ย้อนเรื่องก่อนเผื่อคนไม่ได้อ่านตอนแรก
เราสมัครงานแล้วรอเรียกตัวอยู่ ระหว่างรอเราลองสมัครงานตำแหน่งกุ๊กงานถนัดของเราดู ปรากฏว่ามีคนเรียกเข้าทำงานจริงๆ ที่เกาะพงัน ตำนานแห่งฟูลมูนปาร์ตี้ที่โด่งดังไปทั่วโลก จัดพลัดจับผลูไปมา ตอนนี้ผ่านไปสองเดือน เรากลายเป็น FB(food&beverage) ที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง ณ หาดฟูลมูน (หาดริ้น)
เพิ่งขายไปตะกี๊นิ๊ กำลังเก็บของเตรียมปิดร้าน จู่ๆ ชายฝรั่งก็จู่โจมเข้ามา ต้องการกระเทียม !!! เราก็บอกซอรี่ ครัวปิดแล้วค่าา แต่เค้าอธิบายเพิ่มเติมว่า เบบี๋ของเค้าปวดท้อง อยากได้กระเทียมไปทาท้อง (คงเหมือนคนไทยใช้มหาหิงส์) เรานึกเห็นใจขึ้นมาทันที พอดีเรามีอยู่ มีทั้งหอมกระเทียมกะปิน้ำปลานั่นแหละ ก็เราชอบทำกับข้าว ย่อมมีติดไว้อยู่แล้ว เราก็เลยบอกรอแป๊บ เด่วเราไปหยิบให้นะ แต่สายตาเรา มองไปที่ถุงเงินทอนของร้าน และกระเป๋าเป้ของเราที่มีทั้งโน๊ตบุ๊คและเงินส่วนตัวอีกก้อน เค้าคงอ่านสายตาเราออก เลยถอยหลังออกห่างไปจากเคานฺเตอร์สามสี่ก้าว ส่วนเราก็หันหลังกลับไปหยิบกระเทียมที่ห้องของเรา อยู่ชั้นสองโน่นน่ะ ระหว่างเดินไปก็คิด ถ้ามันหยิบเป้เราไปจะทำไงวะ พอได้กระเทียมเสร็จกลับมา หมอถอยไปถึงหน้าร้านแล้ว เราเลยต้องถือตะกร้ากระเทียมเล็กๆตามเอาไปให้ เค้าเลือกหยิบไปแค่กลีบเดียว เราจะหยิบเพิ่มให้อีกก็ไม่เอา (เผื่อลูกเค้าท้องไหญ่ 555) แล้วเค้าก็ควักตังส์ออกมา คุณพระ !!!!
แบ็งส์ร้อย 2 ใบน่ะแก เราตกใจ ไม่ได้อยากได้เงินเลย เด็กป่วยต้องช่วยๆกันไป เค้าเห็นเราไม่รับ เลยวางลงบนโต๊ะแล้ววิ่งหนีไปเลย แล้วหันกลับมาตะโกนบอกว่า เจอกันพรุ่งนี้ที่นี่นะ ประมาณว่า จะกลับมาอุดหนุนร้านเราไง น่ารักอะ ฝรั่งผู้หญิงสองคนเดินผ่านหัวเราะ นึกว่าเราเล่นอะไรกันโดยมีตะกร้ากระเทียมเป็นอุปกรณ์การละเล่น
ชีวิตจัดสรรค์ให้เราเสมอ เหมือนที่พาเรามาที่นี่ไง รู้ไหม วันนี้เราตั้งใจจะซื้อเบียร์มากินแก้หงุดหงิดที่ตอนบ่าย GM มาพูดกับเราว่า อย่ากินเบียร์ให้เห็นอีกนะ ทั้งที่เรากินตอนวันหยุดของเราเมื่อสองวันก่อน แต่มีนเกิดการคิดต่างตรงที่ เราคิดว่าวันหยุดเราเป็นตัวเอง เป็นลูกค้าของรีสอร์ทกินที่รีสอร์ทได้ ในราคาปกติเหมือนลูกค้าทั่วไปทุกอย่าง แต่เค้าคิดไม่เหมือนกัน แล้วดูสิ เงิน 200 ก็หล่นมาจากฟ้าให้ไปซื้อเบียร์กินซะ แน่นอนว่า ซื้อข้างนอก คงไม่ซื้อของรีสอร์ทกินอีกแล้วละ
เมื่อบ่ายที่ GMมาพูด หลังจากหายโมโหแล้ว ยังนึกขำในใจว่า
' ถ้ากรูอยากอยู่ในกฏระเบียบเป๊ะๆ กรูจะมาหางานทำที่นี่ทำไมวะ ' แล้วก็อมยิ้มคนเดียว พอเงยหน้าขึ้น เจอฝรั่งยิ้มขำเข้าให้ ยิ้มไรวะคนเดียว
งานนี้รายได้น้อยก็จริง แต่เราแค่อยากจะพักกายพักใจบ้าง อยากนอนโดยสนิท ไม่มีอะไรต้องกังวล
เออ ถ้าเป็นงานตามสายอาชีพของเราก็ไปอย่าง นั่นน่ะ ทั้งเครียดก็ปานนั้น กดดันก็ปานโน้น รับผิดชอบก็มาก ประชุมทีงี้ราวกับสงคราม ถึงได้เยอะก็เถอะ
