเราคนเดียว
เราก็ทำ นอนค้างคืน ทำเต็มที่ทุกอย่าง คนอื่นจะกลับบ้าน ไม่เป็นไร คนอื่นจะเล่น ไม่เป็นไร เราทำ
รู้ไหมคะ จบงานนั้นมาเราภูมิใจมากๆ ถึงแม้เราไม่ได้มีตำแหน่ง เป็นแค่สต๊าฟ แต่เราทุ่มเทเต็มที่
ร่วมมือกับพวกฝ่ายต่างๆตลอด ความตั้งใจเราคือต้องการให้งานออกมาดีสุด พึ่งมารู้ทีหลัง...ว่า
กลับกลายเป็นเพื่อนๆมองไม่เห็นส่วนที่เราทำดี กลับมองเห็นเฉพาะเวลาเราทำพลาด และจดจำ
กลายเป็นเราทำอะไรก็จะโดนเพื่อนไม่ชอบ หรือคิดว่าเราจะทำไม่ได้ตลอด
ชื่อของเราถูกส่งปากต่อปาก เล่าถึงความผิดพลาดของเรา ข้อเสียของเรา
แพร่สะพัดไปเรื่อยๆ ทำให้เราเริ่มหมดโอกาสในการทำงานคณะ เพื่อนที่เป็นเฮด รุ่นพี่ เพื่อนในรุ่นต่างก็ได้ยินข้อเสียของเรามาหมด
ทำให้เราเริ่มเข้าไปทำงานคณะยากขึ้น เพราะจะมีคนโจมตี
นั้นแหละค่ะ ที่เล่ามาทั้งหมด รู้สึกเศร้าและอึดอัดมากๆเลย เราก้าวเท้าผิดไปไม่กี่ก้าว กลับถูกจดจำ
แต่ในขณะที่เราพยายามทุ่มเทให้งาน กลับไม่มีใครเห็น
อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ อยากแก้ไขตัวเองให้ดีขึ้น อยากเติบโต
ควรจะซิ่วดีไหมคะ ไปอยู่ที่อื่นไกลๆไม่ต้องเจอคนกลุ่มเดิม
พูดตรงๆตอนนี้ไม่กล้าสู้หน้าพวกคนกิจกรรม คนทำงานในคณะแล้วค่ะ
เพราะก็รู้ว่าพวกเขามองเรายังไง พูดถึงเรายังไง รู้สึกเฟลมากๆ
มันทั้งเหงา ทั้งเศร้า ทั้งอึดอัดเลย
หรือว่าอยู่ที่เดิม แล้วหางานนอกคณะทำ แล้วตั้งใจทำให้ดีที่สุด พัฒนา แก้ไขข้อเสียของตัวเองดีคะ ._. (เพราะงานในคณะคงได้รับโอกาสทำยาก)
จขกท.ไม่รู้จะไประบายที่ไหนแล้ว ต้องรบกวนขอคำแนะนำคำปรึกษาพี่ๆด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
รู้สึกอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ เกลียดไม่ชอบตัวเองเลย รู้สึกตัวเองเป็นบุคคลที่ล้มเหลวมากๆ
รู้สึกว่าเราไม่มีอะไรโดดเด่นเหมือนคนอื่นเขาเลย ทำอะไรก็ล้มเหลวหรือไม่สำเร็จ
จขกท.ตอนนี้เรียนอยู่มหาลัยปี 1 ค่ะ
การเรียนก็อยู่ในเกณฑ์แย่มาก แย่จนถึงขั้นว่าอาจจะต้องซิ่วเลยเพราะน่าจะยื่นคะแนนเข้าสาขาที่ต้องการตอนปี 2 ไม่ได้
เรื่องเพื่อน... จขกท.ก็มีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คนเอง สนิทเป็นคนๆ ไม่มีกลุ่มเหมือนคนอื่นเขา
เล่นเกม e-sport จขกท.ฝึกบ่อยนะ ฝึกเยอะด้วย ทั้งฝึกทั้งเรียนรู้จากยูทูปก็ยังเล่นไม่ดีขึ้นซักทีค่ะ
กีฬาก็ไปไม่รอด เคยแข่งกีฬาของมหาลัยแต่ก็แพ้ตกรอบไปตั้งแต่รอบแรก เหมือนไปแจกแต้มให้เค้าซะงั้น...
