เช้าวันนั้น แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามาในห้องพักเล็ก ๆ ที่ยามินทร์เช่าไว้
เขาตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกอึดอัดจากฝันเมื่อคืน ความทรงจำยังติดค้างอยู่ในใจ เสียงชายชุดขาวยังดังก้อง
“เลือกเปิดประตูสักบาน… แต่จงเลือกให้ดี”
เมื่อเขาเล่าเรื่องทั้งหมดให้มัชฌากับพลบฟัง บรรยากาศรอบโต๊ะเงียบงันนานเกินควร
จนกระทั่ง พลบเอื้อมมือมากำถ้วยกาแฟไว้แน่น ดวงตาของเขาสั่นระริกเล็กน้อย
ริมฝีปากกระตุกเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ลังเล
สุดท้าย เขาสบตายามินทร์ตรง ๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“ฉันมั่นใจ… อุษายังไม่ตาย”
คำพูดนั้นหนักแน่นกว่าที่ควรจะเป็น ราวกับไม่ใช่เพียงความเชื่อ แต่เป็นความจริงที่เขารู้แน่
พลบโน้มตัวเข้ามาใกล้ยามินทร์ สายตาคมกริบเต็มไปด้วยแรงกดดัน
“นายคือกุญแจเดียวที่จะช่วยเธอออกมา...”
ยามินทร์รู้สึกหนาววาบ แม้ห้องจะอบอุ่น เขาได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองดังสะท้อนในหู
มัชฌามองหน้าพลบเหมือนอยากถามต่อ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับหนักอึ้งเกินกว่าจะมีใครพูดแทรก
คืนนั้น พลบล้มตัวลงนอน ทว่าห้วงนิทราที่เข้ามาไม่ใช่การพักผ่อน หากเป็นการ
ย้อนคืนสู่อดีตอันเจ็บปวด
เขาพบว่าตนเองยืนอยู่ในห้องไม้เก่า ๆ แคบและมืดชื้น กลิ่นเน่าอับของไม้ผุโชยแรงจนแทบหายใจไม่ออก
ข้างนอกมีเสียงแมลงปีกแข็งดังระงม แทรกซึมเข้ามาเหมือนเสียงกรีดร้องไกล ๆ
บนผนังไม้ผุกร่อนมีเพียง
ประตูบานเดียว ตั้งตระหง่าน
เหนือกรอบประตูนั้นมีป้ายเหล็กเก่าเขรอะสนิม ตอกตัวเลขชัดเจน —
205
ทันทีที่เห็นเลขนั้น ความทรงจำก็แล่นวาบเข้ามา
ใช่… ที่นี่คือที่ที่เขาติดอยู่หลังจาก
เลือกเปิดประตูสีดำในชีวิตจริง เมื่อสองปีก่อน
เขาจำได้ดีว่าคืนนั้นความอยากรู้อยากเห็นชนะความหวาดกลัว เขายื่นมือไปบิดลูกบิดในโลกจริง และ…ทุกอย่างก็ดับวูบลง
ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ถูกขังใน
ห้อง 205
ไม่รู้วัน ไม่รู้คืน ไม่รู้เวลาผ่านไปกี่นาทีหรือกี่ปี
มีเพียงความเงียบ ความอึดอัด และความสิ้นหวังคอยกัดกินทีละน้อย
พลบตะโกนจนเสียงแหบพร่า
เขาทุบกำแพงไม้จนเลือดซึมจากข้อมือ
แต่ห้องไม่เคยขยับ ไม่เคยตอบสนอง
ทุกอย่างเหมือนกับคุกที่สร้างขึ้นเพื่อเขาโดยเฉพาะ
เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองยังมีตัวตนอยู่จริงหรือไม่
บางครั้งเขาได้ยินเสียงกระซิบเหมือนใครบางคนเรียกชื่อ
บางครั้งเห็นเงาสะท้อนแวบผ่านบนผนังไม้ แต่ไม่เคยเข้าใกล้
และแล้ว—
วันหนึ่ง บนบานประตูไม้เก่า ๆ นั้น เกิด
แสงสว่างราง ๆ แทรกมาจากช่องเล็ก ๆ ระหว่างกรอบ
พลบรีบเข้าไปแนบตา เฝ้ามองด้วยหัวใจที่แทบหยุดเต้น
เขาเห็นร่างหนึ่งยืนอยู่อีกฝั่ง
หญิงสาวผมยาวสยาย ดวงตาคุ้นเคย รอยยิ้มเศร้าสร้อยที่เขาจำได้ไม่ลืม
อุษา… น้องสาวของเขา
บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 12 พบ…พลบ
เขาตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกอึดอัดจากฝันเมื่อคืน ความทรงจำยังติดค้างอยู่ในใจ เสียงชายชุดขาวยังดังก้อง
“เลือกเปิดประตูสักบาน… แต่จงเลือกให้ดี”
เมื่อเขาเล่าเรื่องทั้งหมดให้มัชฌากับพลบฟัง บรรยากาศรอบโต๊ะเงียบงันนานเกินควร
จนกระทั่ง พลบเอื้อมมือมากำถ้วยกาแฟไว้แน่น ดวงตาของเขาสั่นระริกเล็กน้อย
ริมฝีปากกระตุกเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ลังเล
สุดท้าย เขาสบตายามินทร์ตรง ๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“ฉันมั่นใจ… อุษายังไม่ตาย”
คำพูดนั้นหนักแน่นกว่าที่ควรจะเป็น ราวกับไม่ใช่เพียงความเชื่อ แต่เป็นความจริงที่เขารู้แน่
พลบโน้มตัวเข้ามาใกล้ยามินทร์ สายตาคมกริบเต็มไปด้วยแรงกดดัน
“นายคือกุญแจเดียวที่จะช่วยเธอออกมา...”
