ขอแนะนำตัวก่อนกเลยนะครับ ชื่อP. เป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรม ปี2 ในมหาลัยวิทยาศาสตร์แห่งหนึ่ง
ในตอนสมัยที่ผมเป็นนักเรียนมัยยม ผมเป็นเด็กกิจกรรม แต่ผมก็ไม่เคยทิ้งการเรียนเลยนะครับ เกรดผม3.8++ ทุกเทอม ผมเป็นที่รู้จักของเกือบทุกคนในโรงเรียนไม่ว่าจะเป็นคณะครู นักเรียน เพราะว่าผมทำกิจกรรมต่างๆๆในโรงเรียนเยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นสภา งานโรงเรียนธนาคาร รด. การแข่งทักษะวิชาการ รองประธานสี เตรียมเอกสาร ยกโต๊ะ จัดสถานที่ แม้กระทั้งงานจับผ้าจากทื่ทำไม่เป็น เอาง่ายๆทำเกือบทุกอย่างในโรงเรียน เอ่อลืมบอกไปว่าเมื่อก่อนผมเป็นเด็กที่ขี้อายมากก ผมเลยพยายามข้ามจุดนั้นโดยการทำกิจกรรมในช่วงม.ปลาย ถึงจะเหนื่อยแต่ผมก็มีความสุขมากที่ได้ทำมัน
แต่ในทางกลับกันเมื่อผมก้าวเข้าสู่ชีวิตเด็กมหาลัย ซึ่งมันไม่เหมือนกันคำที่คนเขาชอบพูดกันว่าเรียนมหาลัยสบายชิวๆ ไรงี้ แต่พอมาเจอกับตัวมันไม่ใช่เลย
จากเด็กที่ทำกิจกรรม กลับกลายเป็นว่าเป็นเด็กที่ไม่สนใจ ไม่เอากิจกรรมอะไรเลย เอาง่ายๆๆในชีวิตตอนนี้มีแต่คำว่า ต้องอ่านหนังสื่อ แต่ผ่านผ่านไปสักพักมันก็เริ่มเบื่อ วันๆๆ ตื่เช้ามาเรียน กลับห้องอ่านหนังสื่อ ถ้ามีเวลาว่างก็นอนทำตัวโง่ๆ อยู๋ห้อง ไม่เคยมีความคิดที่จะไปเที่ยวไหน แค่เรียนมันก็เหนื่อยพอแล้วเลยไม่รู้จะคิดอะไร แต่พอเห็นเพื่อนเก่าโพสรูปทำกิจกรรมนู้นนี้นั่น ออกค่ายอาสาบ้าง ก็แอบคิดนะทำไมเพื่อนเขาดูมีความสุขดีจัง แต่ทำไมเรากับเครียดอยู่แต่กับการเรียน บ้างวันก็เครียดจนอยากไปโรงพยาบาล กินไม่ได้นอนไม่หลับก็บ่อย แอบกลับตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าอยู่เหมือนกัน คือมันน่าเบื่อมากกับการอยู่กับลูปเดิมๆ ตั้งแต่เรียนมหาลัยมา ก็ทำให้เรารู้สึกตัวเองว่าตอนนี้เริ่มไม่กล้าเข้าสังคมอีกแล้ว ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าที่จะทำความรู้จักกับคนอื่น เวลาเจอผู้คนก็ไม่รู้จะเริ่มทักอย่างไรดี พออยากกลับไปทำกิจกรรม แต่มหาลัยผมก็มี่แต่กิจกรรมเชิงวิชาการ มหาลัยไม่ค่อยสนับสนุนกิจกรรมที่ไม่เป็นวิชาการ แค่กีฬามหาลัยยังไม่มีเลย คิดไรกับกิจกรรมอื่นๆ เห้ออออออออ
*ปล.นี้เป็นโพสต์ที่ผมระบายนะ หาสาระไรไม่ได้ต้องขอโทษด้วยครับ ผมเครียดผมไม่รู้จะพูดไรให้ใครฟัง
****เวลาจะลงทำอะไร คนอื่นมันพูดว่าให้ตั้งใจทำมันให้เต็มที่ และจะประสบผลสำเร็จ แต่มันเป็ฯข้อเสียของผมแล้วผมแก้ไขมันไม่ได้ คือเวลาผมคิดจะทำอะไร คือผมทุ่มเทกับมันมาก คาดหวังกับมันมาก มันต้องออกมาดี มันต้องสำเร็จ จนบางครั้งผมยึดติดกับมันมากเกินไปจนไม่สนอะไรเลย *****
ตั้งแต่มาเรียนมหาลัยชีวิตก็เปลี่ยนไปเยอะ
