สวัสดีค่ะ ว่างอีกแล้ว มาเล่าอีกแล้ว เรื่องจริงอีกแล้ว เชื่อไม่เชื่อก้อแล้วแต่เจ้าค่ะ แต่จะเล่าให้ฟัง
เราจะมาๆหายๆเพราะงานที่เราทำบทจะว่างก็ว่างยาววว บทจะยุ่งก็ยุ่งเหยิงงง
ด้วยความที่เป็นงานที่เกี่ยวกับการจัดงานจัดเลี้ยงนอกสถานที่ทำให้ต้องเดินทางตลอด เจออะไรแปลกๆก็เยอะ
ได้ฟังเรื่องเล่าจากคนงานก็บ่อย เลยมีเรื่องมาเล่าได้เรื่อยๆ เล่าได้ไฟลามทุ่งมาก คือไปเรื่อยๆ อยากเล่าอะไรก้อเล่า
ใครเข้ามาอ่านก็ทำใจในความติสของเราด้วยนะคะ
กรุณาอย่าดราม่า ถ้าหากว่าเป็นเรื่องที่อ่านแล้วไม่เชื่อก็จงคิดว่าอ่านนิยายหรือเรื่องสั้นเพื่อความบันเทิงนะคะ
เรื่องนี้ผ่านมานานโขเลย สมัยยังละอ่อนเรียนอยู่มอกรุงเทพ กล้วยน้ำไทค่ะ เป็นช่วงที่เค้าไล่ยิงกันมาจากชุมนุมเสื้อแดงอะค่ะ
เซเว่นหน้ามอหลังมอนี่โดนทุบหมด แต่คนที่ขโมยของในเซเว่นขนออกมาดันเป็นพนักงานนะจ้า เห็นเองกะตาเลยถ่ายรูปไว้ด้วย
แต่ผ่านไปแล้วนะ ช่างมันเถอะ เรื่องนั้นน่ะ ปล่อยผ่านไปเราจะมาเล่าเรื่องสยองขวัลลลลลลลล ไม่ใช่เรื่องชุมนุมเสื้อสี
เพราะงั้นใครจะดราม่าการเมือง ไฉหัวไปซ๊าาาน๊าาาาา
เราอยู่อพาร์ทเม้นตรงข้ามมอเลยล่ะ ไม่บอกชื่อหอนะ เดี๋ยวเค้าฟ้องเรา ถึงเรื่องนี้จะจริงมากกกกก้อเหอะ
แต่ถ้าใครเรียนทันรุ่นเดียวกันและหอเดียวกันจะรู้ว่าหอนี้ น้ำท่วมจากชั้นดาดฟ้าไหลลงมาชั้นหนึ่งได้ด้วยนะ เชรี้ยยยมะ
คือท่วมชั้นห้าแล้วน้ำค่อยไหลลงไปตามบันไดไปท่วมชั้นล่างอะ น้ำนี่ย้อยลงมาตามโคมไฟ ตื่นขึ้นมาห้องชั้นห้ายังกะอ่างเลี้ยงปลา
คิดไม่ทันด้วยนะว่าควรฟ้องเอาค่าเสียหาย คอมพังไปสามตัว โน๊ตบุ๊คนอนจมน้ำอยู่ กะน้ำท่วมห้องมาครึ่งแข้งอ่ะ
เพราะแต่ละห้องจำทำที่กั้นตรงขอบประตุสูงมากกันไม่ให้กวาดขยะออกนอกห้อง พอน้ำไหลลงมาปรากฏว่ากั้นไม่ให้น้ำไหลออกจากห้องไปโดยปริยายจ้า
สาเหตุก้อเพราะต่อเติมอาคารเอง ขยายชั้นดาดฟ้าให้กลายเป็นชั้นห้า วันที่เกิดเหตุไอ้วาวน้ำปะปาในแท้งน้ำมันพังมั้งน้ำมันไม่หยุดไหล
พอมันไม่หยุดไหลมันกะล้นอ่าง ล้นจากดาดฟ้าไหลย้อยลงมาจากรอยซึมตามโคมไฟจนท่วมจ้า ไฟไม่ช๊อตนศ ตายกะบุญมากแล้ว
