รักกัน...มั่นเพียงเธอ

แม้นท้องฟ้า เกลื่อนดาว พรั่งพราวล้อม
มิเคยยอม มอบใจ ให้ดาวไหน
ดาราฉาย รัศมี ฉวีพิไล
ฟ้ามีใจ แก่ดวงจันทร์ นั้นอย่างเดียว
        เหมือนฉันมี หญิงสาว พราวเสน่ห์
สะบัดเล่ห์ โปรยโฉม ผมไม่เหลียว
เพราะมั่นใจ รักเสมอ เธอคนเดียว
จะแน่นเหนียว แนบกอด ตลอดกาล
        ตกลงใจ เข้าหา วิวาห์รัก
แสนสุขนัก ผ่านวัน อันแสนหวาน
โอ้สามปี สุขพลัน วันชื่นบาน
ก็น้ำตาล เริ่มกลาย คลายหวานลง
         ชายเริ่มเที่ยว ดื่มสุรา เฮฮาเพื่อน
กลับบ้านดึก เเชเชือน เลือนลืมหลง
พนันบอล มีหญิงอื่น พังครืนลง
จากซื่อตรง เป็นคดโค้ง เริ่มโก่งงอ
         หญิงช้อปปิ้ง ใช้เงิน เพลินฟุ้งเฟ้อ
เข้าวงไพ่ กับเพื่อนเกลอ เพ้อเจ้อหนอ
กรรมทั้งหมด คือลูกเรา เฝ้าแต่รอ
โอ้! แม่พ่อ นี้ช่าง ทิ้งขว้างเรา
         จึงส่งเจ้า ไปโรงเรียน เพียรขยัน
เพราะหมายมั่น ว่าครู ดูแลเจ้า
ครูก็หวัง พ่อแม่บ่ม อบรมเอา
ทุกค่ำเช้า เป็นแบบนี้ มีเรื่อยมา
         อยู่โรงเรียน ครูไม่สน ทนไม่ไหว
กลับบ้านไป พ่อไม่รู้ อยู่ไหนหนา
เรียกหาแม่ ก็ไม่มี เสียงตอบมา
สุดเหว่ว้า พึ่งพาใตร ที่ไหนดี
         เพื่อให้ลืม ทุกข์ขม ระทมจิต
ยาเสพย์ติด คงช่วยแก้ แน่นอนนี่
ทั้งยาบ้า ยาไอซ์ ได้ยาอี
ทั้งหมดนี้ ฉันขอถาม "ความผิดใคร"?