เราเป็นลูกสาวคนเดียวค่ะ อยู่ในกรอบของพ่อแม่มาตลอด พ่อเราเป็นคนค่อนข้างดุมาก เข้มงวด หวงและห่วงมาก ชนิดว่าไม่ให้เราทำอะไรเลย ไม่ให้ขับมอเตอไซต์ ไม่ให้ไปเที่ยวกับเพื่อน เวลาเราจะไปไหนก็จะเป็นภาระคนรอบข้างต้องไปส่งเรา เราจะไปเองพ่อก็จะโกรธเราจะต้องไปส่งเราเองให้ได้ แต่ก็บ่นเราเรื่องค่าน้ำมันของเขาตลอด เราก็ยอมเรื่อยมาเพราะไม่อยากทะเลาะไม่อยากเถียง
จนจบ ม.ปลาย เราไปเรียนต่อในตัวจังหวัดและต้องเช่าหออยู่ เรามีอิสระมากขึ้น โลกกว้างขึ้น รู้จักดูแลและรับผิดชอบตัวเอง เราจะทำงานพาร์ทไทม์พ่อก็ไม่ให้ทำเราเลยต้องแอบทำ และทำหลายๆอย่างที่พ่อห้ามมาตลอด เช่นไปกินหมูย่างกลับหอสามทุ่ม ไปทำรายงานที่หอเพื่อน ไปอ่านหนังสือสอบที่หอสมุดยันเช้า ตอนอยู่มหาลัยใช้ชีวิตคนเดียวเรามีความสุขมาก เราอิสระมากแต่เราก็มีขีดจำกัดของเราเองไม่ใช่มีอิสระแล้วจะเละเทะเหลวไหลนะคะ
จนฝึกงานเราได้ที่ฝึกงานแถวบ้าน เลยต้องกลับมาอยู่กับพ่อ อิสระที่เราเคยมีก็หายไป เรากลับมาอยู่นี่เราไม่มีเพื่อนไม่มีสังคม ฝึกงานเสร็จกลับบ้านเลย ว่างวันเสาร์อาทิตย์เราจะเข้าไปในตัวจังหวัดที่เราเคยเรียนอยู่ ไปหาของอร่อยๆกิน ไปหาเพื่อน เราก็ต้องอ้างพ่อว่าไปทำรายงาน หอบเอาคอมไปด้วย แต่เราก็ต้องกลับบ้านก่อน 5โมงครึ่ง เพื่อนเราชวนไปไหนจากที่เราไปได้ตลอดเราก็ไม่ได้ไปเพราะกลับไม่ทัน5โมงครึ่ง
ที่พักของพ่อที่เราอยู่ตอนนี้เป็นห้องพักพนักงาน สกปรก เสียงดัง ห้องน้ำรวม พ่อบอกจะไปเช่าที่อื่นอยู่ให้มันสะดวกกว่านี้แต่ก็ไม่ไปสักที ระหว่างนี้พอกลับมาอยู่ด้วยกันเราก็ทะเลาะกับพ่อบ่อยๆ ด้วยเราโตขึ้นมีความคิดเป็นของตัวเองมากขึ้น เห็นชีวิตข้างนอกมากขึ้น แต่เราต้องกลับมาติดอยู่ในกรอบของพ่ออีกครั้งมันทำให้เราอึดอัด เราอยากไปเช่าหออยู่เองเพื่อความสะดวกด้วย และความสะบายใจของเราด้วย แต่เราคิดว่าถึงวันนั้นเราต้องทะเลาะกับพ่อแน่ๆ เราเลยเก็บเงินมาตลอดตอนออกไปอยู่เองจะได้ไม่ต้องรบกวนเงินเขา
