ตอน1
สวัสดีครับ ผมจะเล่าเรื่องชีวิตอันแสนจะน่าเบื่อของผมซึ่งอาจจะยาวหน่อย เริ่มจากผมเกิดมาเป็นเด็กบ้านนอกฐานะค่อนข้างยากจน พ่อแม่มีอาชีพทำนา ปลูกผักเลี้ยงควาย มีความสุขดี ผมมีพี่น้อง3คน คนโตผู้ชาย คนกลางผู้หญิง ส่วนผมคนเล็ก คงไม่ต้องบอกนะครับว่าผมผู้หญิงหรือผู้ชาย เอาเป็นว่าครอบครัวผมมีความสุขรายได้พออยู่พอกิน แต่แล้วความพออยู่พอกินก็เริ่มหายไปเมื่อชาวบ้านในหมู่บ้านเริ่มเข้ากรุงเทพไปหางานทำพาลูกเขาไปด้วยซึ่งมีเพื่อนผมด้วย พอไปสัก2-3ปี ก็กลับมา ชาวบ้านก็พากันต้อนรับถามไถ่ว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาก็บอกว่าดีมีงานทำเยอะไม่ต้องเหนื่อยตากแดดตากลม ได้ตังเยอะกว่าทำนาอีก แถมว่าจะออกรถยนต์ไว้ขับสักคัน ผมได้ยินยังนั้นแล้วก็คิดว่าคงจะสบายอย่างที่เขาว่าล่ะมั่ง พอผมเรียนถึงป.4 พ่อกับแม่ผมก็เข้ากรุงเทพไปทำงาน อย่างบ้านอื่นเขาไปกัน แล้วให้ย่าดูแลผมกับพี่ โรงเรียนที่ผมเรียนอยู่คนก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ ชาวบ้านทำไร่ทำนาก็เริ่มขายวัวควายเพื่อเข้ากรุงเทพพาลูกไปเรียนเพื่อหวังว่าชีวิตลูกจะสบายไม่ต้องมาลำบากเหมือนพ่อแม่ พ่อแม่ผมก็เช่นกันอยากให้ผมแหละพี่มีชีวิตที่ดี ท่านก็ทำงานขายของมั่ง ปี1ก็กลับมาหาผมที ซื้อเกมอย่างที่ผมไม่เคยเล่นมาก่อนอย่างเกมตลับ ราคาพันกว่าบาท ผมดีใจใหญ่เลยเล่นทั้งวันเหมือนกัน แต่ก็รู้สึกแปลกๆพ่อมาได้แค่วันสองวันก็กลับ พ่อบอกว่าพ่อกลับไปหาเงินต่อแล้วนะลูกเดี๋ยววันหยุดพ่อมาหาใหม่ ผมก็ยิ้มแล้วบอกว่าครับ แต่ในใจเศร้าเพราะได้อยู่กับพ่อแค่2วันเองหรอ เป็นยังไงกันนะกรุงเทพเนี่ย น่าอยู่ยังที่เขาว่าไหม เราก็อยากจะไปมั่งสักครั้ง1ในชีวิต กรุงเทพที่เขาว่ากันว่าเมืองเจริญ ที่เต็มไปด้วยสิ่งต่างๆมากมายที่ผมไม่เคยเห็น
ชีวิตเด็กบ้านนอก
สวัสดีครับ ผมจะเล่าเรื่องชีวิตอันแสนจะน่าเบื่อของผมซึ่งอาจจะยาวหน่อย เริ่มจากผมเกิดมาเป็นเด็กบ้านนอกฐานะค่อนข้างยากจน พ่อแม่มีอาชีพทำนา ปลูกผักเลี้ยงควาย มีความสุขดี ผมมีพี่น้อง3คน คนโตผู้ชาย คนกลางผู้หญิง ส่วนผมคนเล็ก คงไม่ต้องบอกนะครับว่าผมผู้หญิงหรือผู้ชาย เอาเป็นว่าครอบครัวผมมีความสุขรายได้พออยู่พอกิน แต่แล้วความพออยู่พอกินก็เริ่มหายไปเมื่อชาวบ้านในหมู่บ้านเริ่มเข้ากรุงเทพไปหางานทำพาลูกเขาไปด้วยซึ่งมีเพื่อนผมด้วย พอไปสัก2-3ปี ก็กลับมา ชาวบ้านก็พากันต้อนรับถามไถ่ว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาก็บอกว่าดีมีงานทำเยอะไม่ต้องเหนื่อยตากแดดตากลม ได้ตังเยอะกว่าทำนาอีก แถมว่าจะออกรถยนต์ไว้ขับสักคัน ผมได้ยินยังนั้นแล้วก็คิดว่าคงจะสบายอย่างที่เขาว่าล่ะมั่ง พอผมเรียนถึงป.4 พ่อกับแม่ผมก็เข้ากรุงเทพไปทำงาน อย่างบ้านอื่นเขาไปกัน แล้วให้ย่าดูแลผมกับพี่ โรงเรียนที่ผมเรียนอยู่คนก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ ชาวบ้านทำไร่ทำนาก็เริ่มขายวัวควายเพื่อเข้ากรุงเทพพาลูกไปเรียนเพื่อหวังว่าชีวิตลูกจะสบายไม่ต้องมาลำบากเหมือนพ่อแม่ พ่อแม่ผมก็เช่นกันอยากให้ผมแหละพี่มีชีวิตที่ดี ท่านก็ทำงานขายของมั่ง ปี1ก็กลับมาหาผมที ซื้อเกมอย่างที่ผมไม่เคยเล่นมาก่อนอย่างเกมตลับ ราคาพันกว่าบาท ผมดีใจใหญ่เลยเล่นทั้งวันเหมือนกัน แต่ก็รู้สึกแปลกๆพ่อมาได้แค่วันสองวันก็กลับ พ่อบอกว่าพ่อกลับไปหาเงินต่อแล้วนะลูกเดี๋ยววันหยุดพ่อมาหาใหม่ ผมก็ยิ้มแล้วบอกว่าครับ แต่ในใจเศร้าเพราะได้อยู่กับพ่อแค่2วันเองหรอ เป็นยังไงกันนะกรุงเทพเนี่ย น่าอยู่ยังที่เขาว่าไหม เราก็อยากจะไปมั่งสักครั้ง1ในชีวิต กรุงเทพที่เขาว่ากันว่าเมืองเจริญ ที่เต็มไปด้วยสิ่งต่างๆมากมายที่ผมไม่เคยเห็น