ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ คือบางทีนี่แบบเหงาจนร้องไห้เลย
ไม่มีใคร ตัวคนเดียว
เราเป็นเด็กต่างจังหวัด ตอนนี้เข้ามาอยู่ในกรุงเทพ มาทำงานหาเงินเรียนเองค่ะ เพราะไม่มีใครส่งเรียน ตั้งแต่เราจำความได้ เราก็อยู่กับตามาตลอด พ่อแม่เราแยกทางกัน เราไม่เคยเห็นพ่อเลยแม้แต่รูปถ่าย ส่วนแม่ก็ไปทำงานในกรุงเทพ ไม่ค่อยได้ติดต่อกลับมา พอเราขึ้น ม.1 แม่ก็กลับมาอยู่บ้าน. . . พร้อมกับพ่อใหม่และน้องอีก 2 คน (แต่อยู่คนละบ้านกับตา) เราก็ไม่อะไรนะ เพราะเรามีตาก็พอแล้ว ท่านเป็นทุกอย่างของเรา
แต่พอเราขึ้น ม.2 ตาเราเสียค่ะ ตอนนั้นก็เศร้าไปหลายเดือนเลย เหมือนโลกถล่มเลยหละความรู้สึก เราจึงไปอยู่กับป้ากับลุงอีกบ้านนึงเพราะป้าก็ดูแลเรากับตามาตลอด เราไม่อยู่กับแม่ มันเหมือนไมีได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก เลยไม่ค่อยผูกพันกัน ดีหน่อยตอน ม.ต้น เราอยู่โรงเรียนเล็กๆใกล้บ้าน มีทุนเรียนฟรี ข้าวฟรี ทุกอย่างฟรี พอ ม.ปลาย ป้ากับลุงก็ส่งเราเรียน เราได้เงินไปโรงเรียนวันละ 20 บาท ลำบากมากพอแค่ค่าข้าว พอเราจบ ม.ปลาย ป้ากับลุงก็ส่งไม่ไหวเพราะแกก็ต้องส่งลูกแกเรียน เราก็เข้าใจเพราะเรียนมหาลัยก็ต้องใช้เงินเยอะ เราอยากเรียนต่อ เลยตัดสินใจมากรุงเทพ ทำงาน หาเงินเรียนเอง เพราะกรุงเทพมีงาน มีทางเลือกเยอะกว่าต่างจังหวัด
เรามาอยู่กับน้าที่กรุงเทพค่ะ ประหยัดเงินค่าที่พักได้หน่อย ส่วนค่ากินเราจัดการเอง เราก็ได้งานใกล้บ้าน ทำ จันทร์-เสาร์ ส่วนวันอาทิตย์เราก็ไปเรียน เราเรียนภาคพิเศษค่ะ แค่วันอาทิตย์ 08.00-18.00 เหนื่อยมากกกกกกกก เพราะจะไม่ได้หยุดพักเลยสักวันเดียว ค่าเทอมหมื่นต้นๆ (แต่เยอะมากสำหรับเรา เราต้องเก็บเงินให้พอในแต่ละเทอม)
เราแทบจะไม่มีเพื่อนเลย เพราะที่ทำงานมีแต่ผู้ใหญ่ เราเป็นเด็กสุดเลย ที่มอ เรามีเพื่อน 1 คนถ้วน 55555 เพราะภาคพิเศษ ส่วนมากจะมีแต่ผู้ใหญ่ เราวางตัวไม่ค่อยถูก (ถ้าอาทิตย์ไหนเพื่อนไม่ไปเรียน นี่ต้องเรียนคนเดียว)
ทุกวันนี้เราเหมือนใช้ชีวิตคนเดียว กินข้าวคนเดียว กลับบ้านคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว เพื่อนที่ต่างจังหวัดก็หายหน้าหายตา ทักเฟสทักไลน์ไม่ค่อยจะตอบ (ปกติเราเป็นคนที่พูดมาก คุยเก่ง เฮฮา) คือทุกวันนี้เรามาอยู่ที่นี่เราไม่มีเพื่อนเลย น้าก็ทำงานของเค้า เลิกงานมาเราก็เข้าบ้าน เราเหงาจับใจเลยหละ บางทีมันรู้สึกอ้างว้าง มันอธิบายไม่ถูกอ่ะ เหงาจนร้องอ่ะบางที ไม่มีใครที่เราจะปรึกษาได้ ไม่มีใครที่จะรับฟัง รู้สึกเหมือนใช้ชีวิตอยู่คนเดียว บนถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน ตัวคนเดียวในโลกที่แสนจะวุ่นวายนี้ เราไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย เราจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ ?
ปล. เราก็โทรไปหาป้ากับลุงบ้าง กับแม่บ้าง
ปล2. นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ไม่รู้จะแท็กห้องไหนดี
รู้สึกโดดเดี่ยว อยู่คนเดียว จะจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดี ?
