สามีติดเพื่อน อะไรๆก็เพื่อน

มีสามีเด็กกว่าหลายปี ติดเพื่อนมาก ช่างสังคม อะไรๆก็เพื่อน แต่ปากหวาน ยังไงเธอก็มาที่ 1 ชั้นต้องพาเธอทำไรก่อนค่อยไปหาเพื่อน แต่มันไม่ใช่ไง ไปก็เหมือนไม่ค่อยเต็มใจ ทำตามหน้าที่ไปอย่างงั้นให้มันจบๆจะได้ไปตามทางของมัน เวลาเจ็บป่วยเข้ารพ. มันบอกไม่ต้องห่วงเดี๋ยวเพื่อนๆฉันมาเต็ม อ๋อออ ไม่มาค่ะ ปกติไม่มีญาติแล้ว เวลาเจ็บไข้เพื่อนที่เยอะแยะ ก็มานับคนได้เลย เวลาดีๆนี่หางกระดิกไปหาเค้าถึงที่ เค้าชวนไปไหนปฏิเสธไม่เป็น มืดค่ำดึกดื่นไปจ้าาาา เวลาเจ็บไข้ไม่มีตัง ค่อยนึกถึงอิเมียหน้าโง่คนนี้ มันติดผู้หญิงที่เค้ามีครอบครัวอยู่แล้ว เรายังให้อภัย คงเพราะเราโง่ ทั้งที่ที่บ้านบอกแล้ว อยากเลิกก็เลิก ชีวิตคนเรามันสั้น แต่อินี่โง่ค่ะ ให้อภัย พอกลับมาอยุ่ด้วย ก็เหมือนเดิมนะ สังคมจ๋ามาก ไม่เคยช่วยทำอะไร ล้างจาน กรอกน้ำ นี่คือมันทำเยอะแล้ว ดูด-แหกปากนอน คือสโลแกนของมัน เรามันโง่เองค่ะ ที่ยังกลับมาทนมัน ตอนเราตกงานมันด่าเราว่าเราสารพัด จนเราต้องพบจิตแพทย์ แล้วมันก็ไปติดเมียชาวบ้านเค้าตอนนั้น พอมาตอนนี้เราทำงาน หาเลี้ยงตัวเองได้ ทำไมเราต้องอยุ่กะมันน่ะหรอ เราซื้อคอนโด รถ ด้วยกัน มันหน้าด้านไม่ไป เราต้องเป็นคนออกไปเช่าอยุ่ แถมจะกลับมาเอาไร มันไม่ให้เข้าแล้วนะ มันเอากุญแจมาล็อกเลยจ้า เอาไม้จะไปตีเราที่ห้องเช่า เราแจ้งความไว้ แล้วไง สุดท้ายมันพูดดี มีน้ำตา หน้าเศร้าเล่าความเท็จหน่อย ใจอ่อนจ้าาา กลับมาโง่เหมือนเดิม เพราะเรายังไม่พร้อมที่จะออกไปอยุ่คนเดียว เรายังไม่มีเงินเก็บ เรามีภาระ สารพัด แล้วทำไมเราต้องออกไปเช่าอยุ่ ในเวลาที่มันอยุ่สบายด้วย ไม่เข้าใจ เราเลยทนๆอยุ่ไป มันจะทำไรก็ปล่อยมัน เราคิดว่าเราทำดีแล้ว บุญเราสร้างใครก็มาแย่งเราไปไม่ได้ ตอนนี้เราจิตตกมาก ระบายให้ใครฟังไม่ได้เลย เครียดสุดๆ เบื่อสุดๆ คงต้องอดทนจนกว่าจะพร้อม หรือตกลงกันได้ แต่คนอย่างมัน ไม่มีทาง เพราะเราอยุ่เราทำให้มันทุกอย่าง ขี้ข้าดีๆนี่เอง