สวัสดีนักอ่านทุกท่าน
เรื่องราวในบทความนี้เป็นเรื่องราวต่อจากครั้งที่เเล้วๆมานะ
หาอ่านได้ที่
https://pantip.com/topic/33890081
https://pantip.com/topic/36059551
.......
เรื่องราวความรักของเราที่ดำเนินไปด้วยดี ในครั้งที่เเล้ว
ใช่ ถ้าดูๆแล้วก็เหมือนทุกอย่างจะไปได้ดีหล่ะ
ถูกมั้ย ความรักที่หอมหวาน มันกำลังจะสุกงอม
อย่างที่บอกเราทะเลาะกัน คิดไม่ตรงกัน เราเข้าใจนะ แต่เราเองละมั้งที่ไม่คิดจะเปลี่ยนมัน
เอ้ออ ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก แล้วยังไงหล่ะ ต้องเปลี่ยนอะไรหรอ 555
เป็นเราเองละมั้งที่เห็นแก่ตัว
จนวันหนึ่ง ...
เขา : ไหนบอกไม่มีเวลา แล้วทำไมถึงไปตอบคอมเม้นต์น้องนั่นได้
เรา : ก็น้องไง ผ่านไปเห็นเลยเข้าไปตอบ
เขา : แล้วไหนบอกไม่มีเวลาคุย
เรา : ก็ไม่มีจริงๆ นี่ก็เรียนอยู่
เขา : อืม เรียนอยู่ ... ตอบคอมเม้นคนอื่นได้ แต่ตอบแชทเราไม่ได้เนี่ยนะ !!
เรา : ….
มันอาจดูเป็นจุดบางหมางเล็กๆ ... แต่จุดเล็กๆ มันเป็นปัญหาใหญ่ตามมาเสมอ
(ปล.ขอโทษด้วยไม่มีแชทให้อ่าน ที่จริงน่าจะอินกว่านี้ แฮร่ๆ)
เมื่อวันหนึ่งที่ทุกอย่างเริ่มวุ่นวาย งานเราเริ่มเยอะ มีกิจกรรมต้องรับผิดชอบ
เราเริ่มรู้สึกว่าเขาหายไป ... เราเลยตัดสินใจบล็อกเฟส และลบสถานะ
เอาจริงๆตอนนั้นงอลแงะ อยากให้สนใจแงะ 555 (เป็นไงหล่ะวิธีนี้ คิดว่าได้ผลม่ะ 555)
แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปในแบบที่หวังไว้ ... เขาโกรธ ...(ก็สมควรแหละ )
มันเป็นจุดแตกหักที่ ถ้าเป็นคนอื่นง้อก็หายงอล (ละมั้ง) แต่กับเรามันไม่เป็นแบบนั้น
เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างรวมกัน เรื่องร้ายที่เคยคิดไว้ แต่ไม่คิดว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ก็ได้เกิดขึ้น
วันที่ 18 พฤษภาคม 2559 ...
เขา : คุณ เราห่างกันมั้ย ?
เรา : ทำไม ?
เขา : ถอยคนละก้าว ออกมาทบทวน ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ได้ใช้ชีวิตของตัวเอง
เรา : ที่เป็นอยู่มันยังห่างกันไม่พออีกหรอ ... เราอยู่ไกลกันแบบนี้มันยังห่างไม่พออีกใช่มั้ย ?
