ยอมรับผมเป็นคนมีปมตั้งแต่เด็ก เกิดมาเป็นลูกชายคนเดียวของที่บ้าน แล้วพ่อตามใจ จนแม่และพี่สาวชอบตั้งฉายามาเหน็บ
บ้างก็หาว่าตัวล้างเผลา บ้างก็ว่าตัวซวย อะไรต่างๆ นาๆ ยอมรับว่าครั้งหนึ่งเป็นเด็กไม่เก่ง ไม่ได้สร้างความภูมิใจให้ที่บ้าน แต่ก็ไม่เคยก่อเรื่องอะไรมากมาย
พอวันหนึ่งครอบครัวเริ่มมีปัญหา ตัวผมเองก็เลือกที่จะทำงาน part-time เพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเอง (มันไม่ได้มากมายที่จะเลี้ยงใครได้นอกจากตัวเองจริงๆ)
แต่เผอิญพี่สาวเป็นคนเก่ง เลยหันมาขายของจนเลี้ยงครอบครัวได้ และก็แน่นอนว่า ช่วงนั้นที่บ้านต้องอาศัยพี่สาวหาเงิน
รวมถึงตัวผมเองในเรื่องการค่าเล่าเรียนด้วย พอถึงตอนนี้เขามีเงินหลักแสนต่อเดือน ให้พ่อแม่เป็นหมื่นๆ ส่วนตัวผมเงินเดือนก็แค่ 30k หน่อยๆ
ให้เป็นบางครั้ง เดือนนึงก็สี่ห้าพัน ไม่ได้เยอะอะไร แต่ช่วงหลักๆนี้ไม่ได้ให้แล้ว เพราะผมจะเก็บตังเพื่อต่อโท (ไม่ได้ให้ แต่ก็ไ่ได้ขอ)
และเค้าจะมีคำพูดเสมอว่า "ก็สังคมที่มึ_อยู่มันมีแต่พวก....." (ผมเรียนรามครับ) เป็นทำพูดที่ชอบแทงใจผม และทำให้เค้ารู้สึกดีที่เหยียบผมได้
(ทำอย่างกะเราชั้นต่ำไรอย่างนั้นละ) เชื่อไหมว่าตอนนี้ผมเป็นโรคประสาทไปแล้ว ผมมักจะทำร้ายตัวเองเสมอ ไม่ว่าจะเป็น ทุบตีตัวเอง บีบคอตัวเองบ้าง
บางวันผมต้องหนีไปร้องไห้ในห้องน้ำ แล้วก็เคยฆ่าตัวตายมาสองครั้ง ครั้งแรกกินยานอนหลับไป 20 เม็ด ผลคือมันอ้วกออกมา ไม่ตายครับ แต่มึนๆแล้วก็กินไรไม่ค่อยลงไป สอง สามวัน แล้วก็มีผูกคอบ้าง แต่น่าเสียดายที่ผมไม่มีเชือก ใช้ได้แค่เข็มขัน มันรับน้ำหนักผมไม่ไหว
บางครั้งพี่สาวเค้าเสนอจะพาผมไปโรงพยาบาลรักษา แต่ผมรู้สึกว่าแค่นี้เค้ายังทวงบุญคุณผมจะตายเลย แล้วถ้าไปพึงเค้ามากกว่านี้
ผมจะกลายเป็นตัวอะไรละ สู้ให้อยู่แบบนี้จะดีกว่า
ตอนนี้มันไม่รู้จะพูดยังไง รู้สึกผิดอย่างเดียวคือ "ทำไมผมต้องเกิดมาเป็นน้องมันด้วยวะ" ทุกๆวันที่เห็นหน้ามัน
ผมอยากจะหลับแล้วตายไปเลย ไม่ต้องเจอกันอีก ผมถามตัวเองเสมอว่า ทุกวันนี้ผมมันด้อยค่าขนาดนั้นเลยใช่ไหม?
แล้วผมจะสร้างอนาคตตัวเองทำไม จะไปเรียนต่อทำไม ในเมื่อทำไรมันก็ต่ำไปหมด เพื่อนผมพยายามคุยกับผม
เอางานเก่าๆที่เคยทำ มาให้ผมดู แล้วบอกว่ามึ_ไม่ได้ด้อยขนาดนั้นนะ มึ_ทำได้
แต่ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเหมือนหมดกำลังใจจะทำอะไรจริงๆ ผมก็แค่อยากอยู่ในที่ที่คนยอมรับผม คิดตลอดครับว่าอยากให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต
แต่กลัว ไม่อยากฆ่าตัวตาย ผมกลัวความเจ็บปวดก่อนความตายจริงๆ
ตอนนี้ผมเริ่มรู้ึกแล้วว่าครอบครัว มันไม่ใช่สถานที่ที่พักใจเราเสมอไป เพราะในบางครั้งมันอาจจะเป็นสถานที่ที่สร้างความเจ็บปวด จนเป็นแผลเป็นก็ได้
ยังก็ขอบคุณนะครับที่อ่านจนจบ......
