พ่อทำไมทำแบบนี้?

สวัสดีค่ะเพื่อนๆทุกคน ดิฉันสมาชิกใหม่ค่ะ วันนี้มีเรื่องอึดอั้นตันใจเหลือเกินค่ะระหว่างฉันกับพ่อของดิฉันเราสองคนไม่เคยผูกพันกันเลยจริงๆ ดิฉันเป็นเด็กกำพร้าแม่ตั้งแต่อายุ2ขวบ พ่อก็ไม่เคยสนใจดิฉันเลย เพราะแกมีเมียใหม่ แกรักเมียแกมาก ปู่กับย่าเป็นคนเลี้ยงดิฉันมาตั้งแต่แม่ทิ้งฉันไป ท่านเปรียบเหมือนพ่อกับแม่ดิฉันจริงค่ะ แต่ตอนนี้ท่านทั้งสองได้จากดิฉันไปเมื่อ3ปีที่แล้วค่ะ ท่านส่งเสียดิฉันเรียน คือทุกอย่างอ่ะค่ะ วันพ่อ วันแม่ ทุกอย่างเลย ถ้าไม่มีท่านสองคนนี้คืออนาคตตอนนั้นดิฉันก็ไม่รู้จะเป็นเช่นไรเหมือนกัน,ดิฉันเรียนจบแค่ ม.3ค่ะ การเรียนดิฉันอยู่ในระดับปลานกลางค่ะ เกรดเฉลี่ยอยู่ที่ 3.0-3.5ค่ะ ดิฉันเคยวางแผนไว้ว่าถ้าจบม.3แล้วดิฉันอยากจะเรียนต่อ ปวช -ปวส นี่คือความตั้งใจเลย แต่ด้วยอุปสรรคที่ว่า ปู่กับย่าดิฉันแก่มากแล้วแกไม่สามารถไปทำงานหรือรับจ้างที่ใหนได้เพราะอายุเข้าหลัก 7สิบแล้วค่ะ เลยลองคุยกับปู่บอกท่านว่าดิฉันอยากเรียนต่ออยากมีอนาคตดีๆ ยากทำงานอยากทำให้ท่านสบาย ปู่เลยบอกว่าปู่แก่แล้วคงส่งหนูเรียนไม่ใหวหรอก ลองไปถามพ่อแกดูแล้วกันว่าพ่อแกจะว่าไง นี่คือคำที่ปู่บอก,ตัวดิฉันเองเผื่อใจไว้แล้วค่ะว่ายังไงคำตอบที่จะได้ยินคือ ไม่ให้เรียนต่อแน่นอน เพราะพ่อไม่เคยเห็นดิฉันอยู่ในสายตาอยู่แล้ว  วันเดียวกันวันนั้นพ่อดิฉันกลับเข้าบ้านมา ฉันเลยมีโอกาศเดินเข้าไปถาม (ดิฉันกับพ่อไม่เคยสนิทกันเลยค่ะ เราสองคนแทบจะไม่เคยคุยกันเลย เหมือนพ่อจะเกลียดแม่ดิฉันแล้วพาลมาเกลียดดิฉันตามไปด้วย นี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเราทำอะไรผิดเหรอ เราเป็นลูกเขาแท้ๆทำไมไม่คุยกับเราดีๆ ทำแบบพ่อปกติเขาทำกันไม่ได้เหรอ เราไม่ต้องการอะไรจากเขาเลย แค่ความรักก็แค่นั้น ได้แต่คิดน้อยใจ แล้วก็แอบร้องให้คนเดียวค่ะ บางทีก็ร้องให้บ้างกับปู่กับย่า😔) ต่อค่ะ พอฉันไปถามพ่อแกเลยบอกอย่างเนี่ยนะอยากเรียนต่อ การเรียนแกไม่ได้ดีขนาดนั้น เรียนไปก็สิ้นเปลืองป่าวๆออกมา ยู่บ้านช่วยพ่อแม่ทำนาดีกว่า คือเราแบบช็อคมากพูดอะไรไม่ออก เพราะแกคิดยังไงไรมาบอกว่าการเรียนเราแย่ทั้งๆที่ ทั้งที่แกไม่เคยมาสอนทำการบ้านสักครั้งหนึ่งมีแต่ปู่ที่ช่วยทำการบ้านทุกครั้งตั้งแต่อนุบาลถึงประถม, ฉันผิดหวังกับพ่อมากจากนั้นมา ไม่รักเราไม่เท่าไหร่นะยังพอทำใจได้ แต่มันทำให้จำฝังใจไปแล้วนี่สิ, เสร็จดิฉันบอกกับปู่กับย่าว่าหนูไม่ได้เรียนต่อพ่อไม่ส่งเรียนแล้ว หนูก็คงไม่อยู่บ้านแล้วเหมือนกัน ใหนๆชีวิตมันไม่มีโอกาสได้เรียนต่อก็จะขึ้น ก ท ม ไปหางานทำเอาแล้วกัน ปู่กับย่าแกก็ไม่ห้ามอะไรเพราะแกสงสารดิฉัน , พอพ่อรู้ว่าดิฉันจะเข้ากรุงเทพ แกโมโหมาก ด่าปู่กับย่า ด่าดิฉันต่างๆนาๆ ดิฉันขึ้นกรุงเทพ ช่วงเวลานั้นดิฉันกับพ่อไม่เคยติดต่อกันเลย ดิฉันเขียนแค่จดหมาย ถึงปู่กับย่าเท่านั้น,เวลาผ่านไป ดิฉันก็ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอดโดยที่ไม่เคยขอเงินจากทางบ้านเลยแม้แต่บาทเดียวถึงแม้จะลำบากหรืออะไรก็ไม่เคยเอ่ยขอให้ช่วย จน ดิฉันอายุได้ 18-19 ปี ดิฉันมีโอกาศได้กลับบ้าน หรือ ในช่วงเทศกาล ดิฉันดีใจมากและมีความสุขที่ได้กลับมาหา ปู่กับย่า และท่านทั้งสองก็เช่นกัน แต่ผิดกับพ่อของดิฉันค่ะ พูดจาประชดประชันดิฉันต่างๆนาๆเหยียบย่ำหัวใจดิฉัน ยิ่งทำให้ดิฉันน้อยใจค่ะ แล้วแกก็พูดต่อหน้าคนเยอะๆประมาณว่าไปทำงาน กรุงเทพท่าจะมีเงินเก็บเยอะ เอามาซื้อเหล้าเลี้ยงหน่อยซิ หรือว่าไม่มีเงิน ประมาณนี้ค่ะ,ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก คิดได้แค่ว่านี่หรือคนเป็นพ่อเขาทำเขาพูดกันกับลูกแบบนี้เหรอ แล้วความเกลียดมันก็เริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆค่ะ ( ดิฉันไม่อยากจะใช้คำว่าเกลียดกับพ่อตัวเอง แต่มันก็คงต้องใช้ค่ะเพราะมันคือความจริง) เป็นแบบนั้นเรื่อยมา จนดิฉันอายุได้20ปีดิฉันได้เจอกับสามีชาวสเปนค่ะระหว่างที่คบกันสองปี เราได้แต่งงานกัน เงินสินสอดเรายกให้ปู่กับย่าหมดแล้วพ่อแกไม่พอใจมาก ถึงกับต้องทะเลอะกันเรื่องสินสอดกันเลยทีเดียว  เรื่องมันยาวมากค่ะพิมพ์ทั้งคืนคงไม่หมด , ดิฉันอยู่กินกับสามีมาได้สองปี (ที่ไทย )ดิฉันได้ตั้งท้องลูกสาวคนแรกค่ะ วันที่คลอดลูกสาวมีแค่สามีแล้วก็พ่อแม่สามีค่ะมาเฝ้าที่โรงพยาบาล พ่อนั้นไม่มาเลย ไม่โทร ไม่ติดต่อ, โอเครไม่ว่ากัน เวลาผ่านไปดิฉันเลยย้ายมาอยู่ ตปท กับสามีค่ะ เราก็ไม่เคยได้ติดต่อกันกับพ่อ จนกระทั่งพี่ปู่กับย่าเสียดิฉันถึงได้เจอหน้าพ่ออีกที.