กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ย้อนไปเจ็ดปี ฉันเป็นหญิงสาวที่เพิ่งจะเรียนจบใหม่ และทำงานเป็นพนักงานออฟฟิศทั่วไปเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ แต่ฉันไม่เหมือนคนอื่น เพราะเงินเดือนทุกๆเดือน ฉันแทบไม่ได้ใช้แม้แต่บาทเดียว เพราะอยู่บ้านตัวเองที่มีผู้ปกครองจ่ายค่าใช้จ่ายทุกอย่างภายในบ้าน ก็มีจ่ายแค่ค่าเดินทางและค่าอาหารกลางวัน
จนวันนึงเกิดความเบื่อหน่ายชีวิตซ้ำซากจำเจ รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรเดิมๆทุกวัน ยืนรอรถไฟฟ้าทุกวัน นั่งทำงานที่โต๊ะเดิมๆทุกวัน ทานข้าวใต้ออฟฟิศร้านเดิมๆทุกวัน มาทำงานเวลาเดิม กลับเวลาเดิมทุกๆวัน แม้จะอยากมาหรือไม่ ก็ต้องมา ทำงานมาได้สามปีครึ่งจนลาออกเอง มีเงินเก็บก้อนใหญ่มากสำหรับเรา จากการเก็บเล็กผสมน้อย หาได้เท่าไรก็ให้แม่ยัดใส่ธนาคารให้เรื่อยๆ เพราะเกรงว่าถ้าถือเงินเองกลัวอดใจไม่ไหวเอาเงินออกมาใช้เล่นหมด ฮ่าๆๆ
และแล้วชีวิตของเจ้าหญิงนิทราก็มาถึง วันที่ออกมาสู่ความเวิ้งว้าง อยู่บ้านหนึ่งเดือนเต็มๆ นั่งคิดนอนคิดว่าจะเอาเงินมาลงทุนทำอะไรดีน้าาา มองซ้ายมองขวาที่บ้านมีธุรกิจเล็กๆของครอบครัวอยู่แล้วนี่นา ฉันก็กลายเป็นปลิงเกาะที่บ้าน โดยการเอาเงินเก็บมาช่วยออกค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้าน จ่ายค่าพนักงานในบริษัท ค่าน้ำค่าไฟ จ่ายค่าอื่นๆ และฉันได้กลายเป็นหุ้นส่วนของคุณแม่ไปแล้ว
ตอนนี้ผ่านมาสามปี ชีวิตนอนวันละสิบแปดชั่วโมงมาตลอดระยะเวลาสามปี มีเหลืออีกหกชั่วโมง ที่ตื่นมาอาบน้ำทานข้าว ท่องโลกออนไลน์อ่านข่าวคราว ดูหนังฟังเพลง ออกกำลังกาย อ่านหนังสือ ปลูกต้นไม้รดน้ำต้นไม้ ทั้งหมดนี้อยู่ในบ้าน ไม่ออกไปไหนเลยคะ มีแค่ทุกสุดสัปดาห์ที่ออกไปช็อปปิ้งบ้าง ซื้อของเข้าบ้านบ้าง จนคิดว่าทำแบบนี้ทำให้เรากลายเป็นคนสันหลังยาวจนไม่อยากทำอะไรหรือเปล่า ก็เลยลองออกไปเที่ยวต่างจังหวัดหนึ่งสัปดาห์ สรุปว่าเราก็สามารถตื่นเช้าไปเที่ยวจนดึกดื่นได้เหมือนปกติ จนตอนนี้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆและคนในครอบครัวตั้งฉายาให้เราว่าเจ้าหญิงนิทรา
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าการอยู่แบบคนไม่มี เราก็สามารถอยู่ได้แบบไม่เดือดร้อน ซึ่งต่างจากหลายๆคนรอบตัวเราที่ต้องหาเงินมาผ่อนบ้านรถ บัตรเครดิต ช็อปปิ้ง หาเงินแต่งงาน เลี้ยงลูก ทั้งๆที่เงินก็ไม่มี กลายเป็นหนี้สิน กลับกลายเป็นเดือดร้อนตัวเอง แต่การอยู่แบบคนจนๆมันกลับทำให้เรามีมากพร้อมทุกอย่าง จนเพื่อนฉันมานั่งจับเข่าคุยกัน บอกว่าอยากมีชีวิตเหมือนฉัน ถ้าจ่ายหนี้รถหมดก็คงจะลาออกไปเลี้ยงวัวเลี้ยงไก่ทำสวนอยู่บ้านนอก ใช้ชีวิตง่ายๆเหมือนฉัน
ตอนนี้ทำให้รู้ว่า เราไม่จำเป็นต้องมานั่งแคร์ความรู้สึกหัวหน้าและเพื่อนร่วมงาน ไม่ต้องฝืนตัวเองทำอะไรก็ตามที่เราไม่อยากทำ ไม่ต้องกลับบ้านมาพร้อมกับความเครียดทั้งเรื่องงาน เงิน และการเดินทางที่แสนจะวุ่นวาย อยากไปไหนก็ได้ อยากนอนอยากตื่นตอนไหนก็ได้ ถ้าเราไม่อยากได้จนเกินตัวและใช้จ่ายอย่างประหยัดแค่วันละไม่เกินร้อย เราก็ไม่จำเป็นต้องหาเงินทีละมากๆ ฉันไม่มีรูปภาพไปทานอาหารแพงๆอัพโหลดลงโซเชียลแข่งกับคนอื่นทุกวัน ไม่มีรูปถ่ายในคอนโดและในรถเหมือนคนอื่น แต่ฉันก็มีความสุข...
