คิดถึงน้ะ ….

เกี่ยวเสี้ยวจันทร์ผันสู่เรือล่องนที อาบกวีคืนนี้มีมนตร์ขลัง ดารดาษดาวพรายคลายภวังค์ ถ่ายพลังสังสรรค์ฟ้าคราราตรี อลังการมวลม่านสะเก็ดดาว ระยิบพราวพร่างพิศรัศมี ดั่งฉลุผืนฟ้าดารณี ด้วยวิถีลีลาจักรวาล

แต่งกาพย์จากภาพค่ะ (กาพย์ฉบัง16) อาบไอดินจรดฟ้า.....................มวลม่านเมฆา อ้อมโอบนภาทั้งผืน ขอบปุยเรืองแสงกลางคืน.............ดวงดาวดาษดื่น ซุกซ่อนแทรกร่างประดับ ราวเม็ดมุกพราวระยับ.........

๏ ขยับเข็ม เรียงร้อย ปักผืนผ้า          ด้วยลีลา จินตนา พาประสาน ผ่านมุ่นปุ่ม ปมไหม ใยตระการ        ละลานหลาก สีสัน พรรณ

สิบปีผ่านกลางคลื่นและลมกล้า เหงื่อเค็มเคล้าผืนฟ้าทะเลใหญ่ เรือแล่นฝ่าโขดหินทุกแห่งไกล จวบจนใจเริ่มล้าในคราวนี้ แสงตะวันเคยแผดบนฟ้าร้อน เคยหลับตานอนฟังคลื่นแทนเสียงฝันดี เคยยิ้มให้ฟ้าหลังพายุที่เคยมี

โอ้สายลมรำเพยที่เลยผ่านข้าไหว้วานพัดหวนทวนกระแส หอบเอาความห่วงใยจากดวงแด หอบความรักแน่แท้ของข้าไปประพร่างพรมพิมพ์ประพายให้รายรอบ โลมไล้มอบพรอดพร่ำฉ่ำเฉลยจูบจุมพิตผิวแผ่วอย่างเคยเคย  อวน

เกล็ดเพชรเกาะพร่างพราวหลังหมาดฝน เรื่อยเรื่อยเรียงไหลหล่นเป็นจังหวะ ความชื้นเคียงคุ้นเคยเอ่ยวาระ ลักษณะคล้ายพร้อมประจำการ สิ้นหมาดม่านมนตร์ฝนยลสดชื่น ฟอนฝุ่นขื่นหมดฤทธิ์เริงสนาน แสงสีทองเริ่มจ้าบัญชา

แสงสุรีย์ สาดส่อง ต้องไอหมอก ดอกไม้งอก งามชื่น ระรื่นไหว ลมอ่อนพัด พาพร่าง ละอองไพร กลิ่นหอมไกล โรยรื่น ชื่นอารมณ์ ยามตะวัน ทาบฟ้า สีครามแจ่ม ดอกไม้งาม แซมโลก สวยสุขสม รอยยิ้มแย้ม แต้มผ่าน ม่านสายลม