เคยแต่ปลอบใจคนอื่น วันนี้เจอเรื่องแบบนี้กับตัวเอง...ไปไม่เป็นเหมือนกัน เลยอยากมาระบายบ้างครับ
"มอร์นิ่ง" เป็นหนึ่งในชินชิล่าที่รับฝากจากหลานไว้ เพราะหลานจะเข้ามหาวิทยาลัยเลยไม่สะดวกในการเลี้ยงดู
นับเวลาที่มาอยู่กับผมก็น่าจะประมาณ 5 ปี ส่วนอายุของเค้าก็น่าจะประมาณ 7- 8 ปี
มอร์นิ่ง(ตัวที่ยืน)กับลูกชาย(ไบโอ)
ก่อนหน้านี้ สังเกตเห็นเจ้ามอร์นิ่ง ว่าขนที่เคยฟูฟ่อง มีบางส่วนลีบลงไป
แต่ก็คิดว่าเป็นเพราะเรื่องอาบน้ำ(คลุกทรายภูเขาไฟ) ทรายที่ว่าหมด สั่งซื้อทางเน็ตไปแล้วแต่ของยังไม่มาส่ง เลยยังทำอะไรไม่ได้
ประกอบกับเค้าก็ยังกระโดดมาขอลูกเกดไปกินได้ทุกวัน...ก็เลยนอนใจ
คลิปเก่าๆตอนมอร์นิ่งอาบน้ำ
เช้าวันนี้ เจ้ามอร์นิ่งไม่มาขอผลไม้อบแห้งกินเหมือนอย่างเคย เอาแต่นอนอยู่ในกระถางของเค้า
เลยเปิดกรงเอามือเข้าไปจับตัว ผลคือเค้านอนนิ่งอยู่เหมือนเดิม
หลังจากนั้นก็เรียกแฟน รีบพาเค้าไปโรงพยาบาลสัตว์ทันที
ก่อนหน้านี้เคยสอบถามรพ.สัตว์ใกล้บ้านบางแห่งเวลาพาหมา-แมวไปหาคุณหมอ เกี่ยวกับการรักษาชินชิล่า ส่วนใหญ่พยักหน้า...ว่าทำได้
ประกอบกับรพ.สัตว์เลี้ยงพิเศษที่อยู่ใกล้บ้านที่สุด ต้องเดินทางอย่างน้อย 2 ชม. ผมดูสภาพแล้ว เจ้ามอร์นิ่งอาจจะทนได้ไม่นานขนาดนั้น เลยตัดสินใจพาไปรพ.สัตว์ที่อยู่ใกล้บ้าน
แต่....
พอถึงขั้นตอนจะให้สารน้ำทางเลือด ชุด IV Catheters (ชุดเข็มให้น้ำเกลือทางหลอดเลือดดำ) กลับมีเล็กสุดแค่เบอร์ 24 ซึ่งใหญ่ไป ไม่สามารถใช้กับเค้าได้ (เบอร์ยิ่งสูง เข็มจะยิ่งเล็ก)
ผมให้แฟนอยู่รอ แล้วรีบออกไปหาซื้อ IV Catheters ที่เล็กกว่าเดิม....ระหว่างนั้นคุณหมอก็ป้อนกลูโคสและคงพยายามเจาะบริเวณอื่นๆไปพลาง
ผมกลับมาพร้อมกับชุดเข็มเบอร์ 26 (ถ้าจำไม่ผิดจะมีเบอร์ที่เล็กสุดคือ 28 ซึ่งหาซื้อไม่ได้ )
คุณหมอเลยลองใช้เข็มใหม่ที่เล็กลง...แต่ก็ไม่สำเร็จ
มอร์นิ่งมีอาการขาดน้ำอย่างรุนแรง ตอนนี้เลยต้องใช้วิธีให้น้ำเกลือทางผิวหนัง + ป้อนกลูโคสไปก่อน
ผมลองโทรปรึกษารพ.สัตว์ที่มีแผนกสัตว์พิเศษที่พัทยา แต่ทางโรงพยาบาลก็ให้คำตอบว่ามี IV Catheters แค่เบอร์ 26 เหมือนกัน และคุณหมอเฉพาะทางออกเวรไปตั้งแต่ช่วงเช้า
ผมตัดสินใจพาเจ้ามอร์นิ่งไปโรงพยาบาลสัตว์อีกแห่งที่อยู่ไม่ไกลกันนัก (เป็นที่ที่ผมไปซื้อ IV Catheters มา)
สารภาพตามตรงว่ารพ.สัตว์แห่งนี้ ผมค่อนข้างเชื่อในตัวคุณหมอผู้ชายท่านหนึ่ง แต่ไม่ค่อยเชื่อในตัวคุณหมออีกท่านหนึ่งเท่าไหร่ เลยพยายามเลี่ยงในตอนแรก