เพราะไฟไม่ตัดจ้า น้ำไหลลงมาทั้งที่ไฟยังติดอยู่ โอ้ย บรรยายไม่ถูก ไม่รู้จะอธิบายยังไงถึงความบรรลัยในวันนั้น
แถมต้องทำความสะอาดเองด้วยจ้า เวนมาก อะๆๆ นอกเรื่องมาไกลเลย
ก่อนหน้าเค้าจิยิงกันน เราไปหาน้องสาวที่บางแสนมา น้องสาวเรียนนั่น เรียนสาธิตมอบูรพา เรากะไปหาน้องนัดเจอพ่อแม่ที่นั่นด้วย
เราก้อเที่ยวกันงุ้งงิ้งตามประสาครอบครัวปกติดี ก่อนกลับมาส่งเราที่กทม ก้อแวะทานข้าวหน้าหาด ไอ้ร้านตรงหน้าเซเว่นอ่ะจ้ะ
วันนั้นเราเห็นเลดี้ชราๆแต่งตัวแบบชาวบ้าน ใส่ผ้าถุงเก่าๆเสื้อคล้ายม่อฮ่อมแหละสีหม่นๆ เดินวนไปวนมาตรงฝั่งตรงข้าม
เดินหลายรอบเข้า เราก้อมองตาม แต่กะไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าป้าแกมาเดินขอเงินนักท่องเที่ยวแถวนี้รึป่าว
เรากะไม่พูดไม่จา กินกุ้งกินปูอย่างสบายอารมณ์จ้า จนอิ่ม ป้าแกกะยังไม่ไปไหนซักที เรากะชักสงสัย แกจะเดินไปเดินมาทำไมว้า
เราก้อมองแก แกก้อมองมา สบตากัน ปิ๊งๆๆ แต่เรากะไม่อะไรนะ กินเสร็จจ่ายตังขึ้นรถไปส่งน้องที่คอนโดมันที่หลังมอค่ะ
แล้วป๊ากะแม่กะมาส่งเราที่กทมเลย เค้าไม่ค้างด้วยเค้าตีรถกลับบ้านต่อเลย มีน้องชายมาด้วย ขากลับป๊านอน น้องขับให้
ถึงหอยังไม่ดึกมากหรอกซักห้าทุ่มได้ละมั้ง ส่งมอบตัวประกัน (เงินค่าขนม) กันเรียบร้อยก้อพากันกลับ เราด้วยความสะอาดเอี่ยม
เลยไม่อาบน้ำ มีแต่พวกสกปรกนะถึงจะอาบ เราไม่สกปรก เรานอนเลย ไม่ต้องอาบจ้า มันเพลียมากน่ะ เลยนอนเลย
คืนนั้นเอง แท่นแท๊นนนน ฝันจ้ะ ฝันเห็นผู้ชายมีซิคแพคนี่จะไม่ตกใจเลย นี่ฝันถึง ป้าคนที่สบตาเราที่หาดจ้า
ในฝันอีป้านั่งมาบนรถกะเราด้วยจ้า ตอนลงก้อลงมากะเราที่หอนะจ้ะ เข้ามาในห้องเราด้วยเจ้าค่ะ มันเข้ามาได้ไงวะคะ คีย์การ์ดก้อไม่มี
ในฝันนี่นางจ้องหน้าเราแบบที่มองกันที่หาดเลยจ้า เรานี่กลัวอะ ทำอะไรไม่ถูก สวดมนต์ก้อไม่ถูก ร้องไห้ ในฝันทำได้อย่างเดียวคือร้องไห้
ตื่นขึ้นมาน้ำตาอาบแก้ม จะลุกขึ้น ลุกไม่ได้ค่าาา ขยับตัวไม่ได้ กรี๊ดไม่ได้ ได้แต่ครางงือๆ ร้องไห้น้ำตาไหลพราก
สวดมนต์ก้อสวดไม่ถูก เราขยับไม่ไดอยู่นานมาก จากกลัวจนเริ่มเปลี่ยนเป็นความโมโหอ่ะ เคยไหมนะที่แบบกลัวจนจะไม่ไหวแล้ว