และ
เรื่องที่หนักสุดคือกิจกรรมคณะค่ะ
คือเหมือนในคณะมันก็จะมีกิจกรรมหลากหลายมากๆ ทั้งการทำค่าย การดำเนินงานในคณะ กีฬา งานวิชาการ รวมถึงการเป็นสภาหรือกรรมการ
จขกท.เป็นคนหนึ่งค่ะ ที่อยากลองทำงานจริงจังดูบ้าง อยากพัฒนาตัวเอง
อยากให้ตัวเองมีคุณค่า สร้างงานดีๆออกมาได้ จขกท.เลยเริ่มทำกิจกรรมค่ะ
แต่ว่า พื้นเพของจขกท.นั้นมาจากโรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่ง ซึ่งถ้าพูดกันตรงๆ
ก็จะแบบดูแลๆหน่อย นักเรียนบางส่วนก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสทำงานจริงจัง (เพราะโรงเรียนทำให้หมด) บางส่วนรวมถึงเราด้วยก็ไม่ค่อยได้เจอสังคมภายนอก ชีวิตอยู่กับบ้าน รร บ้าน รร ผู้คนที่เจอก็หน้าเดิมๆ
พูดง่ายๆคือ สำหรับกิจกรรมแบบในมหาลัยนั้น เราแทบไม่มีประสบการณ์เลย
เราก็คิดนะ
ว่าแบบคนเราถ้าไม่เริ่มออกเดินก้าวแรก แล้วเมื่อไรจะถึงจุดหมายล่ะ
เอาละ ตัดสินใจ เริ่มค่ะ เราจะออกเดินให้ได้
แต่กลับกลายเป็นว่าทุกงานที่เราทำเพื่อจะให้ตัวเองได้เรียนรู้เติบโตขึ้นๆไป
กลับเป็นการสร้างรอยด่างพล่อยให้กับตัวเอง งานที่ผิดพลาด การตัดสินใจที่ไม่รอบคอบ กลับกลายเป็นสิ่งที่เพื่อนๆจดจำแน่น
ทั้งที่ทุกครั้งที่เจอปัญหาเราก็แก้ไขนะ นัดประชุม ดูงาน วันหยุดก็บึ่งมาทำงานคณะ
บางทีเราก็ไม่ดีจริง ผิดจริงๆเรายอมรับ แต่บางที เราก็พยายามเต็มที่แล้ว ทุ่มเทเหนื่อยกายเหนื่อยใจ
บางงานก็ต้องทำคนเดียว แครี่เองเลย เพราะเฮดงานสั่งมาโดยที่เค้าไม่ได้ดูจำนวนสต๊าฟเลย เหลือเราคนเดียว
เราก็ทำ นอนค้างคืน ทำเต็มที่ทุกอย่าง คนอื่นจะกลับบ้าน ไม่เป็นไร คนอื่นจะเล่น ไม่เป็นไร เราทำ
รู้ไหมคะ จบงานนั้นมาเราภูมิใจมากๆ ถึงแม้เราไม่ได้มีตำแหน่ง เป็นแค่สต๊าฟ แต่เราทุ่มเทเต็มที่
ร่วมมือกับพวกฝ่ายต่างๆตลอด ความตั้งใจเราคือต้องการให้งานออกมาดีสุด พึ่งมารู้ทีหลัง...ว่า
กลับกลายเป็นเพื่อนๆมองไม่เห็นส่วนที่เราทำดี กลับมองเห็นเฉพาะเวลาเราทำพลาด และจดจำ
กลายเป็นเราทำอะไรก็จะโดนเพื่อนไม่ชอบ หรือคิดว่าเราจะทำไม่ได้ตลอด
ชื่อของเราถูกส่งปากต่อปาก เล่าถึงความผิดพลาดของเรา ข้อเสียของเรา
แพร่สะพัดไปเรื่อยๆ ทำให้เราเริ่มหมดโอกาสในการทำงานคณะ เพื่อนที่เป็นเฮด รุ่นพี่ เพื่อนในรุ่นต่างก็ได้ยินข้อเสียของเรามาหมด
ทำให้เราเริ่มเข้าไปทำงานคณะยากขึ้น เพราะจะมีคนโจมตี
นั้นแหละค่ะ ที่เล่ามาทั้งหมด รู้สึกเศร้าและอึดอัดมากๆเลย เราก้าวเท้าผิดไปไม่กี่ก้าว กลับถูกจดจำ
แต่ในขณะที่เราพยายามทุ่มเทให้งาน กลับไม่มีใครเห็น
อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ อยากแก้ไขตัวเองให้ดีขึ้น อยากเติบโต
ควรจะซิ่วดีไหมคะ ไปอยู่ที่อื่นไกลๆไม่ต้องเจอคนกลุ่มเดิม
พูดตรงๆตอนนี้ไม่กล้าสู้หน้าพวกคนกิจกรรม คนทำงานในคณะแล้วค่ะ
เพราะก็รู้ว่าพวกเขามองเรายังไง พูดถึงเรายังไง รู้สึกเฟลมากๆ
มันทั้งเหงา ทั้งเศร้า ทั้งอึดอัดเลย
หรือว่าอยู่ที่เดิม แล้วหางานนอกคณะทำ แล้วตั้งใจทำให้ดีที่สุด พัฒนา แก้ไขข้อเสียของตัวเองดีคะ ._. (เพราะงานในคณะคงได้รับโอกาสทำยาก)
จขกท.ไม่รู้จะไประบายที่ไหนแล้ว ต้องรบกวนขอคำแนะนำคำปรึกษาพี่ๆด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