แต่ผลคือขาของมอร์นิ่งไม่สามารถแทงเข็มให้น้ำเกลือได้อีกแล้ว เนื่องจากมีรอยเข็มอยู่เต็มไปหมดทุกขา
อุณหภูมิในตัวต่ำจนไม่สามารถวัดค่าได้ เลยต้องให้เข้าตู้อบ และให้น้ำเกลือผ่านทางช่องท้อง
คุณหมอให้แอดมิทรอดูอาการ 1 คืน แต่ก็รู้สึกได้ว่าโอกาสรอด...แทบไม่มี
ขับรถจนมาถึงหน้าบ้าน เกิดเปลี่ยนความคิด ว่าเอาเค้ามาหลับให้สบายที่บ้าน ให้อยู่กับลูกเค้าน่าจะดีกว่า เลยขับกลับไปที่รพ.สัตว์อีกรอบ
บอกกับคุณหมอตามที่คิด คุณหมอเดินไปจับตัวเค้าในตู้อบ เค้ากลับยกหางได้ วางตัวตรงก็สามารถพยุงตัวอยู่ได้โดยไม่ล้ม
จากความหวังที่เหลือศูนย์ก็ขยับขึ้นมาเล็กน้อย แต่ส่วนลึกก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมอยู่ดี
แต่ในเมื่อมีความหวังแล้ว...ก็เลยฝากเค้าไว้ต่อไป
พอเช้า...ข่าวร้ายก็มาถึง ว่าเค้าจากไปแล้วตอนเช้ามืด
ผมไปรับตัวมาตอนประมาณ 9.00 น. ตัวเค้ายังนิ่ม อุ่น เหมือนหลับสบายอยู่
พาเค้ากลับมาที่บ้าน ฝังเค้าไว้ใกล้ๆกับลูกของเค้าตัวหนึ่งที่จากไปเมื่อ 4 ปีก่อน
หลับให้สบายนะ...ป๊ะป๋าขอโทษที่ดูแลมอร์นิ่งได้แค่นี้
สัตว์เลี้ยงจากไป...เศร้าครับ
"มอร์นิ่ง" เป็นหนึ่งในชินชิล่าที่รับฝากจากหลานไว้ เพราะหลานจะเข้ามหาวิทยาลัยเลยไม่สะดวกในการเลี้ยงดู
นับเวลาที่มาอยู่กับผมก็น่าจะประมาณ 5 ปี ส่วนอายุของเค้าก็น่าจะประมาณ 7- 8 ปี
มอร์นิ่ง(ตัวที่ยืน)กับลูกชาย(ไบโอ)
ก่อนหน้านี้ สังเกตเห็นเจ้ามอร์นิ่ง ว่าขนที่เคยฟูฟ่อง มีบางส่วนลีบลงไป
แต่ก็คิดว่าเป็นเพราะเรื่องอาบน้ำ(คลุกทรายภูเขาไฟ) ทรายที่ว่าหมด สั่งซื้อทางเน็ตไปแล้วแต่ของยังไม่มาส่ง เลยยังทำอะไรไม่ได้
ประกอบกับเค้าก็ยังกระโดดมาขอลูกเกดไปกินได้ทุกวัน...ก็เลยนอนใจ
คลิปเก่าๆตอนมอร์นิ่งอาบน้ำ
เช้าวันนี้ เจ้ามอร์นิ่งไม่มาขอผลไม้อบแห้งกินเหมือนอย่างเคย เอาแต่นอนอยู่ในกระถางของเค้า
เลยเปิดกรงเอามือเข้าไปจับตัว ผลคือเค้านอนนิ่งอยู่เหมือนเดิม
หลังจากนั้นก็เรียกแฟน รีบพาเค้าไปโรงพยาบาลสัตว์ทันที
ก่อนหน้านี้เคยสอบถามรพ.สัตว์ใกล้บ้านบางแห่งเวลาพาหมา-แมวไปหาคุณหมอ เกี่ยวกับการรักษาชินชิล่า ส่วนใหญ่พยักหน้า...ว่าทำได้
ประกอบกับรพ.สัตว์เลี้ยงพิเศษที่อยู่ใกล้บ้านที่สุด ต้องเดินทางอย่างน้อย 2 ชม. ผมดูสภาพแล้ว เจ้ามอร์นิ่งอาจจะทนได้ไม่นานขนาดนั้น เลยตัดสินใจพาไปรพ.สัตว์ที่อยู่ใกล้บ้าน
แต่....