ทำไงมันกะไม่หายจนกลายเป็นโมโหแทนอ่ะ เราแหกปากสุดเสียงเลยอี
ยยยยยยยยยยยยยยยย คำนี้เลยขยับตัวได้และ
ยยดังมาก
เราร้องไห้โวยวายไม่เป็นภาษาเลย โทรหาแม่เรา แม่เราว่าเหมือนเราเพ้ออ่ะ โทรหาแม่ร้องไห้อย่างเดียวบอกแม่แต่ว่าปวดหัว หนูปวดหัว
มันตามมา มันตามมา มันตามมาด้วยยย มันติดรถมาาาาา แม่บอกตั้งสตินะ แล้วสวดมนต์นะลูก สวดตามแม่
แม่เราพาสวดมนต์ทางโทรศัพท์ นานมากก นานมาก คุยกะแม่ร้องไห้กับแม่จนหลับไป
เล่าให้เพื่อนในเซคฟังเพื่อนเลยทักว่ามันเกาะตามอะไรที่เราเอามาด้วยรึป่าว พอเพื่อนทักแบบนั้น
ของฝ่งของฝาก อะไรก้อช่างที่ซื้อมาจากที่นั่น ทั้งพัด ทั้งขนม ทั้งตุ๊กตาสาน เปลือกหอย โมบาย ยัดรวมกันใส่ถุง
ทิ้งลงถังหน้าหอหมดเลยขร่ะ พี่บ่เก็บไว้เด้อจ้าาา กลัวมันมากะของพวกนี้ ชุดที่ใส่วันนั้นกะทิ้งค่าาา แต่เราคิดว่ามีคนเก็บไปแหะ
จะใครเก็บไปกะช่าง เราไม่สนนน เอามันไปด้วยยเลยยย นี่หลอน พระที่ยายให้มาจากบ้าน นี่ไปรื้อมาใส่ไม่ถอดเลย
ปกติจะไม่ใส่ แต่แปลกที่หลังจากวันนั้นก้อไม่เจอป้าแกเลยนะ สงสัยแกคงไปแถวไหนแล้ว กรุงเทพซอยมันเยอะ หวังว่าแกคงจะหลงทางแล้วล่ะ
เรื่องเล่าของหมวยแว๊น : ตามมาหาป้อคิงหยังงงง
เราจะมาๆหายๆเพราะงานที่เราทำบทจะว่างก็ว่างยาววว บทจะยุ่งก็ยุ่งเหยิงงง
ด้วยความที่เป็นงานที่เกี่ยวกับการจัดงานจัดเลี้ยงนอกสถานที่ทำให้ต้องเดินทางตลอด เจออะไรแปลกๆก็เยอะ
ได้ฟังเรื่องเล่าจากคนงานก็บ่อย เลยมีเรื่องมาเล่าได้เรื่อยๆ เล่าได้ไฟลามทุ่งมาก คือไปเรื่อยๆ อยากเล่าอะไรก้อเล่า
ใครเข้ามาอ่านก็ทำใจในความติสของเราด้วยนะคะ
กรุณาอย่าดราม่า ถ้าหากว่าเป็นเรื่องที่อ่านแล้วไม่เชื่อก็จงคิดว่าอ่านนิยายหรือเรื่องสั้นเพื่อความบันเทิงนะคะ
เรื่องนี้ผ่านมานานโขเลย สมัยยังละอ่อนเรียนอยู่มอกรุงเทพ กล้วยน้ำไทค่ะ เป็นช่วงที่เค้าไล่ยิงกันมาจากชุมนุมเสื้อแดงอะค่ะ
เซเว่นหน้ามอหลังมอนี่โดนทุบหมด แต่คนที่ขโมยของในเซเว่นขนออกมาดันเป็นพนักงานนะจ้า เห็นเองกะตาเลยถ่ายรูปไว้ด้วย
แต่ผ่านไปแล้วนะ ช่างมันเถอะ เรื่องนั้นน่ะ ปล่อยผ่านไปเราจะมาเล่าเรื่องสยองขวัลลลลลลลล ไม่ใช่เรื่องชุมนุมเสื้อสี
