สวัสดี เราอายุ 19 เราเป็นคนสมุทรสาครจ้า
เราจะมาเล่าชีวิตช่วง 3-4 ปีที่แล้วให้ฟัง เราอยู่กับพ่อแล้วก็พี่สาว ส่วนแม่เลิกกับพ่อไปตั้งแต่เราอยู่ ป.3 แล้ว ถามว่าแม่อยู่กับใคร แม่มีแฟนใหม่จ้า (แต่เราติดต่อกับแม่ตลอดนะ เราไม่เคยรังเกียจแม่เลย เราคิดว่าแม่เขาทำอะไรเขามีความสุข เราก็สุขด้วย)
ชีวิตเราโคตรงงมากนะ เราจะเริ่มยังใงดี ตอนช่วงเราอยู่ ป.6 พี่สาวเราเริ่มเข้ามหาลัย เข้ามาอยู่ที่ปทุม ส่วนเราอยู่กับพ่อที่สมุทรสาคร ตอนนั้นพ่อเราต้องเริ่มทำงานคนเดียว เริ่มจ้างคน แล้วย่ากับปู่ก็กลับมาอยู่กับพ่อ ตอนนั้นกิจการที่บ้านเริ่มแย่ พ่อเราทำงานหนัก เพราะต้องส่ง ลูกสาวเรียนถึง 2 คนเรา พี่เราเรียนราม เสียเงินไปกับค่าหอและค่าใช้จ่ามากกว่าา เพราะรามใครก็อรู้ว่าหน่วยกิจถูก ส่วนเราเริ่มเรียนมัธยมแล้ว ต้องชื่อชุดเสื้อผ้าชุดนักเรียน (เราเรียนของรัฐบาล) ตอนนั้นเราเป็นเด็กที่ใช้เงินฟุ่มเฟื่อยมาก อยากได้ อะไรเราจะขอแต่ เราเป็นเด็กที่พูดแล้วต้องได้ทันที ไม่อย่างงั้นเราจะงอล จะร้องไห้ เราไม่รู้หรอกว่าทางบ้านเราเริ่มแย่ พ่อไม่เคยพูดเลยว่า กิจการมันไม่ดีเหมือนเก่าแล้ว เราเริ่มเกเรมีแฟน ติดเพื่อนนะ พ่อจะให้ขึ้นรถรับส่งนักเรียนตอนเช้า เดือนละ600-700 บาท เราขึ้นอาทิตยืล้ะ 2 -3 วัน เสียทั้งหาวินมอไซร์ ค่ารถ รับ -ส่ง จน ม.2 พ่อตัดสินใจไปส่งเอง ไม่ก็ให้ชวดไปส่งโดยจ่ายค่ารถให้เขาไป .
จนวันนึงพ่อเซ้งกิจการที่บ้านไป ได้เงินมาก้อนนึงประมาน 70000 - 80000 บาท เป็นเงินก้อนสุดท้าย และก็อรถกะบะคันนึง พ่อเราเริ่มไม่สบาย พ่อเราเป็นโรคประจำตัว คือโรค เก๊า ถ้าหนาวหรือไม่กินยาของมันให้ต่อเนื่องจะปวดจนเดินไม่ไหว เราเริ่มสงสารพ่อเราแล้ว ตอนนั้นลุงกับป้าเราย้ายมาอยู่ข้างบ้านพอดี เขาทำขนมหวานขายทุกเย็นเพื่อไปขายเช้า เราเลยไปช่วยเขาทำหลังเลิกเรียน เขาให้เราวันละ 50 บาท เราคิดว่า เราทำงานได้แล้ว มีเงินใช้ เราคิดว่าได้เงินเยอะแล้วนะ 555555555555 ป้าเราจะคิดเงินให้เรา ทุกวันเสาร์ ก็ได้ 300 ต่ออาทิตย์ เห้ย!! มันเป็นเงินก้อนนึงเลยนะ ได้เยอะเลย เราดีใจนะ
