สวัสดีค่ะ
เราขอเล่าเรื่องของเราในตอนเด็กให้ทุกคนที่ผ่านเข้ามา กระทู้นี้ค่ะ อนึงเหมือนการระบายของเรา
ครอบครัวของเรามีลูกสาวสองคน เราเป็นลูกคนที่สอง เราต่างได้ยินคนทั่วไปพูดว่าพ่อแม่จะตามใจลูกคนสุดท้องมาก พี่สาวเราเรียนเก่งมากค่ะ ใครต่างชื่นชมพี่สาวเรา แม้กระทั้งคุณครูที่สอนเราตอนเราอยู่ประถม (เราห่างจากพี่เจ็ดปี) จนพี่สาวเราจะขึ้นมอปลาย พี่สาวก็ขอแม่ไปสอบที่ รร.ประจำจังหวัด ที่อยู่ในเมือง ซึ่งหมู่บ้านเราอยู่นอกเมือง 14 กม. ผู้คนส่วนมากจะส่งลูกหลานไปเรียนในเมือง เพราะ รร.มัธยมที่อยู่ในหมู่บ้านมีแค่ที่เดียว ซึ่งแม่ก็ให้ไปสอบและพี่สาวเราก็สอบติด ซึ่งตอนนั้นเราเรียนอยู่ ป.2 แต่ผลการเรียนเรากับพี่แตกต่างหันราวฟ้ากับเหว เรามักโดนเปียบเทียบเรื่องนี้บ่อย แต่เราเป็นเด็กกิจกรรมประเภทงานฝีมือกับวาดภาพประกวด ตอนนั้นยังเด็กเรายังไม่ได้คิดไร จนเริ่มโดนแม่บ่นเรื่องเรียนมากๆ เราก็พยายามตั่งใจเรียน จนวันประกาศผล ป.3 เราคิดว่าเราทำสำเร็จแล้ว ก็จากที่เราเคยสอบได้ที่สิบกว่าๆ มาตลอด จนมาครั้งนี้เราสอบได้ที่สาม เราดีใจมากแล้วดูเหมือนว่าแม่ก็ดีใจเหมือนกัน แม่ก็ไม่เคยบ่นเรื่องเรียนกับเราอีกเลย หลังจากนั้นจนจบ ป.6 เราก็สอบติด 1 ใน 3 ตลอดมา
จนมาถึงช่วงที่เราต้องหาที่เรียนต่อ ม.1 เราอยากไปเรียนที่เดียวกับพี่ เราขอแม่แล้วแต่แม่ไม่ให้เราไป เราบอกขอไปลองสอบเฉยๆ ก็ได้ แม่ก็ยังไม่ให้เราไป เราขอไป รร.อื่นรองจาก รร. พี่ แม่ก็ไม่ให้เราไปอีก จะให้เราเรียน รร. ในหมู่บ้านอย่างเดียว เราจึงตัดใจและคิดว่าไปตอน ม.4 ก็ได้
และช่วงที่เราต้องขึ้น ม.4 เราก็ขอแม่อีกครั้ง แม่ก็ไม่ให้เหมือนไปเดิมแม้กระทั้งไปสอบ แถมยังมีคำขาดต่อมาว่า ถ้าอยากไปเรียนในเมืองให้เรียนได้ที่เดียวคือวิทยาลัย (เรียนสายอาชีพ) ถ้าไม่อยากเรียนก็เรียนที่เดิม ซึ่งตอนนั้นเรายังเด็กเราไม่รู้ว่าเรียนสายอาชีพแล้วสามารถไปต่อมหาลัยได้ เราเลยยืนยันที่จะเรียนสายสามัญอย่างเดียว ตอนนั้นเราโกรธแม่มาก ทำไม ทำไมถึงไม่ให้เราเรียน ทั้งที่เกรดเราไม่ได้แย่ เราสอบติด 1ใน 3 ตลอดจนจบมอต้น
และตอน ม.6 ซึ่งปีหน้าเราต้องสอบเข้ามหาลัย และเป็นปีแรกที่เริ่มมีการสอบ gat pat เราเลยขอแม่ไปเรียนพิเศษกับเพื่อนๆ ในห้อง แต่เราก็ได้คำตอบเดิมคือไม่อีกแล้ว