ตอนนี้เราเรียนจบแล้วและหางานทำได้แล้วกำลังจะเริ่มงานเร็วๆนี้ งานเรามีโอทีแต่พ่อให้เรากลับไม่เกินสองทุ่มเพื่อที่เขาจะมารับมาส่งได้ (โอทีเราถึงสามทุ่ม) เราจะไปเรียนขับรถจะได้ไปกลับเอง พ่อพูดบ่อยๆว่าจะให้เราไปเรียน แต่พอเราถามถึงพ่อกลับพูดว่าให้ไปแต่ต้องหาเงินไปเรียนเอง เรารู้ค่ะว่าเป็นห่วงเราเรื่องอุบัติเหตุ แต่อีกส่วนนึงที่เราแอบคิดเองคือพ่อเป็นคนหวงรถมากๆเราคิดว่าพ่อก็คงไม่อยากให้เราขับรถเขาด้วย
เราอึดอัดมากๆ เกิดคำถามและอยากได้คำแนะนำจากหลายๆท่านค่ะ
ตอนนี้เรายังต้องอยู่ในกรอบของพ่อทุกอย่างเหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิด ทำไมพ่อถึงให้เราเป็นภาระของคนอื่น ไม่ให้ทำอะไรได้เองบ้างเลยคะ แล้วเราควรทำยังไงให้พ่อยอมรับว่าเราดูแลตัวเองได้ไม่ต้องประคบประหงมแล้ว
ปล.จากที่เราอ่านจากกระทู้อื่นๆมักจะมีคนแนะนำว่าให้แต่งงานออกไป แต่เราเป็นทอมค่ะและทะเลาะกับพ่อทุกครั้งที่ไปตัดผมสั้น แรงสุดก็ตอนไปซื้อรองเท้าคัชชูไปใส่สัมภาษณ์งาน พ่อไล่ให้ไปอยู่ต่างจังหวัดกับแม่ และไม่พูดกับเราหลายวัน ตอนนี้พ่อบังคับเราไว้ผมยาว บังคับเราใส่กระโปรง เราก็ไม่อยากทะเลาะไม่อยากอยู่ในบรรยากาศที่หม่นๆ เราเลยยอม นี่เป็นส่วนหนึ่งที่เราอึดอัดด้วยค่ะ
ปล.2 เรารู้และสำนึกดีค่ะ ว่าพ่อแม่รักลูกเป็นห่วงลูกและเห็นลูกเป็นเด็กเสมอ แต่เด็กยังไงก็ต้องโตค่ะ เราไม่อยากเป็นภาระของพ่ออีกแล้วค่ะ พ่อควรยอมรับความเปลี่ยนแปลง ยอมให้เราโตและรับผิดชอบตัวเองสักที
ขอคำแนะนำ พ่อแม่ห่วงมากเกินไป
จนจบ ม.ปลาย เราไปเรียนต่อในตัวจังหวัดและต้องเช่าหออยู่ เรามีอิสระมากขึ้น โลกกว้างขึ้น รู้จักดูแลและรับผิดชอบตัวเอง เราจะทำงานพาร์ทไทม์พ่อก็ไม่ให้ทำเราเลยต้องแอบทำ และทำหลายๆอย่างที่พ่อห้ามมาตลอด เช่นไปกินหมูย่างกลับหอสามทุ่ม ไปทำรายงานที่หอเพื่อน ไปอ่านหนังสือสอบที่หอสมุดยันเช้า ตอนอยู่มหาลัยใช้ชีวิตคนเดียวเรามีความสุขมาก เราอิสระมากแต่เราก็มีขีดจำกัดของเราเองไม่ใช่มีอิสระแล้วจะเละเทะเหลวไหลนะคะ
จนฝึกงานเราได้ที่ฝึกงานแถวบ้าน เลยต้องกลับมาอยู่กับพ่อ อิสระที่เราเคยมีก็หายไป เรากลับมาอยู่นี่เราไม่มีเพื่อนไม่มีสังคม ฝึกงานเสร็จกลับบ้านเลย ว่างวันเสาร์อาทิตย์เราจะเข้าไปในตัวจังหวัดที่เราเคยเรียนอยู่ ไปหาของอร่อยๆกิน ไปหาเพื่อน เราก็ต้องอ้างพ่อว่าไปทำรายงาน หอบเอาคอมไปด้วย แต่เราก็ต้องกลับบ้านก่อน 5โมงครึ่ง เพื่อนเราชวนไปไหนจากที่เราไปได้ตลอดเราก็ไม่ได้ไปเพราะกลับไม่ทัน5โมงครึ่ง
