สวัสดี
เรามีเรื่องราวดีๆ (หรืออาจจะไม่ดีแล้ว) ของความรักที่เพิ่งจบไป
ซึ่งในเรื่องในบทนี้ ต่อจากเรื่องเมื่อประมาณจะ 2 ปีที่เเล้ว
เข้าไปอ่านกันได้ที่
https://pantip.com/topic/33890081
เจ้าของกระทู้ไม่ได้มีความประสงค์จะพาดพิงถึงใคร
เพียงเเค่ต้องการเล่าเรื่องราวดีๆเรื่องหนึ่งในชีวิตให้กับใครสักคนฟัง (เเต่ไม่มีคนฟังไง 555 )
เลยเขียนเป็นกระทู้ขึ้น เพื่อส่งต่อความรู้สึกรัก ผิดหวัง เสียใจ ให้ใครหลายๆคน อิอิ
...
เรื่องราวความรักของเราเป็นเรื่องดีๆ ที่เกิดขึ้น เมื่อนานมาล่ะ
ใครบางคนเข้ามาในชีวิตเรา โดยที่เราเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าได้เข้าไปในชีวิตเขารึเปล่า
เรื่องราวของเราเริ่มขึ้นจากการได้พูดคุยและสารภาพความรู้สึกบางอย่างออกไป
“ ชอบ” เป็นคำแทนความรู้สึกของเราในตอนนั้น เราตัดสินใจสารภาพมันออกไป
และก็เกิดเรื่องไม่คาดฝัน ...
เขา : คบกันมั้ย ?
เรา : อื้ม
บทสนทนาสั้นๆง่ายๆ ที่ทำให้หัวใจเราพองโตในตอนนั้น
ความรักของเราดำเนินไป มีบ้างที่ไม่เข้าใจกัน แต่ทุกครั้งก็กลับมาดีกันได้เหมือนคู่รักทั่วๆไป
ทุกสิ่งสิ่งทุกอย่างดำเนินไป ไม่หวือหวา ไม่ได้ดูมีค่าอะไรในสายตาคนอื่น
เพราะเรารู้ เรื่องของเราที่คบกัน ทำให้ใครหลายคนเสียใจ และไม่พอใจ (ไม่ขอพาดพิงถึงบุคคลที่สามนะ 55)
เราทำอะไรๆด้วยกันหลายอย่าง
จนในวันหนึ่งได้มีโอกาสคุยกับเพื่อน
และนั่นก็เป็นบทสนทนาระหว่างเรากับเพื่อน
กล้าพูดเต็มปากว่าไม่กลัว ...เราไม่กลัวการเริ่มใหม่ ไม่กลัวจะสูญเสียใครไป
ความคิดในตอนนั้นคงเป็นแบบ “มีก็ดี ไม่มีก็ได้” เอาจริงๆคือเราเองก็ยังไม่คิดจะหยุดตัวเองในตอนนั้น 555 ใช่มั้ยฟังดูเลวร้าย แต่ถ้ายังไม่เจอคนที่ใช่ แล้วเราจะหยุดตัวเองเพื่อใครหล่ะ ว่างั้นมั้ย ?
....
เราเป็นคู่รักที่น่าอิจฉามากเลยบอกก่อน 55 (อันนี้มโนไปเองนะ ) เหมือนหี้ยกับ
มาเจอกันอ่ะ
เราสองคนเหมือนเดิม คงความเป็นตัวเองเองไว้เสมอ และนั่นเป็นเรื่องที่ดี
เราไม่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาก็ด้วย
เรายังคงเที่ยวด้วยกัน เมาด้วยกัน
เหมือนได้กลับไปเป็นเด็กเวลาอยู่ใกล้ เราขี้อ้อน และเขาก็เช่นกัน
จนวันที่เขาประสบความสำเร็จ เราก็ดีใจและร่วมยินดีกับเขา
ทุกอย่างคล้ายจะเกิดขึ้นเร็ว แต่ก็ไม่ ...เรามีเวลาอยู่ด้วยกันทุกวันเพียงไม่นาน ....เขาก็ต้องไป
ไปนี่ไม่ได้ถึงเลิกคบกันนะ 555 เขาไปทำงาน ก็ไม่ได้ไกลหรอก แต่เป็นที่ๆเราไม่ได้เจอกันทุกวันเท่านั้นเอง 55
เรื่องที่เกิดเหมือนนิยายที่ใครคนหนึ่งแต่งขึ้น เหมือนจริงๆนะ 55
