แจรงล้ำขำขึงตรึงห้วงฟ้างามระย้ายินยลกมลซ่านเงาเรืองรองแปลบผลิยอดพิมานปุยเมฆบานวิไลใจจรรโลง"ยอดใบพ่วงน้ำค้างยางระยับแววประดับพรั่งพรูดูโอ่โถงดั่งกระเดื่องทำนุลอดอุโมงตระการโพลงพรายเพริศเป็นเลิศคุณ

ใบโศกอ่อนว่อนหล่นบนวิถีกลิ่นโศกพรมพรายพร่างหว่างฤดีแทรกซ่านคลี่ใจเพ้อละเมอเตือน"โศกสิ้นสดเลี้ยวลดคดเคี้ยวฟุ้งทั่วทิวทุ่งวิโยคใบโศกเกลื่อนบริบทห้วยละหานธารสะเทือนโศกเสมือนกันมิตำหนิใบ""จ

❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ความรักก็เหมือนสายน้ำ ไหลลอดล้ำคุ้งโค้งโพรงชะง่อน บางครั้งเนิบนานเนิ่นเกินอาวรณ์ หลายครั้งอ่อนเหมือนนิ่งทิ้งอาลัย หลายคราเชี่ยวเลี้ยวลดบดกระแทก พรายฟองแยกไหลลงอย่าสงสัย นับเวลาผ่านมาแล้

จำแลงบทแปลงรสสานพจน์สื่อ จินตนาพาวาบหวามความระบือ พู่กันมือวาดเส้นเน้นภาพนี้ ๐ครั้นครรชิตถวิลกลิ่นไอรัก แรงดันผลักปักมั่นดั้นวิถี ร่างทับร่างสอดคล้องช่องเรียวรี จนนารีแจงตนล้นรัญจวน ๐โฉมตรูอยู่ไม่สุขม

( อถ มหาสตฺโต ) สมเด็จพระราชสมภาร เมื่อได้สดับสารพระมัทรีเธอแสนวิโยคโศกศัลย์สุดกำลัง ถึงแม้นจะมิตรัสกับนางมั้งจะมิเป็นการ จำจะเอาโวหารการหึงเข้ามาหักโศกให้เสื่อมลง จึ่งเอื้อนโองการตรัสประภาษว่า ( นนุ

**นิราศแม่สะเรียง** ภาค ๑ ...ดินแดนไทยล้านช้าง ร้างแรมดินไทยใหญ่ ไป่ราชยศมนตรี จุฬามณีเกิดแกล้ว แพ้วแผ้วป่ากุญชร กลอนกาพย์โคลงจัดแต่ง แห่งดาวดินลมฟ้า หล้าเลิศภพจบล้ำ ค้ำถิ่นแม่สะเรียง เคียงคู่ชิดมิตร

*** *** **** ๐ บรรเจิดเทิดว่าสุข ทุกสถาน จันทร์พลันผล็อย ย่อยยับอัประมาณ หากพิมาน ขาดพธูเพียงผู้เดียว **************************** ๐ รู้ไหมแม้ นิมิตวิมานไหน เพราพริ้มพราย เข้าถึงพึงเฉลียว ขอเพียง