เขา : อืม ถอยกันคนละก้าว กลับไปสถานะเดิมที่เคยเป็น
เรา : ถ้าขอห่างแบบนี้ ทำไมไม่เลิกกันไปเลยหล่ะ
เขา : ต้องเลิกกันเลยหรอ ? แค่ให้กลับไปทบทวนตัวเอง
เรา : ถ้าจะห่างก็เลิกกันไปเลยเหอะ
(ปล.ขอโทษสำหรับแชทที่เผยแพร่ไม่ได้ แต่ใจความประมาณน้า 555)
.... เคยเป็นมั้ยหล่ะ เสียการทรงตัว ไม่รู้ว่าจะไปต่อยังไง ทุกอย่างมันเริ่มและจบใจเวลาอันรวดเร็วผ่านบทสนทนาในช่องแชทที่ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจ .... ทุกอย่างจบแล้ว
รวมถึงใจเราในตอนนั้นด้วย ... เคยบอกตัวเองเสมอว่ามันง่ายที่จะลืม และง่ายที่จะเริ่ม เเต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน
ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปอย่างที่เคยเป็น ... อ่อนแอไปซะได้ ร้องไห้งอแง ข้าวปลาอาหารไม่-
( ซมซานมาก 555 น้ำหนักลด 14 กก.อ่ะตอนที่เกิดเรื่อง 55)
กิจกรรมที่รันไว้ กลับรวนหมด ...คิดในใจว่า ...แพ้แล้ว ทุกอย่างจบแล้ว
เรากลับมาทำหน้าที่ของตัวเองด้วยหวังรางวัลที่ใหญ่ เมื่อหน้าที่จบจะไปตามเครียให้กระจ่าง
เราก็ทำหน้าที่ของเราไปวุ่นวายจนไม่มีเวลาให้คิดถึงเรื่องนั้น
จนในวันเกิดเรา ...เขาโทรมา
เขา : เป็นไงบ้าง
เรา : ก็ดีค่ะ
เขา : อื้มดีแล้ว
เรา : ยังไง ?
เขา : ก็ดีแล้วที่มันดี ขอให้มันดีขึ้นไปอีกนะ
เรา : ค่ะ
และนั้นหล่ะ คำอวยพรในวันเกิด 555 ตลกดีนะ ...
และเป็นเวลากว่า 1 เดือนที่ที่เรากับเขาห่างกันในความหมายของเขา และเลิกกันในความหมายของเรา
ไม่มีใครเลยสักคน แม้แต่เพื่อนสนิทที่จะรับรู้เรื่องนี้
เพื่อน : เป็นไงบ้าง ทำไมไม่ไปหาเขาบ้าง
เรา : ไม่ว่าง เห็นมั้ยว่างานเยอะ
เพื่อน : งั้นเสร็จโปรเจ็ค เดี่ยวกูพาไปหา
เรา : เออ
... แต่ก็ไม่เพิ่งไม่นาน เราก็ตัดสินใจเล่าให้เพื่อนฟัง (มันรู้เองก่อนแล้ว 555)
เสร็จโปรเจ็คเป็นที่เรียบร้อยล่ะ เราและเพื่อนเดินทางไปหาเขา จริงๆคือไปเที่ยวด้วยแหละ 555
แว๊บแรกที่เจอ เขายังเหมือนเดิมหมายถึงตัวเขา แต่ใจอาจจะเปลี่ยนไปแล้ว
เราออกมาคุยกันหน้าร้านเหล้า 555 (เป็นไงหล่ะสถานที่พูดคุย) บทสนทนาในตอนนั้นไม่ได้มีอะไรมาก ต่างคนต่างรู้ว่ายังสบายดี แค่นั้นก็คงพอแล้วมั้ง
และเราก็กลับ ...แต่มันยังค้างคาในใจ
จนวันที่ 10 กรกฎาคม 59 ...
เราไปหาเขา ไปคนเดียว ไปเพื่อจบเรื่องทุกอย่าง
สิ่งที่ได้กลับมาคือ ... ความจริง ... มีอีกคนอยู่ในห้องของเขา
เพราะสิ่งที่เจอคือ น้ำมะเขือเทศ ไอศกรีม อยู่ในตู้เย็นทั้งๆ ที่เขาไม่ชอบกินทั้งสองอย่าง
มีเกลือสปาขัดผิด ถุงกระดาษแบรนแฟรชั่นผู้หญิง เสื้อผ้า ชุดชั้นใน ไดร์เป่าผม และรองเท้าเบอร์ 38
... เราถูกหักหลัง !!! สิ่งแรกที่รับรู้คือสิ่งนั้น ...(และก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ไม่ขอพูดถึงละกันนะ 555 )
จูบในตอนเช้าก่อนไปทำงาน ทำให้ความรู้สึกที่ควรหวานกลับกลายเป็นขม
... เราจูบซ้ำบนรอยปากใครหรอ ? ...
โกรธนะ โกรธมาก ... ในตอนนั้นในหัวมีแต่วิธีแก้แค้นมากมายร้อยแปดพันเก้า
... แต่ก็นั่นหล่ะ ก่อนทุกอย่างจะเกิด ก่อนที่เราจะลงมือทำอะไร เราควรต้องรู้เหตุผลก่อนถูมั้ยหล่ะ ...
