ช่วยตรวจกลอนนิราศให้หน่อยครับ ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ

โอ้จำจากเจ้าไกลขึ้นสิงขร  จากบ้านดอนข้าไปใจผวา
ผ่านหินลาดคันโช้งโค้งนานา  เหมือนพี่ลาจากเจ้าเศร้าหัวใจ

ผ่านเจดีย์วัดเสนาสน์แล้วสะอึก   ไม่รู้นึกคำกล่าวนี้มาจากไหน
เขาบอกชายไม่เคยลืมกลิ่นสไบ   พี่ก็ใจไม่ลืมเจ้าตลอดมา

ผ่านทุ่งนาแสงทองส่องสดใส  แต่ว่าใจไม่เคยจากเจ้าเลยหนา
พี่เฝ้ารักภัคดีตลอดมา  พี่คงบ้าเพราะเจ้าเจ้ายาใจ

ขึ้นภูเขาสิงขรสะท้อนนึก   พี่รู้สึกแบบนี้มาจากไหน
พี่กลัวว่าต้องจากเจ้ายาใจ    จากเจ้าไปไม่ลาดาราลืม

พอดีคุณครูให้แต่งเกี่ยวกับจังหวัด (พิษณุโลก) อ่ะครับ เลยกลัวจะแต่งได้ไม่ดี