(คือแบบกูกำลังมีความสุข แล้วอัลไลอ่ะ พระเจ้าจะมาพรากไปใช่มั้ย ไม่ยุติธรรม โถ่ววววว -*- )
เอาจริงๆคือไม่ได้กลัวอะไรหรอก แค่กลัวว่าเขาจะอยู่ยังไง จากการศึกษาและดูพฤติกรรม (เปล่าโรคจิตนะ)
เขาเป็นคนที่อยู่คนเดียวไม่ได้ เขาเป็นสัตว์สังคม และสังสรรค์เป็นชีวิตจิตใจ
แล้วเพื่อนที่จบไปก็แยกย้ายไปทำงานกันที่อื่น หมด เหลือแต่เขาหล่ะ ตัวคนเดียวในสถานที่ๆไกลบ้าน
...เขาจะกินจะอยู่ยังไง เขาจะมีคนให้เล่นด้วยมั้ย เขาจะเที่ยวกับใคร ... น่าห่วงมั้ยหล่ะ
แต่มนุษย์ผู้เข้มแข็งก็ไม่ยอมแพ้ เขาอยู่ที่นั่นได้ เปลี่ยนสีไปตามสภาพแวดล้อมได้ดี 555
สิ่งที่เรากับเขาทำได้เมื่ออยู่ไกลกันคือ คอลวิดีโอหากัน
เวลาเรากวนตีน ก็มักจะได้ตีนกลับ 55
เป็นอย่างนี้ประจำทุกวัน เขามักจะพูดมากเป็นพิเศษ และจะขึ้นเสียงเรียกเสมอเมื่อเราเงียบไป
ใช่มันเป็นอย่างนั้น เขาเป็นคนเสียงดัง 55
ในมุมกลับกันสิ่งที่ไม่เห็นคือ เขาอาจจะนอนร้องไห้คนเดียว (หื้มมม ใครจะรู้ 55)
จนแล้วจนรอด ก็คุยกันได้แค่ผ่านหน้าจอโทรศัพท์ เป็นแบบนี้อยู่ 1 เดือน
เราเลยตัดสินใจไปหา
เอาจริงๆนี่เป็นครั้งแรกที่ไป ไม่รู้จักสถานที่ ไม่เคยไปเซอร์แวย์
เราเจอกัน ละนั่นเป็นสิ่งที่บอกแล้วว่ามันเหมือนนิยาย (ใครจะเอาไปแต่งบ้าง เดี่ยวเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง 555 )
เคยเป็นมั้ยครัช ? หัวใจพองโต คือคอลหากันทุกวันนะ เห็นหน้ากันทุกวัน แต่นี่มันตัวเป็นๆ ขยับได้ จับแล้วรู้ว่าเป็นคนจริงๆ 555
( เหร๋ยยยยย แกรฉันดีใจมากเหมือนเจอคนรักที่พลัดพรากจากกันมาสัก 10 ปีไรงี้ )
เขาพาเราเที่ยว
แรกก็แว้นมอไซด์กัน จนเขามีรถหล่ะ ถึงได้ไปไหน มาไหนกัน
(ปล. เอาจริงๆคือชอบนั่งมอร์ไซค์มากกว่า ตัวติดกันดี 55555 ปล่าวลามกโว้ยยยยย ก็มันแบบนั้นจริงๆนี่นา )
อยู่ในแบบที่เขาอยู่ กินในแบบที่เขากิน เที่ยวในแบบที่เขาเที่ยว
มันจะรู้สึกดีแค่ไหนที่เราได้รู้ตัวตนของเขาจริงๆ ได้รู้ว่าใน 1 วันเขาทำอะไรบ้าง เพราะเราจะเหมือนได้หลุดไปอยู่ในโลกของเขา ได้เจอเขาจริงๆ ได้เจอสิ่งที่เขาทำ และสิ่งที่เขาเป็น
... แต่เราก็ไม่ได้ไปครั้งเดียวหรอกนะ 55 เรามักจะไปหาเขาเสมอทุก 2 อาทิตย์
เเละบางทีเขาก็มาหาบ้าง จำได้ว่าเคยมีครั้งหนึ่งเหมือนมาจับผิดอะไรสักอย่าง บอกเราว่าขับถึงสุราษฯ ... ไม่ถึง 10 นาทีได้มั้ง รถก็จอดอยู่หน้าบ้าน (ที่มหา’ลัย) คือไรว่ะ ... 555 มาจับผิดคิดว่ามีชู้ใช่ม้ายยยยยย
เรื่องราวในตอนนี้มีเเค่เรื่องที่ดีเเละสวยงาม
เรามักกลับไปคิดถึงมันเสมอ
ช่วงเวลาที่ดีเหล่านั้น
เเต่เเล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ....