เพราะงั้นใครจะดราม่าการเมือง ไฉหัวไปซ๊าาาน๊าาาาา
เราอยู่อพาร์ทเม้นตรงข้ามมอเลยล่ะ ไม่บอกชื่อหอนะ เดี๋ยวเค้าฟ้องเรา ถึงเรื่องนี้จะจริงมากกกกก้อเหอะ
แต่ถ้าใครเรียนทันรุ่นเดียวกันและหอเดียวกันจะรู้ว่าหอนี้ น้ำท่วมจากชั้นดาดฟ้าไหลลงมาชั้นหนึ่งได้ด้วยนะ เชรี้ยยยมะ
คือท่วมชั้นห้าแล้วน้ำค่อยไหลลงไปตามบันไดไปท่วมชั้นล่างอะ น้ำนี่ย้อยลงมาตามโคมไฟ ตื่นขึ้นมาห้องชั้นห้ายังกะอ่างเลี้ยงปลา
คิดไม่ทันด้วยนะว่าควรฟ้องเอาค่าเสียหาย คอมพังไปสามตัว โน๊ตบุ๊คนอนจมน้ำอยู่ กะน้ำท่วมห้องมาครึ่งแข้งอ่ะ
เพราะแต่ละห้องจำทำที่กั้นตรงขอบประตุสูงมากกันไม่ให้กวาดขยะออกนอกห้อง พอน้ำไหลลงมาปรากฏว่ากั้นไม่ให้น้ำไหลออกจากห้องไปโดยปริยายจ้า
สาเหตุก้อเพราะต่อเติมอาคารเอง ขยายชั้นดาดฟ้าให้กลายเป็นชั้นห้า วันที่เกิดเหตุไอ้วาวน้ำปะปาในแท้งน้ำมันพังมั้งน้ำมันไม่หยุดไหล
พอมันไม่หยุดไหลมันกะล้นอ่าง ล้นจากดาดฟ้าไหลย้อยลงมาจากรอยซึมตามโคมไฟจนท่วมจ้า ไฟไม่ช๊อตนศ ตายกะบุญมากแล้ว
เพราะไฟไม่ตัดจ้า น้ำไหลลงมาทั้งที่ไฟยังติดอยู่ โอ้ย บรรยายไม่ถูก ไม่รู้จะอธิบายยังไงถึงความบรรลัยในวันนั้น
แถมต้องทำความสะอาดเองด้วยจ้า เวนมาก อะๆๆ นอกเรื่องมาไกลเลย
ก่อนหน้าเค้าจิยิงกันน เราไปหาน้องสาวที่บางแสนมา น้องสาวเรียนนั่น เรียนสาธิตมอบูรพา เรากะไปหาน้องนัดเจอพ่อแม่ที่นั่นด้วย
เราก้อเที่ยวกันงุ้งงิ้งตามประสาครอบครัวปกติดี ก่อนกลับมาส่งเราที่กทม ก้อแวะทานข้าวหน้าหาด ไอ้ร้านตรงหน้าเซเว่นอ่ะจ้ะ
วันนั้นเราเห็นเลดี้ชราๆแต่งตัวแบบชาวบ้าน ใส่ผ้าถุงเก่าๆเสื้อคล้ายม่อฮ่อมแหละสีหม่นๆ เดินวนไปวนมาตรงฝั่งตรงข้าม
เดินหลายรอบเข้า เราก้อมองตาม แต่กะไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าป้าแกมาเดินขอเงินนักท่องเที่ยวแถวนี้รึป่าว
เรากะไม่พูดไม่จา กินกุ้งกินปูอย่างสบายอารมณ์จ้า จนอิ่ม ป้าแกกะยังไม่ไปไหนซักที เรากะชักสงสัย แกจะเดินไปเดินมาทำไมว้า
เราก้อมองแก แกก้อมองมา สบตากัน ปิ๊งๆๆ แต่เรากะไม่อะไรนะ กินเสร็จจ่ายตังขึ้นรถไปส่งน้องที่คอนโดมันที่หลังมอค่ะ
