เป็นสองอย่างที่ไม่สามารถเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งได้จริงๆค่ะ เพราะงั้นก็ต้องคุยกับตัวเอง เลือกที่จะนำคอสองคำนี้มาหลอมรวมให้มันกลายเป็ฯเนื้อเดียวกันให้ได้...
การที่เราได้ในหน้าที่ที่เรารักด้วย มันเป็ฯความสุขที่สุดของชีวิตเลยก็ว่าได้นะคะ แต่สมัยนี้ คนมักจะแยกคำว่าหน้าที่ กับความรักออกจากกัน อย่างเช่น บางคนมีหน้าที่เป็นการงานเป็นคุณครู แต่รักใรการทำอาหาร หลงไหลกับการหยิบจับโน่นผสมนี่จนกลายมาเป็ฯอาหารที่หน่าตาน่ารับประทานและรสชาติเลิศหรู แต่ถ้าถามเขาว่าทำอาหารเก่งอย่างนี้แล้วทำไมไม่ไปเปิดร้านอาหารซะเลย รับรองคงจะมีรายได้ดี คำตอยจากเขาอาจจะเป็ฯเพราะสิ่งที่ทำอยู่มันคือหน้าที่การงานของเขาที่ต้องรับผิดชอบก็ได้
เรามองว่าที่ใครหลายคนซึ่งรวมถึงตัวเราด้วย เลือกที่จะอยู่ในจุดที่ทำตาม "หน้าที่" ก็เพราะหน้าที่นั้นมันไม่ได้ส่งผลกับเราแค่คนเดียว บางทีเราอาจจะต้องมีครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ บางทีอาชีพที่เราทำอยู่มันมีหน้าที่ที่ "ไม่ใช่ใครก็ได้"มาทำ บางทีเราอาจจะเป็ฯผู้ถูกเลือกไว้แล้วว่าให้ทำหน้าที่นี้
อย่างเราเอง เรียนพยาบาลกำลังจะจบแล้ว เราก็มีหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่รอเราอยู่ คนไข้อีกไม่รู้กี่ชีวิตที่รอคอยการดูแลจากพยาบาลอย่างเรา แล้วถ้าหากเราเพียงแค่สักแต่ว่าทำหน้าที่ให้มันเสร็จสิ้นไปวันๆหนึ่งเท่านั้น แล้วคนไข้เขาจะรู้สึกอย่างไร คนทุกคนย่อมต้องการการดูแลที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองทั้งนั้น
เราถึงได้บอกว่าเราต้องทำให้หน้าที่กับความรักมันไปด้วยกันให้ได้ ต่อให้มันจะยากเย็นแค่ไหนก็ตาม แต่ประสบการณ์และความคิดจากจิตสำนึกของเราเองก็คงจะพาเราให้ไปยังจุดที่คำว่าหน้าที่หลอมรวมกับความรักได้แล้ว
เราเองก็มีสิ่งที่เรารักเราชอบเหมือนกัน นั่นก็คือการแต่งนิยาย การที่ได้บอกเล่าเรื่องราวจากจินตนาการของเราผ่านตัวหนังสือ เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้แต่งนิยาย ต่อให้ต้องอดหลับอดนอนก็ยอมเพราะมันเป็นความสุข แต่มันก็เป็ฯเพียงแค่ความสุขที่เกิดกับเราแค่คนเดียว ถ้าหากเราละทิ้งหน้าที่ของเรา แล้วคนที่อยู่ข้างหลังเรา คนที่ยังรอเราอยู่จะเป็นอย่างไร
กระทู้นี้ไม่ได้อยากจะดราม่าอะไร แค่ตั้งขึ้นเอาไว้เพื่อเตือนใจตัวเอง ว่าไม่ให้เลือกทำตามความรู้สึกของตัวเองมากเกินไป จนไม่ใส่ใจในหน้าที่ แล้วก็ไม่ใช่ทำแต่หน้าที่อย่างเดียวโดยปราศจากความรัก
หน้าที่ กับ ความรัก
การที่เราได้ในหน้าที่ที่เรารักด้วย มันเป็ฯความสุขที่สุดของชีวิตเลยก็ว่าได้นะคะ แต่สมัยนี้ คนมักจะแยกคำว่าหน้าที่ กับความรักออกจากกัน อย่างเช่น บางคนมีหน้าที่เป็นการงานเป็นคุณครู แต่รักใรการทำอาหาร หลงไหลกับการหยิบจับโน่นผสมนี่จนกลายมาเป็ฯอาหารที่หน่าตาน่ารับประทานและรสชาติเลิศหรู แต่ถ้าถามเขาว่าทำอาหารเก่งอย่างนี้แล้วทำไมไม่ไปเปิดร้านอาหารซะเลย รับรองคงจะมีรายได้ดี คำตอยจากเขาอาจจะเป็ฯเพราะสิ่งที่ทำอยู่มันคือหน้าที่การงานของเขาที่ต้องรับผิดชอบก็ได้
เรามองว่าที่ใครหลายคนซึ่งรวมถึงตัวเราด้วย เลือกที่จะอยู่ในจุดที่ทำตาม "หน้าที่" ก็เพราะหน้าที่นั้นมันไม่ได้ส่งผลกับเราแค่คนเดียว บางทีเราอาจจะต้องมีครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ บางทีอาชีพที่เราทำอยู่มันมีหน้าที่ที่ "ไม่ใช่ใครก็ได้"มาทำ บางทีเราอาจจะเป็ฯผู้ถูกเลือกไว้แล้วว่าให้ทำหน้าที่นี้
อย่างเราเอง เรียนพยาบาลกำลังจะจบแล้ว เราก็มีหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่รอเราอยู่ คนไข้อีกไม่รู้กี่ชีวิตที่รอคอยการดูแลจากพยาบาลอย่างเรา แล้วถ้าหากเราเพียงแค่สักแต่ว่าทำหน้าที่ให้มันเสร็จสิ้นไปวันๆหนึ่งเท่านั้น แล้วคนไข้เขาจะรู้สึกอย่างไร คนทุกคนย่อมต้องการการดูแลที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองทั้งนั้น
เราถึงได้บอกว่าเราต้องทำให้หน้าที่กับความรักมันไปด้วยกันให้ได้ ต่อให้มันจะยากเย็นแค่ไหนก็ตาม แต่ประสบการณ์และความคิดจากจิตสำนึกของเราเองก็คงจะพาเราให้ไปยังจุดที่คำว่าหน้าที่หลอมรวมกับความรักได้แล้ว
เราเองก็มีสิ่งที่เรารักเราชอบเหมือนกัน นั่นก็คือการแต่งนิยาย การที่ได้บอกเล่าเรื่องราวจากจินตนาการของเราผ่านตัวหนังสือ เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้แต่งนิยาย ต่อให้ต้องอดหลับอดนอนก็ยอมเพราะมันเป็นความสุข แต่มันก็เป็ฯเพียงแค่ความสุขที่เกิดกับเราแค่คนเดียว ถ้าหากเราละทิ้งหน้าที่ของเรา แล้วคนที่อยู่ข้างหลังเรา คนที่ยังรอเราอยู่จะเป็นอย่างไร
กระทู้นี้ไม่ได้อยากจะดราม่าอะไร แค่ตั้งขึ้นเอาไว้เพื่อเตือนใจตัวเอง ว่าไม่ให้เลือกทำตามความรู้สึกของตัวเองมากเกินไป จนไม่ใส่ใจในหน้าที่ แล้วก็ไม่ใช่ทำแต่หน้าที่อย่างเดียวโดยปราศจากความรัก