ที่พักของพ่อที่เราอยู่ตอนนี้เป็นห้องพักพนักงาน สกปรก เสียงดัง ห้องน้ำรวม พ่อบอกจะไปเช่าที่อื่นอยู่ให้มันสะดวกกว่านี้แต่ก็ไม่ไปสักที ระหว่างนี้พอกลับมาอยู่ด้วยกันเราก็ทะเลาะกับพ่อบ่อยๆ ด้วยเราโตขึ้นมีความคิดเป็นของตัวเองมากขึ้น เห็นชีวิตข้างนอกมากขึ้น แต่เราต้องกลับมาติดอยู่ในกรอบของพ่ออีกครั้งมันทำให้เราอึดอัด เราอยากไปเช่าหออยู่เองเพื่อความสะดวกด้วย และความสะบายใจของเราด้วย แต่เราคิดว่าถึงวันนั้นเราต้องทะเลาะกับพ่อแน่ๆ เราเลยเก็บเงินมาตลอดตอนออกไปอยู่เองจะได้ไม่ต้องรบกวนเงินเขา
ตอนนี้เราเรียนจบแล้วและหางานทำได้แล้วกำลังจะเริ่มงานเร็วๆนี้ งานเรามีโอทีแต่พ่อให้เรากลับไม่เกินสองทุ่มเพื่อที่เขาจะมารับมาส่งได้ (โอทีเราถึงสามทุ่ม) เราจะไปเรียนขับรถจะได้ไปกลับเอง พ่อพูดบ่อยๆว่าจะให้เราไปเรียน แต่พอเราถามถึงพ่อกลับพูดว่าให้ไปแต่ต้องหาเงินไปเรียนเอง เรารู้ค่ะว่าเป็นห่วงเราเรื่องอุบัติเหตุ แต่อีกส่วนนึงที่เราแอบคิดเองคือพ่อเป็นคนหวงรถมากๆเราคิดว่าพ่อก็คงไม่อยากให้เราขับรถเขาด้วย
เราอึดอัดมากๆ เกิดคำถามและอยากได้คำแนะนำจากหลายๆท่านค่ะ
ตอนนี้เรายังต้องอยู่ในกรอบของพ่อทุกอย่างเหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิด ทำไมพ่อถึงให้เราเป็นภาระของคนอื่น ไม่ให้ทำอะไรได้เองบ้างเลยคะ แล้วเราควรทำยังไงให้พ่อยอมรับว่าเราดูแลตัวเองได้ไม่ต้องประคบประหงมแล้ว
ปล.จากที่เราอ่านจากกระทู้อื่นๆมักจะมีคนแนะนำว่าให้แต่งงานออกไป แต่เราเป็นทอมค่ะและทะเลาะกับพ่อทุกครั้งที่ไปตัดผมสั้น แรงสุดก็ตอนไปซื้อรองเท้าคัชชูไปใส่สัมภาษณ์งาน พ่อไล่ให้ไปอยู่ต่างจังหวัดกับแม่ และไม่พูดกับเราหลายวัน ตอนนี้พ่อบังคับเราไว้ผมยาว บังคับเราใส่กระโปรง เราก็ไม่อยากทะเลาะไม่อยากอยู่ในบรรยากาศที่หม่นๆ เราเลยยอม นี่เป็นส่วนหนึ่งที่เราอึดอัดด้วยค่ะ
ปล.2 เรารู้และสำนึกดีค่ะ ว่าพ่อแม่รักลูกเป็นห่วงลูกและเห็นลูกเป็นเด็กเสมอ แต่เด็กยังไงก็ต้องโตค่ะ เราไม่อยากเป็นภาระของพ่ออีกแล้วค่ะ พ่อควรยอมรับความเปลี่ยนแปลง ยอมให้เราโตและรับผิดชอบตัวเองสักที