และในที่สุดเราก็ทำสำเร็จคือเราสอบติดมหาลัยชื่อดังในจังหวัดใกล้บ้าน แต่เราก็ดีใจได้แปปเดียวเพราะแม่บอกว่าไม่มีเงินส่งเราเรียน แม่จะให้เราไปทำงานโรงงานที่สมุทรปราการกับพี่สาวแล้วเรียนแค่เสาร์อาทิตย์พอ
ซึ่งตอนนั้นเราเสียใจมาก ตอนอยู่ ม.6 เราทะเลาะกับแม่บ่อยมาก เราคิดหาเหตุผลตลอดว่าทำไม ทำไมตอนพี่สาวเราขอแม่ให้ตลอด ให้เรียน รร.ในเมือง ให้ไปเรียนพิเศษที่ รร. ชื่อดังเพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย ทำไมแม่ถึงเตรียมพร้อมเพื่อที่จะส่งพี่สาวเรียนต่อมหาลัย แต่ทำไมตอนเป็นเราถึงบอกว่าไม่มีเงินส่งเราเรียนล่ะ ตลอดเวลาเราไม่เคยเกเร การเรียนไม่เคยตก ช่วยแม่แบ่งเบาภาระมาตลอด คือ ช่วงเรียน ม.ปลาย เราไม่เคยขอเงินแม่ค่าคขนม ค่ารถ หรือแม้กระทั้งค่าสอบ gat pat เลย เพราะเราไปรับจ้างทำงานซึ่งมันพอใช้ในทุกๆเดือนจนเราเรียนจบ
เราไม่เคยเกลียจแม่เรา แต่เราแค่น้อยใจแม่เราจนถึงทุกวันนี้ ถึงตอนนี้เราจะสามมารถทำงานส่งตัวเองจนเรียนจบ มีงานการที่มั่นคงพอสมควร แต่บางครั้งมันมีช่วงเวลาที่เราเหนื่อยกับการทำงานมากๆ มันทำให้เราท้อ เราน้อยใจ อดคิดเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
[อยากระบายค่ะ] เราว่าเราเป็นโรคขี้อิจฉา อิจฉาพี่สาวตัวเองค่ะ
เราขอเล่าเรื่องของเราในตอนเด็กให้ทุกคนที่ผ่านเข้ามา กระทู้นี้ค่ะ อนึงเหมือนการระบายของเรา
ครอบครัวของเรามีลูกสาวสองคน เราเป็นลูกคนที่สอง เราต่างได้ยินคนทั่วไปพูดว่าพ่อแม่จะตามใจลูกคนสุดท้องมาก พี่สาวเราเรียนเก่งมากค่ะ ใครต่างชื่นชมพี่สาวเรา แม้กระทั้งคุณครูที่สอนเราตอนเราอยู่ประถม (เราห่างจากพี่เจ็ดปี) จนพี่สาวเราจะขึ้นมอปลาย พี่สาวก็ขอแม่ไปสอบที่ รร.ประจำจังหวัด ที่อยู่ในเมือง ซึ่งหมู่บ้านเราอยู่นอกเมือง 14 กม. ผู้คนส่วนมากจะส่งลูกหลานไปเรียนในเมือง เพราะ รร.มัธยมที่อยู่ในหมู่บ้านมีแค่ที่เดียว ซึ่งแม่ก็ให้ไปสอบและพี่สาวเราก็สอบติด ซึ่งตอนนั้นเราเรียนอยู่ ป.2 แต่ผลการเรียนเรากับพี่แตกต่างหันราวฟ้ากับเหว เรามักโดนเปียบเทียบเรื่องนี้บ่อย แต่เราเป็นเด็กกิจกรรมประเภทงานฝีมือกับวาดภาพประกวด ตอนนั้นยังเด็กเรายังไม่ได้คิดไร จนเริ่มโดนแม่บ่นเรื่องเรียนมากๆ เราก็พยายามตั่งใจเรียน จนวันประกาศผล ป.3 เราคิดว่าเราทำสำเร็จแล้ว ก็จากที่เราเคยสอบได้ที่สิบกว่าๆ มาตลอด จนมาครั้งนี้เราสอบได้ที่สาม เราดีใจมากแล้วดูเหมือนว่าแม่ก็ดีใจเหมือนกัน แม่ก็ไม่เคยบ่นเรื่องเรียนกับเราอีกเลย หลังจากนั้นจนจบ ป.6 เราก็สอบติด 1 ใน 3 ตลอดมา
