รู้สึกเหมือนกำลังใช้เพื่อนเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเดินคนเดียว.

ตอนนี้เราอยู่ม.ปลาย ส่วนเพื่อนกลุ่มนี้ไม่ใช่กลุ่มแรกที่เราเดินด้วยตั้งแต่ขึ้น ม.4 เรามาเดินกับกลุ่มนี้เพราะเรามีปัญหากับกลุ่มแรกที่อยู่ห้องเดียวกันตอนม.ต้น คือ พวกเราทะเลาะกัน แล้วเราโมโหมาก เลยบอกเขาไปว่า เราไม่เคยชอบอะไรในตัวเขาเลย
ช่วงทะเลาะเป็นช่วงปลายเทอมที่บางวิชาเป็นงานกลุ่มที่เราอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นยังคุยเหมือนคนรู้จักธรรมดา พอเปิดเทอมต่อมา เวลาเราคุยด้วยเขาจะเปลี่ยนสีหน้า คล้ายว่าไม่อยากคุยด้วย เราก็เลยไม่คิดที่จะกลับไปแล้ว
เรามีกลุ่มใหม่ที่ตอนแรกเรามองว่าดี ดีมาก พวกเราช่วยกันดูที่เรียนต่อมหาวิทยาลัย ช่วยกันเรียน แต่พอพักหลังๆ เรารู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม เวลาเข้าห้องน้ำ เราออกมา ก็หายไปแล้ว ซื้อของที่ร้านค้า เข้าไปพร้อมกัน เราออกที่หลัง ก็เห็นหลังไวๆ เดินไปแล้ว
เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาอยู่แค่นั้น แล้วเราเข้ามาเขาเลยไม่ชินหรือเปล่า แต่สิ่งที่เรากังวลคือ พอทำงานกลุ่ม ทุกอย่างเทมาที่เรา ไม่ใช่แค่งานกลุ่ม รวมไปถึงงานห้องด้วย อีกอย่างคือในห้องเราก็มีคะแนนที่ค่อนข้างดีกับเพื่อนอีกคนนึงที่อยู่กลุ่มแรก ทำให้เราชอบเบื่อเวลาที่พวกเขาต้องสอบซ่อม แต่เราไม่เคยแสดงมันออกไป
บ่อยครั้งที่เราชอบคิดว่าถ้ากลุ่มนี้ไม่มีเรา เขาจะเป็นยังไง
บ่อยครั้งที่เราชอบคิดว่าถ้าเราเดินคนเดียวจะเป็นยังไง
บ่อยครั้งที่ชอบคิดถึงเพื่อนกลุ่มแรกแล้วร้องไห้
เราเคยบอกเพื่อนกลุ่มนี้ตอนที่ทะเลาะกับกลุ่มแรกว่าให้ช่วยเตือนเราที ถ้าทำอะไรให้ไม่พอใจ เพราะเราเลิกเดินกับกลุ่มแรกเขาบอกว่าเรา ชอบเดินไปก่อนไม่รอ ชอบโมโหง่ายแล้วก็เสียงดัง เราก็เลยพยายามไม่เอามาทำกับกลุ่มปัจจุบัน แต่คงอาจมีหลุดเลยทำให้เขาไม่พอใจ เราเลยคิดว่าถ้าเราแค่ไปกินข้าวตอนเที่ยงด้วยแล้วก็นั่งเรียนด้วยจนจบม.6ก็พอ