แต่ แต่ แต่ ความที่เราเป็นเด็กฟุ่มเฟื่อยอ่ะ วัน 2 วันก็หมดแล้วจ้า แล้วช่วงที่เราเรียนนะ เราเรียนห้อง1 มันจะต้องรายงานโครงงาน กิจกรรมเยอะ เสียตังเยอะอยู่ เราขอพ่อ บ้างทีเราขอพ่อแล้วพ่อชอบบ่น เราชอบหยิบเอง (ไม่ได้ขโมยนะ ขอ50 หยิบ 100 ประมาณนี้ เป็นนิสัยที่เเย่นะ)
พอพ่อเราไม่ได้ทำงาน พี่สาวเราย้ายไปอยู่กับน้าที่ปทุมช่วยเขาขายของ มีค่าแรง พี่สาวเราก็ส่งเงินมาให้เรา อาทิตย์ละ 500 บาท เราก็ยังรู้สึกว่าเงินมีเรื่อยๆอ่ะ ไม่ขาดมีเลย เราเป็นคนแล้วชอบเลี้ยงเพื่อน - - รักเพื่อน หน้าใหญ่ ใจดี 55555555555 แล้วเราก็อจบ ม.3 นะเราคิดว่าเราจะไปเรียนสาย อาชีพ เพราะจบมา มันหางานทำได้เลย ช่วงนั้นที่บ้านเริ่มแย่มากแล้ว ขนาดข้าวสารป้าเขายังให้มาเลย (เคยคิดน้อยใจมาก อารายจะจนขนาดไม่มีข้าวกิน ต้องอาศัยข้าวคนอื่น ปล.ป้าเราคนนี้ เขานำเข้าข้าวสาร) แต่พ่อเราไม่ยอมให้ต่อ โรงเรียนเดิม เราเสียใจมากนะ แต่ไม่เป็นไรเราทำตามพ่อ อ่าลืมบอกไป ว่าช่วงปิดเทอมตั้งแต่ ม.2 เราเข้าไปอยู่กับพี่ที่ปทุม ให้เราไปช่วยเล็กๆน้อยๆ น้าเราก็อให้ตังดลับบ้านมา 1000 - 2000 บาท อันนี้คือดีใจมากนะ 555555
แล้วพอเราเริ่มเรียน ม.4 ได้เทอมนึง เงินที่พ่อมีก็อเริ่มหมด พ่อเริ่มไปยืมลุงอีกคนนึงมาตั้ง 40000 -50000 แล้วเเล้วเราไม่รู้เลยย
แล้วเหมือนเหตุการวันนั้นทำให้เราทะเลาะกับพ่อ เราบอกพ่อว่าเราจะไปนอนบ้านเพื่อนช่วยมันทำโครงงานส่งอาจราย์ด้วย แต่พ่อเราไม่ให้ไปอ่ะ แต่คือเราดื้อใง เราก็อหยิบหนังสือมาที่รถเพื่อน พ่อเราหยิบไม้กวาดได้ ฟาดมาที่เรา ตีแบบโมโหเรามาก (ลืมบอกตั้งแต่เราขึ้น ม.4 เราเกเรมาก กลับบ้านเย็นมาก กลับบ้านดึก ชอบทำให้พ่อกับย่ารอ ) พ่อตีเราต่อหน้าเพื่อนเรา
แล้วพ่อบอกกับเราว่า พ่อไม่ไหวแล้วไปอยู่กับพี่ไป กูไม่เลี้ยงแล้ว ตอนนั้นเราเสียใจมาก เรายังจำคำพูดนี้ได้ตลอดเลย
พออออ. จบ ม.4 เทอมนึง เราย้ายโรงเรียนไปเรียนแถวปทุม ไปอยู่กับพี่ ไปช่วยพี่ทำงาน มันเป็นห้องเย็นแช่แข็ง จะมีลูกค้ามาซื้อตอนนั้นเราได้อยู่กับแม่ด้วยล่ะดีป่ะล้ะ
