ปัจจุบันเราอยู่บ้านแฟนร่วมกับ แม่และยายของเขา เราทำงานประจำ จ-ศ เช่นเดียวกันกับแฟน ระหว่างไปทำงานให้แม่ของเขาเลี้ยงลูกค่ะ
ชีวิตประจำวันของเราตื่น ตีห้าครึ่ง ขึ้นมาเตรียมกับข้าว ซักผ้าลูก ให้ลูก กว่าจะเสร็จก็หกโมงครึ่ง (เราทำกับข้าวทุกอย่างเองให้ลูก เพราะเราต้องคัดเลือกวัตถุดิบเอง เอาเฉพาะที่มีประโยชน์ และ เราไม่อยากให้เป็นภาระย่า ที่เลี้ยงหลาน)
และ อาบน้ำ ไปทำงาน ส่วนตอนเย็นเลิกงานมา เราต้องรีบกลับบ้าน เพราะต้องไปซื้อกับข้าวมาให้แม่กับยาย (ทั้งๆที่บางทีเราก็เคลียร์งานไม่เสร็จ และ เราไม่เคยไปสังสรร ต่อ หรือ นานๆทีไปกับเพื่อนเนื่องในโอกาศพิเศษ แต่ไม่เคยกลับบ้านเกิน 2 ทุ่ม)
พอเรากลับบ้าน ลูกจะวิ่งมาหาเราทันที ขอกินนม เกาะติด ไม่ยอมออกห่าง เรากินข้าวเย็นก็ต้องนั่งกินด้วยกัน และเราต้องเอาลูกนอนทุกวัน ลูกต้องดูดนมเราก่อนนอนทุกคืน แล้ว ก็จะหลับๆตื่นๆ ช่วงกลางดึกประจำ เป็นแบบนี้มา 2 ปี เต็มๆ ตั้งแต่มีลูก
ส่วนสามีเรา ชีวิตตอนที่มีลูกก็ยังคงตื่นนอน 7 โมงเหมือนเดิม นอนก็หลับก่อนเรา แต่เขาก็ช่วยเล่นกับลูกบ้าง แต่ก็มีออกไปสังสรร กับเพื่อน แต่ไม่ถี่เท่าตอนก่อนมีลูก สรุปโดยรวม คือพฤติกรรม เขาดีขึ้น
แต่สิ่งที่เป็นปัญหาของเราสองคนคือ เรื่อง งานบ้าน เรายอมรับ ว่าเรา บกพร่องเรื่องงานบ้าน
คือ สิ่งที่เราทำ คือ เลิกงานเราจะซื้อกับข้าวมาให้ที่บ้าน กินเสร็จก็ล้างจาน ตามปกติ นานๆทำกับข้าวที ช่วงหยุด เสาทิต หรือ เย็นไหนว่างๆ
ช่วงกลางสัปดาห์จะซักผ้าช่วงกลางคืนประมาณสัปดาห์ละครั้ง นอกนั้นเก็บไว้ซัก วัน เสาร์-อาทิตย์ แต่เราไม่ชอบขัดห้องน้ำ และ ไม่ได้ถูบ้าน
บางครั้งสามี เราบ่นว่าทำไม เราไม่ซักผ้า เยอะแล้ว บ่นแบบ ทำบ้างเหอะงานบ้าน ,ถุงเท้าไม่มีจะใส่แล้ว ทำไมไม่ซัก อะไรประมาณนี้ มีบางครั้งบ่น ให้แม่เขาได้ยินด้วย คือเรารู้สึกไม่ดีตรงนี้แหละ เรายอมรับว่าเราไม่ทำงานบ้านบางอย่างจริง แต่ทำไมต้องไปพูดให้แม่เขาได้ยินด้วย เรารู้สึกอึดอัด แต่เหมือนเขาไม่เข้าใจเรา คือช่วงวันธรรมดา เราเลิกงานกลับมา เราเหนื่อย เราไม่อยากทำอะไรอ่ะ เราแค่ดูแลลูก ทำหน้าที่แม่ให้เต็มที่
คำถามเราคือ...
