สวดมนต์ทุกวัน แต่จิตใจไม่ได้ดีขึ้นเลย

เราไม่ได้บอกว่าการสวดมนต์ไม่ดีนะคะ เราขอพูดถึงในกรณีของเรา
เราเริ่มสวดมนต์ก่อนนอนมาได้สองปีกว่าแล้วค่ะ ทุกวันสำคัญทางศาสนา หรือวันคล้ายวันเกิดครอบครัวเราจะเป็นคนอาสาจัดทำสังฆทานให้ครอบครัวได้ทำบุญกันทุกครั้ง เราเป็นที่พึ่งให้กับครอบครัวได้ ไม่ว่าใครจะเดือดร้อนมา เรายินดีช่วยหมด แม้จะไม่ได้การตอบแทนคืนมาก็ตาม "แต่" ในใจเราไม่ได้เป็นเช่นนั้น ใจเรายังมีความอิจฉาเมื่อผู้อื่นได้ดี เช่นเพื่อนร่วมงานได้ขึ้นเงินเดือน หรือพี่ๆที่ทำงานไปคุยกับคนนั้นมากกว่า ในใจเราก็นึกว่าอยากให้เค้าลาออก พี่ๆที่ทำงานจะได้มาคุยกับเรามากขึ้น แล้วยิ่งตอนนี้เราต้องทำงานทั้งในและนอกบ้าน ทั้งๆที่เรามีพี่น้องมากมาย แต่งานบ้านทุกอย่างเราต้องรับผิดชอบ ทั้งล้างจาน ทำกับข้าว ซักผ้า ดูแลหมาที่เลี้ยงไว้อีก เราเหนื่อยมากเลยค่ะ บางครั้งถึงกับต้องไปร้องไห้คนเดียว ระบายความเหนื่อยความน้อยใจออกมา เราก็พยายามจะคิดดีนะคะ ว่านี่เป็นโอกาสที่เราจะได้ดูแลคนที่เรารัก แต่ใจมันไม่ไหวแล้วค่ะ เราอยากมีช่วงเวลาที่ได้พักผ่อนเหมือนพี่น้องคนอื่นๆบ้าง ทำดีทำไมไม่ได้ดีคะ ทำดีแล้วทำไมยังเหนื่อย พยายามทำความดีแล้วทำไมยังเป็นคนคิดร้าย บางครั้งเราก็มีความสุขที่ได้ทำ แต่หลายๆครั้งที่เรามีความทุกข์เพราะต้องทำ เราไม่อยากเป็นคนคิดร้ายค่ะ ช่วยแนะแนวทางหน่อยได้มั้ยคะ ถ้าแนะนำให้ลองคุยกับคนที่บ้าน เคยแล้วค่ะ แต่เราก็ต้องทำอยู่คนเดียวเหมือนเดิมไม่มีคนยอมช่วย อยากขอวิธีคิดที่จะอยู่กับงานที่ต้องทำให้อยู่ได้อย่างมีความสุขมากกว่าค่ะเพราะรู้ว่ายังไงก็คงเลี่ยงไม่ได้ แล้วทำยังไงให้เป็นคนคิดดีมากกว่านี้คะ หรือจริงๆแล้วการสวดมนต์ทำบุญไม่ได้ช่วยขัดเกลาจิตใจเราเลย เราต้องทำยังไงคะ รบกวนแนะนำด้วยค่ะ

ขอบคุณค่ะ