จนเขากลับมาจากทำงาน
เรา : คืออะไร ?
เขา : …
เรา : ทำไมต้องทำกันแบบนี้ ?
เขา : …
เรา : คุณช่วยพูดอะไรหน่อยได้มั้ย ?
เขา : เราไม่รู้
เรา : รักเขาหรอ ?
เขา : เปล่า
เรา : แล้วคุณทำแบบนี้ทำไม
เขา : ไม่รู้
เรา : อืม งั้นทำทุกอย่างให้มันถูกนะ
เขา : ...
เรา : งั้นเราเลิกกันนะ ปล่อยมือกันได้แล้ว ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เราเลิกกันเถอะ
เขา : ....
ในตอนนั้นเราสองคนจับมือกันแน่ อยากยื้อไว้ใจแทบขาด แต่รู้ว่าทุกอย่างมันจบแล้ว เขาโกหก ...
เรา : จำที่เคยบอกได้มั้ย ว่าคุณไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไร และคุณก็ไม่เปลี่ยน คุณยังเป็นคุณเหมือนเดิม เหมือนที่คุณเป็น
เราให้คนอื่นมองสิ่งที่คุณทำว่ามันไม่ดีไม่ได้ เราให้คนอื่นมองคุณว่าไม่ดีไม่ไหว เพราะงั้นไปทำให้มันถูก เราเดินออกไปเอง คุณไปคบกันไปเปิดตัว ให้เกียรติผู้หญิง ให้เกียรติตัวเอง
เขา : …
เรา : ขอกอดได้มั้ย ?
เขา : อื้ม
เรา : ขอบคุณที่ทำให้เรื่องของเราเป็นเรื่องที่ดีตลอดมา ตามที่สัญญา ขอบคุณทุกอย่างที่มอบให้ และขอโทษที่ดีไม่พอให้รั้งอะไรคุณไว้ได้เลย หลังจากนี้ดูแลตัวเองดีๆนะ ...เราไม่ได้บอกว่าเราดีที่สุด เราไม่โกรธอะไรหรอก เราเข้าใจทุกอย่าง เข้าใจแล้วว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากอะไร แต่อยากให้รู้เอาไว้อย่างหนึ่งนะ ว่าต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะตรงใจคุณขนาดไหน แต่ผู้หญิงดีๆเขาไม่ทำกันแบบนี้ เขาต้องไม่ยอมทำร้ายใจคนอื่นเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องเองต้องการ และเราเชื่อว่าผู้หญิงที่รักและให้อภัยคุณได้มากที่สุด ก็คือแม่ของคุณ ไม่มีผู้หญิงคนไหนดีเท่าเขาหรอก
เขา : ….
คำหนึ่งที่ไม่เคยได้ฟัง แม้เสียงจะแผ่วเบาแค่ไหน แต่ก็ได้ยินชัด ... เขาพูดขอโทษ ...
และนั่นก็เป็นกอดอบอุ่นสุดท้าย ...
จบเเล้วหรอ ? เสียงในหัวมันพูดอย่างนั้น
.... เหมือนหนังสือที่อ่านไม่จบ เหมือนทุกอย่างยังค้างอยู่ที่เดิม
ต่างรู้ดีว่ามันจบแล้ว เหตุผลที่เขาทำแบบนี้ไม่ได้สำคัญไปกว่าการกระทำที่ผ่านมา
เรามักจำแค่เรื่องดีๆไว้เสมอ ใช่...เราเป็นคนแบบนั้น เพราะงั้นแม้ในวันนั้นเขาจะทำผิดไปมากแค่ไหน เราก็ให้อภัยเสมอ
ทุกอย่างเริ่มที่เรา และจบลงที่เรา ... ไม่ใส่ใจ ? เป็นเราเองที่ทำเขาไม่ใช่เขาทำเรา
เขาเป็นคนคอยตามเราเสมอ คอยบ่น คอยสอน ...แต่เราเองที่ไม่ใส่ใจ
ไม่ได้ประมาท แต่เพราะคิดว่าเป็นคนประเภทเหมือนกันอาจจะเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดอะไร
แต่อย่างที่บอกไว้แต่แรก ... เรากับเขาไม่เหมือนกันเลยสักนิด
เรื่องที่คิดไว้ว่า เดี๋ยวความรักครั้งนี้ก็จบไม่นานหรอก ... ใช่มันจบจริงๆ แต่นานกว่าที่คาดไว้ทีแรกที่คบกัน ไม่คิดว่ามันจะเกือบปี ไม่คิดว่าจะมาถึงขนาดนี้ คิดไว้ว่าแค่นี้ก็พอละ พอใจแล้วมาได้นานขนาดนี้ ...แต่ไม่เป็นอย่างนั้น รู้สึกไม่อยากให้มันจบ รู้สึกอยากอ่านหนังสือเล่มนี้ต่อ ...