แล้วป๊ากะแม่กะมาส่งเราที่กทมเลย เค้าไม่ค้างด้วยเค้าตีรถกลับบ้านต่อเลย มีน้องชายมาด้วย ขากลับป๊านอน น้องขับให้
ถึงหอยังไม่ดึกมากหรอกซักห้าทุ่มได้ละมั้ง ส่งมอบตัวประกัน (เงินค่าขนม) กันเรียบร้อยก้อพากันกลับ เราด้วยความสะอาดเอี่ยม
เลยไม่อาบน้ำ มีแต่พวกสกปรกนะถึงจะอาบ เราไม่สกปรก เรานอนเลย ไม่ต้องอาบจ้า มันเพลียมากน่ะ เลยนอนเลย
คืนนั้นเอง แท่นแท๊นนนน ฝันจ้ะ ฝันเห็นผู้ชายมีซิคแพคนี่จะไม่ตกใจเลย นี่ฝันถึง ป้าคนที่สบตาเราที่หาดจ้า
ในฝันอีป้านั่งมาบนรถกะเราด้วยจ้า ตอนลงก้อลงมากะเราที่หอนะจ้ะ เข้ามาในห้องเราด้วยเจ้าค่ะ มันเข้ามาได้ไงวะคะ คีย์การ์ดก้อไม่มี
ในฝันนี่นางจ้องหน้าเราแบบที่มองกันที่หาดเลยจ้า เรานี่กลัวอะ ทำอะไรไม่ถูก สวดมนต์ก้อไม่ถูก ร้องไห้ ในฝันทำได้อย่างเดียวคือร้องไห้
ตื่นขึ้นมาน้ำตาอาบแก้ม จะลุกขึ้น ลุกไม่ได้ค่าาา ขยับตัวไม่ได้ กรี๊ดไม่ได้ ได้แต่ครางงือๆ ร้องไห้น้ำตาไหลพราก
สวดมนต์ก้อสวดไม่ถูก เราขยับไม่ไดอยู่นานมาก จากกลัวจนเริ่มเปลี่ยนเป็นความโมโหอ่ะ เคยไหมนะที่แบบกลัวจนจะไม่ไหวแล้ว
ทำไงมันกะไม่หายจนกลายเป็นโมโหแทนอ่ะ เราแหกปากสุดเสียงเลยอี
เราร้องไห้โวยวายไม่เป็นภาษาเลย โทรหาแม่เรา แม่เราว่าเหมือนเราเพ้ออ่ะ โทรหาแม่ร้องไห้อย่างเดียวบอกแม่แต่ว่าปวดหัว หนูปวดหัว
มันตามมา มันตามมา มันตามมาด้วยยย มันติดรถมาาาาา แม่บอกตั้งสตินะ แล้วสวดมนต์นะลูก สวดตามแม่
แม่เราพาสวดมนต์ทางโทรศัพท์ นานมากก นานมาก คุยกะแม่ร้องไห้กับแม่จนหลับไป
เล่าให้เพื่อนในเซคฟังเพื่อนเลยทักว่ามันเกาะตามอะไรที่เราเอามาด้วยรึป่าว พอเพื่อนทักแบบนั้น
ของฝ่งของฝาก อะไรก้อช่างที่ซื้อมาจากที่นั่น ทั้งพัด ทั้งขนม ทั้งตุ๊กตาสาน เปลือกหอย โมบาย ยัดรวมกันใส่ถุง
ทิ้งลงถังหน้าหอหมดเลยขร่ะ พี่บ่เก็บไว้เด้อจ้าาา กลัวมันมากะของพวกนี้ ชุดที่ใส่วันนั้นกะทิ้งค่าาา แต่เราคิดว่ามีคนเก็บไปแหะ
จะใครเก็บไปกะช่าง เราไม่สนนน เอามันไปด้วยยเลยยย นี่หลอน พระที่ยายให้มาจากบ้าน นี่ไปรื้อมาใส่ไม่ถอดเลย
ปกติจะไม่ใส่ แต่แปลกที่หลังจากวันนั้นก้อไม่เจอป้าแกเลยนะ สงสัยแกคงไปแถวไหนแล้ว กรุงเทพซอยมันเยอะ หวังว่าแกคงจะหลงทางแล้วล่ะ