ใครเป็นคนกำหนดว่า ผู้หญิงต้องเป็นคนทำงานบ้าน ทั้งๆที่ผู้ชายแข็งแรง กว่า
เรามีเวลาเท่าๆกัน ทำงาน จ-ศ 8.00-17.00 น. ทำงานมีความเครียดเหมือนๆกัน แต่กลับบ้านมา เรามีภาระเรื่องลูกต่อ เพราะเราเป็นแม่เราต้องให้นมลูก แล้วเขากลับมา เขาต้องทำอะไร มันสมควรเป็นเขามั้ยที่ต้องทำงานบ้าน
เราต้องตื่นก่อน นอนทีหลัง หลับๆตื่นๆ ตอนกลางดึก ถามว่าเราเหนื่อยมั้ย ใครควรเป็นคนทำงานบ้าน
เราอาจเป็นลูกสะใภ้ที่ไม่ดีมาก
เราอาจเป็นภรรยาที่ไม่ได้เรื่อง
แต่เราเป็นแม่ที่ดีมาก เรารักลูกมาก
เราเป็นภรรยาที่แย่มากมั้ยคะ ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ ว่าหน้าที่เรื่องงานบ้าน เราต้องรับผิดชอบคนเดียวจริงๆหรือคะ เราควรพูดยังไงกับสามีดี ให้เขาเข้าใจ
# บางทีเราก็สงสัย เราอยู่ในฐานะอะไร ภรรยา , แม่ของลูก หรือ คนที่ต้องดูแลเขา (คนรับใช้)
** เพิ่มเติมข้อมูลค่ะ เราทะเลาะกันเรื่องนี้ เราไม่พอใจ เรางียบใส่ ไม่คุย เขามาถามเราว่าเราเป็นอะไร เราตอบว่าเราไม่พอใจที่ว่าเราให้แม่ฟัง เราเหนื่อยมากทั้งงาน ทั้งลูก เราไม่มีเวลาทำงานบ้านตอนเย็น แล้วเขาก็ใส่อารมณ์กับเรา ว่าเราเรื่องเยอะ ไม่สนใจอย่างอื่น สนใจแต่ลูก อย่างเดียว อยากให้เราเฉลี่ยๆ ทำอย่างอื่นบ้าง เราแค่อยากเคลียร์กันว่าจะช่วยเราเรื่องอะไรบ้าง เพราะว่าอยากอยู่เป็นครอบครัวไปนานๆ ถ้าไม่เคลียร์กัน เราก็จะอดทน จนกว่าจะระเบิด ทำแค่หน้าที่แม่ของลูกต่อไป
ทำไมเป็นผู้หญิงที่ต้องเป็นคนทำงานบ้าน
ชีวิตประจำวันของเราตื่น ตีห้าครึ่ง ขึ้นมาเตรียมกับข้าว ซักผ้าลูก ให้ลูก กว่าจะเสร็จก็หกโมงครึ่ง (เราทำกับข้าวทุกอย่างเองให้ลูก เพราะเราต้องคัดเลือกวัตถุดิบเอง เอาเฉพาะที่มีประโยชน์ และ เราไม่อยากให้เป็นภาระย่า ที่เลี้ยงหลาน)
และ อาบน้ำ ไปทำงาน ส่วนตอนเย็นเลิกงานมา เราต้องรีบกลับบ้าน เพราะต้องไปซื้อกับข้าวมาให้แม่กับยาย (ทั้งๆที่บางทีเราก็เคลียร์งานไม่เสร็จ และ เราไม่เคยไปสังสรร ต่อ หรือ นานๆทีไปกับเพื่อนเนื่องในโอกาศพิเศษ แต่ไม่เคยกลับบ้านเกิน 2 ทุ่ม)
พอเรากลับบ้าน ลูกจะวิ่งมาหาเราทันที ขอกินนม เกาะติด ไม่ยอมออกห่าง เรากินข้าวเย็นก็ต้องนั่งกินด้วยกัน และเราต้องเอาลูกนอนทุกวัน ลูกต้องดูดนมเราก่อนนอนทุกคืน แล้ว ก็จะหลับๆตื่นๆ ช่วงกลางดึกประจำ เป็นแบบนี้มา 2 ปี เต็มๆ ตั้งแต่มีลูก
ส่วนสามีเรา ชีวิตตอนที่มีลูกก็ยังคงตื่นนอน 7 โมงเหมือนเดิม นอนก็หลับก่อนเรา แต่เขาก็ช่วยเล่นกับลูกบ้าง แต่ก็มีออกไปสังสรร กับเพื่อน แต่ไม่ถี่เท่าตอนก่อนมีลูก สรุปโดยรวม คือพฤติกรรม เขาดีขึ้น
