ขอหัวใจยังรักฉันเท่านั้นพอ

ลิขิตรักจากวันวานที่ผ่านผัน
ช่างเหมือนฝันลางเลือนเบือนหลบหาย
เธอเคยบอกรักฉัน มั่นมิหวั่นกลาย
บัดนี้ไร้ เหลือลมเงา ยามเฝ้ามอง

คำเคยบอกรักกันมิหันจาก
เป็นเพียงซากคำสัญญาล้าหม่นหมอง
สิ้นร้างไร้ใยสวาท มิอาจครอง
หัวใจร้องร่ำไห้ อกไหวตรม

แสงจันทร์ยามคืนค่ำช้ำใจหม่น
ร้าวทุกข์ทนคนเดียวดายพ่ายจนขม
รอยน้ำตาจารึกผนึกจม
ร้าวระบม บ่มจนช้ำ ระกำใน

เขียนบรรยายเป็นอักษรที่อ่อนล้า
หยาดน้ำตาปนเปื้อนยากเลือนหาย
ความคิดถึงหนักหน่วงเป็นบ่วงใจ
ดุจเทียนไหลละลายล้นปนน้ำตา

เรื่องทุกข์ใจอันใดไม่อาจกล่าว
ใจจ่อมเจ่าเฝ้าคิดถึงคนึงหา
ความเป็นจริง รักร้างจางจากลา
ใยตัวข้าฯ มิยอมรับ ยังจับใจ


ได้แต่ปล่อยลิขิตพรหมขีดเขียน
จะกลับเวียนหรือจำพรากจนจากหาย
รักคืนมั่นหรือเปลี่ยนผันวันเดียวดาย
ขอหัวใจยังรักฉัน เท่านั้นพอ

เพ็ญพิชญา