เจ้าหญิงนิทราชีวิตจริง
จนวันนึงเกิดความเบื่อหน่ายชีวิตซ้ำซากจำเจ รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรเดิมๆทุกวัน ยืนรอรถไฟฟ้าทุกวัน นั่งทำงานที่โต๊ะเดิมๆทุกวัน ทานข้าวใต้ออฟฟิศร้านเดิมๆทุกวัน มาทำงานเวลาเดิม กลับเวลาเดิมทุกๆวัน แม้จะอยากมาหรือไม่ ก็ต้องมา ทำงานมาได้สามปีครึ่งจนลาออกเอง มีเงินเก็บก้อนใหญ่มากสำหรับเรา จากการเก็บเล็กผสมน้อย หาได้เท่าไรก็ให้แม่ยัดใส่ธนาคารให้เรื่อยๆ เพราะเกรงว่าถ้าถือเงินเองกลัวอดใจไม่ไหวเอาเงินออกมาใช้เล่นหมด ฮ่าๆๆ
และแล้วชีวิตของเจ้าหญิงนิทราก็มาถึง วันที่ออกมาสู่ความเวิ้งว้าง อยู่บ้านหนึ่งเดือนเต็มๆ นั่งคิดนอนคิดว่าจะเอาเงินมาลงทุนทำอะไรดีน้าาา มองซ้ายมองขวาที่บ้านมีธุรกิจเล็กๆของครอบครัวอยู่แล้วนี่นา ฉันก็กลายเป็นปลิงเกาะที่บ้าน โดยการเอาเงินเก็บมาช่วยออกค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้าน จ่ายค่าพนักงานในบริษัท ค่าน้ำค่าไฟ จ่ายค่าอื่นๆ และฉันได้กลายเป็นหุ้นส่วนของคุณแม่ไปแล้ว
ตอนนี้ผ่านมาสามปี ชีวิตนอนวันละสิบแปดชั่วโมงมาตลอดระยะเวลาสามปี มีเหลืออีกหกชั่วโมง ที่ตื่นมาอาบน้ำทานข้าว ท่องโลกออนไลน์อ่านข่าวคราว ดูหนังฟังเพลง ออกกำลังกาย อ่านหนังสือ ปลูกต้นไม้รดน้ำต้นไม้ ทั้งหมดนี้อยู่ในบ้าน ไม่ออกไปไหนเลยคะ มีแค่ทุกสุดสัปดาห์ที่ออกไปช็อปปิ้งบ้าง ซื้อของเข้าบ้านบ้าง จนคิดว่าทำแบบนี้ทำให้เรากลายเป็นคนสันหลังยาวจนไม่อยากทำอะไรหรือเปล่า ก็เลยลองออกไปเที่ยวต่างจังหวัดหนึ่งสัปดาห์ สรุปว่าเราก็สามารถตื่นเช้าไปเที่ยวจนดึกดื่นได้เหมือนปกติ จนตอนนี้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆและคนในครอบครัวตั้งฉายาให้เราว่าเจ้าหญิงนิทรา
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าการอยู่แบบคนไม่มี เราก็สามารถอยู่ได้แบบไม่เดือดร้อน ซึ่งต่างจากหลายๆคนรอบตัวเราที่ต้องหาเงินมาผ่อนบ้านรถ บัตรเครดิต ช็อปปิ้ง หาเงินแต่งงาน เลี้ยงลูก ทั้งๆที่เงินก็ไม่มี กลายเป็นหนี้สิน กลับกลายเป็นเดือดร้อนตัวเอง แต่การอยู่แบบคนจนๆมันกลับทำให้เรามีมากพร้อมทุกอย่าง จนเพื่อนฉันมานั่งจับเข่าคุยกัน บอกว่าอยากมีชีวิตเหมือนฉัน ถ้าจ่ายหนี้รถหมดก็คงจะลาออกไปเลี้ยงวัวเลี้ยงไก่ทำสวนอยู่บ้านนอก ใช้ชีวิตง่ายๆเหมือนฉัน
ตอนนี้ทำให้รู้ว่า เราไม่จำเป็นต้องมานั่งแคร์ความรู้สึกหัวหน้าและเพื่อนร่วมงาน ไม่ต้องฝืนตัวเองทำอะไรก็ตามที่เราไม่อยากทำ ไม่ต้องกลับบ้านมาพร้อมกับความเครียดทั้งเรื่องงาน เงิน และการเดินทางที่แสนจะวุ่นวาย อยากไปไหนก็ได้ อยากนอนอยากตื่นตอนไหนก็ได้ ถ้าเราไม่อยากได้จนเกินตัวและใช้จ่ายอย่างประหยัดแค่วันละไม่เกินร้อย เราก็ไม่จำเป็นต้องหาเงินทีละมากๆ ฉันไม่มีรูปภาพไปทานอาหารแพงๆอัพโหลดลงโซเชียลแข่งกับคนอื่นทุกวัน ไม่มีรูปถ่ายในคอนโดและในรถเหมือนคนอื่น แต่ฉันก็มีความสุข...