ยามินทร์รู้สึกหนาววาบ แม้ห้องจะอบอุ่น เขาได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองดังสะท้อนในหู
มัชฌามองหน้าพลบเหมือนอยากถามต่อ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับหนักอึ้งเกินกว่าจะมีใครพูดแทรก
คืนนั้น พลบล้มตัวลงนอน ทว่าห้วงนิทราที่เข้ามาไม่ใช่การพักผ่อน หากเป็นการ ย้อนคืนสู่อดีตอันเจ็บปวด
เขาพบว่าตนเองยืนอยู่ในห้องไม้เก่า ๆ แคบและมืดชื้น กลิ่นเน่าอับของไม้ผุโชยแรงจนแทบหายใจไม่ออก
ข้างนอกมีเสียงแมลงปีกแข็งดังระงม แทรกซึมเข้ามาเหมือนเสียงกรีดร้องไกล ๆ
บนผนังไม้ผุกร่อนมีเพียง ประตูบานเดียว ตั้งตระหง่าน
เหนือกรอบประตูนั้นมีป้ายเหล็กเก่าเขรอะสนิม ตอกตัวเลขชัดเจน — 205
ทันทีที่เห็นเลขนั้น ความทรงจำก็แล่นวาบเข้ามา
ใช่… ที่นี่คือที่ที่เขาติดอยู่หลังจาก เลือกเปิดประตูสีดำในชีวิตจริง เมื่อสองปีก่อน
เขาจำได้ดีว่าคืนนั้นความอยากรู้อยากเห็นชนะความหวาดกลัว เขายื่นมือไปบิดลูกบิดในโลกจริง และ…ทุกอย่างก็ดับวูบลง
ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ถูกขังใน ห้อง 205
ไม่รู้วัน ไม่รู้คืน ไม่รู้เวลาผ่านไปกี่นาทีหรือกี่ปี
มีเพียงความเงียบ ความอึดอัด และความสิ้นหวังคอยกัดกินทีละน้อย
พลบตะโกนจนเสียงแหบพร่า
เขาทุบกำแพงไม้จนเลือดซึมจากข้อมือ
แต่ห้องไม่เคยขยับ ไม่เคยตอบสนอง
ทุกอย่างเหมือนกับคุกที่สร้างขึ้นเพื่อเขาโดยเฉพาะ
เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองยังมีตัวตนอยู่จริงหรือไม่
บางครั้งเขาได้ยินเสียงกระซิบเหมือนใครบางคนเรียกชื่อ
บางครั้งเห็นเงาสะท้อนแวบผ่านบนผนังไม้ แต่ไม่เคยเข้าใกล้
และแล้ว—
วันหนึ่ง บนบานประตูไม้เก่า ๆ นั้น เกิด แสงสว่างราง ๆ แทรกมาจากช่องเล็ก ๆ ระหว่างกรอบ
พลบรีบเข้าไปแนบตา เฝ้ามองด้วยหัวใจที่แทบหยุดเต้น
เขาเห็นร่างหนึ่งยืนอยู่อีกฝั่ง
หญิงสาวผมยาวสยาย ดวงตาคุ้นเคย รอยยิ้มเศร้าสร้อยที่เขาจำได้ไม่ลืม
อุษา… น้องสาวของเขา