อยากกลับไปแก้ไข แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ช้าไปแล้วจริงๆนั่นหล่ะ
...ผิดที่เราไม่ใส่ใจให้มากพอ ผิดที่ไม่มีอนาคตที่ดีให้
ไม่ผิดที่เขาจะเจอใคร ที่ใส่ใจ ดูแลเขา ได้มากกว่าเราถูกมั้ย ?
มันไม่ใช่วัยอย่างที่เราเข้าใจกัน ไม่ใช่ความห่างของอายุ หรือระยะทางที่ไกล แต่มันคือใจ
ต่อให้ตัวยังอยู่แต่ใจบินไปกับใครต่อใคร ...แล้วมันจะสำคัญอะไรหล่ะ
ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนไม่ใช่สามคน เราถึงได้จบเรื่องความรักครั้งนี้เป็นเรื่องของเราแค่สองคน
เรายอมปล่อย ... เพราะรู้ว่าเขาจะมีความสุขกว่า จะเจอคนที่ดีกว่า
เริ่มต้นความรักว่ายากแล้ว ... ให้จบความรักนั้นยากกว่า 555
ความรักของเราในครั้งนั้นจบไปแล้ว ...เรื่องราวจบไม่สวย แต่จากกันด้วยดี เข้าใจว่ามันต่างกันเกินไป
ไม่โกรธ ไม่มีการปะทะใดๆ ปล่อยมือกันด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี (อาจจะเป็นงั้นนะ 555)
เรามาเจอกันเพื่อเป็นเพียงเรื่องราวดีๆ เเละเรื่องราวโหดร้ายของกันเเละกัน เพียงเเค่นั้น
... ไม่เสียใจ ไม่มีคราบน้ำตา มีแค่ยิ้มแห่งความยินดี
เรื่องราวความรักในครั้งนี้จบไป เเต่มันยังอยู่เสมอไม่ว่าเมื่อไหร่
อยู่ที่ว่าเราจะเก็บมันไว้ตรงไหน จะจดจำมันในรูปแบบใด ก็เเค่นั้น
" เเต่ที่รู้คือ มันก็เคยเกิดขึ้นจริงในชีวิตของเรา ... "
ยอมรับมันเเละก้าวเดินต่อไป ...
(...ถ้าเราเข้าใจได้ว่า คนเราเกิดมาเพื่อพบกัน เพื่อมีวันเวลาที่ดีด้วยกัน
และเพื่อพรากจากกันในที่สุด ไม่ช้าก็เร็ว เราก็จะทำใจ และปล่อยวางได้
โดยไม่ต้องการคำอธิบาย หรือตรรกะเหตุผลอะไรมากมาย
... คนที่เคยเป็นคนรักแสนดีของเรา เขาไม่อยู่ในโลกของเราแล้ว
ถ้าเรารักเขามากจริงๆ อย่างที่บอกเขาเสมอ นี่ไง.. สิ่งสุดท้ายที่เราจะให้เขาได้
"ให้อภัย" ไงครับ คิดเสียว่า เขาจะมีความสุขมากกว่าที่ได้อยู่กับเรา อวยพรให้เขาโชคดี ในโลกใหม่ของเขา …
ที่มา link :
http://pantip.com/topic/35848231)
ด้วยรัก
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค่ะ ขอบคุณกำลังใจจากครั้งที่แล้วด้วย ...