ชีวิตพาไปฯ ตอน 2 กระเทียมกลีบละ 200 บาท ก็สามารถ ที่พงัน
เราสมัครงานแล้วรอเรียกตัวอยู่ ระหว่างรอเราลองสมัครงานตำแหน่งกุ๊กงานถนัดของเราดู ปรากฏว่ามีคนเรียกเข้าทำงานจริงๆ ที่เกาะพงัน ตำนานแห่งฟูลมูนปาร์ตี้ที่โด่งดังไปทั่วโลก จัดพลัดจับผลูไปมา ตอนนี้ผ่านไปสองเดือน เรากลายเป็น FB(food&beverage) ที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง ณ หาดฟูลมูน (หาดริ้น)
เพิ่งขายไปตะกี๊นิ๊ กำลังเก็บของเตรียมปิดร้าน จู่ๆ ชายฝรั่งก็จู่โจมเข้ามา ต้องการกระเทียม !!! เราก็บอกซอรี่ ครัวปิดแล้วค่าา แต่เค้าอธิบายเพิ่มเติมว่า เบบี๋ของเค้าปวดท้อง อยากได้กระเทียมไปทาท้อง (คงเหมือนคนไทยใช้มหาหิงส์) เรานึกเห็นใจขึ้นมาทันที พอดีเรามีอยู่ มีทั้งหอมกระเทียมกะปิน้ำปลานั่นแหละ ก็เราชอบทำกับข้าว ย่อมมีติดไว้อยู่แล้ว เราก็เลยบอกรอแป๊บ เด่วเราไปหยิบให้นะ แต่สายตาเรา มองไปที่ถุงเงินทอนของร้าน และกระเป๋าเป้ของเราที่มีทั้งโน๊ตบุ๊คและเงินส่วนตัวอีกก้อน เค้าคงอ่านสายตาเราออก เลยถอยหลังออกห่างไปจากเคานฺเตอร์สามสี่ก้าว ส่วนเราก็หันหลังกลับไปหยิบกระเทียมที่ห้องของเรา อยู่ชั้นสองโน่นน่ะ ระหว่างเดินไปก็คิด ถ้ามันหยิบเป้เราไปจะทำไงวะ พอได้กระเทียมเสร็จกลับมา หมอถอยไปถึงหน้าร้านแล้ว เราเลยต้องถือตะกร้ากระเทียมเล็กๆตามเอาไปให้ เค้าเลือกหยิบไปแค่กลีบเดียว เราจะหยิบเพิ่มให้อีกก็ไม่เอา (เผื่อลูกเค้าท้องไหญ่ 555) แล้วเค้าก็ควักตังส์ออกมา คุณพระ !!!!
แบ็งส์ร้อย 2 ใบน่ะแก เราตกใจ ไม่ได้อยากได้เงินเลย เด็กป่วยต้องช่วยๆกันไป เค้าเห็นเราไม่รับ เลยวางลงบนโต๊ะแล้ววิ่งหนีไปเลย แล้วหันกลับมาตะโกนบอกว่า เจอกันพรุ่งนี้ที่นี่นะ ประมาณว่า จะกลับมาอุดหนุนร้านเราไง น่ารักอะ ฝรั่งผู้หญิงสองคนเดินผ่านหัวเราะ นึกว่าเราเล่นอะไรกันโดยมีตะกร้ากระเทียมเป็นอุปกรณ์การละเล่น
ชีวิตจัดสรรค์ให้เราเสมอ เหมือนที่พาเรามาที่นี่ไง รู้ไหม วันนี้เราตั้งใจจะซื้อเบียร์มากินแก้หงุดหงิดที่ตอนบ่าย GM มาพูดกับเราว่า อย่ากินเบียร์ให้เห็นอีกนะ ทั้งที่เรากินตอนวันหยุดของเราเมื่อสองวันก่อน แต่มีนเกิดการคิดต่างตรงที่ เราคิดว่าวันหยุดเราเป็นตัวเอง เป็นลูกค้าของรีสอร์ทกินที่รีสอร์ทได้ ในราคาปกติเหมือนลูกค้าทั่วไปทุกอย่าง แต่เค้าคิดไม่เหมือนกัน แล้วดูสิ เงิน 200 ก็หล่นมาจากฟ้าให้ไปซื้อเบียร์กินซะ แน่นอนว่า ซื้อข้างนอก คงไม่ซื้อของรีสอร์ทกินอีกแล้วละ
เมื่อบ่ายที่ GMมาพูด หลังจากหายโมโหแล้ว ยังนึกขำในใจว่า
' ถ้ากรูอยากอยู่ในกฏระเบียบเป๊ะๆ กรูจะมาหางานทำที่นี่ทำไมวะ ' แล้วก็อมยิ้มคนเดียว พอเงยหน้าขึ้น เจอฝรั่งยิ้มขำเข้าให้ ยิ้มไรวะคนเดียว
งานนี้รายได้น้อยก็จริง แต่เราแค่อยากจะพักกายพักใจบ้าง อยากนอนโดยสนิท ไม่มีอะไรต้องกังวล
เออ ถ้าเป็นงานตามสายอาชีพของเราก็ไปอย่าง นั่นน่ะ ทั้งเครียดก็ปานนั้น กดดันก็ปานโน้น รับผิดชอบก็มาก ประชุมทีงี้ราวกับสงคราม ถึงได้เยอะก็เถอะ