ในเมืองที่แสนวุ่นวาย
กลางวันสว่างอย่างกลางคืน
ผมคือวัยรุ่นคนนึงที่เติบโตในเมืองแห่งนี้
กรุงเทพมหานคร..
เป็นเมืองที่หลากหลายทางวัฒนธรรม
เชื้อชาติและสังคม
ก็อย่างที่ใครๆเขาว่านั่นแหล่ะ
เมืองนี้มันเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับ
เพียงคุณมีมอเตอไซค์ 1 คัน
คุณก็สามารถขับมันออกไปหาความบันเทิงได้แล้วเพราะที่นี่เต็มไปด้วยแสงสียามราตรี
ในยามแดดร่มลมตก ตะวันลับฟ้า
ท้องฟ้าก็ทาสีดำ แต่สิ่งที่ฉันต้องทำ..
(พอๆ ไปกันใหญ่ล่ะ)
ผมอยู่ในเมืองนี้มากว่า 20 ปี
เพื่อนฝูงเยอะแยะมากมาย
เมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า
นั่นคือเวลาของวัยรุ่นอย่างเรา
แสงสีเสียงเครื่องดื่มและผู้คน
มันทำให้ผมมีความสุขได้ในช่วงเวลาหนึ่ง
แต่เมื่อผมกลับมายังห้องสี่เหลี่ยมที่แสนว่างเปล่า
ความเหงามันก็กลับมาทักทายผมอีกครั้ง
พยายามไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป
ช่างหน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน
แม้ว่าผมจะมีสังคม มีเพื่อน ใช้ชีวิตสนุกเฮฮา
แต่บางอารมณ์ ผมก็ชอบออกไป
ขี่มอเตอไซค์เล่นคนเดียว เพื่อรับลมยามค่ำคืน
มันทำให้ผมได้อยู่กับตัวเอง
ได้ใช้เวลาคิดอะไรๆสักพัก
บางอารมณ์ผมก็ไม่อยากออกไปไหน
ไม่ต้องการคุยกับใครแม้สักคนเดียว
ปิดทุกการสื่อสาร แล้วนอนโง่ๆอยู่บนเตียง
ใช้ชีวิตอยู่ในโลกส่วนตัว ในห้องสี่เหลี่ยมของผม
คนอื่นทั่วไป อาจจะมองว่าผมมีความสุขดี
แต่จะมีใครรู้ไหมว่า ผมเหงาแค่ไหน?
ไม่มีใครรู้หรอก
รอยยิ้มของผมมันกลบเกลื่อนหมดทุกอย่าง
แต่ลองมองในตาผมสิ
คุณเห็นไหม ข้างในนั้นมันว่างเปล่าแค่ไหน?
จะมีใครสักคนไหม..
ที่เข้ามาทำให้ผมไม่ต้องอ้างว้าง
จะมีใครสักคนไหม..
ที่เข้ามาทำให้ผมได้คิดถึง
คอยดูแลกันห่วงใยกัน
คอยให้กำลังใจซึ่งกันและกัน
ผมไม่อยากทนเดียวดายแบบนี้อีกต่อไปแล้ว
ผมรู้สึกเหมือนใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ
กิจวัตรประจำวัน ขาดสีสันและรสชาติ
ไม่ต่างกับอาหารคนป่วยในโรงพยาบาล
มันแย่นะ
ถ้าใครไม่เคยสัมผัสก็คงไม่เข้าใจ
เห็นคนมีคู่แล้วมันเศร้านะ
ทำไมเราไม่มีอย่างเขาบ้าง
วาเลนไทน์นี้ ก็คงเป็นอีก 1 วัน
ที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป..
ผมคงใช้ชีวิตโง่ๆ
อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมของผมตามเดิม
ไม่อยากไปไหน ไม่อยากเจอใคร
ไม่อยากเห็นคนมีคู่
เดินคลอเคลีย จูงมือกันกระหนุงกระหนิง
เห็นแล้วมันเจ็บปวดหัวใจ
แทบอยากจะโดดลงชักโครก
แล้วกดน้ำ พาตัวเองหายไปไกลๆจากตรงนั้นซะ
ฟ้าจะรู้บ้างไหม?
ในเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสีแห่งนี้
ยังมีคนเหงาๆหนึ่งคน
ที่รอคอยให้ฟ้า นำพาเขาไปให้ได้รู้จัก
กับสิ่งที่เรียกว่า"ความรัก"
อยากรู้เหลือเกิน เธอคนนั้นอยู่ที่ไหน
คนที่เกิดมาเพื่อรอเราเข้าไปเติมเต็ม
ในชีวิตของเขาอยู่เช่นกัน
เธออยู่แห่งหนใด?
เธอจะเหงาเหมือนเราบ้างไหม
ได้โปรดเถิดฟ้า โปรดฟังคำอ้อนวอน
จากผู้ชายตาดำๆคนนี้
"ขอให้เราได้เจอกันสักที
ช่วยเอาความเหงาไปจากชีวิตผมที
จะได้ไหม.."