ถึงมันจจะจบไปแล้ว แต่ความทรงจำยังอยู่ อย่างน้อยๆมันก็ยังอยู่ใน pantip
ชอบก็บอกว่าชอบ ep.3
เรื่องราวในบทความนี้เป็นเรื่องราวต่อจากครั้งที่เเล้วๆมานะ
หาอ่านได้ที่
https://pantip.com/topic/33890081
https://pantip.com/topic/36059551
.......
เรื่องราวความรักของเราที่ดำเนินไปด้วยดี ในครั้งที่เเล้ว
ใช่ ถ้าดูๆแล้วก็เหมือนทุกอย่างจะไปได้ดีหล่ะ
ถูกมั้ย ความรักที่หอมหวาน มันกำลังจะสุกงอม
อย่างที่บอกเราทะเลาะกัน คิดไม่ตรงกัน เราเข้าใจนะ แต่เราเองละมั้งที่ไม่คิดจะเปลี่ยนมัน
เอ้ออ ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก แล้วยังไงหล่ะ ต้องเปลี่ยนอะไรหรอ 555
เป็นเราเองละมั้งที่เห็นแก่ตัว
จนวันหนึ่ง ...
เขา : ไหนบอกไม่มีเวลา แล้วทำไมถึงไปตอบคอมเม้นต์น้องนั่นได้
เรา : ก็น้องไง ผ่านไปเห็นเลยเข้าไปตอบ
เขา : แล้วไหนบอกไม่มีเวลาคุย
เรา : ก็ไม่มีจริงๆ นี่ก็เรียนอยู่
เขา : อืม เรียนอยู่ ... ตอบคอมเม้นคนอื่นได้ แต่ตอบแชทเราไม่ได้เนี่ยนะ !!
เรา : ….
มันอาจดูเป็นจุดบางหมางเล็กๆ ... แต่จุดเล็กๆ มันเป็นปัญหาใหญ่ตามมาเสมอ
(ปล.ขอโทษด้วยไม่มีแชทให้อ่าน ที่จริงน่าจะอินกว่านี้ แฮร่ๆ)
เมื่อวันหนึ่งที่ทุกอย่างเริ่มวุ่นวาย งานเราเริ่มเยอะ มีกิจกรรมต้องรับผิดชอบ
เราเริ่มรู้สึกว่าเขาหายไป ... เราเลยตัดสินใจบล็อกเฟส และลบสถานะ
เอาจริงๆตอนนั้นงอลแงะ อยากให้สนใจแงะ 555 (เป็นไงหล่ะวิธีนี้ คิดว่าได้ผลม่ะ 555)
แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปในแบบที่หวังไว้ ... เขาโกรธ ...(ก็สมควรแหละ )
มันเป็นจุดแตกหักที่ ถ้าเป็นคนอื่นง้อก็หายงอล (ละมั้ง) แต่กับเรามันไม่เป็นแบบนั้น
เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างรวมกัน เรื่องร้ายที่เคยคิดไว้ แต่ไม่คิดว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ก็ได้เกิดขึ้น
วันที่ 18 พฤษภาคม 2559 ...
เขา : คุณ เราห่างกันมั้ย ?
เรา : ทำไม ?
เขา : ถอยคนละก้าว ออกมาทบทวน ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ได้ใช้ชีวิตของตัวเอง
เรา : ที่เป็นอยู่มันยังห่างกันไม่พออีกหรอ ... เราอยู่ไกลกันแบบนี้มันยังห่างไม่พออีกใช่มั้ย ?