มีอีกบทน้า เขียนไม่พอ อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามเเละอ่านจนจบ
ชอบก็บอกว่าชอบ ep.2
เรามีเรื่องราวดีๆ (หรืออาจจะไม่ดีแล้ว) ของความรักที่เพิ่งจบไป
ซึ่งในเรื่องในบทนี้ ต่อจากเรื่องเมื่อประมาณจะ 2 ปีที่เเล้ว
เข้าไปอ่านกันได้ที่ https://pantip.com/topic/33890081
เจ้าของกระทู้ไม่ได้มีความประสงค์จะพาดพิงถึงใคร
เพียงเเค่ต้องการเล่าเรื่องราวดีๆเรื่องหนึ่งในชีวิตให้กับใครสักคนฟัง (เเต่ไม่มีคนฟังไง 555 )
เลยเขียนเป็นกระทู้ขึ้น เพื่อส่งต่อความรู้สึกรัก ผิดหวัง เสียใจ ให้ใครหลายๆคน อิอิ
...
เรื่องราวความรักของเราเป็นเรื่องดีๆ ที่เกิดขึ้น เมื่อนานมาล่ะ
ใครบางคนเข้ามาในชีวิตเรา โดยที่เราเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าได้เข้าไปในชีวิตเขารึเปล่า
เรื่องราวของเราเริ่มขึ้นจากการได้พูดคุยและสารภาพความรู้สึกบางอย่างออกไป
“ ชอบ” เป็นคำแทนความรู้สึกของเราในตอนนั้น เราตัดสินใจสารภาพมันออกไป
และก็เกิดเรื่องไม่คาดฝัน ...
เขา : คบกันมั้ย ?
เรา : อื้ม
บทสนทนาสั้นๆง่ายๆ ที่ทำให้หัวใจเราพองโตในตอนนั้น
ความรักของเราดำเนินไป มีบ้างที่ไม่เข้าใจกัน แต่ทุกครั้งก็กลับมาดีกันได้เหมือนคู่รักทั่วๆไป
ทุกสิ่งสิ่งทุกอย่างดำเนินไป ไม่หวือหวา ไม่ได้ดูมีค่าอะไรในสายตาคนอื่น
เพราะเรารู้ เรื่องของเราที่คบกัน ทำให้ใครหลายคนเสียใจ และไม่พอใจ (ไม่ขอพาดพิงถึงบุคคลที่สามนะ 55)
เราทำอะไรๆด้วยกันหลายอย่าง
จนในวันหนึ่งได้มีโอกาสคุยกับเพื่อน
และนั่นก็เป็นบทสนทนาระหว่างเรากับเพื่อน
กล้าพูดเต็มปากว่าไม่กลัว ...เราไม่กลัวการเริ่มใหม่ ไม่กลัวจะสูญเสียใครไป
ความคิดในตอนนั้นคงเป็นแบบ “มีก็ดี ไม่มีก็ได้” เอาจริงๆคือเราเองก็ยังไม่คิดจะหยุดตัวเองในตอนนั้น 555 ใช่มั้ยฟังดูเลวร้าย แต่ถ้ายังไม่เจอคนที่ใช่ แล้วเราจะหยุดตัวเองเพื่อใครหล่ะ ว่างั้นมั้ย ?
....
