ประสบการณ์ทำเรามองโลกในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่า

ก่อนหน้านี้ผมเป็นคนร่าเริง ชอบเล่นมุกเห่ยๆ ให้เพื่อนขำ ชอบแซวชอบแหย่จนบางครั้งมันแรงไป จนเพื่อนเคยเตือนเรื่องระวังคำพูด

จนตอนผมเข้าทำงาน ได้มีปัญหากับหัวหน้างาน เขาเป็นคนทำงานซุ่ยๆ แล้วก็ไม่ค่อยรับผิดชอบ
ทำให้คนในทีมกับแผนกอื่นทะเลาะกันอยู่หลายครั้ง รวมทั้งตัวผมเองด้วย ผมไม่เคยพูดว่าอะไรเขา
อดทนทำงานมาอยู่สองปี ก็เริ่มไม่ไหว ผมจึงได้ส่งใบลาออก เจ้าของบริษัทเรียกผมเข้าไปคุยเพราะก่อนหน้าผม
มีคนลาออกไปหลายคน เขาอยากรู้เหตุผล ผมเลยเล่าเรื่องหัวหน้างานให้ฟังโดยมีผู้จัดการแผนกอื่น
นั่งฟังอยู่ด้วย ผมไม่ได้โกหก เล่าความจริงที่ผมเจอทุกอย่าง

ผมไม่รู้หรอกว่าหัวหน้าผมมีคอนเน็กชั่นกับคนอื่นมากแค่ไหน ผมคิดว่าพูดความจริงไม่เห็นต้องกลัวอะไร
ปัญหาผมมาเกิดตั้งแต่ตอนที่ผมทำงานที่อื่นๆ ต่อจากนี้ แรกๆ ที่ผมเข้าไปทุกอย่างก็ราบรื่นดี
แต่ไม่นานสายตาทุกคนก็เปลี่ยนไป คุยด้วยก็เหมือนหลอกด่า ปากเขาบอกว่าไม่มีอะไร แต่พฤติกรรมกับคำพูดของเขามันไม่ใช่
งานผมก็มีปัญหามากขึ้น แล้วก็รู้สึกเหมือนทุกคนไม่ไว้ใจผม เวลาผู้ใหญ่เรียกผมเข้าไปคุย มักจะมาถามผมว่าเข้าไปพูดอะไร
ด่าลอยๆ เรื่องคนขี้ฟ้องบ้าง อะไรบ้าง จนผมทำงานไม่ได้ต้องลาออกไป และเป็นแบบนี้อยู่ 2-3 บริษัทที่ผมเข้าทำงาน

สุดท้ายผมต้องไปรักษาอาการป่วยทางจิต ผมเลยพยายามเงียบ ไม่กล้าจะคุยกับใคร
ตลอดระยะเวลาเกือนสิบปีที่ผ่านมา ผมไม่มีเพื่อนใหม่ๆ ไม่มีสังคม

ก่อนหน้านี้ผมลองเข้าไปคุยกับคนใหม่ๆ แต่ก็ต้องล้มเหลวเพราะคำพูดของผมนี่แหละ
ขนาดผมคิดแล้วนะว่าไม่น่าจะมีอะไร แต่มันก็ทำให้หลายคนไม่พอใจกับคำพูดของผม
ผมรู้สึกเหมือนเป็นตัวตลกให้พวกเขาหลอกด่ากัน