เขา : อืม ถอยกันคนละก้าว กลับไปสถานะเดิมที่เคยเป็น
เรา : ถ้าขอห่างแบบนี้ ทำไมไม่เลิกกันไปเลยหล่ะ
เขา : ต้องเลิกกันเลยหรอ ? แค่ให้กลับไปทบทวนตัวเอง
เรา : ถ้าจะห่างก็เลิกกันไปเลยเหอะ
(ปล.ขอโทษสำหรับแชทที่เผยแพร่ไม่ได้ แต่ใจความประมาณน้า 555)
.... เคยเป็นมั้ยหล่ะ เสียการทรงตัว ไม่รู้ว่าจะไปต่อยังไง ทุกอย่างมันเริ่มและจบใจเวลาอันรวดเร็วผ่านบทสนทนาในช่องแชทที่ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจ .... ทุกอย่างจบแล้ว
รวมถึงใจเราในตอนนั้นด้วย ... เคยบอกตัวเองเสมอว่ามันง่ายที่จะลืม และง่ายที่จะเริ่ม เเต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน
ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปอย่างที่เคยเป็น ... อ่อนแอไปซะได้ ร้องไห้งอแง ข้าวปลาอาหารไม่-
( ซมซานมาก 555 น้ำหนักลด 14 กก.อ่ะตอนที่เกิดเรื่อง 55)
กิจกรรมที่รันไว้ กลับรวนหมด ...คิดในใจว่า ...แพ้แล้ว ทุกอย่างจบแล้ว
เรากลับมาทำหน้าที่ของตัวเองด้วยหวังรางวัลที่ใหญ่ เมื่อหน้าที่จบจะไปตามเครียให้กระจ่าง
เราก็ทำหน้าที่ของเราไปวุ่นวายจนไม่มีเวลาให้คิดถึงเรื่องนั้น
จนในวันเกิดเรา ...เขาโทรมา
เขา : เป็นไงบ้าง
เรา : ก็ดีค่ะ
เขา : อื้มดีแล้ว
เรา : ยังไง ?
เขา : ก็ดีแล้วที่มันดี ขอให้มันดีขึ้นไปอีกนะ
เรา : ค่ะ
และนั้นหล่ะ คำอวยพรในวันเกิด 555 ตลกดีนะ ...
และเป็นเวลากว่า 1 เดือนที่ที่เรากับเขาห่างกันในความหมายของเขา และเลิกกันในความหมายของเรา
ไม่มีใครเลยสักคน แม้แต่เพื่อนสนิทที่จะรับรู้เรื่องนี้
เพื่อน : เป็นไงบ้าง ทำไมไม่ไปหาเขาบ้าง
เรา : ไม่ว่าง เห็นมั้ยว่างานเยอะ
เพื่อน : งั้นเสร็จโปรเจ็ค เดี่ยวกูพาไปหา
เรา : เออ
... แต่ก็ไม่เพิ่งไม่นาน เราก็ตัดสินใจเล่าให้เพื่อนฟัง (มันรู้เองก่อนแล้ว 555)
เสร็จโปรเจ็คเป็นที่เรียบร้อยล่ะ เราและเพื่อนเดินทางไปหาเขา จริงๆคือไปเที่ยวด้วยแหละ 555
แว๊บแรกที่เจอ เขายังเหมือนเดิมหมายถึงตัวเขา แต่ใจอาจจะเปลี่ยนไปแล้ว
เราออกมาคุยกันหน้าร้านเหล้า 555 (เป็นไงหล่ะสถานที่พูดคุย) บทสนทนาในตอนนั้นไม่ได้มีอะไรมาก ต่างคนต่างรู้ว่ายังสบายดี แค่นั้นก็คงพอแล้วมั้ง
และเราก็กลับ ...แต่มันยังค้างคาในใจ
จนวันที่ 10 กรกฎาคม 59 ...
เราไปหาเขา ไปคนเดียว ไปเพื่อจบเรื่องทุกอย่าง
สิ่งที่ได้กลับมาคือ ... ความจริง ... มีอีกคนอยู่ในห้องของเขา
เพราะสิ่งที่เจอคือ น้ำมะเขือเทศ ไอศกรีม อยู่ในตู้เย็นทั้งๆ ที่เขาไม่ชอบกินทั้งสองอย่าง
มีเกลือสปาขัดผิด ถุงกระดาษแบรนแฟรชั่นผู้หญิง เสื้อผ้า ชุดชั้นใน ไดร์เป่าผม และรองเท้าเบอร์ 38
... เราถูกหักหลัง !!! สิ่งแรกที่รับรู้คือสิ่งนั้น ...(และก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ไม่ขอพูดถึงละกันนะ 555 )
จูบในตอนเช้าก่อนไปทำงาน ทำให้ความรู้สึกที่ควรหวานกลับกลายเป็นขม
... เราจูบซ้ำบนรอยปากใครหรอ ? ...
โกรธนะ โกรธมาก ... ในตอนนั้นในหัวมีแต่วิธีแก้แค้นมากมายร้อยแปดพันเก้า
... แต่ก็นั่นหล่ะ ก่อนทุกอย่างจะเกิด ก่อนที่เราจะลงมือทำอะไร เราควรต้องรู้เหตุผลก่อนถูมั้ยหล่ะ ...
