เหตุใด ในอดีตคนไทยนิยมไปเรียนที่สหรัฐฯมากกว่าฝั่งอังกฤษครับ ในขณะที่แนวโน้มยุคปัจจุบันผันแปรไปทางตรงกันข้าม?

ตามหัวข้อเลยนะครับ

คือ ผมสังเกตมาสักระยะ โดยเฉพาะข้าราชการ บรรดาอาจารย์ ที่ในอดีต ก.พ. มักจะนิยมส่งข้าราชการไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกากัน หรือในขณะเดียวกัน เทรนด์ ของคนไทยที่มีฐานะในยุคราวๆ 2500-2540s ก็มักจะไปเรียนต่อป.โทที่สหรัฐฯ ซึ่งใช้เวลาเรียน 2 ปีมากกว่า UK ซึ่งเรียนเพียงปีเดียว หรือไปเรียนป.ตรีที่นั่นเลย แม้ว่าจะเป็นสถาบันที่ไม่มีชื่อเสียงโดดเด่นมากเท่ากับฝั่งอังกฤษก็ตาม (อย่างในอดีต เมื่อ 20 ปีก่อนนี่ หาคนที่รู้จักชื่อ UCL, King's College London, Imperial, CASS, Warwick, Edinburgh, Glasgow, Aberdeen, Durham etc แทบไม่เจอ (แต่ก็ใช่ว่าไม่มีนะครับ) ผู้ใหญ่ที่เป็นข้าราชการระดับสูงๆที่สนิทกับญาติผมท่านยังไม่รู้จักบางสถาบันที่กล่าวมา...? หาข้าราชการไทยระดับสูง C9-11 ที่จบจากสถาบันดังกล่าวได้ค่อนข้างน้อย ขณะที่ฝั่ง นักการเมืองหลายๆท่าน เท่าที่ผมไปสืบประวัติมา ก็จบจากฝั่งอเมริกา "มากกว่า" ฝั่งอังกฤษเสียทั้งสิ้น จะมีฝั่งอังกฤษก็ระดับ Top อย่างคุณกร จาติกรวณิช คุณอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นพดล ปัทมะ แต่ถ้าระดับยูกลางๆ ก็ค่อนข้างน้อยครับ)

คนที่เกิดสัก พ.ศ. 2500-2520s กว่าๆ น่าจะพอเห็นภาพนะครับ ว่าสมัยนั้น การไปเรียนต่อป.โทที่อเมริกานั้น "บูม" กว่าการเรียนต่ออังกฤษ

เป็นไปได้ไหมว่า มหาวิทยาลัยฝั่งอังกฤษเข้ามาทำ "ตลาด" หานักเรียนต่างชาติในเอเชียมากขึ้น และในขณะเดียวกัน ชนชั้นกลางในสังคมไทยเราขยายตัวสูงขึ้น และมีศักยภาพในการส่งเสียบุตรหลานไปเรียนยังอังกฤษมากขึ้น? หรือในอดีต อเมริกามีนโยบายส่งเสริมให้นักเรียนต่างชาติเข้าไปศึกษาในสหรัฐฯ หรือรัฐบาลไทยสนับสนุนงบประมาณในการส่งเสริมเรื่องนี้เสียเอง หรือเพราะ "ค่าเงิน" หรือเพราะเป็น "ค่านิยม" ในสมัยนั้น