เราเริ่มทำงานหนักนะ ยกลังปลา เป็น 10 โล ไม่ไหวก็ต้องทำ ลูกค้ามา 3 -4 ทุ่มก้อต้องเปิดขาย มาเช้า6 -7 โมงก็ต้องตื่น ของมาลง300 - 500 กล่องก็อต้องลง เราทำงานเหมือนผู้ชายมากอ่ะ55555 เหนื่อยนะแต่อดทน ตอนนั้นน้าจ้างให้วิคล้ะ 1000 หรือ 2000 บาทไม่รู้เราจำไม่ได้ แต่เราก็เกเรอีกแล้วมีเพื่อน กับบ้านเย็น โดนฟ้องน้าจ้าา โดนหักจ่ายเป็นรายวันวันละ 100 บาท ถามเราสิว่าพอไหม - -ตายเลยนะเเก เราอยู่ที่นั้นใช้ชีวิตเเบบเด็กกรุงเทพมาก ถ้าตื่นสายนถติด ไม่ทันรถเมย์ คือไม่ทันเข้าแถวโดนลงโทษโหดมาก เราก็ไม่ค่อยทันหรอก บางวันเสียค่าเเท็กซี่ 98 บาท ถามสิ 100 บาทเหลือ 2 บาทใช้ในโรงเรียนไหวหรออ ก็ต้องยืมเพื่อน แต่ช่วงนั้นโชคดีมีเเฟน ไม่มีคตังกลับบ้านนางมาส่ง ไม่มีตังกินข้าวนางให้ 5555 เราไม่ได้จนนะ เราแค่ไม่ค่อยทันรถเมล์ใง 55555555 เราใช้ชีวิตแบบนี่ที่ปทุมยันจบ ม.5 จนย้ายกลับมาอยู่สมุทรสาคร เพราะกิจการน้าเริ่มไม่ดีเพราคู่เเข่งเยอะ สู้อยู่ต่อมีแต่ขาดทุน เลยปล่อยตึกให้เช่า
เรามาอยู่นี้ เรารียน ม.6 แล้ว อีกปีนึงเราจะไปเรียนมหาลัยที่เราชอบแล้ว แต่ ความฝันเราพังเลยจ้า มหาลัยที่ดู ตณะที่สนใจ อาชีพที่ต้องได้ทำ มันพังไปเลยย ตอนนั้นชีวิตเราเหมือนไม่มีพ่อแม่มาบังคับ คือดีใช่มั้ยล่ะ แต่ น้าชายและน้าสะใภ้ กลับกลายมาลิขิตชีวิตของเรา - - เราอึดอัดมากเลยนะ นี่พูดจากใจ น้าสะใภ้เรา เปิดห้องเย็น แล้วก็โรงงานส่งออกปลากระป๋อง ตอนที่เราเรียน ม.6 เราได้ตังไปวันละ100 บาท พี่สาวเราเป็นคนให้เรา จนปิดเทอมอ่ะน้าเลยให้เรามาช่วยเขาครีเอกสาร เขาให้เราวันล้ะ 300 เลยนะ แฮปปี้สิค่ะ นั่งพิม งานไม่ได้มีทุกวัน แอร์เย็นสบายใจเรามากเลย ตอนนั้นเงินเหลือมากจ้า 5555 แต่จำไม่ได้ว่าตังไปไหนหมด จนเปิดเทอมเราทำแค่วันเสาร์วันเดียว เราทำแบบนี้จนเรียนจบ เอาสิ ชีวิตเราจะเป็นใงต่อ แลวไปจะไปอยู่โรงงานได้ใง
รออ่านต่อน้าา
วัยรุ่นทำกิน เรียนไปทำงานไป
เราจะมาเล่าชีวิตช่วง 3-4 ปีที่แล้วให้ฟัง เราอยู่กับพ่อแล้วก็พี่สาว ส่วนแม่เลิกกับพ่อไปตั้งแต่เราอยู่ ป.3 แล้ว ถามว่าแม่อยู่กับใคร แม่มีแฟนใหม่จ้า (แต่เราติดต่อกับแม่ตลอดนะ เราไม่เคยรังเกียจแม่เลย เราคิดว่าแม่เขาทำอะไรเขามีความสุข เราก็สุขด้วย)
