[CR] B4 วาเลนไทน์ : "บอกรักให้ก้องเขา ว่าเราไม่เหงาแล้ว" : รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ร้องไห้ และมิตรภาพ

Before valentine : ค่ายอาสา ณ โณงเรียนอูแจะ ต.สบโขง อ.อมก๋อย จ.เชียงใหม่
จัดโดย : ยี่สิบสี่จุดเจ็ด (24.7)    
วันทำกิจกรรม : 9-13 กุมภาพันธ์ 2560
"มากกว่าการเดินทาง คือการเดินทางเพื่อคนอื่น มากกว่าการเจอเพื่อนใหม่ คือได้มิตรภาพที่ดี"
.
มาดูวีดีโอภาพรวมกันก่อนดีกว่าเนอะ
.
หลายคนอาจจะเคยได้ยินคำว่า #ครูอาสาบนดอย  แต่น้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้สัมผัสว่ามันเป็นยังไง
มากกว่าการสอนหนังสือคือ การทำกับข้าว การก่ออิฐ ฉาบปูน  ขับมอไซต์ขึ้นเขาระยะทางหลายกิโล
เฮ้ยยยยย!!! จำเป็นต้องทำไรขนาดนั้นป่ะ ?     คุณจำเสียงหัวเราะที่ดังที่สุดและเสียน้ำตาแบบไม่อายใครในตอนนั้นได้ไหมครับ ?  ล่าสุดเมื่อไหร่ ?
พอเราโตขึ้นความรู้สึกแบบนั้นมันมักจะถูกเก็บเอาไว้ เก็บเอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้   คุณดูเด็กเหล่านี้ซิ
แววตาใสซื่อ บริสุทธิ์ เหมือนที่เค้าบอกว่า เด็กเปรียบเสมือนผ้าขาว รอการเติมแต่งจากผู้ใหญ่อย่างเรา หากเด็กๆทั่วไปในเมือง
ก็คงไม่ยากสำหรับการที่เราจะมีส่วนเข้าไปเติมแต่ง  แต่เด็กๆที่บ้านอูแจะ ยังคงขาดหลายๆอย่าง ขาดในสิ่งที่เรามี
และในขณะเดียวกัน เด็กๆก็มีในส่วนที่เราขาด  ในวันนี้เราต่างก็มีส่วนร่วมในการเติมเต็มกันและกันเราเดินทางจาก กทม.เวลาประมาณ สามทุ่มกว่าๆ พักระหว่างมางเป็นระยะ มาถึง กศน อมก๋อย ก็ปาเข้าไป 11 โมงกว่าแล้ว  เรากับคณะอาสาก็พบกับ ผู้อำนวยการ กศน.อมก๋อยและคุณครูน้ำ ครูประจำโรงเรียนอูแจะ ก่อนรับฟังประวัติความเป็นมาของอำเภออมก๋อย ที่มีโรงเรียนในถิ่นธุรกันดารกว่า 112 โรงเรียน และยังมีอีกหลายโรงเรียนที่รอการช่วยเหลือจากบรรดาอาสาสมัคร  
หลังจากนั้นก็ช่วยกันขนของบริจาคขึ้นออฟโรด เพราะโรงเรียนที่เราไปรถธรรมดาไม่สามารถเข้าไปถึงได้  ต้องเป็นออฟโรดเท่านั้นย้ำว่าออฟโรด  ตรงนี้ต้องขอขอบขอบคุณเพื่อนๆจากทั่วประเทศที่ส่งของเข้ามาบริจาคให้เด็กๆนะครับ  อาจจะเอ่ยชื่อไม่หมดแต่ก็ต้องขอบคุณมากๆเลย
    พอได้เข้าไปสัมผัสเท่านั้นแหละ ถึงรู้ว่าแค่นั้นมันยังไม่พอ เราสัมผัสได้ตั้งแต่การติดต่อประสานงานเพื่อเข้าไป
มันช่างยากเหลือเกิน ไปรษณีย์ยังเข้าไม่ถึง  คิดจะหวังพึ่ง social หน่ะหรอ ? บอกเลยว่ายาก    เราประสานงานกับครูบนนั้นได้โดยการเดินทางเข้ามาด้วยตัวเองเท่านั้น  ก่อนจะเกิดการเดินทางที่แสนพิเศษในครั้งนี้ วันแรกของการเดินทางก็ทำเอาพวกเราระบมกันไปทั้งตัวแล้วอ่ะ  ระยะทางขึ้นเขากว่า 58 กิโลใช้เวลาเกือบๆ 5 ชั่วโมง  เส้นทางนี่เรียกได้ว่า #สวยลืมตาย มันสวยมากกก และน่ากลัวมากจริงๆ  รถธรรมดานี่หมดสิทธิ์  ขนาดออฟโรดแท้ๆยังลำบากเลย  ตอนถึงปลายทางนี่แทบอยากก้มลงไปกราบแทบล้อเลย