จนเขากลับมาจากทำงาน
เรา : คืออะไร ?
เขา : …
เรา : ทำไมต้องทำกันแบบนี้ ?
เขา : …
เรา : คุณช่วยพูดอะไรหน่อยได้มั้ย ?
เขา : เราไม่รู้
เรา : รักเขาหรอ ?
เขา : เปล่า
เรา : แล้วคุณทำแบบนี้ทำไม
เขา : ไม่รู้
เรา : อืม งั้นทำทุกอย่างให้มันถูกนะ
เขา : ...
เรา : งั้นเราเลิกกันนะ ปล่อยมือกันได้แล้ว ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เราเลิกกันเถอะ
เขา : ....
ในตอนนั้นเราสองคนจับมือกันแน่ อยากยื้อไว้ใจแทบขาด แต่รู้ว่าทุกอย่างมันจบแล้ว เขาโกหก ...
เรา : จำที่เคยบอกได้มั้ย ว่าคุณไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไร และคุณก็ไม่เปลี่ยน คุณยังเป็นคุณเหมือนเดิม เหมือนที่คุณเป็น
เราให้คนอื่นมองสิ่งที่คุณทำว่ามันไม่ดีไม่ได้ เราให้คนอื่นมองคุณว่าไม่ดีไม่ไหว เพราะงั้นไปทำให้มันถูก เราเดินออกไปเอง คุณไปคบกันไปเปิดตัว ให้เกียรติผู้หญิง ให้เกียรติตัวเอง
เขา : …
เรา : ขอกอดได้มั้ย ?
เขา : อื้ม
เรา : ขอบคุณที่ทำให้เรื่องของเราเป็นเรื่องที่ดีตลอดมา ตามที่สัญญา ขอบคุณทุกอย่างที่มอบให้ และขอโทษที่ดีไม่พอให้รั้งอะไรคุณไว้ได้เลย หลังจากนี้ดูแลตัวเองดีๆนะ ...เราไม่ได้บอกว่าเราดีที่สุด เราไม่โกรธอะไรหรอก เราเข้าใจทุกอย่าง เข้าใจแล้วว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากอะไร แต่อยากให้รู้เอาไว้อย่างหนึ่งนะ ว่าต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะตรงใจคุณขนาดไหน แต่ผู้หญิงดีๆเขาไม่ทำกันแบบนี้ เขาต้องไม่ยอมทำร้ายใจคนอื่นเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องเองต้องการ และเราเชื่อว่าผู้หญิงที่รักและให้อภัยคุณได้มากที่สุด ก็คือแม่ของคุณ ไม่มีผู้หญิงคนไหนดีเท่าเขาหรอก
เขา : ….
คำหนึ่งที่ไม่เคยได้ฟัง แม้เสียงจะแผ่วเบาแค่ไหน แต่ก็ได้ยินชัด ... เขาพูดขอโทษ ...
และนั่นก็เป็นกอดอบอุ่นสุดท้าย ...
จบเเล้วหรอ ? เสียงในหัวมันพูดอย่างนั้น
.... เหมือนหนังสือที่อ่านไม่จบ เหมือนทุกอย่างยังค้างอยู่ที่เดิม
ต่างรู้ดีว่ามันจบแล้ว เหตุผลที่เขาทำแบบนี้ไม่ได้สำคัญไปกว่าการกระทำที่ผ่านมา
เรามักจำแค่เรื่องดีๆไว้เสมอ ใช่...เราเป็นคนแบบนั้น เพราะงั้นแม้ในวันนั้นเขาจะทำผิดไปมากแค่ไหน เราก็ให้อภัยเสมอ
ทุกอย่างเริ่มที่เรา และจบลงที่เรา ... ไม่ใส่ใจ ? เป็นเราเองที่ทำเขาไม่ใช่เขาทำเรา
เขาเป็นคนคอยตามเราเสมอ คอยบ่น คอยสอน ...แต่เราเองที่ไม่ใส่ใจ
ไม่ได้ประมาท แต่เพราะคิดว่าเป็นคนประเภทเหมือนกันอาจจะเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดอะไร
แต่อย่างที่บอกไว้แต่แรก ... เรากับเขาไม่เหมือนกันเลยสักนิด
เรื่องที่คิดไว้ว่า เดี๋ยวความรักครั้งนี้ก็จบไม่นานหรอก ... ใช่มันจบจริงๆ แต่นานกว่าที่คาดไว้ทีแรกที่คบกัน ไม่คิดว่ามันจะเกือบปี ไม่คิดว่าจะมาถึงขนาดนี้ คิดไว้ว่าแค่นี้ก็พอละ พอใจแล้วมาได้นานขนาดนี้ ...แต่ไม่เป็นอย่างนั้น รู้สึกไม่อยากให้มันจบ รู้สึกอยากอ่านหนังสือเล่มนี้ต่อ ...
