จากคนที่มีแม่ก็เหมือนไม่มี

จากคนที่มีแม่ก็เหมือนไม่มี ตะกี้ดูสารคดีเรื่องหมีกริสลี่ เรื่องของ แม่หมีกับลูกตัวเดียวของมัน วันนึงมันจับแมวน้ำได้ จะได้กินเป็นอาหารกัน แม่กับลูก แต่บังเอิญมีหมีตัวผู้ตัวนึงผ่านมา แล้ว ก้อจะมาแย่งแมวน้ำไปกินตัวเดียว แม่หมีก้อต่อสู้เพื่ออาหารของมันกับลูก ตัวมันเล็กกว่าหมีตัวนั้น เลยโดนทั้งกัดทั้งชก เจ็บเลย ส่วนลูกมันสั่งให้เดินออกไปห่างๆ ที่เขาสู้กัน พอแม่หมีสู้ไม่ไหวมันเจ็บมากจนเดินขากะเพลก มันก้อตัดสินใจยอมแพ้หันหลังจากมา เดินมาสมทบกับลูกออกไปจากตรงนั้น ขาเจ็บแล้วก้อไม่มีอาหารกิน มันเดินเคียงคู่กันราวกับปลอบใจกันและกันว่า ไม่เป็นไรน้ะลูก เราไปหาเอาใหม่น้ะ เราขอยกย่องเธอ เธอเป็นหมีที่รักลูกมาก ความรักของแม่ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง มันมากับความรับผิดชอบต่อชีวิตน้อยๆ ที่เดินตามต้อยๆ แต่สุขใจที่ได้อยุ่ด้วยกัน ส่วนเรานั้น น้ำตาไหล แม่เราไม่เคยทำอย่างนี้เลย แถมทิ้งให้ที่บ้านเราเลี้ยงจนโต วันแม่ของทุกปี มันจึงเป็นวันที่เจ็บปวดอย่างมาก ทุกปี ... อยากไปกอดแม่หมีน้ะ แล้วบอกว่า เธอทำดีที่สุดแล้วน้ะ ไม่เป็นไรน้ะ สู้ต่อไป ... ส่วนเรา เราเพิ่งรู้ว่า แม่ที่ดีเขาทำกันอย่างนี้นี่เอง น่าดีใจแทนลูกหมีน้อยยิ่งนัก
**กระทูไม่มีอะไรมากค่ะ แค่อยากระบาย ชอบดูสารคดี มันมีข้อคิดดีๆเยอะมาก อย่างคราวนี้ถึงกับจุก น้ำตาไหล