กาพย์ยานี11 เม็ดทราย

ฉันเป็นเช่นเม็ดทราย     หล่นกระจายระกะพื้น
ริมหาดรินสะอื้น            เฝ้าร่ำร้องหาดวงดาว

รู้ด้วยช่างผิดนัก            ริจะรักผู้พร่างพราว
คืนวันอันเปลี่ยวเปล่า     ผันผ่านพร้อมรอยน้ำตา

แล้วมีอยู่วันหนึ่ง           เด็กน้อยซึ่งไม่เดียงสา
เลี้ยงบอลเล่นเริงร่า       สนุกหนาบนพื้นทราย

เตะพลาดทรายกระจาย  ฉันร้องว้ายยย!!!บินสู่ฟ้า
เต็มตื้นตันอุรา              โอกาสมาสัมผัสดาว

เพียงวูบก็หล่นพื้น        เหมือนดาษดื่นเพื่อนหนุ่มสาว
ความจริงแสนปวดร้าว   ส่วนเด็กน้อยก้าวผ่านไป

ฉันเป็นเพียงเม็ดทราย   อย่างมุ่งหมายคิดฝันไกล
ช่างมันไม่เป็นไร          หัวเราะไว้เจอประจำ

ขอเป็นแค่เม็ดทราย      ที่ระบายรับเหยียบย่ำ
แม้ตัวจะต้อยต่ำ           ไม่ปล่อยทรามทำบาปกรรม




กาพย์ยานี11 หัดแต่งอีกเช่นกัน  หากมีจุดใดผิดพลาดท่านผู้รู้สามารถชี้แนะได้  ขอบคุณค่ะ


ตรงขึ้นบทสี่หลังบทสามยังไม่ถูกต้อง  ไม่มีสัมผัสระหว่างบท
แต่เป็นจุดสำคัญของกลอน ถ้าแก้แล้วความหมายเปลี่ยนเลยขอคงไว้