ใครเคยโดนครอบครัวดูถูก แล้วคิดสั้นบ้าง?
บ้างก็หาว่าตัวล้างเผลา บ้างก็ว่าตัวซวย อะไรต่างๆ นาๆ ยอมรับว่าครั้งหนึ่งเป็นเด็กไม่เก่ง ไม่ได้สร้างความภูมิใจให้ที่บ้าน แต่ก็ไม่เคยก่อเรื่องอะไรมากมาย
พอวันหนึ่งครอบครัวเริ่มมีปัญหา ตัวผมเองก็เลือกที่จะทำงาน part-time เพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเอง (มันไม่ได้มากมายที่จะเลี้ยงใครได้นอกจากตัวเองจริงๆ)
แต่เผอิญพี่สาวเป็นคนเก่ง เลยหันมาขายของจนเลี้ยงครอบครัวได้ และก็แน่นอนว่า ช่วงนั้นที่บ้านต้องอาศัยพี่สาวหาเงิน
รวมถึงตัวผมเองในเรื่องการค่าเล่าเรียนด้วย พอถึงตอนนี้เขามีเงินหลักแสนต่อเดือน ให้พ่อแม่เป็นหมื่นๆ ส่วนตัวผมเงินเดือนก็แค่ 30k หน่อยๆ
ให้เป็นบางครั้ง เดือนนึงก็สี่ห้าพัน ไม่ได้เยอะอะไร แต่ช่วงหลักๆนี้ไม่ได้ให้แล้ว เพราะผมจะเก็บตังเพื่อต่อโท (ไม่ได้ให้ แต่ก็ไ่ได้ขอ)
และเค้าจะมีคำพูดเสมอว่า "ก็สังคมที่มึ_อยู่มันมีแต่พวก....." (ผมเรียนรามครับ) เป็นทำพูดที่ชอบแทงใจผม และทำให้เค้ารู้สึกดีที่เหยียบผมได้
(ทำอย่างกะเราชั้นต่ำไรอย่างนั้นละ) เชื่อไหมว่าตอนนี้ผมเป็นโรคประสาทไปแล้ว ผมมักจะทำร้ายตัวเองเสมอ ไม่ว่าจะเป็น ทุบตีตัวเอง บีบคอตัวเองบ้าง
บางวันผมต้องหนีไปร้องไห้ในห้องน้ำ แล้วก็เคยฆ่าตัวตายมาสองครั้ง ครั้งแรกกินยานอนหลับไป 20 เม็ด ผลคือมันอ้วกออกมา ไม่ตายครับ แต่มึนๆแล้วก็กินไรไม่ค่อยลงไป สอง สามวัน แล้วก็มีผูกคอบ้าง แต่น่าเสียดายที่ผมไม่มีเชือก ใช้ได้แค่เข็มขัน มันรับน้ำหนักผมไม่ไหว
บางครั้งพี่สาวเค้าเสนอจะพาผมไปโรงพยาบาลรักษา แต่ผมรู้สึกว่าแค่นี้เค้ายังทวงบุญคุณผมจะตายเลย แล้วถ้าไปพึงเค้ามากกว่านี้
ผมจะกลายเป็นตัวอะไรละ สู้ให้อยู่แบบนี้จะดีกว่า
ตอนนี้มันไม่รู้จะพูดยังไง รู้สึกผิดอย่างเดียวคือ "ทำไมผมต้องเกิดมาเป็นน้องมันด้วยวะ" ทุกๆวันที่เห็นหน้ามัน
ผมอยากจะหลับแล้วตายไปเลย ไม่ต้องเจอกันอีก ผมถามตัวเองเสมอว่า ทุกวันนี้ผมมันด้อยค่าขนาดนั้นเลยใช่ไหม?
แล้วผมจะสร้างอนาคตตัวเองทำไม จะไปเรียนต่อทำไม ในเมื่อทำไรมันก็ต่ำไปหมด เพื่อนผมพยายามคุยกับผม
เอางานเก่าๆที่เคยทำ มาให้ผมดู แล้วบอกว่ามึ_ไม่ได้ด้อยขนาดนั้นนะ มึ_ทำได้
แต่ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเหมือนหมดกำลังใจจะทำอะไรจริงๆ ผมก็แค่อยากอยู่ในที่ที่คนยอมรับผม คิดตลอดครับว่าอยากให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต
แต่กลัว ไม่อยากฆ่าตัวตาย ผมกลัวความเจ็บปวดก่อนความตายจริงๆ
ตอนนี้ผมเริ่มรู้ึกแล้วว่าครอบครัว มันไม่ใช่สถานที่ที่พักใจเราเสมอไป เพราะในบางครั้งมันอาจจะเป็นสถานที่ที่สร้างความเจ็บปวด จนเป็นแผลเป็นก็ได้
ยังก็ขอบคุณนะครับที่อ่านจนจบ......