หมู่บ้านเล็กๆที่ซ่อนตัวอยู่กลางภูเขา  มีครูผู้มากด้วยอุดมการณ์ มีชาวบ้านที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม  มีเด็กๆที่น่ารัก  มีธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์  แต่ภายใต้การมีสิ่งเหล่านี้ไร้ซึ่งไฟฟ้า ไร้ซึ่งสัญญาณโทรศัพท์  ไม่มี 7-11 ไม่มีห้างสวยๆให้เดิน ไม่มีของหรูๆให้กิน  ขนมซักชิ้นก็ยังเข้าไปไม่ถึง  รู้ไหม ? นี่แหละวิถีชีวิตที่หลายๆคนกำลังตามหา     จุดประสงค์แรกของการเดินทางครั้งนี้คือ #การเข้ามาเพื่อเติมรอยยิ้มให้เด็กๆ แต่สิ่งที่เราได้รับกลับมาคือ #เราต่างหากที่ได้รับการเติมเต็ม    อาคารเรียนหลังเล็กๆที่มองยังไงก็ไม่น่าเพียงพอกับการเรียนการสอน  เป็นอาคารไม้สภาพชำรุดผุพัง สีซีดจางตามกาลเวลา   เหมือนไม่เคยผ่านการปรับปรุงซ่อมแซมมานานแล้ว  เพราะไม่มีงบประมาณในส่วนนี้  " อยู่ตามอัธภาพ" นั่นคือคำพูดของครูน้ำที่บอกกับพวกเราในวันที่เดินทางมาถึง     พวกเราต่างช่วงอายุตั้งแต่ 16 จนถึง 50  ปลายๆกว่า 140  ชีวิต ต่างถิ่น ต่างสาขาอาชีพที่มีตั้งแต่ ครู ,หมอ,พยาบาล,วิศวกร,แอร์โฮลเตส,เซลล์,ไกด์นำเที่ยว,นักออกแบบ และอื่นๆ  แต่อุดมการณ์เดียวกัน  กำลังจะได้ลองสัมผัสกับคำว่า  #การใช้ชีวิตครูอาสาอย่างแท้จริง ทุกๆแยกย้ายหาที่นอนกัน บางคนนอนในอาคารเรียน บางคนนอนเต้นท์  บางคนนอนบ้านกับชาวบ้าน แต่มีข้อแม้ในการนอน  บางบ้านจะรับเฉพาะผู้ชาย  บางบ้านจะรับแค่ผู้หญิง   อาสาที่มาเป็นคู่แบบแฟน จะไม่สามารถไปนอนที่บ้านชาวบ้านได้  ต้องนอนที่อาคารเรียน เพราะที่นี่มีประเพณีที่ว่าผิดผี  หากยังไม่แต่งงานกันจะไม่สามารถถูกเนื้อต้องตัวกันได้       หลักจากนั้นเราก็ช่วยกันแยกของบริจาค และทยอยกันอาบน้ำ เตรียมตัวกิจกรรมรอบกองไฟ สันทนาการ และแนะนำอาสาสมัคร  ชี้แจงงานกิจกรรมที่จะมีในวันรุ่งขึ้น   ในคืนวันแรกยังไม่มีอะไรมาก เพราะหลายคนต่างก็เพลียกับการเดินทางเลยแยกย้ายกันพักผ่อนเร็วหน่อย เตรียมตัวลุยงานกันในตอนเช้า PART : การทำกิจกรรม
    นอนพักผ่อนกันอย่างเต็มที่ ตื่นมาตอนเช้าก็รับประทานอาหารเช้ากัน จากทีมสวัสดิการที่สละเวลาในการนอน ตื่นตั้งแต่ตี 5 เพื่อมาทำกับข้าวให้พวกเราชาวค่ายได้กินกันแต่เช้า  กับข้าวนี่เรียกได้ว่า กินดีกว่าอยู่หอซะอีก อยู่หอนี่กินแต่มาม่า ฮ่า ฮ่า
เวลา 08.00 น. เพื่อนๆก็เคารพธงชาติตอนเช้ากับแด็กๆ เป็นภาพบรรยากาศและกิจกรรมที่ไม่ได้ทำมายาวนานมากแล้ว  จำได้ว่าล่าสุดนี่จะเป็นตอน ม.ปลายเลยมั้ง   หลังจากนั้นก็แยกตามหน้าที่รับผิดชอบของตัวเอง  เทปูน ผสมปูน คัดแยกก้อนหิน ที่บอกว่าคัดแยกเพราะว่าเรานำหินก้อนใหญ่ที่ภูเขามาใช้เป็นส่วนผสมในการเทรองพื้น ต้องมีการทุบก้อนหินให้เล็กลงบ้าง TT  ผ่าไม้ไผ่เพื่อใช้สำหรับสานแทนเหล็ก เราใช้ไม้ไผ่แทนเหล็ก โดยมีชาวบ้านมาช่วยอีกแรง   บางส่วนก็สอนหนังสือแยกเป็นฐาน รวมไปถึงกิจกรรมสันทนาการเด็กๆ   งานทาสี : แจกแปรงทาสีให้เพื่อนๆคนละอัน ยืนเรียงหน้ากระดาน ทากันสนุกสนาน โดยสีที่เราใช้ทาจะเป็นสีม่วง  ซึ่งครั้งแรกเราก็งงๆทำไมครูน้ำถึงให้เอาสีม่วง  มารู้เหตุผลทีหลังคือ เพราะว่าเป็นสีประจำของสมเด็จพระเทพ