ชีวิตเราโคตรงงมากนะ เราจะเริ่มยังใงดี ตอนช่วงเราอยู่ ป.6 พี่สาวเราเริ่มเข้ามหาลัย เข้ามาอยู่ที่ปทุม ส่วนเราอยู่กับพ่อที่สมุทรสาคร ตอนนั้นพ่อเราต้องเริ่มทำงานคนเดียว เริ่มจ้างคน แล้วย่ากับปู่ก็กลับมาอยู่กับพ่อ ตอนนั้นกิจการที่บ้านเริ่มแย่ พ่อเราทำงานหนัก เพราะต้องส่ง ลูกสาวเรียนถึง 2 คนเรา พี่เราเรียนราม เสียเงินไปกับค่าหอและค่าใช้จ่ามากกว่าา เพราะรามใครก็อรู้ว่าหน่วยกิจถูก ส่วนเราเริ่มเรียนมัธยมแล้ว ต้องชื่อชุดเสื้อผ้าชุดนักเรียน (เราเรียนของรัฐบาล) ตอนนั้นเราเป็นเด็กที่ใช้เงินฟุ่มเฟื่อยมาก อยากได้ อะไรเราจะขอแต่ เราเป็นเด็กที่พูดแล้วต้องได้ทันที ไม่อย่างงั้นเราจะงอล จะร้องไห้ เราไม่รู้หรอกว่าทางบ้านเราเริ่มแย่ พ่อไม่เคยพูดเลยว่า กิจการมันไม่ดีเหมือนเก่าแล้ว เราเริ่มเกเรมีแฟน ติดเพื่อนนะ พ่อจะให้ขึ้นรถรับส่งนักเรียนตอนเช้า เดือนละ600-700 บาท เราขึ้นอาทิตยืล้ะ 2 -3 วัน เสียทั้งหาวินมอไซร์ ค่ารถ รับ -ส่ง จน ม.2 พ่อตัดสินใจไปส่งเอง ไม่ก็ให้ชวดไปส่งโดยจ่ายค่ารถให้เขาไป .
จนวันนึงพ่อเซ้งกิจการที่บ้านไป ได้เงินมาก้อนนึงประมาน 70000 - 80000 บาท เป็นเงินก้อนสุดท้าย และก็อรถกะบะคันนึง พ่อเราเริ่มไม่สบาย พ่อเราเป็นโรคประจำตัว คือโรค เก๊า ถ้าหนาวหรือไม่กินยาของมันให้ต่อเนื่องจะปวดจนเดินไม่ไหว เราเริ่มสงสารพ่อเราแล้ว ตอนนั้นลุงกับป้าเราย้ายมาอยู่ข้างบ้านพอดี เขาทำขนมหวานขายทุกเย็นเพื่อไปขายเช้า เราเลยไปช่วยเขาทำหลังเลิกเรียน เขาให้เราวันละ 50 บาท เราคิดว่า เราทำงานได้แล้ว มีเงินใช้ เราคิดว่าได้เงินเยอะแล้วนะ 555555555555 ป้าเราจะคิดเงินให้เรา ทุกวันเสาร์ ก็ได้ 300 ต่ออาทิตย์ เห้ย!! มันเป็นเงินก้อนนึงเลยนะ ได้เยอะเลย เราดีใจนะ
แต่ แต่ แต่ ความที่เราเป็นเด็กฟุ่มเฟื่อยอ่ะ วัน 2 วันก็หมดแล้วจ้า แล้วช่วงที่เราเรียนนะ เราเรียนห้อง1 มันจะต้องรายงานโครงงาน กิจกรรมเยอะ เสียตังเยอะอยู่ เราขอพ่อ บ้างทีเราขอพ่อแล้วพ่อชอบบ่น เราชอบหยิบเอง (ไม่ได้ขโมยนะ ขอ50 หยิบ 100 ประมาณนี้ เป็นนิสัยที่เเย่นะ)