พ่อฉันก็เลยบอกกับดิฉันว่าอยากให้ดิฉันกลับมาอยู่บ้านกลับมาดูแลแก แล้วดิฉันก็เลยแย้งแกไปว่าอ้าวแล้วลูกดิฉันล่ะ? รู้ใหมคะแกตอบกลับมาว่าก็ปล่อยน้องไว้สเปนโน่นแหละปู่กับย่าเขาเลี้ยงได้อยู่แล้วล่ะเพราะเขามีตังค์ ☹️ดิฉันยืนงงนี่หรือสิ่งที่ฉันได้ยินจากปากของคนเป็นพ่อ ซึ่งนั่นคือหลานแกเอง . ยิ่งทำให้ดิฉันโกรธแกเข้าไปใหญ่ค่ะ คือยังไงฉันก็ไม่ทิ้งลูกค่ะ  ลูกมาก่อนเสมอ ดิฉันกลับมาสเปนอีกครั้งเพราะลูกจะเข้าโรงเรียนและพ่อแม่สามีอยากให้หลานอยู่สเปนมากกว่าเพราะแกช่วยเหลือดิฉันมาตลอดแกเห็นสภาพทางครอบครัวดิฉันแล้วแกสงสารทำไมพ่อดิฉันถึงเป็นคนเห็นแก่ตัวเช่นนี้ นึกถึงแต่ตัวเอง ดิฉันพยายามลืมทุกสิ่งที่ไทยค่ะ เพราะที่เมืองไทยตอนนี้มันเหมือนดิฉันไม่มีใครเลยมีแต่พ่อ กับแม่และแม่ก็ไม่เคยเจอหน้ากันเลย!!! ล่าสุดดิฉันตัดสินใจโทรหาพ่อ เพราะดิฉันมีทุนอยู่ก้อนหนึง ว่าจะเปิดร้านขายของชำให้แก แต่แกกลับปฏิเสธเราก็งงทำไมไม่ทำต่อไปจะได้ไม่ต้องทำงานหนัก ดิฉันบอกลองคิดทบทวนดูดีๆ เดียวอีกสองอาทิตย์จะกลับมาถามใหม่ พอครบกำหนดโทรไปถามแกก็ไม่ทำไม่เอา เราก็เลยปลงปล่อยวางแล้วแต่ในเมื่อเขาตัดสินใจแบบนั้นแล้ว ทั้งๆที่เราอยากช่วย , เสร็จสองอาทิตย์ถัดมา แกโทรสายตรงมาจากไทย บอกอยากได้เงิน100,000บาท เราถึงกับตกใจคืออะไร แต่เราตกลงว่าจะช่วยไปแล้วเราคงต้องช่วย แล้วถ้าต่อไปเราไม่อยากช่วยล่ะเราจะถือว่าเป็นคนอกตัญญูใหม? ทำไมพ่อเราเป็นคนแบบนี้ เพื่อนๆช่วยตอบที เราควรทำยังไง เขาเห็นเราสำคัญเฉพาะเวลาเขาอยากได้เงินจากเรางั้นหรือ 😞 เราเริ่มต้นตัวคนเดียวทุกอย่างจากเริ่มจาก0นะคะ ดิฉันไม่ว่าได้ดีแล้วลืม แต่ก็ไม่ชอบเลยที่มันเป็นแบบนี้ ตอนนี้แกเห็นดิฉันมีเงินเพราะอยู่เมืองนอกแกก็จะไถไปเรื่อยค่ะ ดิฉันไม่ได้ร่ำรวย ดิฉันทำงานหนัก ดูแลลูก ไม่อยากให้ลูกดิฉันลำบากเหมือนดิฉันตอนเป็นเด็ก ดิฉันเล่าให้เพื่อนฟัง เขาก็เหมือนจะหาว่าดิฉันอกตัญญู ใครไม่มาเป็นดิฉันก็คงยากที่จะเข้าใจค่ะ