สวัสดีคะ นี้เป็นการดขียนกระทู้ครั้งแรกเลยนะคะ ผิดพลาดอะไรต้องขอโทษด้วยนะคะ
ตามหัวข้อเลยคะ คือตอนนี้เราเนี้ยกำลังเรียนอยู่ม.ปลาย แล้วใกล้สอบเข้ามหาลัยเลยต้องไปสถาบันติวค่อนข้างบ่อยคะ แล้วตอนนั้นเปิดเทอมเล็ก เลยมีเวลามาก จึงเป็นจุดเริ่มต้นได้เจอผู้ชายคนๆหนึ่งทีแรกเราก็ไม่ได้เอ่ะใจอะไรนะ เพราะการที่เราออกบ้านมันก็ต้องเจอผู้คนอยู่แล้ว แต่คนนี้กลับไม่ได้เจอครั้ง2ครั้งนะสิ เราเนี้ยเจอเขาช่วงก่อนเรียน พัก และหลังเลิกเรียนตลอด เราเรียนคนละคอสกัน แต่ทางกลับบ้านเราก็บังเอิญกลับด้วยกันอีก ไม่ได้ทุกครั้งหรอกคะ แต่เวลาเราเจอกันเรามักสบตากันโดยบังเอิญคะ เขาก็คงคิดว่าอีนี้อีแล้วสินะ5555 เพราะในใจเราก็คิด ตอนแรกไม่ชอบขี้หน้าเลยจิงๆ
เพราะเขาดูเรียนเก่ง แล้วก็ไม่สุงสิงกับใครเลย มักอยู่อโลน นั้นแหละเราก็จบคอสปิดเทอมไปก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย
จนเปิดเทอมเราก็มาเรียนอีกสาขาแล้วก็ได้เจอเขาอีก ตอนแรกก็แปลกใจ ทำไมโลกมันกลมจังวะ แต่พวกเราก็ยังไม่เคยคุยกันสักคำ ก็เหมือนเดจาวูอีก เจอเขาตลอด จนเป็นความเคยชินเลย วันไหนไม่ได้เจอเขาจะรู้สึกแปลกๆ เริ่มสนใจเขาโดยไม่รู้ตัว จนมีอยู่2อาทิต(เรียนแค่วันเสาร์คะ) เขาไม่มาเรียนหรือย้ายที่ก็ไม่ทราบปกติเขาจะนั้งหน้าเรา แล้ววันนั้นกลับบ้านไปอยู่ๆก็นึกถึงเขาเลยคิดตลกๆว่าถ้าเสาร์หน้าเจอเขา ชั้นจะไปคุยกับเขาให้ได้ จนถึงวันเสาร์ถัดไปวันนั้นคุณพ่อมาส่ง ห่างจากที่เรียนหน่อย เพราะว่าไม่มีที่จอดรถ เลยต้องลงตรงนั้นแล้วก็นัดกับเพื่อนทานข้าวกันก่อนเรียน คือเราก็กดมือถือกำลังโทรไปหาเพื่อน จังหวะที่เรายกหูขึ้นหน้าเราก็หงายหน้า จังหวะนั้นแหละ เขาก็กำลังเดินมาตรงมาทางเรา
แล้วเรื่องที่เคยคิดเล่นๆก็ผุดมาในหัว คือเขากับเราก็สบตากันนะคะแล้วก็เดินผ่านกันไป คือตอนนั้นอึ้งมากคะ คือคิดในใจจะใช่หรอตลกเกินไปแล้ว ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง คือเราบังเอิญเจอกันระแวงใกล้ที่เรียนก็ไม่แปลกเท่าเราต้องมาสบตากัน คือเราอาจจะมองไม่เห้นกันแล้วเดินผ่านไปก้ได้ แต่นี้เราทั้งบังเอิญเจอกันข้างนอกแถมสบตากันด้วย Omg จิงๆเราเองเป็นคนขี้อาย ไม่กล้าทักเขาหรอกเอาจิงๆ พูดมาเยอะขนาดนี้5555อยากถามเพื่อนๆว่าเคยเจอเหตุการณืแบบนี้ไหมคะ แล้วคิดยังไงบ้าง คือตอนนี้เราเริ่มคืดถึฃเราเรื่อยๆเพราะคอสมันหมดไปแล้วระยะหนึ่ง เหลืออีก2ระยะหวังว่าเขาก็จะมาเรียนเหมือนกัน
เจอผู้ชายคนหนึ่งบ่อยมาก
ตามหัวข้อเลยคะ คือตอนนี้เราเนี้ยกำลังเรียนอยู่ม.ปลาย แล้วใกล้สอบเข้ามหาลัยเลยต้องไปสถาบันติวค่อนข้างบ่อยคะ แล้วตอนนั้นเปิดเทอมเล็ก เลยมีเวลามาก จึงเป็นจุดเริ่มต้นได้เจอผู้ชายคนๆหนึ่งทีแรกเราก็ไม่ได้เอ่ะใจอะไรนะ เพราะการที่เราออกบ้านมันก็ต้องเจอผู้คนอยู่แล้ว แต่คนนี้กลับไม่ได้เจอครั้ง2ครั้งนะสิ เราเนี้ยเจอเขาช่วงก่อนเรียน พัก และหลังเลิกเรียนตลอด เราเรียนคนละคอสกัน แต่ทางกลับบ้านเราก็บังเอิญกลับด้วยกันอีก ไม่ได้ทุกครั้งหรอกคะ แต่เวลาเราเจอกันเรามักสบตากันโดยบังเอิญคะ เขาก็คงคิดว่าอีนี้อีแล้วสินะ5555 เพราะในใจเราก็คิด ตอนแรกไม่ชอบขี้หน้าเลยจิงๆ
จนเปิดเทอมเราก็มาเรียนอีกสาขาแล้วก็ได้เจอเขาอีก ตอนแรกก็แปลกใจ ทำไมโลกมันกลมจังวะ แต่พวกเราก็ยังไม่เคยคุยกันสักคำ ก็เหมือนเดจาวูอีก เจอเขาตลอด จนเป็นความเคยชินเลย วันไหนไม่ได้เจอเขาจะรู้สึกแปลกๆ เริ่มสนใจเขาโดยไม่รู้ตัว จนมีอยู่2อาทิต(เรียนแค่วันเสาร์คะ) เขาไม่มาเรียนหรือย้ายที่ก็ไม่ทราบปกติเขาจะนั้งหน้าเรา แล้ววันนั้นกลับบ้านไปอยู่ๆก็นึกถึงเขาเลยคิดตลกๆว่าถ้าเสาร์หน้าเจอเขา ชั้นจะไปคุยกับเขาให้ได้ จนถึงวันเสาร์ถัดไปวันนั้นคุณพ่อมาส่ง ห่างจากที่เรียนหน่อย เพราะว่าไม่มีที่จอดรถ เลยต้องลงตรงนั้นแล้วก็นัดกับเพื่อนทานข้าวกันก่อนเรียน คือเราก็กดมือถือกำลังโทรไปหาเพื่อน จังหวะที่เรายกหูขึ้นหน้าเราก็หงายหน้า จังหวะนั้นแหละ เขาก็กำลังเดินมาตรงมาทางเรา