เคยคบกับแฟนคนหนึ่ง คบกันมา4-5ปีแต่ก็ต้องเลิกกันเพราะตัวเราเองแอบไปคุยกับคนอื่น ซึ้งก่อนหน้านั้นเราก็เคยทำแบบนี้แล้ว1รอบแต่เขาก็ให้โอกาสแต่เราก็ยังทำแบบเดิมๆอีก แล้วก็ทำให้เขาเลือกเดินจากไปแบบไม่หันหลังกลับมาอีก เขานิสัยดีมาก เราตามง้อเขาอยู่พักใหญ่แต่เขาก็ไม่กลับมาแถมยังบล็อกทุกอย่าง ลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรา จนทำให้เรารู้สึกผิดแล้วการกระทำครั่งนั่นก็ฝังลึกเป็นตราบาปอยู่ในใจเราตลอดเวลา หลังจากเขาตัดขาดจากเราไปจริงๆมันทำให้รู้ว่าเขาสำคัญกับเรามากจนเราไม่อยากเสัยเขาไปแต่มันก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับความจริงและยอมรับในผลของการกระทำของตัวเราเอง เราเลยมีความคิดว่าถ้าเรามีคนใหม่มันคงจะลบเลือนปมในใจเราได้ และถ้าเรามีใหม่เราจะไม่ทำแบบนั่นอีก เราทำได้ค่ะ แต่ทำได้แค่ไม่กลับไปทำแบบนั่นอีก แต่ในใจลึกๆแล้วเราก็ยีงรักเขา ปมในใจก็ยังอยู่ จนทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่อยากเปิดใจให้กับใครอีก จนตอนนี้เราไม่มีใคนเลย ไม่คุย ไม่คบ ไม่อยากรักใคร ไม่กล้ารักใครอีก เพราะไม่ว่าเราจะคบกับใคร สิ่งที่เราเคยทำกับคนที่เรารักและรักเรามันก็ยังอยู่ในใจเราไม่เปลี่ยน เราเลยมีความคิดขึ้นมาว่าต่อไปนี้เราจะไม่พยายามฝืนตัวเองอีกแล้ว เราจะไม่มัใคร เราจะอยู่กับผลของการกระทำของเรา เราจะอยู่กับปมในใจของเรา ถ้าถามว่าตอนนี้เรารักเขามั่ย เรายังรักเขามากเหมือนเดิม เราอยากขอให้เขากลับมาให้โอกาสเราอีกครั้งแต่เราก็ทำได้แค่คิด แค่เจอหน้าเรายังไม่กล้าสู้หน้าเขาเลย ตอนนี้เลิกกันไปปีกว่าแล้ว เรามีโอกาสได้คุยกับเขาแต่ไม่ได้คุยกันจริงจัง มันเลยยิ่งทพให้เรามั่นใจว่าเรายังรักใครไม่ได้นอกจากเขาและยังเริ่มต้นใหม่กับใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่เขา ทุกวันรี้ปมในใจเรามันยิ่งชัดเจนขึ้นทุกวันจนเราไม่กล้ารักใคร อยู่กับมันแบบนั้นทุกวัน อยู่กับอะไรเดิมๆไม่ไปไหน ไม่พยายามหนี ไม่พยายามเอาใคนเขามาถือได้ว่าปิดดั่นตัวเองเลยก็ว่าได้ เขาเคยบอกให้เราก้าวเดินต่อไปอย่าจมอยู่กับอดีตแต่สำหรับเรา เราก้าวต่อไปได้ แต่ถ้าจะให้เราลืมเขาลืมอดีตลืมปมนั่นเราทำไม่ได้
กลัวการเริ่มต้นใหม่ควรทำยังไงดี?