เราเป็นคู่รักที่น่าอิจฉามากเลยบอกก่อน 55 (อันนี้มโนไปเองนะ ) เหมือนหี้ยกับ
เราสองคนเหมือนเดิม คงความเป็นตัวเองเองไว้เสมอ และนั่นเป็นเรื่องที่ดี
เราไม่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาก็ด้วย
เรายังคงเที่ยวด้วยกัน เมาด้วยกัน
เหมือนได้กลับไปเป็นเด็กเวลาอยู่ใกล้ เราขี้อ้อน และเขาก็เช่นกัน
จนวันที่เขาประสบความสำเร็จ เราก็ดีใจและร่วมยินดีกับเขา
ทุกอย่างคล้ายจะเกิดขึ้นเร็ว แต่ก็ไม่ ...เรามีเวลาอยู่ด้วยกันทุกวันเพียงไม่นาน ....เขาก็ต้องไป
ไปนี่ไม่ได้ถึงเลิกคบกันนะ 555 เขาไปทำงาน ก็ไม่ได้ไกลหรอก แต่เป็นที่ๆเราไม่ได้เจอกันทุกวันเท่านั้นเอง 55
เรื่องที่เกิดเหมือนนิยายที่ใครคนหนึ่งแต่งขึ้น เหมือนจริงๆนะ 55
(คือแบบกูกำลังมีความสุข แล้วอัลไลอ่ะ พระเจ้าจะมาพรากไปใช่มั้ย ไม่ยุติธรรม โถ่ววววว -*- )
เอาจริงๆคือไม่ได้กลัวอะไรหรอก แค่กลัวว่าเขาจะอยู่ยังไง จากการศึกษาและดูพฤติกรรม (เปล่าโรคจิตนะ)
เขาเป็นคนที่อยู่คนเดียวไม่ได้ เขาเป็นสัตว์สังคม และสังสรรค์เป็นชีวิตจิตใจ
แล้วเพื่อนที่จบไปก็แยกย้ายไปทำงานกันที่อื่น หมด เหลือแต่เขาหล่ะ ตัวคนเดียวในสถานที่ๆไกลบ้าน
...เขาจะกินจะอยู่ยังไง เขาจะมีคนให้เล่นด้วยมั้ย เขาจะเที่ยวกับใคร ... น่าห่วงมั้ยหล่ะ
แต่มนุษย์ผู้เข้มแข็งก็ไม่ยอมแพ้ เขาอยู่ที่นั่นได้ เปลี่ยนสีไปตามสภาพแวดล้อมได้ดี 555
สิ่งที่เรากับเขาทำได้เมื่ออยู่ไกลกันคือ คอลวิดีโอหากัน
ใช่มันเป็นอย่างนั้น เขาเป็นคนเสียงดัง 55
ในมุมกลับกันสิ่งที่ไม่เห็นคือ เขาอาจจะนอนร้องไห้คนเดียว (หื้มมม ใครจะรู้ 55)
จนแล้วจนรอด ก็คุยกันได้แค่ผ่านหน้าจอโทรศัพท์ เป็นแบบนี้อยู่ 1 เดือน
เราเลยตัดสินใจไปหา
เอาจริงๆนี่เป็นครั้งแรกที่ไป ไม่รู้จักสถานที่ ไม่เคยไปเซอร์แวย์
เราเจอกัน ละนั่นเป็นสิ่งที่บอกแล้วว่ามันเหมือนนิยาย (ใครจะเอาไปแต่งบ้าง เดี่ยวเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง 555 )
เคยเป็นมั้ยครัช ? หัวใจพองโต คือคอลหากันทุกวันนะ เห็นหน้ากันทุกวัน แต่นี่มันตัวเป็นๆ ขยับได้ จับแล้วรู้ว่าเป็นคนจริงๆ 555
( เหร๋ยยยยย แกรฉันดีใจมากเหมือนเจอคนรักที่พลัดพรากจากกันมาสัก 10 ปีไรงี้ )
เขาพาเราเที่ยว
แรกก็แว้นมอไซด์กัน จนเขามีรถหล่ะ ถึงได้ไปไหน มาไหนกัน
(ปล. เอาจริงๆคือชอบนั่งมอร์ไซค์มากกว่า ตัวติดกันดี 55555 ปล่าวลามกโว้ยยยยย ก็มันแบบนั้นจริงๆนี่นา )
อยู่ในแบบที่เขาอยู่ กินในแบบที่เขากิน เที่ยวในแบบที่เขาเที่ยว
มันจะรู้สึกดีแค่ไหนที่เราได้รู้ตัวตนของเขาจริงๆ ได้รู้ว่าใน 1 วันเขาทำอะไรบ้าง เพราะเราจะเหมือนได้หลุดไปอยู่ในโลกของเขา ได้เจอเขาจริงๆ ได้เจอสิ่งที่เขาทำ และสิ่งที่เขาเป็น
... แต่เราก็ไม่ได้ไปครั้งเดียวหรอกนะ 55 เรามักจะไปหาเขาเสมอทุก 2 อาทิตย์
เเละบางทีเขาก็มาหาบ้าง จำได้ว่าเคยมีครั้งหนึ่งเหมือนมาจับผิดอะไรสักอย่าง บอกเราว่าขับถึงสุราษฯ ... ไม่ถึง 10 นาทีได้มั้ง รถก็จอดอยู่หน้าบ้าน (ที่มหา’ลัย) คือไรว่ะ ... 555 มาจับผิดคิดว่ามีชู้ใช่ม้ายยยยยย
ช่วงเวลาที่ดีเหล่านั้น
มีอีกบทน้า เขียนไม่พอ อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามเเละอ่านจนจบ