จนมาถึงช่วงที่เราต้องหาที่เรียนต่อ ม.1 เราอยากไปเรียนที่เดียวกับพี่ เราขอแม่แล้วแต่แม่ไม่ให้เราไป เราบอกขอไปลองสอบเฉยๆ ก็ได้ แม่ก็ยังไม่ให้เราไป เราขอไป รร.อื่นรองจาก รร. พี่ แม่ก็ไม่ให้เราไปอีก จะให้เราเรียน รร. ในหมู่บ้านอย่างเดียว เราจึงตัดใจและคิดว่าไปตอน ม.4 ก็ได้
และช่วงที่เราต้องขึ้น ม.4 เราก็ขอแม่อีกครั้ง แม่ก็ไม่ให้เหมือนไปเดิมแม้กระทั้งไปสอบ แถมยังมีคำขาดต่อมาว่า ถ้าอยากไปเรียนในเมืองให้เรียนได้ที่เดียวคือวิทยาลัย (เรียนสายอาชีพ) ถ้าไม่อยากเรียนก็เรียนที่เดิม ซึ่งตอนนั้นเรายังเด็กเราไม่รู้ว่าเรียนสายอาชีพแล้วสามารถไปต่อมหาลัยได้ เราเลยยืนยันที่จะเรียนสายสามัญอย่างเดียว ตอนนั้นเราโกรธแม่มาก ทำไม ทำไมถึงไม่ให้เราเรียน ทั้งที่เกรดเราไม่ได้แย่ เราสอบติด 1ใน 3 ตลอดจนจบมอต้น
และตอน ม.6 ซึ่งปีหน้าเราต้องสอบเข้ามหาลัย และเป็นปีแรกที่เริ่มมีการสอบ gat pat เราเลยขอแม่ไปเรียนพิเศษกับเพื่อนๆ ในห้อง แต่เราก็ได้คำตอบเดิมคือไม่อีกแล้ว
และในที่สุดเราก็ทำสำเร็จคือเราสอบติดมหาลัยชื่อดังในจังหวัดใกล้บ้าน แต่เราก็ดีใจได้แปปเดียวเพราะแม่บอกว่าไม่มีเงินส่งเราเรียน แม่จะให้เราไปทำงานโรงงานที่สมุทรปราการกับพี่สาวแล้วเรียนแค่เสาร์อาทิตย์พอ
ซึ่งตอนนั้นเราเสียใจมาก ตอนอยู่ ม.6 เราทะเลาะกับแม่บ่อยมาก เราคิดหาเหตุผลตลอดว่าทำไม ทำไมตอนพี่สาวเราขอแม่ให้ตลอด ให้เรียน รร.ในเมือง ให้ไปเรียนพิเศษที่ รร. ชื่อดังเพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย ทำไมแม่ถึงเตรียมพร้อมเพื่อที่จะส่งพี่สาวเรียนต่อมหาลัย แต่ทำไมตอนเป็นเราถึงบอกว่าไม่มีเงินส่งเราเรียนล่ะ ตลอดเวลาเราไม่เคยเกเร การเรียนไม่เคยตก ช่วยแม่แบ่งเบาภาระมาตลอด คือ ช่วงเรียน ม.ปลาย เราไม่เคยขอเงินแม่ค่าคขนม ค่ารถ หรือแม้กระทั้งค่าสอบ gat pat เลย เพราะเราไปรับจ้างทำงานซึ่งมันพอใช้ในทุกๆเดือนจนเราเรียนจบ
เราไม่เคยเกลียจแม่เรา แต่เราแค่น้อยใจแม่เราจนถึงทุกวันนี้ ถึงตอนนี้เราจะสามมารถทำงานส่งตัวเองจนเรียนจบ มีงานการที่มั่นคงพอสมควร แต่บางครั้งมันมีช่วงเวลาที่เราเหนื่อยกับการทำงานมากๆ มันทำให้เราท้อ เราน้อยใจ อดคิดเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