ขอตั้งกระทู้ความคิดถึงบ้าน ในสไตล์เด็กบ้านๆ ชาวอีสานให้ฟังนะคะ เราเป็นเด็กลูกครึ่ง พ่อชลบุรี แม่ร้อยเอ็ด เว้าอีสานได้(พูดอีสานคล่อง) + พูดไทยได้นิดหน่อย ( ก็พูดได้แหล่ะ ) 😊😬😉 เพราะทำงานกรุงเทพ ... พอดีฟังเพลงของพี่ลาบานูน คิดฮอดบ้านอีหลี จบมาตอนนี้ได้ 26 ปีล่ะ กำลังทำงานทำกรุงเทพค่ะจะได้ 4 ปีแล้ว ข้อดีของอยู่ร้อยเอ็ด หรือต่างจังหวัดคือ อยู่กันแบบเครือญาติส่วนมากญาติอยู่ใกล้กันมีอะไรช่วยเหลือกัน อาหารแทบไม่ได้ซื้อ ข้าวก็ไม่ได้ซื้อ เป็นมิตรหมดแม่ แต่ข้อเสียคือ ป้าข้างบ้าน คนในหมู่บ้านข่าวนิเร็วเกิน เรื่องหน้าตา เรื่องนินทานับเบอร์วันแทบตกต่ำไม่ได้ 555😭😭😂 (เราเลยรู้สึกว่าเด็กต่างจังหวัดค่อนข้างกดดันนะที่ต้องมามีอาชีพ มีรายได้ มาดิ้นรน ทำงานเลี้ยงตัวเอง และเป็นหน้าเป็นตาให้พ่อให้แม่ เพื่อเวลากลับบ้านไปจะไม่อายเขา ไม่ถูกนินทา 555555 )

. แต่สังคมกรุงเทพตามที่ได้อยู่กับป้าๆ ลุงๆ น้าๆ อา ที่ได้สัมผัสมาคือ เขาจะอยู่ใครอยู่ใครอยู่มัน กำแพงบ้านสูงมากกกกก คือให้อยู่แต่ห้อง ไม่ให้ออกไปเจอเพื่อนบ้างไหน ระมัดระวังผู้คนความอันตราย ไม่ได้โฟกัสใคร โฟกัสแต่ตัวเอง ไม่มีคนนินทา ไม่มีคนว่าร้ายอะไรหรอก แค่มีงาน หาเงินให้รอดไปแต่ละวันพอ
.
แต่ยังไงเราก็เลือกบ้านที่เป็นต่างจังหวัดนะ ถึงจะนินทาหน่อย เว้าพื้นหน่อยแต่ก็เป็นคนอบอุ่นจนกอดแน่นมั้ง 555 ล่าสุดคือคิดถึงบ้านแหล่ะ อยากกลับบมากแต่ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ต้องสู้ๆก่อน