เราเป็นเด็กต่างจังหวัด ตอนนี้เข้ามาอยู่ในกรุงเทพ มาทำงานหาเงินเรียนเองค่ะ เพราะไม่มีใครส่งเรียน ตั้งแต่เราจำความได้ เราก็อยู่กับตามาตลอด พ่อแม่เราแยกทางกัน เราไม่เคยเห็นพ่อเลยแม้แต่รูปถ่าย ส่วนแม่ก็ไปทำงานในกรุงเทพ ไม่ค่อยได้ติดต่อกลับมา พอเราขึ้น ม.1 แม่ก็กลับมาอยู่บ้าน. . . พร้อมกับพ่อใหม่และน้องอีก 2 คน (แต่อยู่คนละบ้านกับตา) เราก็ไม่อะไรนะ เพราะเรามีตาก็พอแล้ว ท่านเป็นทุกอย่างของเรา
แต่พอเราขึ้น ม.2 ตาเราเสียค่ะ ตอนนั้นก็เศร้าไปหลายเดือนเลย เหมือนโลกถล่มเลยหละความรู้สึก เราจึงไปอยู่กับป้ากับลุงอีกบ้านนึงเพราะป้าก็ดูแลเรากับตามาตลอด เราไม่อยู่กับแม่ มันเหมือนไมีได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก เลยไม่ค่อยผูกพันกัน ดีหน่อยตอน ม.ต้น เราอยู่โรงเรียนเล็กๆใกล้บ้าน มีทุนเรียนฟรี ข้าวฟรี ทุกอย่างฟรี พอ ม.ปลาย ป้ากับลุงก็ส่งเราเรียน เราได้เงินไปโรงเรียนวันละ 20 บาท ลำบากมากพอแค่ค่าข้าว พอเราจบ ม.ปลาย ป้ากับลุงก็ส่งไม่ไหวเพราะแกก็ต้องส่งลูกแกเรียน เราก็เข้าใจเพราะเรียนมหาลัยก็ต้องใช้เงินเยอะ เราอยากเรียนต่อ เลยตัดสินใจมากรุงเทพ ทำงาน หาเงินเรียนเอง เพราะกรุงเทพมีงาน มีทางเลือกเยอะกว่าต่างจังหวัด
เรามาอยู่กับน้าที่กรุงเทพค่ะ ประหยัดเงินค่าที่พักได้หน่อย ส่วนค่ากินเราจัดการเอง เราก็ได้งานใกล้บ้าน ทำ จันทร์-เสาร์ ส่วนวันอาทิตย์เราก็ไปเรียน เราเรียนภาคพิเศษค่ะ แค่วันอาทิตย์ 08.00-18.00 เหนื่อยมากกกกกกกก เพราะจะไม่ได้หยุดพักเลยสักวันเดียว ค่าเทอมหมื่นต้นๆ (แต่เยอะมากสำหรับเรา เราต้องเก็บเงินให้พอในแต่ละเทอม)
เราแทบจะไม่มีเพื่อนเลย เพราะที่ทำงานมีแต่ผู้ใหญ่ เราเป็นเด็กสุดเลย ที่มอ เรามีเพื่อน 1 คนถ้วน 55555 เพราะภาคพิเศษ ส่วนมากจะมีแต่ผู้ใหญ่ เราวางตัวไม่ค่อยถูก (ถ้าอาทิตย์ไหนเพื่อนไม่ไปเรียน นี่ต้องเรียนคนเดียว)
ทุกวันนี้เราเหมือนใช้ชีวิตคนเดียว กินข้าวคนเดียว กลับบ้านคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว เพื่อนที่ต่างจังหวัดก็หายหน้าหายตา ทักเฟสทักไลน์ไม่ค่อยจะตอบ (ปกติเราเป็นคนที่พูดมาก คุยเก่ง เฮฮา) คือทุกวันนี้เรามาอยู่ที่นี่เราไม่มีเพื่อนเลย น้าก็ทำงานของเค้า เลิกงานมาเราก็เข้าบ้าน เราเหงาจับใจเลยหละ บางทีมันรู้สึกอ้างว้าง มันอธิบายไม่ถูกอ่ะ เหงาจนร้องอ่ะบางที ไม่มีใครที่เราจะปรึกษาได้ ไม่มีใครที่จะรับฟัง รู้สึกเหมือนใช้ชีวิตอยู่คนเดียว บนถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน ตัวคนเดียวในโลกที่แสนจะวุ่นวายนี้ เราไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย เราจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ ?
ปล. เราก็โทรไปหาป้ากับลุงบ้าง กับแม่บ้าง
ปล2. นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ไม่รู้จะแท็กห้องไหนดี