ที่รัก

...ที่รัก...

๏ นุ่มละไมสายสีระวีรุ่ง
อรุณแจ้งแสงฟุ้งเฟื่องอุษา
ประโลมล้อมห้อมนุชบุษบา
หยอกล้อเล่นกุสุมาที่เบ่งบาน

๏ คือน้ำใจมิ่งมิตรสนิทนัก
คือความรักแสงสร้อยร้อยประสาน
คืออิงแอบแนบคู่กุสุมาลย์
ประหนึ่งโลกแหลกลาญก็รักเดียว

๏ มิทันค่ำเพียงบ่ายก็กลายกลับ
นุ่มละไมหายลับมิเหลือเสี้ยว
เป็นแต่ร้อนแผดเผารุมเร้าเทียว
กลีบบอบบางร้างเหี่ยวระโหยลง

๏ กลีบดอกช้ำทิ้งร่างวางเกลื่อนพื้น
แสงสดชื่นแห่งอุษาน่าเริงหลง
กลับเป็นดั่งเพชฌฆาตมาดทะนง
พิฆาตพงศ์ผกาสวยด้วยเปลี่ยนแปลง ๚ะ๛

๐๙ กุมภาพันธ์ ๖๐