แต่สิ่งที่เป็นปัญหาของเราสองคนคือ เรื่อง งานบ้าน เรายอมรับ ว่าเรา บกพร่องเรื่องงานบ้าน
คือ สิ่งที่เราทำ คือ เลิกงานเราจะซื้อกับข้าวมาให้ที่บ้าน กินเสร็จก็ล้างจาน ตามปกติ นานๆทำกับข้าวที ช่วงหยุด เสาทิต หรือ เย็นไหนว่างๆ
ช่วงกลางสัปดาห์จะซักผ้าช่วงกลางคืนประมาณสัปดาห์ละครั้ง นอกนั้นเก็บไว้ซัก วัน เสาร์-อาทิตย์ แต่เราไม่ชอบขัดห้องน้ำ และ ไม่ได้ถูบ้าน
บางครั้งสามี เราบ่นว่าทำไม เราไม่ซักผ้า เยอะแล้ว บ่นแบบ ทำบ้างเหอะงานบ้าน ,ถุงเท้าไม่มีจะใส่แล้ว ทำไมไม่ซัก อะไรประมาณนี้ มีบางครั้งบ่น ให้แม่เขาได้ยินด้วย คือเรารู้สึกไม่ดีตรงนี้แหละ เรายอมรับว่าเราไม่ทำงานบ้านบางอย่างจริง แต่ทำไมต้องไปพูดให้แม่เขาได้ยินด้วย เรารู้สึกอึดอัด แต่เหมือนเขาไม่เข้าใจเรา คือช่วงวันธรรมดา เราเลิกงานกลับมา เราเหนื่อย เราไม่อยากทำอะไรอ่ะ เราแค่ดูแลลูก ทำหน้าที่แม่ให้เต็มที่
คำถามเราคือ...
ใครเป็นคนกำหนดว่า ผู้หญิงต้องเป็นคนทำงานบ้าน ทั้งๆที่ผู้ชายแข็งแรง กว่า
เรามีเวลาเท่าๆกัน ทำงาน จ-ศ 8.00-17.00 น. ทำงานมีความเครียดเหมือนๆกัน แต่กลับบ้านมา เรามีภาระเรื่องลูกต่อ เพราะเราเป็นแม่เราต้องให้นมลูก แล้วเขากลับมา เขาต้องทำอะไร มันสมควรเป็นเขามั้ยที่ต้องทำงานบ้าน
เราต้องตื่นก่อน นอนทีหลัง หลับๆตื่นๆ ตอนกลางดึก ถามว่าเราเหนื่อยมั้ย ใครควรเป็นคนทำงานบ้าน
เราอาจเป็นลูกสะใภ้ที่ไม่ดีมาก
เราอาจเป็นภรรยาที่ไม่ได้เรื่อง
แต่เราเป็นแม่ที่ดีมาก เรารักลูกมาก
เราเป็นภรรยาที่แย่มากมั้ยคะ ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ ว่าหน้าที่เรื่องงานบ้าน เราต้องรับผิดชอบคนเดียวจริงๆหรือคะ เราควรพูดยังไงกับสามีดี ให้เขาเข้าใจ
# บางทีเราก็สงสัย เราอยู่ในฐานะอะไร ภรรยา , แม่ของลูก หรือ คนที่ต้องดูแลเขา (คนรับใช้)
** เพิ่มเติมข้อมูลค่ะ เราทะเลาะกันเรื่องนี้ เราไม่พอใจ เรางียบใส่ ไม่คุย เขามาถามเราว่าเราเป็นอะไร เราตอบว่าเราไม่พอใจที่ว่าเราให้แม่ฟัง เราเหนื่อยมากทั้งงาน ทั้งลูก เราไม่มีเวลาทำงานบ้านตอนเย็น แล้วเขาก็ใส่อารมณ์กับเรา ว่าเราเรื่องเยอะ ไม่สนใจอย่างอื่น สนใจแต่ลูก อย่างเดียว อยากให้เราเฉลี่ยๆ ทำอย่างอื่นบ้าง เราแค่อยากเคลียร์กันว่าจะช่วยเราเรื่องอะไรบ้าง เพราะว่าอยากอยู่เป็นครอบครัวไปนานๆ ถ้าไม่เคลียร์กัน เราก็จะอดทน จนกว่าจะระเบิด ทำแค่หน้าที่แม่ของลูกต่อไป