พอพ่อเราไม่ได้ทำงาน พี่สาวเราย้ายไปอยู่กับน้าที่ปทุมช่วยเขาขายของ มีค่าแรง พี่สาวเราก็ส่งเงินมาให้เรา อาทิตย์ละ 500 บาท เราก็ยังรู้สึกว่าเงินมีเรื่อยๆอ่ะ ไม่ขาดมีเลย เราเป็นคนแล้วชอบเลี้ยงเพื่อน - - รักเพื่อน หน้าใหญ่ ใจดี 55555555555 แล้วเราก็อจบ ม.3 นะเราคิดว่าเราจะไปเรียนสาย อาชีพ เพราะจบมา มันหางานทำได้เลย ช่วงนั้นที่บ้านเริ่มแย่มากแล้ว ขนาดข้าวสารป้าเขายังให้มาเลย (เคยคิดน้อยใจมาก อารายจะจนขนาดไม่มีข้าวกิน ต้องอาศัยข้าวคนอื่น ปล.ป้าเราคนนี้ เขานำเข้าข้าวสาร) แต่พ่อเราไม่ยอมให้ต่อ โรงเรียนเดิม เราเสียใจมากนะ แต่ไม่เป็นไรเราทำตามพ่อ อ่าลืมบอกไป ว่าช่วงปิดเทอมตั้งแต่ ม.2 เราเข้าไปอยู่กับพี่ที่ปทุม ให้เราไปช่วยเล็กๆน้อยๆ น้าเราก็อให้ตังดลับบ้านมา 1000 - 2000 บาท อันนี้คือดีใจมากนะ 555555
แล้วพอเราเริ่มเรียน ม.4 ได้เทอมนึง เงินที่พ่อมีก็อเริ่มหมด พ่อเริ่มไปยืมลุงอีกคนนึงมาตั้ง 40000 -50000 แล้วเเล้วเราไม่รู้เลยย
แล้วเหมือนเหตุการวันนั้นทำให้เราทะเลาะกับพ่อ เราบอกพ่อว่าเราจะไปนอนบ้านเพื่อนช่วยมันทำโครงงานส่งอาจราย์ด้วย แต่พ่อเราไม่ให้ไปอ่ะ แต่คือเราดื้อใง เราก็อหยิบหนังสือมาที่รถเพื่อน พ่อเราหยิบไม้กวาดได้ ฟาดมาที่เรา ตีแบบโมโหเรามาก (ลืมบอกตั้งแต่เราขึ้น ม.4 เราเกเรมาก กลับบ้านเย็นมาก กลับบ้านดึก ชอบทำให้พ่อกับย่ารอ ) พ่อตีเราต่อหน้าเพื่อนเรา
พออออ. จบ ม.4 เทอมนึง เราย้ายโรงเรียนไปเรียนแถวปทุม ไปอยู่กับพี่ ไปช่วยพี่ทำงาน มันเป็นห้องเย็นแช่แข็ง จะมีลูกค้ามาซื้อตอนนั้นเราได้อยู่กับแม่ด้วยล่ะดีป่ะล้ะ
เรามาอยู่นี้ เรารียน ม.6 แล้ว อีกปีนึงเราจะไปเรียนมหาลัยที่เราชอบแล้ว แต่ ความฝันเราพังเลยจ้า มหาลัยที่ดู ตณะที่สนใจ อาชีพที่ต้องได้ทำ มันพังไปเลยย ตอนนั้นชีวิตเราเหมือนไม่มีพ่อแม่มาบังคับ คือดีใช่มั้ยล่ะ แต่ น้าชายและน้าสะใภ้ กลับกลายมาลิขิตชีวิตของเรา - - เราอึดอัดมากเลยนะ นี่พูดจากใจ น้าสะใภ้เรา เปิดห้องเย็น แล้วก็โรงงานส่งออกปลากระป๋อง ตอนที่เราเรียน ม.6 เราได้ตังไปวันละ100 บาท พี่สาวเราเป็นคนให้เรา จนปิดเทอมอ่ะน้าเลยให้เรามาช่วยเขาครีเอกสาร เขาให้เราวันล้ะ 300 เลยนะ แฮปปี้สิค่ะ นั่งพิม งานไม่ได้มีทุกวัน แอร์เย็นสบายใจเรามากเลย ตอนนั้นเงินเหลือมากจ้า 5555 แต่จำไม่ได้ว่าตังไปไหนหมด จนเปิดเทอมเราทำแค่วันเสาร์วันเดียว เราทำแบบนี้จนเรียนจบ เอาสิ ชีวิตเราจะเป็นใงต่อ แลวไปจะไปอยู่โรงงานได้ใง
รออ่านต่อน้าา