อยากกลับไปแก้ไข แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ช้าไปแล้วจริงๆนั่นหล่ะ
...ผิดที่เราไม่ใส่ใจให้มากพอ ผิดที่ไม่มีอนาคตที่ดีให้
ไม่ผิดที่เขาจะเจอใคร ที่ใส่ใจ ดูแลเขา ได้มากกว่าเราถูกมั้ย ?
มันไม่ใช่วัยอย่างที่เราเข้าใจกัน ไม่ใช่ความห่างของอายุ หรือระยะทางที่ไกล แต่มันคือใจ
ต่อให้ตัวยังอยู่แต่ใจบินไปกับใครต่อใคร ...แล้วมันจะสำคัญอะไรหล่ะ
ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนไม่ใช่สามคน เราถึงได้จบเรื่องความรักครั้งนี้เป็นเรื่องของเราแค่สองคน
เรายอมปล่อย ... เพราะรู้ว่าเขาจะมีความสุขกว่า จะเจอคนที่ดีกว่า
เริ่มต้นความรักว่ายากแล้ว ... ให้จบความรักนั้นยากกว่า 555
ความรักของเราในครั้งนั้นจบไปแล้ว ...เรื่องราวจบไม่สวย แต่จากกันด้วยดี เข้าใจว่ามันต่างกันเกินไป
ไม่โกรธ ไม่มีการปะทะใดๆ ปล่อยมือกันด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี (อาจจะเป็นงั้นนะ 555)
เรามาเจอกันเพื่อเป็นเพียงเรื่องราวดีๆ เเละเรื่องราวโหดร้ายของกันเเละกัน เพียงเเค่นั้น
... ไม่เสียใจ ไม่มีคราบน้ำตา มีแค่ยิ้มแห่งความยินดี
เรื่องราวความรักในครั้งนี้จบไป เเต่มันยังอยู่เสมอไม่ว่าเมื่อไหร่
อยู่ที่ว่าเราจะเก็บมันไว้ตรงไหน จะจดจำมันในรูปแบบใด ก็เเค่นั้น
" เเต่ที่รู้คือ มันก็เคยเกิดขึ้นจริงในชีวิตของเรา ... "
ยอมรับมันเเละก้าวเดินต่อไป ...
(...ถ้าเราเข้าใจได้ว่า คนเราเกิดมาเพื่อพบกัน เพื่อมีวันเวลาที่ดีด้วยกัน
และเพื่อพรากจากกันในที่สุด ไม่ช้าก็เร็ว เราก็จะทำใจ และปล่อยวางได้
โดยไม่ต้องการคำอธิบาย หรือตรรกะเหตุผลอะไรมากมาย
... คนที่เคยเป็นคนรักแสนดีของเรา เขาไม่อยู่ในโลกของเราแล้ว
ถ้าเรารักเขามากจริงๆ อย่างที่บอกเขาเสมอ นี่ไง.. สิ่งสุดท้ายที่เราจะให้เขาได้
"ให้อภัย" ไงครับ คิดเสียว่า เขาจะมีความสุขมากกว่าที่ได้อยู่กับเรา อวยพรให้เขาโชคดี ในโลกใหม่ของเขา …
ที่มา link : http://pantip.com/topic/35848231)
ด้วยรัก
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค่ะ ขอบคุณกำลังใจจากครั้งที่แล้วด้วย ...
ถึงมันจจะจบไปแล้ว แต่ความทรงจำยังอยู่ อย่างน้อยๆมันก็ยังอยู่ใน pantip