ในตอนสมัยที่ผมเป็นนักเรียนมัยยม ผมเป็นเด็กกิจกรรม แต่ผมก็ไม่เคยทิ้งการเรียนเลยนะครับ เกรดผม3.8++ ทุกเทอม ผมเป็นที่รู้จักของเกือบทุกคนในโรงเรียนไม่ว่าจะเป็นคณะครู นักเรียน เพราะว่าผมทำกิจกรรมต่างๆๆในโรงเรียนเยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นสภา งานโรงเรียนธนาคาร รด. การแข่งทักษะวิชาการ รองประธานสี เตรียมเอกสาร ยกโต๊ะ จัดสถานที่ แม้กระทั้งงานจับผ้าจากทื่ทำไม่เป็น เอาง่ายๆทำเกือบทุกอย่างในโรงเรียน เอ่อลืมบอกไปว่าเมื่อก่อนผมเป็นเด็กที่ขี้อายมากก ผมเลยพยายามข้ามจุดนั้นโดยการทำกิจกรรมในช่วงม.ปลาย ถึงจะเหนื่อยแต่ผมก็มีความสุขมากที่ได้ทำมัน
แต่ในทางกลับกันเมื่อผมก้าวเข้าสู่ชีวิตเด็กมหาลัย ซึ่งมันไม่เหมือนกันคำที่คนเขาชอบพูดกันว่าเรียนมหาลัยสบายชิวๆ ไรงี้ แต่พอมาเจอกับตัวมันไม่ใช่เลย
จากเด็กที่ทำกิจกรรม กลับกลายเป็นว่าเป็นเด็กที่ไม่สนใจ ไม่เอากิจกรรมอะไรเลย เอาง่ายๆๆในชีวิตตอนนี้มีแต่คำว่า ต้องอ่านหนังสื่อ แต่ผ่านผ่านไปสักพักมันก็เริ่มเบื่อ วันๆๆ ตื่เช้ามาเรียน กลับห้องอ่านหนังสื่อ ถ้ามีเวลาว่างก็นอนทำตัวโง่ๆ อยู๋ห้อง ไม่เคยมีความคิดที่จะไปเที่ยวไหน แค่เรียนมันก็เหนื่อยพอแล้วเลยไม่รู้จะคิดอะไร แต่พอเห็นเพื่อนเก่าโพสรูปทำกิจกรรมนู้นนี้นั่น ออกค่ายอาสาบ้าง ก็แอบคิดนะทำไมเพื่อนเขาดูมีความสุขดีจัง แต่ทำไมเรากับเครียดอยู่แต่กับการเรียน บ้างวันก็เครียดจนอยากไปโรงพยาบาล กินไม่ได้นอนไม่หลับก็บ่อย แอบกลับตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าอยู่เหมือนกัน คือมันน่าเบื่อมากกับการอยู่กับลูปเดิมๆ ตั้งแต่เรียนมหาลัยมา ก็ทำให้เรารู้สึกตัวเองว่าตอนนี้เริ่มไม่กล้าเข้าสังคมอีกแล้ว ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าที่จะทำความรู้จักกับคนอื่น เวลาเจอผู้คนก็ไม่รู้จะเริ่มทักอย่างไรดี พออยากกลับไปทำกิจกรรม แต่มหาลัยผมก็มี่แต่กิจกรรมเชิงวิชาการ มหาลัยไม่ค่อยสนับสนุนกิจกรรมที่ไม่เป็นวิชาการ แค่กีฬามหาลัยยังไม่มีเลย คิดไรกับกิจกรรมอื่นๆ เห้ออออออออ
*ปล.นี้เป็นโพสต์ที่ผมระบายนะ หาสาระไรไม่ได้ต้องขอโทษด้วยครับ ผมเครียดผมไม่รู้จะพูดไรให้ใครฟัง
****เวลาจะลงทำอะไร คนอื่นมันพูดว่าให้ตั้งใจทำมันให้เต็มที่ และจะประสบผลสำเร็จ แต่มันเป็ฯข้อเสียของผมแล้วผมแก้ไขมันไม่ได้ คือเวลาผมคิดจะทำอะไร คือผมทุ่มเทกับมันมาก คาดหวังกับมันมาก มันต้องออกมาดี มันต้องสำเร็จ จนบางครั้งผมยึดติดกับมันมากเกินไปจนไม่สนอะไรเลย *****