ทั้งเบื่อและจิตตก มีแต่คนมาเล่ามาด่าคนอื่นให้ฟัง

ตามหัวข้อเลยค่ะ เดิมเลยนะ เราเคยมีประสบการณ์เพื่อนสมัยมัธยมมานินทา มาเล่าเรื่องของเพื่อนอีกคนหนึ่งให้ฟัง โดยที่เราก็ไม่เคยคุบกับคนที่ถูกนินทาด้วยแหล่ะ แต่เราก็เชื่อเรื่องราวที่เพื่อนของเราคนนี้เล่าทุกเรื่องและก็เคยแบบไม่ชอบทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักว่าเขาเป็นแบบนี้จริงหรือเปล่า เชื่ออย่างสนิทใจและไม่ชอบชนิดที่ว่าไม่ชอบเลยอย่างมาก พอขึ้น ม.4  เราได้อยู่ห้อนเดียวกันกับเพื่อนที่ถูกนินทาเนี่ยแหล่ะ และมาวันหนึ่งมีงานคู่เป็นงานโปรเจคสำรวจเล็กทำเป็นรายงาน อาจารย์ให้จับฉลาก ปรากฎว่าเราได้ทำงานคู่กับเขา แล้วเพื่อนคนที่มานินทาก็แบบบิ้วเราอ่ะ ว่า ซวยแล้วงั้นงี้ แต่รู้มั้ยค่ะว่า ทุกอย่างพอได้ทำความรู้จักกัน ไอ้ที่เราคิดกับเขาในแง่ลบ มันไม่จริงเลยซักนิด เพื่อนคนนี้เป็นคนดีมาก และเรียนเก่งมาก แต่แค่ที่บ้านเธอยากจน ทำให้เธอไม่ค่อยคุยกับใคร เลยไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วเธอเป็นคนที่ดีมาก มีน้ำใจ นิสัยดี โอ้ยแบบดีกว่าอีเพื่อนที่มาด่าเค้าให้เราฟังอีก ตั้งแต่เคสนั้นมา เราบอกตัวเองเลยว่า อย่าเชื่ออะไรใครจนกว่าจะได้เจอกับตัวได้เห็นกับตาได้ยินกับหู

พอโตมา ทำงานบริษัท เจอแต่การเมืองเล็กๆในบริษัท เราเป็นเด็กใหม่ใครก็อยากแย่งเป็นพวก ศัตรูกันก็คือ หัวหน้าและลูกน้อง ทุกๆวันเราต้องมานั่งฟังรุ่นพี่รุ่นป้าตำหนิหัวหน้าและคนที่เข้าข้างหัวหน้า พอเราทำตัวเป็นกลาง เราจะถูกเขี่ยไปอยู่ฝ่ายหัวหน้าทันที และถูกเกลียดโดยปริยาย มันยุติธรรมมั้ยค่ะ จนทำได้ เกือบ 5 ปีก็ลาออก ไปทำธุรกิจของตัวเอง ไปเจอคนค้าขายนินทากันให้ฟัง อีกละ ลักษณะแบ่งพรรคพวก เบื่อมาก ขายของได้ 2 ปีก็เซ้งร้านให้แม่ค้าแถวนั้นแหล่ะ แล้วตัวเราก็มาทำออฟฟิตเหมือนเดิมซึ่ง อยู่ถัดจากที่ขายของไม่ไกลมาก ปรากฎว่าคนที่เซ้งร้านแหล่ะค่ะว่างๆจะ ชอบมาด่าคนอื่นให้ฟัง ทั้งๆที่บางคนก็เป็นคนที่เราไม่รู้จัก หรืออาจเป็นแม่ค้าบางคนที่เรารู้จัก เค้าก็ด่าอย่างเมามันมาก จนเรางงๆกับตัวเองว่า ทำไมชีวิตมันมีแต่คนมาเป่าหู และเนี่ยนะ คนมาเซ็งร้านเราก็ไม่ได้สนิทนะ แต่เค้ามาตีสนิท มาขอเฟสขอไลน์ อะไรก็ไม่รู้ สงสัยจะๆได้ย้ายงานหนีคนอีกแล้วมั้งค่ะ เบื่อค่ะจิตตกจริงๆ เรารู้สึกว่าไม่อยากรู้จักใครแล้วอ่ะ