*****
Cr.หัวโต
แด่คนเหงา..
กลางวันสว่างอย่างกลางคืน
ผมคือวัยรุ่นคนนึงที่เติบโตในเมืองแห่งนี้
กรุงเทพมหานคร..
เป็นเมืองที่หลากหลายทางวัฒนธรรม
เชื้อชาติและสังคม
ก็อย่างที่ใครๆเขาว่านั่นแหล่ะ
เมืองนี้มันเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับ
เพียงคุณมีมอเตอไซค์ 1 คัน
คุณก็สามารถขับมันออกไปหาความบันเทิงได้แล้วเพราะที่นี่เต็มไปด้วยแสงสียามราตรี
ในยามแดดร่มลมตก ตะวันลับฟ้า
ท้องฟ้าก็ทาสีดำ แต่สิ่งที่ฉันต้องทำ..
(พอๆ ไปกันใหญ่ล่ะ)
ผมอยู่ในเมืองนี้มากว่า 20 ปี
เพื่อนฝูงเยอะแยะมากมาย
เมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า
นั่นคือเวลาของวัยรุ่นอย่างเรา
แสงสีเสียงเครื่องดื่มและผู้คน
มันทำให้ผมมีความสุขได้ในช่วงเวลาหนึ่ง
แต่เมื่อผมกลับมายังห้องสี่เหลี่ยมที่แสนว่างเปล่า
ความเหงามันก็กลับมาทักทายผมอีกครั้ง
พยายามไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป
ช่างหน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน
แม้ว่าผมจะมีสังคม มีเพื่อน ใช้ชีวิตสนุกเฮฮา
แต่บางอารมณ์ ผมก็ชอบออกไป
ขี่มอเตอไซค์เล่นคนเดียว เพื่อรับลมยามค่ำคืน
มันทำให้ผมได้อยู่กับตัวเอง
ได้ใช้เวลาคิดอะไรๆสักพัก
บางอารมณ์ผมก็ไม่อยากออกไปไหน
ไม่ต้องการคุยกับใครแม้สักคนเดียว
ปิดทุกการสื่อสาร แล้วนอนโง่ๆอยู่บนเตียง
ใช้ชีวิตอยู่ในโลกส่วนตัว ในห้องสี่เหลี่ยมของผม
คนอื่นทั่วไป อาจจะมองว่าผมมีความสุขดี
แต่จะมีใครรู้ไหมว่า ผมเหงาแค่ไหน?
ไม่มีใครรู้หรอก
รอยยิ้มของผมมันกลบเกลื่อนหมดทุกอย่าง
แต่ลองมองในตาผมสิ
คุณเห็นไหม ข้างในนั้นมันว่างเปล่าแค่ไหน?
จะมีใครสักคนไหม..
ที่เข้ามาทำให้ผมไม่ต้องอ้างว้าง
จะมีใครสักคนไหม..
ที่เข้ามาทำให้ผมได้คิดถึง
คอยดูแลกันห่วงใยกัน
คอยให้กำลังใจซึ่งกันและกัน
ผมไม่อยากทนเดียวดายแบบนี้อีกต่อไปแล้ว
ผมรู้สึกเหมือนใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ
กิจวัตรประจำวัน ขาดสีสันและรสชาติ
ไม่ต่างกับอาหารคนป่วยในโรงพยาบาล
มันแย่นะ
ถ้าใครไม่เคยสัมผัสก็คงไม่เข้าใจ
เห็นคนมีคู่แล้วมันเศร้านะ
ทำไมเราไม่มีอย่างเขาบ้าง
วาเลนไทน์นี้ ก็คงเป็นอีก 1 วัน
ที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป..
ผมคงใช้ชีวิตโง่ๆ
อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมของผมตามเดิม
ไม่อยากไปไหน ไม่อยากเจอใคร
ไม่อยากเห็นคนมีคู่
เดินคลอเคลีย จูงมือกันกระหนุงกระหนิง
เห็นแล้วมันเจ็บปวดหัวใจ
แทบอยากจะโดดลงชักโครก
แล้วกดน้ำ พาตัวเองหายไปไกลๆจากตรงนั้นซะ
ฟ้าจะรู้บ้างไหม?
ในเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสีแห่งนี้
ยังมีคนเหงาๆหนึ่งคน
ที่รอคอยให้ฟ้า นำพาเขาไปให้ได้รู้จัก
กับสิ่งที่เรียกว่า"ความรัก"
อยากรู้เหลือเกิน เธอคนนั้นอยู่ที่ไหน
คนที่เกิดมาเพื่อรอเราเข้าไปเติมเต็ม
ในชีวิตของเขาอยู่เช่นกัน
เธออยู่แห่งหนใด?
เธอจะเหงาเหมือนเราบ้างไหม
ได้โปรดเถิดฟ้า โปรดฟังคำอ้อนวอน
จากผู้ชายตาดำๆคนนี้
"ขอให้เราได้เจอกันสักที
ช่วยเอาความเหงาไปจากชีวิตผมที
จะได้ไหม.."
*****
Cr.หัวโต