พอถึงขั้นตอนจะให้สารน้ำทางเลือด ชุด IV Catheters (ชุดเข็มให้น้ำเกลือทางหลอดเลือดดำ) กลับมีเล็กสุดแค่เบอร์ 24 ซึ่งใหญ่ไป ไม่สามารถใช้กับเค้าได้ (เบอร์ยิ่งสูง เข็มจะยิ่งเล็ก)
ผมให้แฟนอยู่รอ แล้วรีบออกไปหาซื้อ IV Catheters ที่เล็กกว่าเดิม....ระหว่างนั้นคุณหมอก็ป้อนกลูโคสและคงพยายามเจาะบริเวณอื่นๆไปพลาง
ผมกลับมาพร้อมกับชุดเข็มเบอร์ 26 (ถ้าจำไม่ผิดจะมีเบอร์ที่เล็กสุดคือ 28 ซึ่งหาซื้อไม่ได้ )
คุณหมอเลยลองใช้เข็มใหม่ที่เล็กลง...แต่ก็ไม่สำเร็จ
มอร์นิ่งมีอาการขาดน้ำอย่างรุนแรง ตอนนี้เลยต้องใช้วิธีให้น้ำเกลือทางผิวหนัง + ป้อนกลูโคสไปก่อน
ผมลองโทรปรึกษารพ.สัตว์ที่มีแผนกสัตว์พิเศษที่พัทยา แต่ทางโรงพยาบาลก็ให้คำตอบว่ามี IV Catheters แค่เบอร์ 26 เหมือนกัน และคุณหมอเฉพาะทางออกเวรไปตั้งแต่ช่วงเช้า
ผมตัดสินใจพาเจ้ามอร์นิ่งไปโรงพยาบาลสัตว์อีกแห่งที่อยู่ไม่ไกลกันนัก (เป็นที่ที่ผมไปซื้อ IV Catheters มา)
สารภาพตามตรงว่ารพ.สัตว์แห่งนี้ ผมค่อนข้างเชื่อในตัวคุณหมอผู้ชายท่านหนึ่ง แต่ไม่ค่อยเชื่อในตัวคุณหมออีกท่านหนึ่งเท่าไหร่ เลยพยายามเลี่ยงในตอนแรก
แต่ผลคือขาของมอร์นิ่งไม่สามารถแทงเข็มให้น้ำเกลือได้อีกแล้ว เนื่องจากมีรอยเข็มอยู่เต็มไปหมดทุกขา
อุณหภูมิในตัวต่ำจนไม่สามารถวัดค่าได้ เลยต้องให้เข้าตู้อบ และให้น้ำเกลือผ่านทางช่องท้อง
คุณหมอให้แอดมิทรอดูอาการ 1 คืน แต่ก็รู้สึกได้ว่าโอกาสรอด...แทบไม่มี
ขับรถจนมาถึงหน้าบ้าน เกิดเปลี่ยนความคิด ว่าเอาเค้ามาหลับให้สบายที่บ้าน ให้อยู่กับลูกเค้าน่าจะดีกว่า เลยขับกลับไปที่รพ.สัตว์อีกรอบ
บอกกับคุณหมอตามที่คิด คุณหมอเดินไปจับตัวเค้าในตู้อบ เค้ากลับยกหางได้ วางตัวตรงก็สามารถพยุงตัวอยู่ได้โดยไม่ล้ม
จากความหวังที่เหลือศูนย์ก็ขยับขึ้นมาเล็กน้อย แต่ส่วนลึกก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมอยู่ดี
แต่ในเมื่อมีความหวังแล้ว...ก็เลยฝากเค้าไว้ต่อไป
พอเช้า...ข่าวร้ายก็มาถึง ว่าเค้าจากไปแล้วตอนเช้ามืด
ผมไปรับตัวมาตอนประมาณ 9.00 น. ตัวเค้ายังนิ่ม อุ่น เหมือนหลับสบายอยู่
พาเค้ากลับมาที่บ้าน ฝังเค้าไว้ใกล้ๆกับลูกของเค้าตัวหนึ่งที่จากไปเมื่อ 4 ปีก่อน
หลับให้สบายนะ...ป๊ะป๋าขอโทษที่ดูแลมอร์นิ่งได้แค่นี้